Με βάση όσα είδαμε ακούσαμε διαβάσαμε για την υπερηφάνεια, προτείνουμε
Όταν ακούμε την λέξη «ποιότητα» αρρωσταίνουμε. Τι θα πει ποιότητα; Αντί να τα βάζουμε με την «ποιότητα» που ούτε καν μας περιλαμβάνει, την πέφτουμε σε ότι φημολογείται ως μη ποιοτικό. Αναρωτιόμαστε; Τρώμε, ζούμε, βλέπουμε, δημιουργούμε ποιότητα ή μας φταίει ο κακός μας ο καιρός που δεν αλλάζουμε όσα μας χαλάνε και καθόμαστε εκ του μακρόθεν και γκρινιάζουμε; Κάτι παρόμοιο μας κτυπάει με την λέξη «εμπορικότητα». Αν είναι να παίρνουμε τα περίπτερα στην πλάτη μαζί με την εξέδρα και τον φωτισμό να τον κάνουμε με καντηλάκια, ας το κάνετε χωρίς εμάς. Συγνώμη, που θέλουμε μια υπερηφάνεια αξιοπρεπή και σύγχρονη. Δεν είδαμε τις επαναστάτριες-ες, να προσφέρουν τον οβολό του κόστους ώστε να μην υπάρχουν χορηγίες. Που σιγά τα αυγά, χορηγίες 200 ευρώ, τι σπατάλη κι αυτή από τα δικά μας μαγαζιά!
Θα χαρούμε την χρονιά που η επιτροπή υπερηφάνειας θα καταφέρει την χορηγία Μεγάλης Εταιρείας. Γιατί θα έχει την δυνατότητα να φτιάξει μια τεράστια υπερηφάνεια (από την Ομόνοια ως το Σύνταγμα) και είναι ένας τρόπος ορατότητας. Σε μια χώρα που το 56% αγνοούμε τα δικαιώματά μας, οι χορηγίες δεν ξεπλένουν αμαρτίες, δηλώνουν όμως ότι είναι πρόθυμες να στηρίξουν την αλλαγή συνειδήσεων που εμείς επιδιώκουμε.
Δεν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό το επαναστατικό, που μας ξυπνάει ντάλα μεσημέρι κάθε υπερηφάνειας με μια κριτική από στόμα σε στόμα. Εκείνα δε, τα ανέραστα φυλλάδια που ξεχειλίζουν από πικρόχολα σχόλια συνήθως κατά της κοινότητας είναι αξιοθαύμαστα για το πόσο καλά τεκμηριώνουν την λεσβο-πουστο-αμφι-τρανσφοβία μας. Ανέστιες ομαδούλες βαθιά χωμένες στα γκράφιτι του γκαζιού και σε ετεροκανονιστικά σύνδρομα «επανάστασης». Η ετερό πρόταση για τον τρόπο της ζωής μας «να ζούμε μόνο μέσα στο καβούκι» μάς πάει γάντι.
Πότε θα καταλάβουμε, ότι δεν είναι μονόδρομος η επανάσταση και δεν την πέφτουμε σε όσες-ους έμπρακτα και διαχρονικά μας στηρίζουν. Η υπερηφάνεια μιλά για την ιστορία των ΛεΠΑΤ, διοργανώνει συζητήσεις εκθέσεις, ενημερώνει για το έργο ολόκληρης χρονιάς, προβάλει οργανώσεις αλλά και προσωπικότητες ΛεΠΑΤ, με κορύφωση της την δημόσια εκ-δήλωση κι αυτό είναι βαθιά πολιτικό χωρίς να σέρνεται από κομματικές οπτικές.
Κρίμα που φέτος η υπερηφάνεια έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ τη καλύτερη κάλυψη, με το να μην καλέσει κόμματα να μας πουν τα όσα θαυμαστά έκαναν και θα κάνουν. Εξαναγκάζοντας τις πολιτικίνες-ους να αντιληφθούν τις-τους ΛεΠΑΤ ως πολίτισες-ες με δικαιώματα. Το χνώτο 4.000 ψήφων στο σβέρκο τους έχει άλλη αίσθηση.
Στην υπερηφάνεια δημοσιοποιείται η ανυπαρξία πολιτικής βούλησης, η μηδενική εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, η πολική θερμοκρασία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, η έρημος της βίας, η κώφωση για τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες κλπ.
Η υπερηφάνεια επιδιώκει την αιγίδα του Δήμου που δεν είναι ηθική αλλά πολιτική. Μια αιγίδα δείχνει πως αναλαμβάνει να δράσει υπέρ μας. Δημιουργεί το περιβάλλον εκείνο που θα κινήσει έστω τις πολίτισες-ες αυτής της πόλης να δουν με άλλο μάτι τις-τους ΛεΠΑΤ καθώς και την εργαζόμενη-ο στο σεξ. Μια ομάδα εξαιρετικά ευαίσθητη που ακόμη δεν βρήκε την θέση της στην υπερηφάνεια. Εδώ έρχονται οι οργανώσεις ομάδες να εκφράσουν δημόσια και περήφανα όσα έκαναν προβάλλοντας το κύριο αίτημά της κάθε χρονιάς. Κι αυτό μπορεί εκφράζοντας την οργή και το πείσμα μας, να παραμένει το ίδιο ώσπου να πραγματωθεί, αρκεί να μην καπελώνει μεσ’ την πολλή βουή άλλα συνθήματα.
Η υπερηφάνεια καλείται να προβάλει τις δράσεις ακτιβιστριών-ων και της κοινότητα μας να προωθεί τα αιτήματά της και να τα κάνει ορατά στην κοινωνία με την παρουσία των ΜΜΕ. Δίνει τη χαρά σε κάθε μια- έναν από εμάς, να εκφραστεί νοιώθοντας την ασφάλεια του πλήθους, στοχεύοντας στην απελευθέρωση μας.
Περιφρουρεί την καλή μας διάθεση, ωθώντας την αστυνομία για μια φορά να δουλέψει υπέρ μας, απομακρύνοντας τους λιγοστούς σεξιστές και πολιτικά κατευθυνόμενους μικρόνοους με «χρυσά» αυγά κι αλεύρια απ’ τις ταράτσες της Ομόνοιας.
Δεν ανακαλύπτει τον τροχό αλλά μας ενθαρρύνει κάθε φορά που παρουσιάζει αυτό που είμαστε, «εισάγει» ιδέες και χρησιμοποιεί τα εργαλεία εκείνα που διευκολύνουν ή μεγιστοποιήσουν το έργο της.
Για όλα αυτά συγχαίρουμε την υπερηφάνεια 2008, που μας χαροποιήσε, σχεδόν όσο και αυτή του 2005 που οργανώθηκε από λεσβίες. Μας έδωσε όραμα για ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες.
Το άρθρο γράφτηκε στις από την Ευαγγαελία Βλάμη και δημοσιεύτηκε στην city uncovered.
