Μεγαλύτερος κοινωνικός κίνδυνος και χειρότερη παρακμή από την τυφλή βία από ομάδες νταήδων, που βγαίνουν κάθε λίγο στους δρόμους και βιαιοπραγούν πάνω σε ανθρώπους, δεν υπάρχει για μια κοινωνία. Οποτε συνέβη κάτι τέτοιο στην ιστορία, άνοιξε μια άβυσσος αιματοχυσίας και πλήρωσαν τίμημα ασήκωτα βαρύ όλοι - πέρα από τα τραγικά θύματα, όλες-οι. Η ανοχή και η αδιαφορία απέναντι σε οπαδούς των αγκυλωτών σταυρών είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την άβυσσο. Δεν εννοώ βέβαια ότι καθεμία ή ο καθένας μας να μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους ανθρώπους.
Οχι, δεν μπορεί. Κυκλοφορούν σε ομάδες, είναι οπλισμένοι με λοστούς και αλυσίδες, έχουν κουλτούρα συμμορίας, είναι νέοι και ιδίως αρκετά διαταραγμένοι για να είναι λάτρες της βίας και άρα να μην έχουν ηθικό φραγμό ούτε κανένα δισταγμό να την ασκήσουν, την επιδεικνύουν με καμάρι μεταξύ τους. Δεν μπορεί η μεμονωμένη περαστική πολίτισα-ης, ούτε έχει νόημα η «θυσία» της, να βρεθεί στα καλά καθούμενα αιμόφυρτη στο νοσοκομείο.
Μπορεί όμως η Αστυνομία. Μπορεί το κράτος. Η Αστυνομία έκανε, όπως γράφτηκε, εκείνο το Σάββατο «42 προσαγωγές», όμως «οι προσαχθέντες αφέθηκαν στη συνέχεια ελεύθεροι». Υποθέτω ότι κατά το ρεμπέτικο «Κάτω στα λεμονάδικα», όπως και οι «λαχανάδες» του άσματος, οι 42 που «πιάστηκαν έκαναν την κυρία». Και φαίνεται δεν είχε η Αστυνομία αποδείξεις. Ομως ο κίνδυνος από τέτοια φαινόμενα γεννάει για τις κυβερνήσεις ένα μεγάλο ερώτημα: Γιατί δεν είναι ηθικός αυτουργός των βιαιοπραγιών η οργάνωση που με τις θέσεις της στην εκδήλωση ενέπνευσε τους δράστες;
Την είδηση την βρήκαμε στις 4.2.12 από την εφημερίδα Τα Νέα γραμμένη από την κα. Αννα Φραγκουδάκη στην http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=4691555
