Υπόθεση Vejdeland και άλλων κατά Σουηδίας, το κείμενο έχει χωρίσθει σε 9 μέρη, πατήστε εδώ για να βρεθείτε στο έβδομο μέρος.
(β) Η κυβέρνηση
31. Η κυβέρνηση συμφώνησε ότι το άρθρο 10 της Συνθήκης έχει εφαρμογή στην προκειμένη υπόθεση και ότι η ποινική καταδίκη των προσφευγόντων συνιστά επέμβαση στο δικαίωμα τους στην ελευθερία της έκφρασης, όπως προβλέπεται στο πλαίσιο της δεύτερης παραγράφου του εν λόγω άρθρου. Ωστόσο, η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι η ποινική καταδίκη και η ποινή που επιβλήθηκε ήταν ανάλογη προς τους επιδιωκόμενους νόμιμους-θεμιτούς σκοπούς, και, συνεπώς, αναγκαίες σε μια δημοκρατική κοινωνία.
32. Η κυβέρνηση τόνισε ότι οι προσφεύγοντες είχαν καταδικαστεί για το αδίκημα της πράξης προσπάθειας υποκίνησης της κοινής γνώμης κατά μιας εθνικής ή εθνοτικής ομάδας, σύμφωνα με το κεφάλαιο 16 άρθρο 8 του Ποινικού Κώδικα, και ότι και το δικαστικό σώμα του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ποινή προβλεπόταν από το νόμο, κατά την έννοια του άρθρου 10 § 2 της Συνθήκης.
33. Η Κυβέρνηση υποστήριξε επίσης ότι η επέμβαση στο δικαίωμα των προσφευγόντων στην ελευθερία της έκφρασης υπηρέτησε νόμιμους-θεμιτούς σκοπούς, κατά την έννοια του άρθρου 10 § 2, με ιδιαίτερη έμφαση στην «προστασία της υπόληψης ή των δικαιωμάτων των άλλων», δηλαδή, των Lgbtiq ως ομάδα.
34. Κατά την άποψη της κυβέρνησης διάφοροι παράγοντες, στην υπό κρίση υπόθεση οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα εθνικά δικαστήρια απόλαυσαν ένα ιδιαίτερα ευρύ περιθώριο εκτιμήσεως κατά την εξέταση του θέματος του εάν η καταδίκη των προσφευγόντων ήταν ανάλογη προς τους επιδιωκόμενους νόμιμους σκοπούς. Ισχυρίστηκε επίσης ότι οι ίδιοι παράγοντες πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όταν εξετάζεται το εάν η επέμβαση είναι αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία.
35. Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση επεσήμανε, πρώτον, ότι οι συνθήκες της υπό κρίσης υποθέσεως διαφέρουν από εκείνες που επικρατούν σε διαφορετικές υποθέσεις κατά τις οποίες το Δικαστήριο είχε αποφανθεί σχετικά με την αναλογικότητα των μέτρων που παρεμβαίνουν στο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης σύμφωνα με το άρθρο 10. Πολλές από τις υποθέσεις αυτές είχαν ασχοληθεί με την καταδίκη των δημοσιογραφισών-ων, συντακτριών και εκδοτριών-ων που είχαν γράψει ή δημοσιεύσει «δυσφημιστικές» δηλώσεις σε άρθρα εφημερίδων. Συνεπώς, η Κυβέρνηση επιβεβαίωσε πως η αφθονία νομολογίας του Δικαστηρίου επιμένει πως ο ουσιαστικός ρόλος της ελευθερίας του τύπου και του τύπου ως «φύλακα του κοινού» δεν είχε άμεση συνάφεια στην παρούσα υπόθεση.
36. Δεύτερον, η Κυβέρνηση υποστήριξε ότι από τη νομολογία του Δικαστηρίου προκύπτει ότι τα όρια της αποδεκτής κριτικής είναι ευρύτερα όσον αφορά, για παράδειγμα, τις κυβερνήσεις, τις πολιτικίνες-ους ή παρόμοιους φορείς του δημόσιου τομέα από ό,τι για τα φυσικά πρόσωπα. Κατά την άποψη της κυβέρνησης, δεν υπάρχει λόγος μια ομάδα προσώπων να γίνει στόχος ορισμένων δηλώσεων εξ' αιτίας ενός κοινού παρανομαστή που την ξεχωρίζει από άλλα πρόσωπα - για παράδειγμα όσον αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις - θα έπρεπε να απαιτείται να υπάρχει ένας μεγαλύτερος βαθμός ανεκτικότητας από ότι σε ένα μεμονωμένο πρόσωπο στην αντίστοιχη κατάσταση.
37.Τρίτον, η Κυβέρνηση υποστήριξε ότι μια ορισμένη διάκριση πρέπει να γίνει μεταξύ της παρούσας υπόθεσης και των υποθέσεων που αφορούν τον τομέα του πολιτικού λόγου και των δηλώσεων που γίνονται κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής συζήτησης, όπου η ελευθερία της έκφρασης είναι υψίστης σημασίας και υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια επιβολής περιορισμών. Η αιτία-κριτήριο αυτής της διάκρισης είναι ότι τα φυλλάδια διανεμήθηκαν σε ένα σχολείο, δηλαδή, ένα περιβάλλον σχετικά προστατευμένο από τις πολιτικές κινήσεις των εκτός σχολείου.
38.Τέταρτον, η κυβέρνηση τόνισε ότι το Δικαστήριο έδωσε έμφαση στο ότι η εξισορρόπηση μεμονομένων συμφερόντων που προστατεύονται βάσει της Συνθήκης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αντιφατική σε ένα δύσκολο θέμα, και ότι οι Χώρες που είναι μέλη της Συνθήκης πρέπει να έχουν ευρύ περιθώριο εκτιμήσεως στο πλαίσιο αυτό.
Την είδηση την βρήκαμε στις 9.2.12 και την μεταφράσαμε από την ιστοσελίδα του Ευρωπ. Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=900340&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
(β) Η κυβέρνηση
31. Η κυβέρνηση συμφώνησε ότι το άρθρο 10 της Συνθήκης έχει εφαρμογή στην προκειμένη υπόθεση και ότι η ποινική καταδίκη των προσφευγόντων συνιστά επέμβαση στο δικαίωμα τους στην ελευθερία της έκφρασης, όπως προβλέπεται στο πλαίσιο της δεύτερης παραγράφου του εν λόγω άρθρου. Ωστόσο, η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι η ποινική καταδίκη και η ποινή που επιβλήθηκε ήταν ανάλογη προς τους επιδιωκόμενους νόμιμους-θεμιτούς σκοπούς, και, συνεπώς, αναγκαίες σε μια δημοκρατική κοινωνία.
32. Η κυβέρνηση τόνισε ότι οι προσφεύγοντες είχαν καταδικαστεί για το αδίκημα της πράξης προσπάθειας υποκίνησης της κοινής γνώμης κατά μιας εθνικής ή εθνοτικής ομάδας, σύμφωνα με το κεφάλαιο 16 άρθρο 8 του Ποινικού Κώδικα, και ότι και το δικαστικό σώμα του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ποινή προβλεπόταν από το νόμο, κατά την έννοια του άρθρου 10 § 2 της Συνθήκης.
33. Η Κυβέρνηση υποστήριξε επίσης ότι η επέμβαση στο δικαίωμα των προσφευγόντων στην ελευθερία της έκφρασης υπηρέτησε νόμιμους-θεμιτούς σκοπούς, κατά την έννοια του άρθρου 10 § 2, με ιδιαίτερη έμφαση στην «προστασία της υπόληψης ή των δικαιωμάτων των άλλων», δηλαδή, των Lgbtiq ως ομάδα.
34. Κατά την άποψη της κυβέρνησης διάφοροι παράγοντες, στην υπό κρίση υπόθεση οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα εθνικά δικαστήρια απόλαυσαν ένα ιδιαίτερα ευρύ περιθώριο εκτιμήσεως κατά την εξέταση του θέματος του εάν η καταδίκη των προσφευγόντων ήταν ανάλογη προς τους επιδιωκόμενους νόμιμους σκοπούς. Ισχυρίστηκε επίσης ότι οι ίδιοι παράγοντες πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όταν εξετάζεται το εάν η επέμβαση είναι αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία.
35. Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση επεσήμανε, πρώτον, ότι οι συνθήκες της υπό κρίσης υποθέσεως διαφέρουν από εκείνες που επικρατούν σε διαφορετικές υποθέσεις κατά τις οποίες το Δικαστήριο είχε αποφανθεί σχετικά με την αναλογικότητα των μέτρων που παρεμβαίνουν στο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης σύμφωνα με το άρθρο 10. Πολλές από τις υποθέσεις αυτές είχαν ασχοληθεί με την καταδίκη των δημοσιογραφισών-ων, συντακτριών και εκδοτριών-ων που είχαν γράψει ή δημοσιεύσει «δυσφημιστικές» δηλώσεις σε άρθρα εφημερίδων. Συνεπώς, η Κυβέρνηση επιβεβαίωσε πως η αφθονία νομολογίας του Δικαστηρίου επιμένει πως ο ουσιαστικός ρόλος της ελευθερίας του τύπου και του τύπου ως «φύλακα του κοινού» δεν είχε άμεση συνάφεια στην παρούσα υπόθεση.
36. Δεύτερον, η Κυβέρνηση υποστήριξε ότι από τη νομολογία του Δικαστηρίου προκύπτει ότι τα όρια της αποδεκτής κριτικής είναι ευρύτερα όσον αφορά, για παράδειγμα, τις κυβερνήσεις, τις πολιτικίνες-ους ή παρόμοιους φορείς του δημόσιου τομέα από ό,τι για τα φυσικά πρόσωπα. Κατά την άποψη της κυβέρνησης, δεν υπάρχει λόγος μια ομάδα προσώπων να γίνει στόχος ορισμένων δηλώσεων εξ' αιτίας ενός κοινού παρανομαστή που την ξεχωρίζει από άλλα πρόσωπα - για παράδειγμα όσον αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις - θα έπρεπε να απαιτείται να υπάρχει ένας μεγαλύτερος βαθμός ανεκτικότητας από ότι σε ένα μεμονωμένο πρόσωπο στην αντίστοιχη κατάσταση.
37.Τρίτον, η Κυβέρνηση υποστήριξε ότι μια ορισμένη διάκριση πρέπει να γίνει μεταξύ της παρούσας υπόθεσης και των υποθέσεων που αφορούν τον τομέα του πολιτικού λόγου και των δηλώσεων που γίνονται κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής συζήτησης, όπου η ελευθερία της έκφρασης είναι υψίστης σημασίας και υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια επιβολής περιορισμών. Η αιτία-κριτήριο αυτής της διάκρισης είναι ότι τα φυλλάδια διανεμήθηκαν σε ένα σχολείο, δηλαδή, ένα περιβάλλον σχετικά προστατευμένο από τις πολιτικές κινήσεις των εκτός σχολείου.
38.Τέταρτον, η κυβέρνηση τόνισε ότι το Δικαστήριο έδωσε έμφαση στο ότι η εξισορρόπηση μεμονομένων συμφερόντων που προστατεύονται βάσει της Συνθήκης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αντιφατική σε ένα δύσκολο θέμα, και ότι οι Χώρες που είναι μέλη της Συνθήκης πρέπει να έχουν ευρύ περιθώριο εκτιμήσεως στο πλαίσιο αυτό.
Την είδηση την βρήκαμε στις 9.2.12 και την μεταφράσαμε από την ιστοσελίδα του Ευρωπ. Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=900340&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649