ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΤΕΛΕΙΕΣ ΛΕΣΒΙΕΣΕμείς οι μελαχρινές, κοντές, παχιές, κλασικού στυλ, μπούτς, ώριμες, απροσέγγιστες, της σχέσης, αξύριστες, σοβαρές. Εμείς που γνωρίζουμε την λεκάνη μας όσο αυτή της μεσογείου, που δεν την πέφτουμε. Που είμαστε προβληματισμένες και όχι προβληματικές. Που τι να μας πουν οι άλλες.
Που γνωρίζουμε, πώς από αύριο η κόλαση όλων μας θα μεταμορφωθεί σε παράδεισο αλλά έλα που άλλες-οι κυβερνούν τη χώρα. Που η καθεμία έχει λύσει κάθε θέμα αλλά όλες μαζί δεν λύνουμε και πολλά.
Εμείς που πληκτρολογούμε πιο γρήγορα και από την Βουγιουκλάκη στην «Μοντέρνα σταχτοπούτα» αλλά δεν σταυρώνουμε κουβέντα όταν κάποια είναι μπροστά μας, εμείς που δεν ανεχόμαστε ούτε αρσενική μύγα στο σπαθί μας, μα αφήνουμε σμάρι από αυτές να θρονιάζονται στο κεφάλι μας όταν είναι γυναίκες. Που ζητάμε την μονογαμία αλλά όχι για μας, γιατί πώς να το κάνουμε έχουμε και το αλέγκρο μέσα μας. Που δεν μας αρέσουν οι της απέναντι όχθης.
Αχ, όλες εμείς που δεν μας καταλαβαίνουμε σε όποια όχθη κι αν καθόμαστε.
Κι από τις δύο όχθες αλαλάζουμε πως δεν έχουμε μια γυναίκα δίπλα μας, ότι περνάμε απαρατήρητες.
Ποιες; Εμείς οι Θεές. Πως τολμούν!
Μα όλη η ομάδα ξέρει το γιατί, είναι επειδή ΓΙΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΦΤΑΙΝΕ.
Το άρθρο γράφτηκε στις 8.1.07 από την Ευαγγελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην ΛεΠΑΤ εφημερίδα city uncovered
