Στο παρκάκι της οδού Κύπρου έμεναν συγκεντρωμένες-οι
το βράδυ δεκάδες Αθηναίες-οι για να αποτρέψουν τη συνέχιση της κοπής δέντρων. Είχαν προηγηθεί επεισόδια αλλά πλέον τα πνεύματα ήταν ήρεμα και γίνονταν λίγες λεκτικές αψιμαχίες με τα ΜΑΤ για την τιμή των εκατέρωθεν όπλων. Στα πηγαδάκια των παρευρισκομένων συμμετείχε βαθμοφόρος αστυνομικός. Εκτόνωνε εντάσεις, άνοιγε διαύλους επικοινωνίας και έριχνε γέφυρες ανάμεσα σε οπτικές που “υπό κανονικές συνθήκες” δεν συναντιούνται. Αναδείκνυε ο ίδιος το προφανές για όλες-ους, ότι δηλαδή δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτό η Αστυνομία να φυλάει την μπουλντόζα που ισοπεδώνει το μοναδικό πάρκο της περιοχής. Συζήτησα μαζί του και θαύμασα την αποτελεσματική διπλωματία των λόγων. Η αγωνία του ήταν να μην εξελιχθούν τα πράγματα “ως είθισται”, να μην οδηγηθεί η συνύπαρξη διαμαρτυρόμενων πολιτισσώ-ων και Αστυνομίας σε σύγκρουση. Με λίγα λόγια, προσπαθούσε να αποτρέψει την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της σύγκρουσης.Βέβαια η δημοτική αρχή όφειλε να έχει πείσει τις-τους κατοίκους για την αναγκαιότητα ενός έργου στην περιοχή τους. Και βέβαια η επανάληψη της κοπής δέντρων λίγες ημέρες αργότερα (με τη συνδρομή “αγνώστων” που προπηλάκισαν πολίτισες-ες, όπως καταγγέλλεται) μάλλον επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους για τον ένοικο του δημαρχιακού μεγάρου. Ας σταθούμε όμως στο ίδιο το έργο της Αστυνομίας. Δύσκολα θα διαφωνήσει καμιά-νεις ότι η υπερβολική χρήση του βαρέος τμήματος του κατασταλτικού μηχανισμού ακυρώνει τον διαμεσολαβητικό- προληπτικό ρόλο της Αστυνομίας. Η διαρκής παρουσία μονάδων της Αστυνομίας με στρατιωτική όψη και λογική στα κεντρικά σημεία της πόλης υπονομεύει το συνολικό της έργο. Το ίδιο αρνητικά επιδρά και η έλλειψη εξειδίκευσης. Ο σημερινός διοικητής αστυνομικού τμήματος γειτονιάς- ρόλος που προϋποθέτει τη δυνατότητα πρόληψης, διαμεσολάβησης και επίλυσης εντάσεων και διαφορών- χτες υπηρετούσε στα ΜΑΤ, που εξ ορισμού βασίζονται στη βίαιη καταστολή. Τα σκληρά αστυνομικά “τμήματα της νύχτας” με τη βαριά παραβατικότητα στελεχώνονται σήμερα όπως ένα τμήμα γειτονιάς, όπου είναι άλλες οι κοινωνικές διεργασίες και ανάγκες. Τα ίδια ισχύουν και στον τομέα της εξιχνίασης εγκλημάτων (είναι τυχαίο ότι το πεδίο που διεθνώς τροφοδοτεί την αστυνομική λογοτεχνία με ήρωες, καταραμένους ή μη, στην Ελλάδα ως αντικείμενο μυθοπλασίας είναι ανύπαρκτο; Ο συμπατριώτης μας λογοτεχνικός ήρωας θα έπρεπε πρώτα να αντιμετωπίσει τα ελλείμματα του επαγγελματικού του περιβάλλοντος). Αν προσθέσουμε τις πολλαπλές πολιτικές εξαρτήσεις, την αδιανόητη έλλειψη αυτονομίας της φυσικής από την πολιτική ηγεσία και τα πελατειακής υφής συνδικαλιστικά μορφώματα, το περιθώριο αισιοδοξίας στενεύει. Η πρόληψη γίνεται όνειρο θερινής νυκτός και η καταστολή αποτελεί την εύκολη οδό. Ο εξαιρετικά κρίσιμος κοινωνικά ρόλος της διαμεσολάβησης μένει ανενεργός. Ο ρόλος αυτός προϋποθέτει ευαισθησία, αίσθηση κοινωνικής ευθύνης και ειδική κατάρτιση, είδη εν ανεπαρκεία σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό αλλά εκ των ων ουκ άνευ αν θέλουμε να μιλάμε για ουσιαστική αστυνόμευση.
ΥΓ: Όποτε επικρίνεται η Αστυνομία συσπειρώνεται γύρω από την επίκλησή της εναντίον της εχθρότητας. Και όμως, ακόμα και οι πλέον καχύποπτες-οι από τις συγκεντρωμένες-ους της οδού Κύπρου εκδήλωσαν γενναιόδωρα την επιδοκιμασία τους για την παρουσία ενός αξιωματικού με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε.
Το άρθρο το βρήκαμε στην εφημερίδα Τα Νέα-επιφυλλίδα στις 2.2.09 γραμμένο από τον Κωστή Παπαϊωάννου http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4499889
Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα της-του Ανθρώπου
