Λεσβιακό ζευγάρι με παιδί η Τζούλιαν Μουρ και η Ανέτ Μπένινγκ
Δεν με πιστεύατε, ε; Καλά να πάθετε. Σας το ΄λεγα.
Κάθε αξιοπρεπές και μεγάλο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ φροντίζει για sex, politcs and drugs. Στις οθόνες εννοείται. Ενίοτε και στα πέριξ (ξενοδοχεία, μπαρ, πολυτελή restaurants και πάει λέγοντας). Εν αρχή λοιπόν ο λεσβιασμός-η θηλυκή ομοφυλοφιλία!
Καμία πρωτοτυπία. Εκτός από ένα περιστατικό που θύμισε Βερολίνο από τα παλιά. Από εδώ η Ζιλ, δηλαδή η Τζούλιαν Μουρ. Μόλις πενήντα. Από εκεί η Νικ. Τουτέστιν η Ανέτ Μπένινγκ μόλις 52 (για να φρεσκάρω τη μνήμη σας, πρόκειται για μία από τις τελευταίες 12.500 ερωμένες, αν και πρόκειται για σύζυγο, του αειθαλούς Ουόρεν Μπίτι, του μεγιστοτεράστιου κόκορα στο ορνιθοτροφείο του Χόλιγουντ). Ενδιαμέσως η Λάιζα Τσολοντένκο, η σκηνοθέτιδα τής λεσβιακής κομεντί «Τhe Κids are all right». Ο τίτλος- αν δεν με απατά η μνήμη μου- από ομότιτλο άσμα των θρυλικών «Who». Μουσική αναφορά στα άγρια νιάτα των δύο μεγαλοκοπέλων!
Τα δύο κοράσια, όπως ο σύζυγος με τη σύζυγό του.
Τώρα ποια είναι ποιος και ποια είναι ποια, ουδεμία σημασία. Διαχειρίζονται λοιπόν τη ρουτίνα από την πολύχρονη συνύπαρξή τες, ώσπου προκύπτει πρόβλημα με τη δανεική κορούλα τες. Πάνω στο άνθος της εφηβείας της η κοπέλα. Η οποία επιθυμεί να μάθει τον «βιολογικό» πατέρα της. Αυτό και το χάπενινγκ της ιστορίας. Με επιμύθιο το γνωστό από δεκάδες political correct ταινίες. Όλες-οι μαζί ανεξαρτήτως φύλου και κρεβατιού. Συμφιλιωθείτε με τη διαφορετικότητα της διπλανής-ου σας. Όλα τα ΄χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε!
Α, ξέχασα. Η ταινία προβλήθηκε κεκλεισμένων των δημοσιογραφικών θυρών. Αποκλειστικά για εμπόρισες-ους και διανομείς. Πρώτα το χρήμα. Ύστερα η κριτική!
[...]
Το απόσπασμα του άρθρου το βρήκαμε στις 12.2.10 στην εφημερίδα τα Νέα, γραμμένο από τον Δημήτρη Δανίκα στην http://www.tanea.gr /default.asp?pid=2&ct=4&artid=4560263
Το απόσπασμα του λεσβοφοβικού και ρατσιστικού άρθρου δείχνει τον σεξιστικό φόβο του κ. Δανίκα για την διαφορετικότητα και την "άλωση" του ανδρισμού από αυτήν. Οι λεσβίες γεννούν παιδιά και κάνουν οικογένειες χωρίς να περιμένουν "έγκριση". Το ζήτημα είναι αν θα εφαρμόζουμε ίδια κριτήρια στη γονεϊκότητα για όλες-ους. Πράγματι επειδή η Ελλάδα συνηθίζει να αγνοεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, με αυτήν ακριβώς την δικαιολογία του κ. Δανίκα: "Όλα τα ΄χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε!", νοσούμε όλες-οι από έλλειψη ανοχής που την έχουν συνυφάνει με την αποδοχή. Με αποτέλεσμα τις διακρίσεις την μισαλλοδοξία και την άσκηση βίας της "ισχυρότερης" ομάδας στην "ασθενέστερη". Διαιωνίζει ένα καθεστώς του οποίου καμιά-νεις δεν θέλει να υπάρξει θύμα. Ευαγγελία Βλάμη.
