BIA
Το σιωπηλό έγκλημα της βίας είναι που ξεκινά από την παιδική μας ηλικία και ως ενήλικες μάς κάνει αδρανείς και κυρίως χωρίς συνείδηση πολλές φορές της βίας που εισπράττουμε.
Οι συναισθηματικοί εκβιασμοί της οικογένειας, η «αμαρτία» και οι ύβρεις της εκκλησίας, η μη παιδεία στην εκπαίδευση, η απάθεια της πολιτείας και των κομμάτων, η μωρία των δημοσιογράφων, η αδιαφορία ή και άγνοια των δικηγόρων να υπερασπιστούν στις δικαστικές αίθουσες την λεσβοφοβία και τον ετεροσεξισμό οπλίζουν στόματα και χέρια να εφορμούν εναντίον μας χωρίς καμία συνέπεια.
Αυτό το καλοκαίρι τρείς υποθέσεις έφτασαν στη δημοσιότητα, μία λεσβία δέχτηκε επίθεση στραγγαλισμού, ένας γκέι πέθανε από το ξύλο και άλλος από αμέτρητες μαχαιριές. Θύτες ήταν λεβέντες οικογενειάρχες. Αυτό το τελευταίο μαζί με την ανδροπρέπεια είναι ο πυρήνας της αθώωσης. Όχι μόνο των παραπάνω αλλά και όλων των υπ-ανθρώπων.
Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι καμιά-εις όταν πιστεύει πως το μόνο σημαντικό είναι η διαφύλαξη της οικογένειας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ενώ το Δίκαιο και όχι μόνο αναγνωρίζει την ζωή ως υπέρτατο αγαθό.
Όταν το κεφάλι μιας γυναίκας γίνεται τρόπαιο που κραδαίνετε-σύρετε σε δημόσιους χώρους, ή το σώμα της θάβεται στο κοντινό πάρκο, τότε η ευθύνη μας είναι συνολική συλλογική και παρούσα και η ποταπότητα του: «είχε ψυχολογικά προβλήματα» δεν αρκεί ούτε για να τη ρίξουμε κάτω από το χαλί, γιατί αυτό είναι το χάλι μας.
Να ακούμε ή να ζούμε βία δίπλα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και να σταυροκοπιόμαστε ή να καλοτυχίζουμε εαυτές-ους που δεν μας έτυχε νομίζοντας πως θα σταματήσει.
Δυστυχέστατα, όταν το χείριστο γίνεται μέτρο σύγκρισης για την βία που εμείς εισπράττουμε. Τύπου ε, εντάξει εμένα με ζηλεύει ή με βρίζει, δεν βλέπω την οικογένειά μου ή τις φίλες μου όταν έχω σχέση αλλά εντάξει δεν με κτυπά κιόλας.
Σαν να μην βλέπουμε ότι είμαστε ήδη στον προθάλαμο των εξωτερικών ιατρείων για ψυχοφάρμακα ή κατάγματα. Έρευνες δείχνουν ότι η βία είναι υπεύθυνη για πολλούς φόβους και άγχη μας, για την αποσιώπηση της ζωής και της ταυτότητάς μας, για την εξάρτησή μας από αλκοόλ- ουσίες και την απόσυρση μας από την ζωή.
Μόλις το 3-5% της βίας δημοσιοποιείτε αλλά κατέχει πολύ μεγαλύτερα ποσοστά.
Όσο δεν μιλάμε και δεν αντιδρούμε στο μίσος και το φασισμό ανοίγουμε το λάκκο μας. Επιτρέποντας στους θύτες να δρουν, γινόμαστε συνένοχες-οι δίνοντάς τους την σκυτάλη.
Το άρθρο γράφτηκε στις 7.10.08 από την Ευαγγελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην ΛεΠΑΤ εφημερίδα city uncovered.
