Artists in Revolution (WAR) (Γυναίκες Καλλιτέχνιδες Επαναστατούν) της Lynn Hershman LeesonΕπίσημη συμμετοχή το 2011 στο ΠΑΝΟΡΑΜΑ της Berlinale
Από τη δεκαετία του 1960 έως σήμερα - πάνω από 40 χρόνια η σκηνοθέτιδα Lynn Hershman Leeson ("Conceiving Ada," "Teknolust") καταγράφει στις συνεντεύξεις της γυναίκες καινοτόμες, καλλιτέχνιδες, ιστορικούς και κριτικούς που έχουν διαμορφώσει τις αξίες και τα πιστεύω του γυναικείου καλλιτεχνικού κινήματος.
Η Womins Artists in Revolution (WAR) ξεκινάει με περαστικές-ους έξω από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΜΟΜΑ) που ρωτώνται για να ονομάσουν 3 γυναίκες καλλιτέχνιδες. Οι περισσότερες-οι δεν ξέρουν κάποια άλλη εκτός από τη Frida Kahlo. Όμως ως το τέλος του ντοκιμαντέρ θα έχετε μάθει και για την Judy Chicago, την Sheila de Bretteville, την Faith Ringgold, την Miranda July και τις Guerrilla Girls μεταξύ άλλων. Αυτό το ντοκιμαντέρ είναι μια πηγή πληροφοριών για την τέχνη των γυναικών της Αμερικής τα τελευταία 40 χρόνια, και μέρος ενός μεγαλύτερου πρότζεκτ για την διακίνηση αυτού του υλικού για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Συνδυάζοντας το ρεπορτάζ με προσωπικά αρχεία, το Womins Art Revolution είναι ένα σημαντικό και ριζοσπαστικό ντοκιμαντέρ για την εξέλιξη του Γυναικείου Καλλιτεχνικού Κινήματος στην Αμερική.
H Laurie Anderson, Janis Joplin, Sleater-Kinney, The Gossip, Erase Errata και Tribe 8 είναι ανάμεσα στις γυναίκες μουσικούς που συμβάλλουν στη μουσική της ταινίας.
Η σκηνοθέτιδα Lynn Hershman Leeson ήταν ενεργό μέλος του κινήματος και μέσα από προσωπικές και ιδιαίτερες συνεντεύξεις, προκλητικά έργα τέχνης, και σπάνια ντοκουμέντα, ρίχνει φως σε αυτό που οι ιστορικοί τέχνης πιστεύουν ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά κινήματα του 20ου αιώνα.
Στα ‘60s, γυναίκες καλλιτέχνιδες δημιούργησαν την ομάδα Womins Artists in Revolution (WAR) (Γυναίκες Καλλιτέχνιδες Επαναστατούν ), ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν την απουσία τις από εκθέσεις μουσείων, καλλιτεχνικά περιοδικά και γενικότερα από τη μη καταγραφή και αποτύπωση των δράσεων τις. Το κόστος αυτής της απουσίας είναι εμφανές ακόμη και σήμερα. Το 2006, σε μια δημοσκόπηση που διεξήγαγε το Μουσείο Whitney, οι περισσότερες άνθρωποι δεν μπορούσαν να ονομάσουν πάνω από 3 γυναίκες καλλιτέχνιδες, παρόλο που πολλές εξ αυτών είναι πλέον επιτυχημένες όπως η Barbara Kreuger, η Shirin Neshat, και η Cindy Sherman.
Στα ‘60s και στα '70s, το γυναικείο κίνημα ανάδειξε το πως και το γιατί οι γυναίκες ήταν στο περιθώριο στην επαγγελματική και πολιτική σκηνή της Αμερικής, και αυτό έγινε η αιτία για να αναγνωρίσει ο κόσμος το ρόλο της γυναίκας στον καλλιτεχνικό χώρο, όπως και το ότι οι γυναίκες έχουν την ίδια αξία με τους άντρες στο χώρο της τέχνης. Σ΄ αυτό το πλαίσιο πολλές γυναίκες καλλιτέχνιδες δημιούργησαν τέχνη που αναδείκνυε τις διακρίσεις που οι γυναίκες υφίσταντο και προκαλούσε. Προσπάθησαν ακόμη να γεφυρώσουν το χάσμα των φύλων όσον αφορά στην αντιμετώπιση τις από τις γκαλερί, τα καλλιτεχνικά έντυπα και τις πολιτιστικές επιχορηγήσεις.
Το κίνημα αυτό συνετέλεσε ώστε να δούμε με νέα ματιά και να σκεφτούμε ξανά και διαφορετικά απ’ ότι ως τώρα, τι σημαίνει φύλο, φυλή, τάξη και σεξουαλικότητα.
Η σκηνοθέτιδα Lynn Hershman-Leeson στο ντοκιμαντέρ της Women Art Revolution καταγράφει την πάλη των γυναικών για καταξίωση στον καλλιτεχνικό κόσμο και το ρόλο τις μέσα σε αυτό, από τις προκλητικές αντιδράσεις για το έργο της Judy Chicago "The Dinner Party" έως τις δράσεις των φεμινιστριών ακτιβιστριών Guerrilla Girls.
Σήμερα οι Guerrilla Girls μπορούν να κατηγορούν ινστιτούτα και μουσεία για ρατσισμό και διακρίσεις εξ’ αιτίας του φύλου και καμιά να μην εκπλήσσεται, γιατί πλέον είναι συνείδηση όλων ότι οι έμφυλες διακρίσεις υπάρχουν και ο μόνος τρόπος εξάλειψη τις είναι να τις καταδεικνύουμε και να τις πολεμούμε.
Η ταινία θα προβληθεί στις 1 Ιούνη 2011 στις 18.45μμ και στις 3 Ιούνη 2011 στις 17.00μμ στο Ινστιτούτο Θερβάντες, Μητροπόλεως 23, Σύνταγμα Αθήνα
----------- --------------------- ------------------
Η πρώτη μεγάλη επετειακή έκθεση ανάδειξης έργων των γυναικών έγινε στην πόλη Los Angeles, το πρόγραμμα ήταν να ακολουθήσουν και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις όπως το Βερολίνο ή το Λονδίνο. Η πόλη τελικά που παρουσίασε μέρος των έργων από την Los Angeles αλλά και πολλών Ευρωπαίων γυναικών ήταν το Παρίσι στο Κέντρο Πομπιντού-Centre Pompidou, με περίπου 5.500 χιλιάδες έργα, με τον τίτλο elles@centrepompidou
Η φωτογραφία είναι το έργο The Dinner Party της Judy Chicago
