“Θα υπάρξει η αντίδραση του δήμου της Αθήνας. Και θα είναι αντίδραση που πρέπει να γίνει όχι σαν δήμος, αλλά σαν πόλη και σαν ένα εκατομμύριο κάτοικοι αυτής της πόλης”. Αν και τυγχάνω δημότης Αθηναίων, προσωπικά θα παρακαλούσα ο κ. δήμαρχος να με εξαιρέσει από το ένα εκατομμύριο των οργισμένων συνδημοτών μου. Αναμένω την απόφαση της Δικαιοσύνης, βαθύτατα προσβεβλημένος από το εξαιρετικά αρνητικό κλίμα που ΜΜΕ, κοινοβουλευτικοί, αυτοδιοικητικοί και αθλητικοί παράγοντες έχουν δημιουργήσει για τους δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας και τις πολίτισσες-ες που προσέφυγαν στο δικαστήριο κατά της σχεδιαζόμενης “ανάπλασης του Ελαιώνα”. Γνωρίζω βέβαια πως έτσι χάνω αιώνια υστεροφημία, αφού το όνομά μου θα απουσιάζει από τις δύο στήλες που θα κατασκευάσει ο κ. δήμαρχος με τα ονόματα των ευεργέτιδων-ων και των πολέμιων του έργου.
Γιατί όμως οι πολέμιες-οι της ανάπλασης, αυτός “ο περιοδεύων θίασος που κάνει ενστάσεις επί παντός επιστητού”, αξίζουν την περιφρόνηση την μελλοντικών γενεών; Επειδή προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη για να κριθεί η συνταγματικότητα ενός νόμου, άσκησαν δηλαδή ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους. Αυτό το δικαίωμα επιχειρείται εντέχνως να παρουσιαστεί ως αντιτιθέμενο στην ιερή αγανάκτηση του “πράσινου λαού”. Δοκιμασμένη άλλωστε μέθοδος η οικειοποίηση οπαδικών αισθημάτων για την απόκτηση λαϊκού ερείσματος. Όσες-οι επικρίνουν τις προσφεύγουσες-ντες στέλνουν ένα μήνυμα: Τολμάτε προσφεύγοντας στη Δικαιοσύνη να αντιτίθεστε στη βούληση της πλειοψηφίας; Συνειδητά δηλαδή υπονομεύουν θεμελιώδεις εγγυήσεις της δημοκρατίας με πολιορκητικό κριό την επίκληση της πλειοψηφίας. Αυτός ο βάναυσος λαϊκισμός τη μια ντύνεται “πράσινος λαός” και την άλλη εργαζόμενες-οι που κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους.
Αλίμονο αν λησμονήσουμε ότι το ΣτΕ είναι το θεσμικό αντίβαρο στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Έχει πολλές-ους ενοχλήσει ο πρωτοποριακός ρόλος του για την προστασία του περιβάλλοντος ως αυτοτελούς συνταγματικού αγαθού κατά τη στάθμιση της βλάβης στο περιβάλλον από το εκάστοτε επίδικο έργο ή δραστηριότητα. Υπό το πρίσμα αυτό καλούμαστε να δούμε τις επιθέσεις κατά του δικαστηρίου, όπως την υπερφίαλη φράση βουλευτή: “Οι δικαστές του ΣτΕ, που δεν ξέρω ποιος τους έχει διορίσει και ποιοι είναι και από πού κρατά η σκούφια τους”. Δεν ξέρουμε αν ισχύει η εκτίμησή του πως “αν υπήρχανε δικαστές σαν κι αυτούς του ΣτΕ στην Αρχαία Ελλάδα, δεν θα είχε χτιστεί η Ακρόπολη”. Εξίσου πιθανόν πάντως, αν δεν υπήρχε σήμερα το ΣτΕ, η Πνύκα να ήταν Μall. Και, αν μιλάμε σοβαρά, ως αθέμιτη πρέπει να αντιμετωπιστεί η ενέργεια των δυο υπουργών οι οποίοι απηύθυναν επιστολές στο ΣτΕ (παρεμβαίνοντας στο έργο του) για τις επιπτώσεις της ακύρωσης του έργου στο τραπεζικό σύστημα και στις θέσεις εργασίας.
Έχουν αποδοθεί ιδιοτελείς σκοποί στις προσφεύγουσες-ντες, ότι δηλαδή εξυπηρετούν μεγάλα συμφέροντα. Ακόμα κι έτσι να είναι, η δίκη προθέσεων είναι δρόμος ολισθηρός. Και πάντως, μια τέτοια θεώρηση μάλλον δεν συμφέρει τιςς υπέρμαχες-ους της ανάπλασης. Είναι δεδομένος ο τρόπος που αντανακλάται η ισορροπία δυνάμεων αυτής της διένεξης στον επιχειρηματικό χάρτη και στις τηλεοπτικές οθόνες. Δύσκολα, λοιπόν, μπορεί καμιά-νεις να πιστέψει πως τα μεγάλα συμφέροντα έχουν βαλθεί να αναστείλουν την ανάπλαση, που η ανιδιοτελής άλλη πλευρά (πού ήταν, άραγε, σε άλλες μάχες για το πράσινο αυτής της πόλης;) προωθεί για το καλό μας.
Το άρθρο το βρήκαμε στην εφημερίδα Τα Νέα-Επιφυλλίδα στις 19.1.09 γραμμένο από τον Κωστή Παπαϊωάννου στο http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4497355
Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα της-του Ανθρώπου.
