Ξαφνική συνάντηση
Μέσα Αυγούστου στο λιμάνι της Ρόδου με ήλιο λαμπερό, περίμενε στη στάση απουσία ταξί. Την ρώτησε: «Πάει απ’ ευθείας αεροδρόμιο κάποιο λεωφορείο;». Γύρισε και της εξήγησε πως έπρεπε να πάρει πρώτα ένα για το κέντρο και μετά άλλο για το αεροδρόμιο. Καθώς της μιλούσε, την κοιτούσε όλο χαρά, μετά από καιρό της άρεσε μια γυναίκα. Τι καλά! Παρμένα μαλλιά στα πλαϊνά, στη μέση μακριά που κατέληγαν σε χαίτη. Καλοδιάθετη κι ευγενική. Χαλαρά μαύρα ρούχα, που την χαλάνε λίγο αλλά σιγά που κάτι τόσο μικρό θα άλλαζε την όλη εικόνα της άλλης.
Ποτέ της δεν είχε πρότυπα με τις γυναίκες έτσι κι αλλοιώς. Αυτό της πρόσφερε μεγάλη ποικιλία από τύπους διαφορετικών γυναικών ως τώρα στη ζωή της. Μικρά σακίδια την περιτριγύριζαν και κοιτάχτηκαν λίγο πιο καλά στα μάτια. «Αλληλοκαταλάβανε». Το βλέμμα της αναγνώρισης για άλλη μια φορά είχε λειτουργήσει.
Ανέβηκαν στο λεωφορείο που αξιώθηκε να ‘ρθεί πιο γρήγορα από ταξί παραδόξως για την χώρα. Ανέβηκαν, η μια κάθισε πίσω πάνω στην επιφάνεια που από κάτω έβραζε η μηχανή, κι άλλη στα μεσαία σκαλοπάτια. Η μια χάζευε την διαδρομή σίγουρη ότι θα τα πούνε πάλι αφού κι οι δυο στον ίδιο τόπο πήγαιναν.
Δεν μπορούσε να δει τι έκανε η άλλη αλλά ήταν αρκετό που ξέκλεβαν ματιές. Της έκανε νόημα να κατέβει όταν έφτασαν στο κέντρο. Ακολούθησαν διαφορετική διαδρομή για να φτάσουν στο κεντρικό σταθμό. Η άλλη της φώναξε κάποια στιγμή πως από δω πάνε κι άλλη της απάντησε πως δεν πειράζει, θα ακολουθούσε την παρέα της που είχε βαλθεί να τρέχει.
Λίγα ψώνια στη διαδρομή έκαναν την άλλη να φτάσει νωρίτερα στη στάση. Η μια βρήκε σκιά στην βιτρίνα ενός μαγαζιού κι άλλη ντάλα στον ήλιο δίπλα απ’ τα λεωφορεία. Την κάλεσε στην σκιά κι άλλη έφτασε με ερωτήσεις. Πού ήσουν, πώς τα πέρασες, δεν γίνεται να καθυστερήσεις την επιστροφή; Απάντησε η μια ρωτώντας πού πας; «Στην Κάρπαθο είχα πάει Σερβία και ήταν πολύ ωραία» είπε η άλλη. Η παρέα της μιας επέστρεψε και δεν είπαν πολλά. Πήραν το λεωφορείο ξεχώρισαν πάλι και σαν έφτασαν σκόρπισαν για τακτοποιήσουν τα της πτήσης.
Η μια έφευγε σύντομα η άλλη σε 2 ώρες. Πήγε κι άραξε. Η μια βγήκε στην είσοδο για τσιγάρο κι άλλη της είπε ότι θα την ακολουθούσε. Το τσιγάρο κάηκε κι άλλη ήταν ακόμη στο κινητό. Η ώρα έφτανε για την πτήση, ανέβηκε την σκάλα κι άλλη της είπε: «θα ‘ρθω».
Πέρασε προς τον έλεγχο και χάζεψε λίγο, όμως η αναγγελία της πτήσης δεν άφηνε περιθώρια. Πέρασε πιο μέσα κι έτσι δεν πρόλαβε να δώσει παραπάνω στοιχεία στην άλλη. Στην Αθήνα πια όταν βγαίνει, κοιτάει μπας και την πετύχει κάπου.
Αν η άλλη διαβάσει αυτό το άρθρο ας επικοινωνήσει.
Δυο γυναίκες που δεν χρειάστηκαν την «ασφάλεια» κανενός χώρου τα βρήκαν, μπορούμε να τα καταφέρουμε και εμείς.
Το άρθρο γράφτηκε στις 6.9.08 από την Ευαγγελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην ΛεΠΑΤ εφημερίδα city uncovered
