Μια ιστορία για να την λέμε γύρω μας.Σε όλη την γη υπήρχαν κάποιες γυναικείες φιγούρες που τις ονόμαζαν Σαμάνες, Δρυίδισες, Ξωτικά, Νεράϊδες, Νύμφες, πολύ αργότερα Μαινάδες Βασίλισσες και τα ονόματα είναι πολλά, σχεδόν όσες και οι ιστορίες που έχουν να μας διηγηθούν. Ακόμη και εκείνες που έκαψε ο μεσαίωνας άφησαν πίσω τες στίγμα, έστω κι αν πήραν όνομα και εικόνα ανδρική όπως οι καλικάντζαροι ή τα τελώνια και υποβιβάστηκαν σε κατώτερες οντότητες που ζουν στα έγκατα της γης όπως ακριβώς ξέπεσαν οι θεές όταν στη σκηνή εμφανίστηκαν οι θεοί.
Τρεις από αυτές μια φεγγαρόφωτη βραδιά αποφάσισαν να κάνουν δώρο σε όλες-ους την Μνήμη.
Πήραν τα ραβδιά τους και βγήκαν σεργιάνι να μας θυμίσουν το στεφάνι με πολιτικό γάμο, να υιοθετήσουμε παιδιά, να βάλουμε τις φωνές για το hiv, να ξεφωνίσουμε τις ΜΚΟ να έχουν στις πολιτικές τους και τα θέματά μας, να κουρσέψουμε δημόσιους χώρους και χρήμα για εκδηλώσεις- δράσεις μας, να κράζουμε κάθε διάκριση στην καθημερινότητά, να βγούμε απ’ τα καβούκια μας.
Α! να συμμετάσχουμε με φτερά και πούπουλα στην Ημέρα Υπερηφάνειας.
Αυτά και άλλα πολλά μου θύμισαν οι νεράϊδες μεσ’ το νερόλακκο που καθρεφτιζόμασταν μια γιορτινή βραδιά, για να είναι η ζωή όλων πιο όμορφη.
Το άρθρο γράφτηκε στις 21.12.06 από την Ευαγγελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην ΛεΠΑΤ εφημερίδα city uncovered
