Η καλή λεσβία
Κάποτε ζούσε ένα κορίτσι στην γνωστή χώρα που υποκρίνεται, πως αγνοεί και δεν είναι έτοιμη.
Το κορίτσι μεγάλωσε με την μαμά τον μπαμπά και τις αδελφές-ους, που ευτυχώς για τους γονείς, δεν βγήκαν αδελφές οι τελευταίοι.
Πήρε χωρίς να ρωτηθεί όνομα χριστιανικό, σπαράζοντας στην κολυμπήθρα (κι αυτό το λένε μυστήριο). Διδάχτηκε τον χριστιανισμό και την ιστορία στο σχολείο όπου κ οι δυο εξυμνούσαν πολλούς ήρωες αλλά δεν θυμάται ακόμη σήμερα καμιά ηρωίδα. Κάπου στο γυμνάσιο μαζί με την σεξουαλικότητα άρχισε να διαβάζει την γαλλική επανάσταση. Εκεί πάνω κάτι πήγε να ξυπνήσει, καθώς μελετούσαν και την Σαπφώ, αλλά ο καθηγητής που ήξερε, τις πρόλαβε όλες. «Όχι η Σαπφώ δεν ήταν λεσβία» τις είπε κι επειδή εκτιμούσε τις γνώσεις του καθηγητή της, το κατάπιε.
Το ίδιο έκανε κι όταν κοιμήθηκε με την φίλη της. Αρνήθηκε ότι είναι η ίδια λεσβία γιατί αυτό θα πλήγωνε την οικογένεια της.
Το κορίτσι μεγάλωσε κι όσο μεγάλωνε τόσο αρνιόταν, άρχισε έτσι να κρύβει και να τα παραχώνει όλα κι όλες-οι ήταν ευχαριστημένες-οι από κείνη. Ό,τι έκανε το έκανε κρυφά, δεν πειράζει που δεν στέριωσε σχέση, που την έτρωγε η οικογένεια να βρεί ένα καλό παιδί, που μιλούσε μυστικά, συνθηματικά και γρήγορα στο τηλέφωνο, που έφευγε νύχτα από ζεστά σκεπάσματα, που αργότερα πλήρωνε τις συντρόφισσές της, που ήταν μόνη. Σημασία είχε η καλή εικόνα της, τα πλούτη και η φήμη που με τόσο κόπο απέκτησε. Γιατί κατέβηκε στην μεγαλούπολη η γυναίκα, συνεχίζοντας στο σκοτάδι.
Εκεί πρόκοψε, έγινε γνωστή και στις συνεντεύξεις της έλεγε: “πως αν ήταν μάνα δεν θα ήθελε τα παιδιά της να βγούν LGBT, πως γεννήτορες δυνάμει είμαστε όλες-οι αλλά γονείς κρινόμενες-οι από τα παιδιά μας, πως αποτελεί πρότυπο αποφυγής, πως ο καπιταλισμός φταίει για όλα” δίνοντας θρησκευτικούς όρκους.
Στο σπίτι κάτι είχαν μυριστεί αλλά δεν το κουβέντιασαν ποτέ, η αδελφή της κάτι ψέλλισε, τύπου να προσέχει, να μην μάθουν τίποτε γονείς και κόσμος. Δεν της είπε βέβαια, τι ήταν αυτό που δεν έπρεπε να μαθευτεί αλλά κι οι δυο κατάλαβαν.
Κάθε που της ξύπναγε η επιθυμία, καβαλούσε το ακριβό της αυτοκίνητο, πήγαινε στα σοκάκια, στα στέκια και τις πλατείες, έβρισκε μια σύντροφο, που της κόστιζε κάτι παραπάνω ένεκα της ανωμαλίας της, αλλά χαλάλι αφού καμιά-νεις δεν μαρτυρούσε τίποτε δημόσια. Η σιωπή πάντα πληρώνεται χρυσά.
Η σιωπή είναι σαν τους ιούς, κολλάει όπου βρει, στην λεσβία αυτή έγινε χρόνια νόσος. Ώσπου ένα βράδυ η συντρόφισσα που πήρε από την πλατεία την σκότωσε με ένα κουζινομάχαιρο. Στην tv είπαν: “γνωστή καλλιτέχνης, κρυφή λεσβία ζούσε επικίνδυνα και πλήρωσε με την ζωή της”. Η γειτονιά είπε: “ήταν λιγομίλητη, διακριτική και δεν ενοχλούσε ποτέ”. Εμείς λέμε, ότι ήταν ενοχική για τον λεσβιασμό της.
Αργότερα όταν βρέθηκε η φόνισσά της, η υπεράσπιση είπε: “έθιξε την γυναικότητά της” η μόνιμη αθωωτική επωδός.
Η ιστορία μάς είναι γνωστή, γιατί είναι η δική μας ιστορία με διάφορες παραλλαγές.
Όμως όσο σιωπούμε, πολιτικίνες-οι, παπάδες, νομοθέτριες-ες, δικηγορίνες-οι, δασκάλες-οι και οικογένεια, δεν θα κάνουν όλα όσα οφείλουν για την ισότητα όλων χωρίς διακρίσεις και προτεραιότητες, θα έχουν λόγο και έργο μίσους εναντίον μας κι εμείς θα πέφτουμε πάνω σε ένα μαχαίρι, σε μια μπουνιά, σε μια σφαίρα, σε μια βρισιά, θα προκαλούμε τον θάνατό μας και όσες-οι απομένουμε θα βουβαινόμαστε ακόμη πιο πολύ.
Θα αφήσουμε τη ζωή μας σε τέτοια μυαλά και χέρια;
Το άρθρο γράφτηκε στις 5.9.08 από την Ευαγγελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην city uncovered.
