Oι μεγαλύτερες διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις
(μεταξύ τους, Διεθνής Αμνηστία, Greenpeace, Οxfam, Σώστε τα Παιδιά, ΑctionΑid) παρενέβησαν δημοσίως προς τις ηγέτιδες-τους ηγέτες της συνόδου G20 λέγοντας τα αυτονόητα: οι κυβερνήσεις χρεώνουν τους φορολογουμένες-ους με αδιανόητα ποσά για να καλύψουν τις τράπεζες και να "διορθώσουν" τα αποτελέσματα της απληστίας και μιας στρεβλής ανάπτυξης με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο. Ωστόσο η καταστροφή στις πλούσιες χώρες ωχριά μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στις φτωχότερες: εκατοντάδες εκατομμύρια απώλειες θέσεων εργασίας, άνθρωποι που προστίθενται στα θύματα της κρίσης των τροφίμων. Η παγκόσμια ασφάλεια απειλείται από κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις. Η καταστολή και η βία που είδαμε πέρυσι ως αντίδραση στις διαμαρτυρίες για τα τρόφιμα θα πολλαπλασιαστούν. Και σε ό,τι αφορά το περιβάλλον, οι προοπτικές για μια παγκόσμια συμφωνία στην Κοπεγχάγη μειώνονται, μόλις 100 μήνες πριν από τη διορία που οι ίδιες-οι έχουμε θέσει για να μειώσουμε τις εκπομπές άνθρακα.Η σταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας δεν είναι λοιπόν παρά μια βραχυπρόθεσμη προτεραιότητα. Η ουσιαστική πλανητική ατζέντα αφορά την προστασία του περιβάλλοντος και τα θεμελιώδη δικαιώματα στην τροφή, την εκπαίδευση, την ασφάλεια, την υγεία, τη βιώσιμη ανάπτυξη. Η λογοδοσία κυβερνήσεων και επιχειρήσεων, οι φορολογικοί παράδεισοι και η διαφθορά δεν είναι έξω από αυτή την ατζέντα. Ο τρόπος λειτουργίας της Παγκόσμιας Τράπεζας και οι ρήτρες δανείων του ΔΝΤ, που απαιτεί από τις φτωχές χώρες να περικόψουν βασικές υπηρεσίες προς τους πολίτισσες-ες τους, δεν είναι έξω από αυτή την ατζέντα. Άρα, η οικονομία δεν μπορεί να λειτουργεί όπως πριν. Ο ΟΗΕ ζήτησε να διοχετευθεί στις αναπτυσσόμενες χώρες το 1% όλων των πακέτων ανόρθωσης της οικονομίας για επενδύσεις στην κοινωνική προστασία, τις υποδομές, τη γεωργία και στον ανθρώπινο παράγοντα. Αυτή είναι η μόνη εγγύηση απέναντι στην καταβαράθρωση στη χειρότερη φτώχεια και τα υπέρογκα χρέη.
Εκατόν σαράντα δισ. δολάρια ετησίως προς τις αναπτυσσόμενες χώρες θα επισπεύσουν τη στροφή προς την καθαρή τεχνολογία, θα μειώσουν την καταστροφή των τροπικών δασών και θα βοηθήσουν τις φτωχές κοινότητες να προσαρμοστούν στις κλιματικές αλλαγές. Τα ποσά μοιάζουν τεράστια. Είναι όμως μικρό κλάσμα των χρημάτων που δίνονται στις τράπεζες. Άρα, το κόστος δεν αποτελεί δικαιολογία.
Αν οι πολίτισσες-ες των ανεπτυγμένων χωρών οργιζόμαστε για την κρίση που καλούμαστε να επωμιστούμε, τι να πουν οι άνθρωποι του Τρίτου Κόσμου για τη δική μας κρίση που ρημάζει τις ζωές τους;
ΥΓ: Η ΑctionΑid Ελλάς διαμαρτυρήθηκε για σχόλιο (23 Μαρτίου) σχετικό με τις αναδοχές παιδιών από τον Τρίτο Κόσμο, για το οποίο θεώρησε πως την αφορούσε. Όπως όμως προκύπτει από μια απλή σύγκριση της ελληνικής και της διεθνούς ιστοσελίδας της οργάνωσης που μιλούν για αναδοχή και χορηγία παιδιού (child sponsorship) αντίστοιχα, οι πληροφορίες δεν αφορούν τη συγκεκριμένη ΜΚΟ. Στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι όμοια η δράση ελληνικού γραφείου και διεθνούς οργάνωσης. Αυτά, προς άρση παρερμηνειών και παρεξηγήσεων.
Το άρθρο το βρήκαμε στην εφημερίδα Τα Νέα Επιφυλλίδα στις 6.4.09 γραμμένο από τον Κωστή Παπαϊωάννου
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4510608.
Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα της-του Ανθρώπου
