Φέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από τότε που Χριστιανές γυναίκες, εκατοντάδες χιλιάδες εκκλησιάρχισες καθώς και θεολόγισες και ιέρισες, έφεραν τη σύγχρονη γυναικεία οπτική σε ξωκλήσια, βασιλικές και καθεδρικούς ναούς και αμφισβήτησαν τους άνδρες τους αναγκάζοντάς τους να επανεξετάσουν τα βασικά της θρησκευτικής πρακτικής: τις ερμηνείες τους για τη Βίβλο, τη γλώσσα της λειτουργίας και τα σύμβολά, την απροθυμία τους να αφήσουν τις γυναίκες να ενταχθούν στον άμβωνα.
Αυτή η αμφισβήτηση, σήμερα συνήθως αναφέρεται ως «γυναικεία θεολογία», έχει ωριμάσει μέσα σε ένα ισχυρό κίνημα. Οι ηγέτιδες της έχουν δημοσιεύσει τις σκέψεις τες σε μεγάλο βαθμό και οι πλέον επικοδομιτικές ιδέες έχουν συμβάλει στην αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών στις περισσότερες από τις μεγάλες σχολές.
Και τις μεταρρυθμίσεις που οι γυναίκες μέλη της εκκλησίας υποστήριξαν για τρεις δεκαετίες - μεταξύ των οποίων το φύλο, τη γλώσσα στα βιβλία προσευχής, μια πιο ανδρόγυνη οπτική του Θεού και του Ιησού, ειδικές λειτουργίες που απευθύνονται στις εμπειρίες των γυναικών, όπως ο τοκετός και η άμβλωση, ανάλογα με την το θρησκευτικό δόγμα, έγιναν σημαντικό μέρος της εκκλησιαστικής πρακτικής.
Τώρα οι γυναίκες θεολόγισες αναρωτιούνται τι γίνεται στη συνέχεια, και οι απαντήσεις τες συχνά φαίνεται να έχουν ελάχιστη σχέση με την πίστη, τις πεποιθήσεις, την σωτηρία και την αμαρτία.
Αυτές τις μέρες, για παράδειγμα, όταν ρωτιούνται για την συνέχεια, οι ηγέτιδες του κινήματος και επιστημόνισες-ες σπεύδουν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη «παγκοσμιοποίηση», μια ευκαιριακή-πρόχειρη φράση που αναφέρεται στον τρόπο που το φύλο κάποιας-ου και η κοινωνική ταυτότητα επιδρά στη λατρεία.
Η Μ. Shawn Copeland, καθηγήτρια θεολογίας στο Marquette University και βασική συνεργάτιδα στο ''Λεξικό των Γυναικών Θεολογισών''(Westminster John Knox, 1996) γράφει ότι οι γυναίκες στην θρησκεία επικεντρώνονται στην «θέση της γυναίκας στην κοινωνία», ή στην ''αναγνώριση της έννοιας του φύλου, της φυλής, στην πολιτιστική, εθνοτική προέλευση και τη κοινωνική, ταξική θέση στη θεολογική πρακτική».
Η κα. Copeland και άλλες-οι υποστηρίζουν ότι οι μαύρες, ισπανόφωνες, οι Ασιάτισες και άλλες γυναίκες βλέπουν τη θρησκεία μέσα από το φακό των ξεχωριστών-ιδιαίτερων δικών τες εμπειριών. Μπορούν να συμφωνήσουν σχετικά με τα βασικά θεμέλια της πίστης - χάριτος του Θεού ή ιερό βάπτισμα, για παράδειγμα - αλλά αυτές οι ιδέες και τελετές λαμβάνουν διαφορετικές σημασίες καθώς σε αυτές συμπεριλαμβάνονται διάφορα είδη ανθρώπων.
Η Delores Williams, του Paul Tillich Καθηγήτρια Γυναικείας Θεολογίας στην Union Theological Seminary στη Νέα Υόρκη, αποκαλεί την εαυτή της «Womanist» θεολόγισα. (Ο όρος «Womanist» επινοήθηκε από τη συγγράφισσα Alice Walker για να περιγράψει «το γυναικείο κίνημα των μαύρων γυναικών»).
Η κα Williams, στη Womanist θεολογία ασχολείται με την θέση και την πρακτική της θρησκείας στη ζωή των Αφροαμερικανίδων γυναικών. Αν η θρησκεία, υποστηρίζει η κα Williams, πρέπει να περιλαμβάνει θέματα «φυλής, φύλου και τάξης», τότε (η θρησκεία) στην αφροαμερικανική θρησκευτική κοινότητα πρέπει να συνδιαλλαγεί με το πανταχού παρόν «θέμα της βίας» και η αυτή περιλαμβάνει τη «βία της σταύρωσης του Ιησού».
Για τις χριστιανές-ους, η δολοφονία του Ιησού αποτελεί το πρώτο βήμα για την σωτηρία, απελευθέρωση του Θεού από την αμαρτία και την νίκη πάνω στο κακό, αλλά για την κα Williams και τις ιδεολογικώς συγγένισσές-εις της, (η θρησκεία) είναι επίσης μια απογοητευτική ηχώ από τις συχνές δολοφονίες στους δρόμους και την κακοποίηση των παιδιών, ιδίως στα σπίτια που καταπονούνται από φτώχεια.
«Πώς να διδάξει αυτά τα παιδιά ότι ένας στοργικός πατέρας έστειλε το γιο του να δολοφονηθεί;» ρωτά η κα Williams. «Πώς να τα διδάξει ότι αυτό ισοδυναμεί με αγάπη; Δεν χρειαζόμαστε τις θεωρίες της εξιλέωσης που εστιάζουν στο αίμα και τη δολοφονία του Ιησού».
Η κα. Williams δεν θέλει να αποκόψει την σταύρωση από τη θρησκευτική πρακτική. Θέλει απλώς να ερμηνευθεί εκ νέου. «Θέλω να της δώσω μια σημασία λιγότερο σύμφωνη και υποστηρικτική στη βία που είναι τόσο ενδημική στην κοινωνία μας», λέει. Αυτό σημαίνει στην πράξη, πως είναι μια στροφή-αλλαγή, από το να υπογραμμίζουμε-δίνουμε έμφαση το σταυρό ως σύμβολο της σωτηρίας αλλά να δίνουμε έμφαση στη ζωή του Ιησού ως το όχημα για την χριστιανική λύτρωση.
«Το υπούργημα-λειτούργημα του Ιησού είναι αυτό που έφερε τη σωτηρία στην ανθρωπότητα», είπε. «Ο σταυρός αντιπροσωπεύει μόνο το πως προέκυψε αυτή».
Οι γυναίκες, βέβαια, αντιμετώπισαν την εκκλησία για αιώνες, στις ΗΠΑ, η οργανωμένη αντίδραση των γυναικών στην εκκλησιαστική ηγεσία και την πρακτική που χρονολογείται από τον 19ο αιώνα, όταν οι κοινωνικές κριτικοί όπως η Elizabeth Cady Stanton, άρχισε να αμφισβητεί το καθεστώς- status της με τη δημοσίευση του «Η Βίβλος της Γυναίκας»,το 1895, ένα κείμενο που επιτίθεται στη βιβλική εισήγηση -υπόδειξη ότι η αμαρτία και ο θανάτος εισήχθησαν στον κόσμο από μια γυναίκα. *Α
*Α την Έυα
Το άρθρο το βρήκαμε στις 11.4.98 και το μεταφράσαμε, από την εφημερίδα The New York Times γραμμένο από τον Michael Norman, καθηγήτή Δημοσιογραφίας στο New York University, στην http://www.nytimes.com/1998/04/11/arts/feminists-nurture-a-more-tolerant-christianity.html?scp=6&sq=Sin%20Big%20Mary%20Daly&st=cse
