Οι λεσβίες είναι ξεχασμένα θύματα των Ναζί, οι ιστορίες τις για τα βασανιστήρια που πέρασαν, οι τυχερές που απέδρασαν και η αποφασιστικότητα που είχαν πρέπει να ειπωθούν. Όλες οι φρικιαστικές αναμνήσεις του Ολοκαυτώματος της εθνικιστικής Γερμανίας, γεμάτες από σκληρότητα και απανθρωπιά, οι ιστορίες των λεσβιών στο Τρίτο Ράιχ έμειναν εκτός ιστορίας ή παραβλέφθηκαν.
Η ιστορία της ζωής των λεσβιών στο Ολοκαύτωμα είναι διαφορετική από αυτή των γκέι και σχεδόν ανείπωτη. Ό,τι είναι γνωστό σήμερα είναι αποσπασματικό, αλλά υπάρχουν μερικές ιστορίες μεγάλου πόνου και σφοδρής αντίστασης. Συγκεκριμένα γνωρίζουμε οι λεσβίες που έφυγαν από τη χώρα για την ασφάλεια τις στις Ην. Πολιτείες ή στην Αγγλία, αποδρώντας από την πολύ χειρότερη κοινωνική απομόνωση, τη βία και τον καταναγκασμό να προσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες.
Το γερμανικό γυνακείο περιοδικό EMMA έφτασε στο σημείο να αποκαλέσει τις λεσβίες τα «ξεχασμένα θύματα» της προσπάθειας του Χίτλερ στην «εθνοκάθαρση» της Γερμανίας.
Η Annette Eick, γεννήθηκε σε εβραϊκή οικογένεια στο Βερολίνο, είναι μια από τις λεσβίες που διέφυγαν από τη χώρα.
Στην ηλικία των 10 ετών έγραψε ένα δοκίμιο στο σχολείο στο οποίο ονειρευόταν να ζήσει ως τα τέλη της ζωής της με μια συντρόφισσα όπου θα περιβάλλεται από ζώα και να γράφει. Το 2000 η Eick, μίλησε για τις εμπειρίες της κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, στο ντοκιμαντέρ Παράγραφος 175.
«Η οικογένειά μου δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενη αλλά τηρούσαμε τις θρησκευτικές αργείες. Γι 'αυτό εμείς οι ίδιες-οι μάς αποκαλούσαμε Yom Kippur Jews», είπε η Eick. Όταν μεγάλωνα στο Βερολίνο πριν οι εθνικιστές ανέλθουν στην εξουσία, ζούσα αναμφισβήτητα σε ένα από τα καλύτερα μέρη του κόσμου με το να είμαι λεσβία. Υπήρξε μια μικρή αλλά ορατή, λεσβιακή και γκέι υποκουλτούρα. *1
"Ήμουν λίγο φοβισμένη πρέπει να πω", θυμήθηκε την πρώτη φορά που πήγε στη λέσχη όπου λεσβίες και γκέι συναθρίζονταν. «Αν δεν είχες δει ποτέ αρρενωπές λεσβίες και γυναικοπρεπείς γκέι, εκεί υπήρχαν ένα σωρό από αυτές-ους».
Σε ένα από τα σωματεία η Eick συνάντησε μια νεαρή Εβραία από το Βερολίνο, η οποία έγινε εξαιρετικά σημαντική γι 'αυτήν.
«Είδα μια γυναίκα που έμοιαζε λίγο στην Marlene Dietrich», είπε. «Την συναντούσα ερωτικά περιστασιακά αργότερα, εκείνη μου έσωσε τη ζωή, επειδή ήταν αυτή που μου έστειλε την άδεια [η οποία με έσωσε]».
Όταν οι Χιτλερικοί κατέλαβαν τη Γερμανία, το Βερολίνο έγινε μια απαγορευμένη ζώνη για τις λεσβίες. Η ύπαρξη λεσβιακών ομάδων απαγορεύτηκε, τα κλαμπ εκκαθαρίστηκαν και όλες αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν στο «γερμανικό πρότυπο».
Η Eich εργαζόταν ως νταντά, και αντιμετωπίζε ολοένα και μεγαλύτερες διακρίσεις με βάση την εβραϊκή κληρονομιά της.
Μετακόμισε σε ένα αγρόκτημα στο Βρανδεμβούργο όπου, μαζί με άλλες εβραΐες έφηβες και παιδιά ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν τη Γερμανία για να πάνε στην Παλαιστίνη. Θυμήθηκε και τραγούδησε εβραϊκά τραγούδια, που τραγουδούσαν ενώ εργάζονταν στα χωράφια, αλλά και τη βασική αίσθηση του κινδύνου.
"Έχω μια πολύ καλή διαίσθηση», είπε, «και είχα την αίσθηση ότι κάτι τρομερό πρόκειται να συμβεί. Πήρα την απόφαση να φύγω μακριά στη χώρα, και το έκανα". Κατά τη διάρκεια της νύχτας των Κρυστάλλων, μεταξύ 9 και 10 Νοεμβρίου 1938, οι Ναζί έστησαν ενέδρα στο αγρόκτημα ως μέρος μιας σειράς συντονισμένων, θανατηφόρων επιθέσεων εναντίον των Εβραίων σε όλη τη Γερμανία και την Αυστρία.
"Αλλά δεν ήταν όλες οι Γερμανίδες επιθετικές και δυσάρεστες", αφηγείται η Eick. Όλες όσες-οι ήταν στο αγρόκτημα τέθηκαν υπό κράτηση σε αστυνομική φυλακή, αλλά η γυναίκα του αστυνομικού άφησε σκόπιμα την πόρτα του κελιού ξεκλείδωτη, επιτρέποντας στις κρατούμενες-ους να δραπετεύσουν. Η Eick επέστρεψε στο ολοκληρωτικά καμένο αγρόκτημα για να πάρει το διαβατήριό της: «Πήγα μέσα και, σαν από θαύμα, βρήκα το διαβατήριό μου σε αυτόν τον χαμό και χωρίς να τραυματιστώ από τα γυαλιά. Πήγα ως το ποδήλατο και προσπάθησα να πάω στο Βερολίνο».
Η νεαρή λεσβία σχεδίαζε να επιστρέψει στην οικογένειά της στο Βερολίνο, όταν η τύχη της “χτύπησε την πόρτα” με τη μορφή ενός ταχυδρόμου που της παρέδωσε ένα ερωτικό γράμμα από μια πρώην σχέση της.
Εκείνη που έμοιζε στην Marlene Dietrich, η γυναίκα που ερωτεύτηκε, της είχε στείλει μια επιστολή με κάτι που μπορούσε να σώσει τη ζωή της Eich: μια άδεια μόνιμης εισόδου στην Αγγλία.
Κατάφερε να διαφύγει, αλλά η οικογένειά της δεν ήταν τόσο τυχερή. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω τι θα μπορουσε να μου συμβεί αν είχα χάσει αυτό το γράμμα», είπε, «θα είχα πάει με τους γονείς μου στο Άουσβιτς».
Βρίσκεστε στο Α' μέρος για να βρεθείτε στο Β' μέρος πατήστε εδώ.
Την είδηση την βρήκαμε στις 5.2.15 γραμμένη από την Stefanie Gerdes και την μεταφράσαμε από την http://www.gaystarnews.com/article/what-happened-gay-women-during-holocaust050215/#gs.LbE4BQQ
*1 Χιλιάδες λεσβιακά μαγαζιά τα οποία αν και “κρυφά” ήταν τόσο γνωστά που έρχονταν λεσβίες από την Αγγλία, την Γαλλία ακόμη ακόμη κ από τις Ην. Πολιτείες. Ειδικά το Βερολίνο ζούσε την “απόλυτη” ελευθερία.
Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο Οι Ααόρατες, Παλιά Πορτρέτα Αγάπης και Υπερηφάνειας του σκηνοθέτη Sebastian Lifshitz τον 20ο αιώνα.
