Η επισήμανση του αυτονόητου έχει νόημα μόνον όταν υπάρχει πρόθεση αμφισβήτησης ή ανατροπής του. Αλλιώς «να ‘χαμε, να λέγαμε» που λέει ο σοφός λαός.
Για παράδειγμα στην Ελλάδα έχουμε διαφθορά, που οδήγησε σε αλλεπάλληλα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα, γραφειοκρατία και πελατειακές σχέσεις, που οδήγησαν στη διόγκωση του δημόσιου τομέα, ευνοιοκρατία και κομματικοποίηση, που έδιωξε ή περιθωριοποίησε τις άξιες-ους, άσκοπες σπατάλες και έλλειψη αξιοπιστίας, που έφεραν την οικονομική κρίση.
Επειδή, λοιπόν, αυτές τις μέρες γίνονται επιτροπές επί επιτροπών στη βουλή, θυμήθηκα ότι η κυβέρνηση, μεταξύ άλλων, προτίθεται ν΄ αλλάξει το νόμο περί ευθύνης υπουργίνων-ων, κάτι που είχε δηλώσει ο κ. Παπανδρέου στην 74η ΔΕΘ, στις 13/9/2009. Παγκόσμια πρωτοτυπία αυτός ο νόμος, ελληνική πατέντα, που όπως αποδείχθηκε δεν είχε μέχρι τώρα ως στόχο να προστατέψει το κύρος του πολιτικού μας συστήματος, αλλά τα πολιτικά «λαμόγια». Η διαδικασία κάθαρσης σκόνταφτε κάθε φορά στην ανάγκη να προστατευτούν οι ημέτερες-οι, «οι δικές-οι μας» με εξαίρεση ίσως το ΄89, αν και τότε αυτή η διαδικασία για πολλές-ους αποτέλεσε απόπειρα ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής με στόχο την εξόντωση πολιτικών αντιπάλων.
Οι υπουργίνες-οι, λοιπόν, στο εξής, εφόσον κι αν έρθει το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή, δεν θα είναι άμοιρες-οι ευθυνών, πολιτικών και υποθέτω και ποινικών, για να δικαιωθεί αν μη τι άλλο το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Όπως γίνεται τουλάχιστον στη Δύση (από τις πλέον πρόσφατες υποθέσεις θυμηθείτε τη χρόνια διαμάχη Μπερλουσκόνι Δικαιοσύνης στην Ιταλία, την κόντρα Σαρκοζύ Βιλπέν στη Γαλλία). Το ερώτημα είναι αν σ΄αυτόν τον εκσυγχρονισμό που προωθεί η κυβέρνηση και ζητούν οι εταίροι μας για να περιοριστούν τα σκάνδαλα, συμπεριληφθούν και οι βουλευτίνες-ες.
Αναφέρομαι βέβαια στην περίφημη βουλευτική ασυλία. Οι τριακόσιες-οι είναι μονίμως στο απυρόβλητο, γεγονός που προβλέπεται και στο σύνταγμά μας (άρθρα 61 και 62). Για να προστατευτεί, λένε ορθώς, το κύρος του πολιτεύματος στην κοινοβουλευτική του διάσταση από καταχρηστικές μηνύσεις και προσβλητικές δικαστικές αποφάσεις. Διότι εδώ που τα λέμε είμαστε λαός που αγαπάμε τις μηνύσεις (440.000 κατατίθενται κάθε χρόνο). Έτσι πρώτα πρέπει η Βουλή να δώσει τη σχετική άδεια και μετά η κατηγορούμενη-ος βουλευτίνα να καθίσει στο εδώλιο για να δικαστεί. Τρακάρεις λ.χ. –για να μιλήσω για απλά πράγματα και όχι πολιτικά-, στο δρόμο με το αυτοκίνητο της κυρίας βουλευτίνας-η, έφταιγε, σε βρίζει, μπορεί και να σηκώσει χέρι, αλλά αν καταθέσεις μήνυση και αγωγή εναντίον της, έχεις χάσει, κοινή θνητή-ε. Αποκλείεται εκ προοιμίου να βρεις το δίκιό σου.
Και για να αναφερθώ σε πολιτικές υποθέσεις. Στις 17 Φεβρουαρίου, δηλαδή σήμερα, επρόκειτο να δικαστεί ενώπιον του Γ΄ Τριμελούς Εφετείου Αθηνών η πρώην γ.γ. ισότητας στις κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας, Ευγενία Τσουμάνη για συκοφαντική δυσφήμιση του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΣΠΕ). Σε βάρος της κυρίας αυτής εκκρεμούν υποθέσεις για παράβαση καθήκοντος, ψευδή βεβαίωση και έκθεση του κράτους (μας) ενώπιον άλλων χωρών και του ΟΗΕ!! Δεδομένου ότι η κ. Τσουμάνη τυγχάνει σήμερα βουλευτίνα Επικρατείας της ΝΔ, το βέβαιο είναι ότι το δικαστήριο θα ζητήσει πρώτα την άρση της ασυλίας της. Η οποία μάλλον δεν θα δοθεί από τις τριακόσιες-ους, ή όσες-ους παραβρεθούν στην αίθουσα τη δεδομένη στιγμή, για λόγους αλληλεγγύης, ενώ και ο κίνδυνος παραγραφής των αδικημάτων είναι υπαρκτός. Και καλά δεν άρουν την ασυλία όταν πρόκειται για πολιτικές υποθέσεις, όπου υπάρχουν και σκοπιμότητες. Γιατί, όμως, να εφαρμόζεται το ίδιο μέτρο όταν οι παραβατικές πράξεις των διωκόμενων βουλευτίνων-ων συνέβησαν πριν την εκλογή τους; Ή όταν είναι, -που στις περισσότερες φορές είναι- άσχετες με τη βουλευτική δραστηριότητα;
Ο Βασίλης Σωτηρόπουλος, δικηγόρος στο επάγγελμα, με τον οποίο μίλησα αμφισβητεί σοβαρά ότι προστατεύεται το πολίτευμα όταν κάποια-ος, πριν λάβει τη βουλευτική ιδιότητα, έχει τελέσει μια αξιόποινη πράξη. Και μου υπενθύμισε ότι σε δύο περιπτώσεις πρόσφατα η Ελλάδα έχει καταδικαστεί για το λόγο αυτό από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Διότι παραβιάζεται το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο όλων ημών, που είμαστε απλές-οι θνητές. Η βουλευτική ασυλία, δεν είναι πανάκεια, «δεν είναι ανεξαίρετος κανόνας», όπως λέει για πάσα νόσον. Θα το ακούσει καμιά-νεις;
Το άρθρο το βρήκαμε στις 18.2.10 στην www.protagon.gr, γραμμένο από τον Παύλο Νεράντζη στην http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=1551&reftab=61&t=%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CF%85%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%BF
