Την προηγούμενη εβδομάδα ο Ιρανός πρόεδροςΑχμαντινετζάντ απευθύνθηκε
στη Διάσκεψη κατά του Ρατσισμού με λόγο εμπρηστικό, διχαστικό και αντισημιτικό. Οι αντιδράσεις οξύτατες, από αποδοκιμασίες εντός της αίθουσας έως αποχωρήσεις Ευρωπαίων αντιπροσώπων. Εύλογο, λοιπόν, το ερώτημα: Πώς απαντά καμιά-νεις αποτελεσματικά στον λόγο που αρθρώνεται για να διχάσει;Πώς αντιδρά στον πρωτόγονο αντισημιτισμό εκείνου που παρουσιάζεται ως ο Ζορό του Ισλάμ για να καρπωθεί τη συσσωρευμένη οργή του αραβικού κόσμου;
Υπάρχει κατ΄ αρχάς ο δρόμος της καταγγελίας. Θυμίζει καμιά-νεις στον Αχμαντινετζάντ τη δική του θεωρία και πράξη. Μιλά για το θεοκρατικό καθεστώς, τις διώξεις, τις διακρίσεις κατά των γυναικών, τα βασανιστήρια, τις εκατοντάδες εκτελέσεις, μεταξύ των οποίων και ανηλίκων, τις ποινές λιθοβολισμού, μαστίγωσης ή ακρωτηριασμού. *Α
Κυρίως, καταδικάζει απερίφραστα τις απειλές εξόντωσης ενός κράτους, εν προκειμένω του Ισραήλ. Εντούτοις, ο δρόμος αυτός δεν αρκεί. Αν μείνει καμιά-νεις εκεί, έχει ακολουθήσει την οδό Αχμαντινετζάντ. Έχει απαντήσει στην επιλεκτικότητα με επιλεκτικότητα. Έχει γίνει ο έτερος πόλος στο μοτίβο του αμοιβαίου αποκλεισμού που καταλήγει, όπως το γνωστό ψυχροπολεμικό ανέκδοτο, στην αδιέξοδη ρήση «ναι, αλλά κι εσείς καταπιέζετε τις μαύρες-τους μαύρους». Απάντηση στον εμπρηστικό ρατσιστικό λόγο αποτελεί κυρίως η έμπρακτη αποδόμησή του. Χρειάζεται δηλαδή να καταδειχθεί πώς ο λόγος του Αχμαντινετζάντ τρέφει τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, πώς ετοιμάζει τις επόμενες γενιές του μίσους. Είναι όμως αμφίβολο αν αυτό επιτυγχάνεται με συμβολικές αποχωρήσεις. Η απάντηση πρέπει να δίνεται με τα μέσα εκείνα που ο Λόγος προσφέρει. Με την ενίσχυση του διεθνούς οπλοστασίου κατά του ρατσισμού. Με την ανυποχώρητη θέση ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι απόλυτη αξία.
Η εκ Δυσμών αποχώρηση από τη Διάσκεψη μοιάζει με επίδειξη αγανάκτησης που εντέλει δεν πλήττει την-τον φορέα του διχαστικού λόγου. Εξάλλου, εκείνος ούτε στιγμή δεν άφησε να φανεί ότι επιδιώκει να διαλεχθεί.
Δυο επιπλέον παράμετροι υπεισέρχονται στην προβληματική αυτή.
Η πρώτη σχετίζεται με την καθημερινή πρακτική εκείνης-ου που φιλοδοξεί να απαντήσει στον εμπρηστικό λόγο της-του εκάστοτε Αχμαντινετζάντ.
Οφείλουν ο δικόςτης- του λόγος και η δικήτης- του πράξη να κοιτάζουν διαρκώς σε άλλη κατεύθυνση. Η δική της-του εσωτερική και εξωτερική πολιτική να είναι συμβατές με βασικές αρχές δικαιωμάτων. Η δεύτερη παράμετρος σχετίζεται αναπότρεπτα με το ερώτημα περί ελευθερίας της έκφρασης. Η απάντηση στον εμπρηστικό λόγο δεν μπορεί να είναι μια εκσυγχρονισμένη φίμωση της αντίθετης άποψης με όρους πολιτικής ορθότητας. Ειδάλλως, δεν πλήττεται ο Αχμαντινετζάντ αλλά εκείνες-οι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι που δεν ανέχονται τους συμψηφισμούς και την επιλεκτικότητα. Τα κύρια θύματα αυτής της σπειροειδούς αντιπαράθεσης είναι όσες-οι επιμένουν να διακρίνουν τις λεπτές αποχρώσεις πέραν των εύκολων αφορισμών. Όσες-οι για παράδειγμα εξεγείρονται με την άρνηση του Ολοκαυτώματος αλλά δεν εννοούν να πολεμούν τους αρνητές με εκπτώσεις σε επίπεδο θεμελιωδών δικαιωμάτων. Όσες-οι δηλαδή τιμούν την Ιστορία αρνούμενες-οι την εργαλειακή της χρήση, που καταλήγει με υπερβατικές αναγωγές να χρησιμοποιεί το φρικαλέο χτες για να δικαιολογήσει ένα αποτρόπαιο σήμερα. Με απλά λόγια, ζητείται λόγος ο οποίος- μνήμων των πληγών του παρελθόντος να αντανακλάται με ανυποχώρητη αμεροληψία στην πρακτική του παρόντος.
Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα της-του Ανθρώπου
Το άρθρο το βρήκαμε στην εφημερίδα Τα Νέα Επιφυλλίδα 27.4.2009 γραμμένο από τον Κωστή Παπαϊωάννου http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4513861
Τα γράμματα με τους αστερίσκους είναι δικά μας.
Α* Δεν ξεχνάμε τις αναγκαστικές διορθώσεις φύλου, τους λιθοβολισμούς και τους απαγχονισμούς επειδή δεν υπάρχουν λεσβίες ή γκέι στο Ιράν κατά την δήλωσή του Ιρανού προέδρου σε πανεπιστήμιο της Αμερικής. Ευαγγελία Βλάμη
