Οι λεσβίες ήταν, τεχνικά, νομικά ασφαλείς στη Γερμανία. Εξαίρεση ήταν η Αυστρία, που αργότερα προσαρτήθηκε στη Γερμανία, όπου οι σεξουαλικές πράξεις μεταξύ γυναικών είχαν ποινικοποιηθεί από τον 19ο αιώνα.
Ενώ οι σεξουαλικές πράξεις μεταξύ γυναικών δεν ποινικοποιούνται στην Παράγραφο 175, οι λεσβίες που δεν επιβεβαίωναν τις νόρμες της κοινωνίας του Χίτλερ ήταν θύματα της προπαγάνδας που αποσκοπούσε στις άγαμες και στις χωρίς παιδιά.
Επίσης, θεωρήθηκαν ως «αντικοινωνικές» και δυσφημίστηκαν ως εργαζόμενες του σεξ από τους SS και από τους λεγόμενους φύλακες της φυλετικής καθαρότητας.
Ο Heinrich Himmler, (ηγέτης των SS), είπε: «Εκείνες που εξασκούν την λεσβιοσύνη στερούν από τη Γερμανία τα παιδιά που χρωστούν». Στο γερμανικό δίκαιο ως επί το πλείστον αγνοούνται οι γυναίκες επειδή το Τρίτο Ράιχ θεωρούσε πως είχαν πολύ μικρή σημασία.
Οι γυναίκες ήταν ανθρώπινα όντα χωρίς σεξουαλικότητα, έπρεπε να είναι σύμφωνες με τους κοινωνικούς κανόνες, αλλά τίποτα περισσότερο, πράγμα που σήμαινε πως έπρεπε να ακολουθήσουν τον σύζυγο αρχηγό τις, να γεννούν παιδιά και να διευθετούν το ρόλο τις ως νοικοκυρές και μητέρες.
Ο μονοδιάστατος ρόλος των γυναικών περιγράφεται πολύ καλά σε ένα δοκίμιο της Doris Seekamp και της Cora Mohr: «Η Άρια γυναίκα παντρεύεται και κάνει πολλά παιδιά για τον Φύρερ».
Όταν οι Ναζί επέκτειναν την Παράγραφο 175 το 1935, ώστε να συμπεριλάβει λεσβιακές πράξεις μεταξύ γυναικών, οι συζητήσεις σταμάτησαν με βάση το ότι οι γυναίκες έπαιζαν «σχετικά μικρό ρόλο στη δημόσια ζωή».
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα πως οι λεσβιακές πράξεις δεν μπορούν να προσδιορισθούν σαφώς δεδομένου πως οι γυναίκες γενικά εκφράζουν «μεγαλύτερη οικειότητα στη δημόσια επαφή». Υποστήριξε τον περιθωριακό ρόλο των γυναικών στα δημόσια αξιώματα, δεν θα επέτρεπε να διαψευθούν ή να νοθεύσουν την δημόσια ζωή, όπως θα μπορούσαν οι γκέι.
Η εικόνα της Γερμανίδας μητέρας και συζύγου είναι αυτή που έσωσε την πλειονότητα των Γερμανίδων λεσβιών από το να συλληφθούν και να κρατηθούν σε ένα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης: η σεξουαλικότητά τις θεωρήθηκε από τους εθνικιστές πως «επιδιορθώνεται».
Πίστευαν πως οι λεσβίες δεν έχουν «χάσει την ικανότητα για αναπαραγωγή», καθώς θα μπορούσαν να εξακολουθούν να γεννούν παιδιά και, το σημαντικότερο, μπορούσαν να αναγκαστούν να μείνουν έγκυες, αν χρειαζόταν – η λεσβιοσύνη τις απλώς θεωρήθηκε ως προσωρινή και ιάσιμη κατάσταση.
Τα αρχεία των περισσοτέρων στρατοπέδων έχουν καταστραφεί, αφήνοντας πίσω τους μια αποσπασματική ιδέα για το πόσες-οι ακριβώς έχασαν τη ζωή τις. Ενώ ο αριθμός των Εβραίων που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα είναι ίσως πιο ακριβής, δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα για το πόσες λεσβίες, Ρομά, πολιτικές κρατούμενες ή άλλες πέθαναν στα χέρια των Ες-Ες.
Σπάνια υπάρχουν αρχεία για το πόσες λεσβίες συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στα στρατόπεδα. Οι ερευνήτριες έχουν ανακαλύψει μόνο μερικές περιπτώσεις λεσβιών που στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω της σεξουαλικότητάς τις.
Μία από αυτές τις λεσβίες ήταν η Henny Schermann, μία υπάλληλος καταστήματος στη Φρανκφούρτη. Το 1940, συνελήφθη και απελάθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ravensbrueck. Πέθανε το 1942.
Οι λεσβίες στα στρατόπεδα, επειδή η σεξουαλικότητά τις δεν ποινικοποιούνταν, έπρεπε να φορούν το πράσινο τρίγωνο, καταγγέλλοντας-δαιμονοποιώντας τις ως «Berufsverbrecher» (εγκληματίες επαγγελματίες) ή να φορούν μαύρο τρίγωνο, το σήμα των «αντικοινωνικών», επίσης το φορούσαν οι Ρομά και οι άστεγες. Στις ιστορίες από τα στρατόπεδα των γυναικών, επισημαίνεται ο τρόπος που οι Ναζί προσπάθησαν να μεταστρέψουν τις έγκλειστες λεσβίες.
Μάρτυρες αναφέρουν ότι οι έγκλειστες, αν δεν ήταν Εβραίες, εξαναγκάστηκαν να πρσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες κατά τη διάρκεια που ήταν στα στρατόπεδα εγκλεισμού, εργάζονταν αναγκαστικά σε χώρους που πρόσφεραν σεξουαλικές εντός των στρατοπέδων. Όχι μόνο έπρεπε να προσφέρουν τις υπηρεσίες τις στους SS, αλλά σε κάποιο σημείο οι διαχειριστές των στρατοπέδων αποφάσισαν να αναγκάσουν τις λεσβίες και τις ετερό έγκλειστες “ιερόδουλες” να κάνουν σεξ με γκέι για να αλληλο-θεραπευτούν καθώς οι Ναζί θεωρούσαν ότι είναι μια ιάσιμη ασθένεια και όχι μια έγκυρη σεξουαλικότητα.
Οι Ναζί χρησιμοποιούσαν τους χώρους σεξουαλικών υπηρεσσιών για να "μεταστρέψουν" τις λεσβίες σε ετερό - αλλά οι ζωές των λεσβιών είχαν ημερομηνία «ανάλωσης», μετά την οποία οι περισσότερες από αυτές σκοτώνονταν. Η μέση διάρκεια ζωής, και συχνά το προσδόκιμο ζωής, για μια λεσβία που πρόσφερε εξαναγκαστικά σεξουαλικές υπηρεσίες σε ένα από τα στρατόπεδα ήταν έξι μήνες.
Οι λεσβίες που δεν εγκλείσθηκαν στα στρατόπεδα ήταν, σε μερικές περιπτώσεις, προκλητικά ανοιχτές για τη σεξουαλικότητά τις. Αλλά πιο συχνά έκρυψαν την ταυτότητά τις, ζώντας μια “κανονική” ζωή όσο ήταν δυνατόν. Άλλες, ιδίως εκείνες με ξένες ρίζες, εγκατέλειψαν τη χώρα. Λίγες τέλεσαν γάμους με γκέι για να ολοκληρώσουν μεταμφίεση τις.
Εκείνες που αποφάσισαν να μείνουν στην κοινωνία ήρθαν αντιμέτωπες με τη σεξιστική ατζέντα των Ναζί – που απαιτούσε από τις γυναίκες, να είναι μητέρες περισσότερο από εργάτριες και πως ήταν ικανές να εργαστούν μόνο σε θέσεις εργασίας χαμηλά αμοιβόμενες.
Οι λεσβίες επλήγησαν περισσότερο από τις χαμηλές αμοιβές που συνήθως ορίζονταν για τις γυναίκες. Ζώντας χωρίς συζύγους οι οποίοι θα μπορούσαν να τις στηρίξουν παρέχοντας ένα κύριο αυξημένο εισόδημα, όχι μόνο στις οικονομικές δυσκολίες, αλλά και η κοινωνική πίεση, έκαναν τη ζωή τις δύσκολη - ειδικά σε συνδυασμό με το φόβο της σύλληψης. Μία επιχειρηματίας λεσβία ακτιβίστρια ήταν η Lotte Hahm, εκδότρια του περιοδικού Die Freundin (Η Συντρόφισσα) και διατήρησε τους χορούς αποκλειστικά για γυναίκες στη δεκαετία του 1920 στο Βερολίνο.
Αλλά όταν οι Ναζί κατέριψαν τη λεσβιακή κοινότητα, και απαγόρευσαν όλα τα λεσβιακά περιοδικά, έκανε το κίνημα πιο υπόγειο.
Η αστυνομία προσπάθησε να την συλλάβει αρκετές φορές, όπου μια φορά ο πατέρας της συντρόφισάς της, την κατηγόρησε ψευδώς για παραπλάνηση ανήλικης. Μια μέρα την πλησίασε ένας άνδρας στην Alexanderplatz του Βερολίνου, όταν της ζήτησε αν θα μπορούσε να έχει το νού της για λίγο στη βαλίτσα του.
Η βαλίτσα περιείχε παράνομο κομμουνιστικό υλικό. Η Hahm συνελήφθη από την Γκεστάπο, την αστυνομία της Γερμανίας, λίγα μόλις λεπτά αφ' ότου συμφώνησε να έχει το νού της στη βαλίτσα.
Την μετέφεραν στην Moringen, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μόνο για γυναίκες, και ξυλοκοπήθηκε, την χτύπησαν με μπάλα μολύβδου στην άκρη του κόκιγα και την έριχναν σε παγωμένες μπανιέρες.
Όταν η Hahm απελευθερώθηκε, ήταν απτόητη. Δημιούργησε μια ομάδα Κίνημα Ανθωπίνων Δικαιωμάτων, δημιούργησε ένα νέο σύλλογο γυναικών στο Βερολίνο και πολέμησαν κατά των διακρίσεων κάθε μέρα μέχρι την τελευταία της πνοή το 1958.
Δεν συνελήφθησαν όλες οι λεσβίες από τους Ναζί. Κάποιες επέζησαν. Κάποιες, όπως η Eick, είχαν την τύχη να φύγουν, παρόλο που η ιστορία της γυναίκας που έμοιαζε στην Marlene Dietrich δίνοντας της το εισιτήριο για την ελευθερία πρέπει να είναι μια από τις κρυφές αποδράσεις που καταγράφηκαν.
Η Eick έζησε το υπόλοιπο της ζωής της στη Devon, Αγγλία, ερωτεύτηκε την συντρόφισσά της Trude τη δεκαετία του 1960 και δημοσίευσε τη συλλογή ποιημάτων της. Το ονόμασε και ήταν αφιερωμένο στην, την «Αθάνατη Μούσα». Πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου του 2010, μόλις τέσσερις μήνες μετά τα 100ά γενέθλιά της.
Βρίσκεστε στο Β' μέρος για να βρεθείτε στο Α' μέρος πατήστε εδώ.
Την είδηση την βρήκαμε στις 5.2.15 γραμμένη από την Stefanie Gerdes και την μεταφράσαμε από την http://www.gaystarnews.com/article/what-happened-gay-women-during-holocaust050215/#gs.LbE4BQQ
Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο Οι Ααόρατες, Παλιά Πορτρέτα Αγάπης και Υπερηφάνειας του σκηνοθέτη Sebastian Lifshitz τον 20ο αιώνα.
