Απόφαση του Δικαστηρίου άρθρο 10
Οι προσφεύγοντες είχαν καταδικαστεί για την πράξη προσπάθειας υποκίνησης της κοινής γνώμης κατά μιας εθνικής ή εθνοτικής ομάδας
Σύμφωνα με τον σουηδικό Ποινικό Κώδικα. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η
παρέμβαση στην ελευθερία της έκφρασης ήταν επαρκώς σαφής και προβλέψιμη
και έτσι "προβλέπεται από το νόμο" κατά την έννοια της Συνθήκης. Η παρέμβαση είχε υπηρετήσει ένα νόμιμο-θεμιτό σκοπό, δηλαδή "τη προστασία της υπόληψης και των δικαιωμάτων των άλλων" (Άρθρο 10 § 2).
Το ΕΔΑΔ συμφώνησε με το Ανώτατο Δικαστήριο ότι, ακόμη και αν ο στόχος των προσφευγόντων ήταν να ξεκινήσει μια συζήτηση για την έλλειψη αντικειμενικότητας της εκπαίδευσης στα σουηδικά σχολεία ήταν ένας αποδεκτός στόχος, ο σεβασμός έπρεπε να αποδίδεται στη διατύπωση των φυλλαδίων. Σύμφωνα με τα φυλλάδια, η λεσβιοσύνη, ομοερωτικότητα ήταν μια “αποκλίνουσα σεξουαλική ροπή", είχε "ηθικά καταστροφικές επιπτώσεις" στην κοινωνία και ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη του ιού HIV και του AIDS. Τα φυλλάδια περαιτέρω ισχυρίστηκαν ότι το «Lbtiq λόμπι» επιχείρησε να υποβαθμίσει την παιδοφιλία. Αυτές οι δηλώσεις συνιστούσαν σοβαρές και επιζήμιες καταγγελίες, ακόμη και αν δεν είχαν μια άμεση επίκληση σε πράξεις μίσους. Το ΕΔΑΔ τόνισε ότι οι διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού είναι τόσο σοβαρές όσο οι διακρίσεις λόγω «φυλής, καταγωγής ή χρώματος».
Ενώ αναγνωρίζει το δικαίωμα των προσφευγόντων να εκφράσουν τις ιδέες τους, το Ανώτατο Δικαστήριο διαπίστωσε ότι οι δηλώσεις των φυλλαδίων ήταν άσκοπη επίθεση. Περαιτέρω τόνισε ότι οι προσφεύγοντες επέβαλαν τα ενημερωτικά φυλλάδια στις μαθήτριες, αφήνοντας τα μέσα ή πάνω στα ντουλάπια τις. Το ΕΔΑΔ διαπίστωσε ότι οι μαθήτριες ήταν ευάλωτες και σε ευαίσθητη ηλικία και πως η διανομή των φυλλαδίων πραγματοποιήθηκε σε σχολείο που κανένας από τους προσφεύγοντες δεν συμμετείχαν και στο οποίο δεν έχουν ελεύθερη πρόσβαση.
Τρεις από τους προσφεύγοντες είχαν ανασταλτικές αποφάσεις σε συνδυασμό με πρόστιμα που κυμαίνονται από περίπου 200 ευρώ σε 2.000 ευρώ, και ο τέταρτος προσφεύγων καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Το Δικαστήριο δεν έκρινε υπερβολικές αυτές τις κυρώσεις στις περιπτώσεις που το έγκλημα για το οποίο είχαν καταδικαστεί επιφέρει ποινή πάνω από δύο έτη φυλάκιση.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η παρέμβαση στην άσκηση του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης των προσφευγόντων είχε λογικά θεωρηθεί από τις σουηδικές αρχές ως αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία για την προστασία της υπόληψης και των δικαιωμάτων των άλλων. Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 10.
Άρθρο 7
Έχοντας υπόψη τη διαπίστωση συμφωνίας δυνάμει του άρθρου 10, το μέτρο για το οποίο παραπονέθηκαν "προβλέπεται από το νόμο" κατά την έννοια της Συνθήκης, το Δικαστήριο κήρυξε την προσφυγή των προσφευγόντων βάσει του άρθρου 7 απαράδεκτη ως προδήλως αβάσιμη.
Άλλες γνώμες
Συγκλίνουσες απόψεις εκφράστηκαν από: τον Δικαστή Spielmann που εντάχθηκε με τη δικαστίνα Nußberger, τον Δικαστή Zupancic και την δικαστίνα Yudkivska που εντάχθηκε με τον δικαστή Villiger. Αυτές οι απόψεις επισυνάπτονται στην απόφαση.
Την είδηση την βρήκαμε στις 9.2.12 και την μεταφράσαμε από την www.coe.int στην http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=open&documentId=900342&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
