ΑΚΡΙΒΗ ΜΑΣ ΣΙΩΠΗΗ αγαπημένη φίλη συνέχισε «Κάθε ερώτηση νοιώθουμε ότι μας απογυμνώνει». Μας γδύνουν άλλωστε τόσο συχνά στην καθημερινότητα μας και σέρνουμε τόση ντροπή για το σώμα μας που σιγά μην το εκθέσουμε κιόλας.
«Αυτό που θέλουμε είναι ένα κρεβάτι όπως και αν το πούμε» επέμενε η φίλη. Αυτό προστάζουν οι εποχές κι οι στατιστικές επιβεβαιώνουν ότι οι ερωτικές συναντήσεις παίρνουν μορφή το Σάββατο, άντε στο τσακίρ κέφι καμιά Κυριακή. Ακόμα καλύτερα είναι το διαδυκτιακό ή τηλεφωνικό σεξ που δεν λερώνουμε και τα σεντόνια μας. Να βάζουμε πλυντήριο τώρα! Το συναίσθημα, το χιούμορ, το αίσθημα, την φαντασία, την δημιουργικότητα την χρειαζόμαστε για να γίνουμε διάσημες, πλούσιες, επαγγελματίες δεν θα την σπαταλήσουμε εμείς σε μυρωδιαστά σκεπάσματα, παντός είδους καθίσματα ή πίσω από θάμνους. Εμείς δεν μιλάμε ούτε όταν συνευρισκόμαστε στο κρεβάτι μας σιγά μην μιλήσουμε περί αυτού.
Η εκπαίδευσή μας μάς έμαθε ότι τα κορίτσια σιωπούν.
Ο μπαμπούλας των παιδικών μας χρόνων κρύβεται ακόμη κάτω από το κρεβάτι μας και στο πιο γλυκό μας όνειρο, στην πιο αδύναμη στιγμή μας, ορθώνει την φωνή της μνήμης με την σκιά του να μεγαλώνει, απειλώντας με μύθους ανάκατους. «Αν βγεις στο δάσος ο κακός λύκος θα σε φάει. Αν μιλήσεις θα λυθούν τα μάγια μα δεν θα σε παίζουν πια».Έτσι η μικρή Αννούλα κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της κι όχι μόνο. Μα δεν θα γίνει ποτέ η Πινακωτή να τα περνά στο άλλο της το αυτί.
Κορίτσια πράγματα και εμείς πόσα να αντέξουμε; Α, όχι δεν θα ξεκατινιαστούμε για δικαιώματα. Με την σιωπή κερδίζουμε την κλειδαρότρυπα ίσα για να βλέπουμε πως ζουν οι άλλες-οι αλλά εμείς ζωή δεν έχουμε.
Έτσι δεν αλητεύουμε στους δρόμους στα πάρκα, στους σταθμούς των τρένων. Αόρατα ζούμε στο καβούκι μας γιατί ο μπαμπούλας λεσβοφοβία παραμονεύει.
Ας υποκλιθούμε όλες με ενός λεπτού τιμή στην ακριβή σιωπή μας.
Το άρθρο γράφτηκε στις 7.4.07 από την Ευαγγελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην ΛεΠΑΤ εφημερίδα city uncovered
