Μας κοροϊδεύουν
Τα νεύρα μας θα γίνουν φιδές στο τέλος.
Η Ελλάδα υπογράφει και ξαναυπογράφει και ξοδεύει μελάνι και σάλιο πολύ για τα δικαιώματα. Μετά έρχεται η Ελλάδα στην ενδοχώρα σε κάτι καμπάνιες, σε σεμινάρια και ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι όλα είναι μια χαρά. Μας μεταφέρει τα συγχαρητήρια άλλων χωρών για τα φοβερά έργα της Ελλάδας για την μη διάκριση, την ισότητα, την βία, την οικολογία, την μετανάστευση κλπ, κλπ.
Τα ακούμε και εμείς και νομίζουμε ότι ζούμε σε άλλη χώρα ή ότι δεν ακούμε καλά. Έξω είμαστε μια χώρα, στην ενδοχώρα είμαστε δύο χώρες. Η κοσμική και η εξώκοσμη, όπου άλλα λέει η μια κι άλλα η άλλη. Καμιά φορά αυτές οι δυο συναντιούνται και πάλι λένε τα δικά τους και κατά περίεργο τρόπο που μόνο αυτές καταλαβαίνουν, συμφωνούν. Βγαίνουν απ’ έξω κι η κάθε μια λέει τα δικά της πάλι.
Παίρνουμε παράδειγμα την κοσμική χώρα, πολιτικός γάμος από το 1983 και ορισμός από το σύνταγμα ότι όλες και όλοι είμαστε ίσες-ίσοι κι έρχεται ο υπουργός δικαιοσύνης να μας πει πως θα κάνει νόμο που θα αφορά μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια.
Άλλο παράδειγμα: Ο Αρχιεπίσκοπος λέει πως οι άνθρωποι πρέπει να βρούν λύσεις για τις σχέσεις τους εκτός εκκλησίας και σκάνε τρεις μειοψηφικοί της εκκλησίας και μιλούν για πορνεία, ζώα και σωλήνες.
Εμείς της άλλης χώρας δηλώνουμε κατά 48% ναι στο γάμο, κατά 46% ναι στην επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και για τα λεσβιακά γκέι ζευγάρια και κατά 75% διαφωνούμε με τις δηλώσεις της εκκλησίας.
Οι δυο χώρες είναι εδώ ή πήγαν διακοπές; Η μεν λέει ότι ακούει την κοινωνία και η δε(ν) ότι εκπροσωπεί την κοινωνία.
Ποια κοινωνία, εκείνη που θέλουν ή εκείνη που έχουν;
Δεν είμαστε Μπανανία και δεν θα επιτρέψουμε άλλη κοροϊδία.
Το άρθρο γράφτηκε στις από την Ευαγγελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην city uncovered.
