«Έκοψα και έραψα την ψυχή μου»
«Να βλέπεις μακριά τα πράγματα που ονοματίζουν οι λέξεις,
την πτήση των συλλαβών,
το άνοιγμα των φτερών τους καθώς σχηματίζει ένα όνομα.
Δοκίμαζε τις λέξεις, όπου κι αν ζουν.
Άκουσε κι άγγιξε, μύρισε, πίστεψε.
Συλλάβισέ τες με αγάπη»,
Γενέτειρα: Γλασκώβη 1955.
Σπουδές-Σταδιοδρομία: Σπουδάζει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ και ύστερα από σύντομη παραμονή στο Λονδίνο εγκαθίσταται στο Μάντσεστερ μαζί με τη συντρόφισσά της, ποιήτρια και πεζογράφο Τζάκι Κέι.
Η τελευταία της συλλογή «Rapture» ( Σαγήνη ), η οποία απέσπασε το σημαντικότατο βραβείο Τ. Σ. Έλιοτ το 2005, είναι ένα μακροσκελές ερωτικό άσμα που πραγματεύεται με τρόπο άμεσο και δραστικό τις μεταμορφώσεις του έρωτα και το επώδυνο τέλος της σχέσης τες. *1
“Η σύζυγος του κόσμου”: Τίτλος συλλογής της Carol Ann Duffy (κυκλοφόρησε το 1999) η οποία την καθιέρωσε ως την κορυφαία ποιήτρια της Μεγ. Βρετανίας. Πρόκειται για τριάντα μονολόγους πραγματικών ή μυθικών γυναικών, στους οποίους αποτυπώνεται η δική τες άποψη για τη ζωή που μοιράστηκαν με τους διάσημους συζύγους ή εραστές τες.
Μέσω της κυρίας Αισώπου, της κυρίας Δαρβίνου, της Queen Κong, της Ευρυδίκης, της Πηνελόπης κ.ά, η Duffy «αναζητά την αλήθεια που παρέμεινε ανείπωτη» και επιστρατεύοντας μια κοφτερή και γεμάτη πνεύμα γραφή σατιρίζει την επίσημη, ανδροκρατούμενη εκδοχή της Ιστορίας.
Ρoet Laureate: Αν και μετά τον θάνατο του Τεντ Χιουζ ήταν η επικρατέστερη υποψήφια για τη θέση της «δαφνοστεφούς ποιήτριας», η κυβέρνηση Μπλερ, θεωρώντας προφανώς ότι μια λεσβία, ανύπαντρη μητέρα, φεμινίστρια με αριστερές και αντισυμβατικές πεποιθήσεις δεν είναι κατάλληλη να εκπροσωπεί τον θρόνο, έδωσε τον τίτλο στον Άντριου Μόσιον. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μείωσε το κύρος τηςπαραμένει και σήμερα η δημοφιλέστερη Αγγλίδα ποιήτρια (η τελευταία της συλλογή πούλησε πάνω από 50.000 αντίτυπα)- ωστόσο αποκάλυψε την υποκρισία της βρετανικής κυβέρνησης, που αρνήθηκε τον τίτλο σε γυναίκα ποιήτρια, κυρίως λόγω του λεσβιασμού της και των πολιτικών της απόψεων.
Κριτική ετυμηγορία: Η ποίηση της Ντάφι Carol Ann Duffy δεν περιορίζεται στη διερεύνηση του «γυναικείου βλέμματος» και στην ανατομή της «γυναικείας σεξουαλικότητας», αλλά ανοίγεται με τόλμη σε όλα τα σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα (ρατσισμός, μετανάστευση, βία, πολυπολιτισμικότητα). Χρησιμοποιώντας μια γλώσσα απέριττη και καθημερινή, αλλά πάντοτε διαυγή και κοφτερή, η οποία υπονομεύει με αριστοτεχνικό τρόπο τις αποδεκτές ποιητικές συμβάσεις, η ποιήτρια κατάφερε, από συλλογή σε συλλογή, να συνθέσει ένα έργο που αν και βαθιά προσωπικό απευθύνεται σε όλες-ους.
Βιβλιογραφία: Ποιήματα της Ντάφι σε μετάφραση Βικτωρίας Καπλάνη και Θάλειας Μέλλη-Χωλ έχουν δημοσιευτεί στο τεύχος 20 της «Ποίησης» και το τεύχος 1 της «Ποιητικής» αντίστοιχα.
Στίχοι: « Έκοψα και έραψα την ψυχή μου
σε φόρεμα μαύρο και μικρό,
κρέμασα την καρδιά μου σε γιορντάνι,
δάκρυα για μαργαριτάρια,
το στόμα μου έκανα βραχιόλι,
να σου στολίζει τον καρπό,
τα ερωτόλογά μου η αρμαθιά
αντί για φυλαχτά,
και το μυαλό μου καινούριο καπελάκι,
σέξι και κομψό,
για μια τρίχα απ ΄ τα μαλλιά σου
στο μανίκι μου πεσμένη
απόδειξη τσαλακωμένη ».
Το άρθρο το βρήκαμε στην εφημερίδα Τα Νέα στις 2.8.08 στο http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=79897
*1 Εννοεί την σχέση της με την Τζάκι Κέι.
Υπενθυμύζουμε πως και στην Μαργαρίτα Γιουσερνάρ αρνήθηκαν το νομπέλ λογοτεχνείας λόγω του λεσβιασμού της. Ευαγγελία Βλάμη
