Στην φυλακή καταλήγουν οι γυναίκες θύματα και όχι οι θύτες στο Αφγανιστάν, μια χώρα κόλαση για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν καθημερινά την την ενδοοικογενειακή βία, την κακοποίηση, την εξώθηση στην πορνεία. Παρά τον εφιάλτη που ζουν, οι γυναίκες είναι αυτές που καταλήγουν πίσω από τα σίδερα ακόμη και όταν τις έχουν κακοποιήσει ή βιάσει, ενώ ο δράστης μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος, όπως καταγγέλλει η ανθρωπιστική οργάνωση Human Rights Watch.
"Η μεταχείριση των γυναικών και των κοριτσιών που κατηγορούνται για 'εγκλήματα ηθικής' είναι σαν το μαυρισμένο μάτι στο πρόσωπο της μετα-ταλιμπάν αφγανικής κυβέρνησης και των διεθνών υποστηρικτριών-ών της, το σύνολο των οποίων είχε δεσμευτεί ότι ο σεβασμός προς τα δικαιώματα των γυναικών θα είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που θα ξεχωρίζει την νέα κυβέρνηση από εκείνη των Ταλιμπάν", καταγγέλλει η οργάνωση.
"Η κατάσταση επιδεινώνεται περαιτέρω από την θέση του προέδρου (Χαμίντ) Καρζάι για τα δικαιώματα των γυναικών η οποία συχνά αλλάζει. Είτε επειδή δεν θέλει, είτε επειδή δεν μπορεί να τηρήσει μια σταθερή στάση κατά των συντηρητικών δυνάμεων εντός της χώρας, έχει συχνά προχωρήσει σε συμβιβασμούς που έχουν αρνητικό αντίκτυπο στα δικαιώματα των γυναικών".
H Human Rights Watch ζητά την άμεση απελευθέρωση περίπου 400 γυναικών και κοριτσιών που κρατούνται στο Αφγανιστάν για "εγκλήματα ηθικής" μετά από δίκες-εξπρές και δήθεν ομολογίες χωρίς την παρουσία δικηγόρων, με μια καταγγελία να είναι αρκετή για να καταλήξουν στην φυλακή με τις ευλογίες ενός δικαστικού συστήματος που αγνοεί επιδεικτικά τις αποδείξεις για την αθωότητα των γυναικών οι οποίες εκτίουν ως και 10ετείς ποινές κάθειρξης.
Παρότι θεωρητικά βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση απ' ότι πριν την πτώση των Ταλιμπάν το 2001, οι Αφγανές σε όλη την χώρα υφίστανται, ξυλοδαρμούς, καψίματα, μαχαιρώματα, βιασμούς, υποχρεωτικούς γάμους ενόσω είναι ανήλικες, απαγωγές, ενώ αντιμετωπίζονται και ως αντικείμενα αγοραπωλησίας.
Είναι πολύ δύσκολο για εκείνες να ξεφύγουν από την ενδοοικογενειακή βία εξαιτίας της τεράστιας κοινωνικής πίεσης και των νομικών συνεπειών που επιβάλλουν την παραμονή τους σε ένα γάμο, ασχέτως των όσων υπομένουν.
Η φυγή από την «οικογενειακή εστία» θεωρείται "έγκλημα ηθικής" για τις Αφγανές, ενώ συχνές είναι οι περιπτώσεις φυλάκισης των θυμάτων βιασμού, καθώς οι σεξουαλικές επαφές εκτός γάμου -ακόμα κι όταν η γυναίκα έχει βιαστεί- θεωρούνται μοιχεία, συγκαταλέγονται δηλαδή στα περιβόητα «εγκλήματα ηθικής».
«Θέλω ν' αυτοκτονήσω»
"Από την πρώτη στιγμή που ήρθα στον κόσμο, η μοίρα μου καταστράφηκε", είπε στις ερευνήτριες της οργάνωσης οι οποίες περιλαμβάνουν τη μαρτυρία της σε έκθεσή τις που δημοσιεύεται σήμερα, η 17χρονη Αμινά, που πέρασε μήνες στην φυλακή αφού υποχρεώθηκε να εκπορνεύεται.
Μια 19χρονη που στο έσκασε από τον σύζυγο και την πεθερά της που την ξυλοκοπούσαν, λέει: «Θα προσπαθήσω να ανεξαρτητοποιηθώ και να τον χωρίσω. Μισώ την λέξη σύζυγος. Το συκώτι μου είναι κατάμαυρο από τον σύζυγό μου…Αν ήξερα για την φυλακή και για όσα θα μου συνέβαιναν, θα είχα απλώς πηδήξει στο ποτάμι για ν' αυτοκτονήσω».
Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση μιας γυναίκας που δέχτηκε επανειλημμένως χτυπήματα με κατσαβίδι στο κεφάλι, το στήθος και τα χέρια από τον σύζυγό της ο οποίος την κατηγόρησε για μοιχεία επειδή κάλεσε έναν άνδρα στο σπίτι, με αποτέλεσμα να συλληφθεί η γυναίκα και όχι ο σύζυγός της.
"Ο τρόπος που την κακοποίησε δεν ήταν αρκετά εμφανής για να τον στείλει στην φυλακή. Δεν ήταν ετοιμοθάνατη, επομένως δεν χρειάστηκε να φυλακιστεί εκείνος", είπε στην οργάνωση η εισαγγελεία που εξέτασε την υπόθεση.
Δυστυχώς η δοκιμασία για τις γυναίκες δεν σταματάει στη φυλακή. Μετά την αποφυλάκισή τις, οι γυναίκες και τα κορίτσια αντιμετωπίζουν τον κοινωνικό στιγματισμό στην συντηρητική αυτή χώρα και μπορεί να πέσουν θύματα των αποκαλούμενων "εγκλημάτων τιμής".
Ένας νόμος, που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2009, τάσσεται υπέρ της ισότητας των γυναικών, περιλαμβανομένων -μεταξύ άλλων- και της ποινικοποίησης των υποχρεωτικών γάμων και τεκνοποίησης, της αγοραπωλησίας γυναικών είτε για γάμο, είτε για την διευθέτηση φιλονικίας καθώς και του εξαναγκασμού σε αυτοκτονία.
Αλλά, ειδικά στις επαρχιακές περιοχές, δεν υπάρχουν καταφύγια για να φιλοξενήσουν τις κακοποιημένες γυναίκες, ενώ μόλις το 1% των αστυνομικών είναι γυναίκες, σύμφωνα με την έκθεση της οργάνωσης.
Την είδηση την βρήκαμε στις 28.3.12 από την εφημερίδα Έθνος στην http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63636514
