τις ποδοσφαιρίστριες, ο διαγωνισμός είναι μια νίκηKABUL, Afghanistan – Στις 7.12.10 η εθνική ομάδα ποδοσφαιριστριών του Αφγανιστάν είχε μόνο δύο μέρες για προπόνηση πριν την αναχώρηση της για τον πρώτο διεθνή διαγωνισμό της.
Εξασκήθηκαν στις μακρυνές μπαλιές στο τέρμα, στο να μπλοκάρουν το πέναλτι και ανταλάσουν μπαλιές η μια στην άλλη γύρω από ένα κύκλο.
Στη συνέχεια, οπλισμένοι στρατιώτες εμφανίστηκαν στην θέση του κόρνερ, διατάσσοντάς τις - ευγενικά - να πάνε στην άκρη του στίβου. Πάνω από τα κεφάλια τις υπήρχε μια φοβερή βοή, οι έλικες των εισερχόμενων ελικοπτέρων, σήκωσαν βρομιά που πετιόταν στα πρόσωπά τις.
Για άλλη μια φορά, το ΝΑΤΟ είχε ανακαταλάβει το ελικοδρόμιο του, και οι ποδοσφαιρίστριες έπρεπε να εκκενώσουν το μόνο μέρος στην πρωτεύουσα, όπου ήταν ασφαλές για να παίξουν.
"Μισώ τα ελικόπτερα, αλλά και οπουδήποτε αλλού, δεν θα ήμασταν σε θέση να παίξουμε δημόσια. Θα δεχόμασταν επίθεση", δήλωσε η Khalida Popal, ομοσπονδιακή ποδοσφαιρίστρια και μια από τα παλαιότερα μέλη της ομάδας. Παίζει ως αμυντική στην ομάδα, αλλά είναι ακούραστη επιθετική, όταν πρόκειται για την προώθηση των ποδοσφαιριστριών.
"Αυτή είναι μια μορφή πάλης”, είπε. “Θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα πέρα στην υφήλιο που θα δείξει ότι οι γυναίκες μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο, να σπουδάζουν και να εργάζονται”.
Καμιά από τις δραστηριότητες αυτές δεν ήταν εύκολες για τις Αφγανές, αλλά κυρίως η άθληση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Απαγορευόταν απολύτως κατά τη διάρκεια της εποχής των Ταλιμπάν, η άθληση των γυναικών έχει ατάκτως επιστρέψει, εμποδίζεται από περιορισμούς του οικονιμικού προϋπολογισμού και την ανασφάλεια - αλλά πάνω από όλα, από την έλλειψη τοποθεσιών για να παίξουν, σε μια κοινωνία όπου ακόμη και η ελάχιστη εμφάνιση μέρους του σώματος συχνά αντιμετωπίζεται ως κοινωνικό έγκλημα.
"Παντού όπου πάμε, μας λένε: “ Γιατί παίζετε ποδόσφαιρο, αυτό δεν είναι παιχνίδι για γυναίκες", είπε η κα. Popal.
Ενώ η χώρα έχει κατά κάποιον τρόπο 22 διεθνείς γυναικείες ομάδες, ως επί το πλείστον οι προσπάθειες αυτές πολύ απέχουν. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2008, μόνο μία γυναίκα από το Αφγανιστάν διαγωνίστηκε, στο στίβο, ενώ μόλις δύο διαγωνίστηκαν το 2004, σύμφωνα με την Shukaria Hikmat, επικεφαλής της Ολυμπιακής Επιτροπής Αφγανίδων.
Οι αθλητές, από την άλλη πλευρά, στο Αφγανιστάν υπερίσχυαν, παρά τον πόλεμο. Οι παίκτες του κρίκετ είναι εθνικοί ήρωες, ιδιαίτερα μετά τη νίκη κατά της Σκωτίας πρόσφατα, και το ταε κβον το- tae kwon do κάνει την ομάδα μια ασιατική δύναμη.
Στις 9.12.10, η ομάδα ποδοσφαιριστριών πετά προς το Μπανγκλαντές για τον πρώτο επίσημο διεθνή διαγωνισμό της, ένα τουρνουά που χρηματοδοτείται από τη Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Νότιας Ασίας. "Και μόνο ο διαγωνισμός σε διεθνές επίπεδο θα είναι μια ικανοποιητική νίκη", δήλωσε ο προπονητής της ομάδας, Wahidullah Wahidi, ιδίως επειδή οι Αφγανές θα παίζουν με ομάδες από χώρες όπου το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι καλά εδραιωμένο.
Η αφγανική ομάδα έχει πολλαπλά μειονεκτήματα. Της επιτρέπεται να χρησιμοποιεί το γήπεδο ποδοσφαίρου, που είναι βάση του ΝΑΤΟ στην Καμπούλ, μόνο τρεις φορές την εβδομάδα – οι απογειώσεις, προσγεώσεις ελικοπτέρων επιτρέπονται. (Και αυτό μόνο και μόνο επειδή ο πρόεδρος Hamid Karzai διέταξε να διατεθεί το γήπεδο αφ' ότου η ομάδα είχε μια απροσδόκητα ισχυρή παρουσία, σε ένα φιλικό αγώνα με το Πακιστάν).
Η καπετάνισα είναι μια 16χρονη μαθήτρια γυμνασίου, η Roya Noori, υποκοριστικό της επιθετικής με την άγρια κλωτσιά. Τέσσερις από τις κορυφαίες παίκτριες ζουν στις Ην. Πολιτείες, και δεν είχαν την ευκαιρία για εξάσκηση με την ομάδα πριν το τουρνουά στο Μπαγκλαντές. Ακόμη και τα αθλητικά ρούχα και τα παπούτσια τις είναι ένα συνονθύλευμα από διάφορα αλιευτικά εργαλεία - κοντά παντελόνια και κοντομάνικες φανέλες που δεν ταιριάζουν μεταξύ τις και δεν είναι στα μέτρα τις.
Οι περισσότερες παίκτριες, ωστόσο, βγάζουν την μαντίλα από το κεφάλι - κατά τα άλλα απαιτείται φόρεμα για τις γυναίκες στο δημόσιο χώρο εδώ -ως κάτι πάρα πολύ ανέφικτο. "Θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο", είπε η κα Popal. "Μια άλλη παίκτρια θα μπορούσε να το αρπάξει ακούσια πάνω στο παιχνίδι και να μας πνίξει".
Η 23χρονη κα Popal, φοιτήτρια Μηχανολογίας, προέρχεται από μια συντηρητική οικογένεια των Παστούν Pashtun. Όταν έδειξε ικανότητα για το παιχνίδι στο γυμνάσιο, ο πατέρας και τα αδέρφια της, αντιτέθηκαν στην ιδέα της επιδίωξης να παίξει στην ομάδα της. Σχεδόν το σύνολο των 21 γυναικείων ομάδων του Αφγανιστάν είναι στην πρωτεύουσα.
"Τους μίλησα πάρα πολλές φορές για την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο, και τελικά συμφώνησαν", είπε. Αυτό ήταν πριν από πέντε χρονιές. "Τώρα είναι πολύ υπερήφανοι. Επίσης, ανησυχούν. Ως εκπροσώπισα τύπου και καλή επιθετική στο γυναικείο ποδόσφαιρο, έχει απειληθεί η ζωή μου, και συχνά χλευάστηκα στο δρόμο”, είπε.
"Αυτό είναι ατομικό-πολιτικό δικαίωμα της κάθε γυναίκας," είπε ο κ. Wahidi είπε. «Η άθληση δεν πρέπει μόνο να είναι για τους άνδρες. Το πρόβλημα με τη χώρα μας είναι ότι υπάρχουν τόσες πολλές αναλφάβητες-οι, το 85% του λαού μας, που δεν ξέρουν τίποτε απολύτως".
Τον Οκτώβριο, η γυναικεία αφγανική ομάδα είχε ένα φιλικό παιχνίδι με την γυναικεία ομάδα της νατοϊκής Διεθνούς Δύναμης Βοήθειας για την Ασφάλεια. "Θέλαμε να δείξουμε πως οι Αφγανές είναι φιλικές προς τις ανθρώπους, όχι σαν τις ηλίθιες ανθρώπους που κάνουν πόλεμο”, είπε η κα Popal.
Η ηγέτιδα της ομάδας της ISAF ήταν η λοχίας του Ναυτικού, Danielle Figueroa. “Συνειδητοποίησα ότι είχα θεωρήσει πολλά ως δεδομένα, πως μπορούσαν να παίξουν οποιοδήποτε άθλημα”, είπε. "Δεν είχα ιδέα μέχρι το περασμένο Σαββατοκύριακο 4.12.10, όταν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τις ίδιες, πως η άθληση είναι κάτι πολύ νέο για αυτές".
Παρά τις απογειώσεις, προσγειώσεις ελικοπτέρων, οι Αφγανές ποδοσφαιρίστριες κέρδισαν την γυναικεία ομάδα του ΝΑΤΟ, 1-0.
Την φωτογραφία και την είδηση την βρήκαμε στις 9.12.10 και την μεταφράσαμε από την New York Times στην http://mobile.nytimes.com/2010/12/09/world/asia/09kabul.xml
