Πατήστε εδώ για να βρεθείτε στο πρώτο μέρος.
(γ) Η προηγούμενη συμπεριφορά του προσώπου: το Δικαστήριο έκρινε ότι ο δράστης είχε "επιδιώξει ενεργά τα φώτα της δημοσιότητας", και σε συνδυασμό με τη κατάσταση-status της δημόσιας εικόνας, που σημαίνει πως η «νόμιμη προσδοκία» ότι η ιδιωτική ζωή του θα προστατεύεται αποτελεσματικά μειώθηκε.
(δ) Η μέθοδος συλλογής πληροφοριών και της ειλικρίνειας της-του: το Δικαστήριο έκρινε ότι τα άρθρα είχαν επαρκή πραγματική βάση, η αλήθεια των οποίων δεν αμφισβητείται, και οι πληροφορίες δεν είχαν δημοσιευθεί από κακή πίστη.
(ε) Η μορφή και οι συνέπειες του περιεχομένου της δημοσίευσης: ο τρόπος με τον οποίο ένα πρόσωπο παρουσιάζεται σ 'ένα άρθρο ή φωτογραφία είναι ένας παράγοντας που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Το Δικαστήριο έκρινε ότι το πρώτο άρθρο "απλώς σχετίζεται” με τη σύλληψη του δράστη, το δεύτερο άρθρο μόνο με την υποβολή εκθέσεων σχετικά με τις ποινές που επιβλήθηκαν στο τέλος της δημόσιας ακρόασης. Κατά το Δικαστήριο, το άρθρο δεν αποκάλυψε λεπτομέρειες σχετικά με την «ιδιωτική ζωή» του ηθοποιού.
(στ) Η σοβαρότητα των κυρώσεων: η τελική εξέταση ήταν η αυστηρότητα των κυρώσεων, δηλαδή ασφαλιστικά μέτρα και πρόστιμα συνολικού ύψους 11.000 ευρώ, τα οποία το Δικαστήριο έκρινε επιεική, αλλά μπορεί να έχουν αποθαρρυντικό αποτέλεσμα.
Υπό το πρίσμα αυτών των σκέψεων, το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η παρέμβαση στην ελευθερία της έκφρασης δεν ήταν αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία, καθώς δεν υπήρχε εύλογη σχέση αναλογικότητας μεταξύ των περιορισμών και του επιδιωκόμενου θεμιτού-νόμιμου σκοπού. Στον προσφεύγοντα απονεμήθηκαν 50.000 ευρώ ως αποζημίωση και για τα έξοδα.
Σχόλιο
Η πιο σημαντική πτυχή αυτής της κρίσης είναι η επαναβεβαίωση από το Τμήμα Μείζονος Συνθέσεως το Δικαστήριο απαιτεί μόνο "σοβαρές αιτίες" για να υποκαταστήσει την άποψή του για εκείνα τα εθνικά δικαστήρια όταν-όπου μια εξισορρόπηση μεταξύ του άρθρου 10 και 8 έχει ληφθεί υπ' όψιν. Το δικαστήριο διαφώνησε με μια τέτοια προσέγγιση, με βάση το ότι το αποτέλεσμα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που ενεργεί ως “τέταρτο δικαστήριο". Η πλευρά που διαφώνησε ήταν της άποψης ότι τα γερμανικά δικαστήρια δεν είχαν εφαρμόσει τα σχετικά κριτήρια σε ένα "προδήλως παράλογο" τρόπο, υπήρχε έτσι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 10.
Ωστόσο, μπορεί να υποστηριχθεί ότι οι αποκλίνουσες δικαστίνες-ές ήταν κάπως ασυνεπείς: η διαφωνούσα πλευρά υποστήριξε αφενός ότι το Δικαστήριο δεν θα πρέπει να ενεργήσει ως τέταρτο δικαστήριο, και ακόμη στηρίχθηκε χωρίς καμία κριτική στην πρώτη απόφαση Von Hannover ως αρχή, όπου το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατέληξε σε διαφορετικό συμπέρασμα ως προς την ισορροπία μεταξύ του άρθρου 8 και 10, όπου τέσσερα επίπεδα των γερμανικών δικαστηρίων είχαν συμπεράνει διαφορετικά.
Ένα δεύτερο σημείο είναι ότι το τμήμα μείζονος συνθέσεως επιβεβαίωσε τώρα ότι υπάρχει δικαίωμα προστασίας της φήμης δυνάμει του άρθρου 8. Παρά το γεγονός ότι το δικαίωμα αυτό είχε προηγουμένως αναγνωριστεί από το τμήμα μείζονος συνθέσεως στην υπόθεση Cumpănă και Mazăre κατά Ρουμανίας (παράγρ. 91), η ουσία δεν είχε υποστηριχθεί από τα μέρη σε αυτή την υπόθεση. Στην υπόθεση Axel Springer, όμως, είχε υποστηριχθεί σθεναρά από τις Δικηγορίνες-ους του Συλλόγου των ΜΜΕ, ως παρεμβαίνον τρίτο μέρος, ότι το άρθρο 8 δεν προστατεύει "φήμη". Επιπλέον, υπήρξαν κάποιες παράξενες εφαρμογές του δικαιώματος της φήμη σε υποθέσεις όπως η Sipos κατά Ρουμανίας (βλ. σχόλιο εδώ), και ορισμένα Τμήματα του Δικαστηρίου αμφισβητούν στην ίδια τη βάση την προστασία της φήμης δυνάμει του άρθρου 8: δείτε υπόθεση Karakó κατά Ουγγαρίας.
Το τμήμα μείζονος συνθέσεως επεδίωξε να δώσει τέλος στη σύγχυση περιγραφής του δικαιώματος που εμπλέκεται μόνο στην περίπτωση που η επίθεση στην υπόληψη είναι μιας "κάποιας σοβαρότητας" και "κατά τρόπο που προκαλεί επιφύλαξη της απόλαυσης των δικαιωμάτων της προσωπικότητας». Μένει να δούμε αν αυτή η περιγραφή θα επιφέρει την τόσο αναγκαία σαφήνεια σε αυτόν τον τομέα.
Τέλος, και στο ίδιο πνεύμα στην υπόθεση Axel Springer, αξίζει να σημειωθεί πως η απόφαση που το Δικαστήριο εξέδωσε την προηγούμενη εβδομάδα αναδεικνύει περαιτέρω τις υπερβολές που σχετίζονται με τα δικαιώματα της ιδιωτικής ζωής, απαγορεύει να δημοσιεύονται λεπτομέρειες της ποινικής δίκης. Στην υπόθεση Lahtonen κατά Φινλανδίας, μια Φιλανδή δημοσιογράφισα είχε διωχθεί και καταδικαστεί για “διάδοση πληροφοριών που παραβίασαν την ιδιωτική ζωή", για πάνω από ένα άρθρο με λεπτομέρειες της ποινικής δίωξης εναντίον ενός αστυνομικού για κλοπή αυτοκινήτου. Στην δημοσιογράφισα και στην εκδοτική εταιρεία επιβλήθηκαν πρόστιμα πάνω από 16.000 ευρώ. Το άρθρο είχε βασιστεί αποκλειστικά στα δημόσια έγγραφα του δικαστηρίου, και ομόφωνα το Τέτερτο Τμήμα δεν είχε κανένα δισταγμό να αναγνωρίσει παράβαση του άρθρου 10.
Την είδηση την βρήκαμε στις 21.2.12 και την μεταφράσαμε από την http://strasbourgobservers.com/2012/02/21/grand-chamber-seeks-to-clarify-balancing-of-article-10-and-article-8/
