Τα βόλια της μοναξιάς
Κουμπωμένες στην καλησπέρα ή σε ένα περαστικό σχόλιο. Το δε χαμόγελο το φυλάμε για την δευτέρα παρουσία γιατί ελπίζουμε και στην αιώνια ζωή ή τον παράδεισο κι ας λένε πως είμαστε άπιστες. Η κόλαση δεν μας αξίζει άλλωστε. Τακτικές, στρατηγικές και συμβουλές από φίλες έχουν τον πρώτο λόγο. Μη πούμε τίποτε παραπάνω, μην τονώσουμε την άλλη, μην κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα. Κι όσο μας φτύνει η άλλη τόσο κολλάμε κάποιες από μας. Το φτύσιμο το έχουμε σαν την κολυμπήθρα του Σιλοάμ σαν την υπέρβαση στις τραγωδίες, ως κάθαρση. Νιβόμαστε με την απαξία και την σκληράδα γιατί αυτά είδαμε- βλέπουμε αυτή ζήσαμε ζούμε και ως κοινωνικά όντα τα επαναλαμβάνουμε. Πολλή φαιά ουσία καταναλώνουμε σε κόλπα που τα μελετάμε από βιβλιαράκια μαγισσών. Σκεφτόμαστε κάτω από την πανσέληνο μαεστρίες για το πως θα δώσουμε όσο το δυνατόν λιγότερα στην άλλη.
Αφήστε που κάποιες από μας τίποτε άλλο δεν μας ενδιαφέρει πέραν της ερωτικής προσέγγισης. Κουβέντα θα ανοίξουμε τώρα; Άλλα πράγματα θέλουμε να ανοίξουμε, με βλακείες δεν ασχολούμαστε. Ζητάμε ερωτική σύντροφο χωρίς πολλά πολλά. Δεν έχουμε τίποτε άλλο ανάγκη, τι φιλίες, ανοίγματα και κουραφέξαλα. Μακάριες στα καβούκια μας περιστρεφόμαστε μέσα σ’ αυτά και νομίζουμε ότι γυρίζει ο κόσμος. Εκεί στο χθόνιο θρόνο μας απολαμβάνουμε τον εσωτερικό του καβουκιού μας κόσμο. Ως άλλες «Περσεφόνες» βασίλισσες του σκότους, θαρρώντας πως όλα είναι στα πόδια μας. Αυλικές και σκλάβες έτοιμες να παραταχθούν.
Ααχ, πασάδες έπρεπε να γεννηθούμε.
Μα δεν πειράζει ακόμη κι αν δεν γεννηθήκαμε, εμείς ως τέτοιες θα φερόμαστε. Δεν μας πτοούν εμάς της μοναξιάς τα βόλια.
Εμείς ζούμε κρυφά αλλά ως περιούσια ομάδα.
Το άρθρο γράφτηκε στις 5.2.08 από την Ευαγγελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην city
uncovered.
