Μόνη;
Κατά καιρούς φίλες μού λένε: «Είμαι μόνη», «γράψε για την μοναξιά» Οι μόνες φίλες αναζητούμε συντροφιά αλλά τα πάμε καλύτερα με τη μοναξιά νομίζω. Γιατί αν θέλαμε συντρόφισσα, θα μας αφήναμε τα περιθώρια να έρθουμε πιο κοντά για να μας βλέπουμε καλύτερα. Όταν πλησιαζόμαστε είμαστε φοβισμένες ή εμένα μου φαίνεται; Γιατί αν μόνο σε μένα φαίνεται να το σκεπάσω.
Μιλάμε στα πλαίσια μιας κοινωνικής συναναστροφής ή μιας ερωτικής προσέγγισης και μυαλό μας τρέχει στο «τι θέλω εγώ από αυτή» ή «τι διάολο θέλει και μου μιλάει τώρα δαύτη». Πάει βέβαια και πιο πέρα δεν λέω, «μιλάω γιατί με χαροποιεί αλλά μην αργήσω γιατί η φίλη μου θα με ανακρίνει μετά». «Μιλάω για να κάνω την άλλη να ζηλέψει ή μιλάω γιατί δεν έχω τίποτε καλύτερο στον ορίζοντα».
Τα κριτήρια λοιπόν της συναναστροφής βλέπουμε ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία στη διατήρηση της συναναστροφής, της εσωτερικής μας ισορροπίας καθώς και της συνοχής με την παρέα ή με την συντρόφισσα μας. Holiday on ice οι επαφές μας. Ελιγμοί που τους ξέρουμε τόσο καλά, μεγαλώσαμε άλλωστε με αυτά, φοράμε τα παγοπέδιλα και βουρ.
Τα κοριτσάκια ποτέ δεν επιτρέπεται να λέμε ακριβώς αυτό που θέλουμε, ελισσόμαστε και εννοούμε τα πίσω από αυτά που λέμε, ακροβατώντας μεταξύ παρόρμησης, επιθυμίας, φιλοδοξίας και υπακοής.
Γυναίκες μετά συνεχίζουμε, μόνο που τώρα λέγεται τσαχπινιά, νάζια, ρόλος του φύλου μας κι ότι άλλο. Άλλες πάλι επειδή δεν είμαστε γυναικούλες, κρεμάμε μούτρα και μιλάμε με βρυχηθμούς, κοφτά και λεβέντικα.
Η απαξία παίζει γενικότερα κι όπου πιάσει, δεν μασάμε. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν μπορούμε να βρούμε άκρη.
Ας δοκιμάσουμε να προσεγγίσουμε ισότιμα και έντιμα μια γυναίκα, να δούμε, αν και ως πού μπορεί να πάει. Ας μη γίνει έρωτας κακό δεν είναι, κερδίσαμε μια επαφή κι αυτό ας μην μας φοβίζει τόσο. Πολύτιμο είναι κι αυτό.
Το άρθρο γράφτηκε στις ... από την Ευαγγελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην city uncovered.
