να πισωγυρίσειΓια τα περισσότερα κορίτσια τέτοιου είδους, η παιδική ηλικία έχει ένα αναπόφευκτο τέλος. Αφού μεταμορφωθούν σε αγόρια, με ό, τι προνόμια ή επιβαρύνσεις μπορεί να συνεπάγεται, μπορούν να επιστρέψουν μόλις γίνουν έφηβες. Όταν το σώμα τις αρχίζει να αλλάζει και προσεγγίζουν την ηλικία γάμου, οι γονείς θεωρούν πολύ επικίνδυνο γι 'αυτές να συναναστρέφονται αγόρια πια.
Όταν η 15χρονη Zahra, ανοίγει τη πόρτα για το οικογενειακό διαμέρισμα στο δεύτερο όροφο σε αριστοκρατική γειτονιά της Καμπούλ, είναι ντυμένη με μαύρο κοστούμι με βάτες και καμπάνα παντελόνι. Το πρόσωπό της έχει απαλά χαρακτηριστικά, αλλά εκείνη δεν χαμογελά, ή δεν κοιτάζει κάτω, όπως κάνουν οι περισσότερες Αφγανές κοπέλες-κορίτσια.
Είπε πως ντύνεται και δρα ως αγόρι για όσο χρονικό διάστημα μπορεί να θυμηθεί την εαυτή της. Αν ήταν στο χέρι της, δεν θα επέστρεφαι ποτέ. "Δεν αισθάνομαι όπως ένα κορίτσι", είπε με ύφος.
Η μητέρα της, Laila, είπε ότι είχε προσπαθήσει να της προτείνουν αλλαγή προς μια πιο θηλυκή εμφάνιση αρκετές φορές, αλλά η Zahra αρνήθηκε. "Για πάντα, θέλω να είμαι αγόρι, αγόρι, αγόρι”, είπε με έμφαση.
Η Zahra πηγαίνει σε σχολείο θηλέων το πρωί, φορώντας το κοστούμι της και μια κορδέλα-μαντήλι στο κεφάλι. Μόλις βγει έξω στα σκαλοπάτια μετά το τέλος των μαθημάτων, αυτή πετά την κορδέλα-μαντήλι της στο σακίδιο της, και συνεχίζει την ημέρα της ως νεαρός άνδρας. Παίζει ποδόσφαιρο, κρίκετ, και κάνει βόλτες με ένα ποδήλατο. Συνήθιζε να εξασκείται σε Tae Kwon Do, σε μια ομάδα αγοριών όπου μόνο ο δάσκαλος ήξερε ότι δεν ήταν αγόρι.
Οι περισσότερες στη γειτονιά ξέρουν της αλλαγής της, αλλά κατά τα άλλα, αυτή εκλαμβάνεται ως νεαρός άνδρας, όπου πηγαίνει, είπε η μητέρα της. Ο πατέρας της, πιλότος στο αφγανικό στρατό, την υποστηρίζει. "Είναι προνόμιο για μένα, ότι ντύνεται αγόρι”, είπε. «Είναι μια βοήθεια για μένα, με τα καταστήματα. Και μπορεί να είναι μέσα και έξω από το σπίτι χωρίς πρόβλημα".
Και οι δύο γονείς επιμένουν ότι ήταν επιλογή της Zahra να μοιάζει με αγόρι. "Μου άρεσε, αφού δεν είχαμε ένα αγόρι," είπε η μητέρα της, αλλά πρόσθεσε, "Τώρα, πια δεν ξέρουμε".
Η Zahra, η οποία σχεδιάζει να γίνει δημοσιογράφισα, και, ενδεχομένως, πολιτικίνα μετά από αυτό, παρουσιάζει τους δικούς της λόγους που δεν θέλει να είναι μια Αφγανή γυναίκα. Τις κοιτούν από πάνω ως κάτω και τις παρενοχλούν, είπε.
"Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν κακές λέξεις για τις γυναίκες και τα κορίτσια”, είπε. "Όταν απευθύνονται σε αυτές ουρλιάζουν στους δρόμους. Όταν το βλέπω αυτό δεν θέλω να είμαι κορίτσι. Ως αγόρι, δεν θα μου μιλήσουν ποτέ έτσι".
Η Zahra είπε ότι ποτέ δεν είχε συναντήσει κανένα πρόβλημα όταν εμφανίζεται ως νεαρός άνδρας, αν και ήταν κατά καιρούς έχει αμφισβητηθεί το φύλο της. "Έχω συμμετάσχει σε καυγάδες με τα αγόρια", είπε. "Αν μου πουν δύο κακές λέξεις, εγώ θα πω, τρεις. Αν με χαστουκίσουν μία φορά, εγώ θα χαστουκίσω δύο φορές".
Καιρός να «Αλλάξει πάλι»
Για την Shukria Siddiqui, η μεταμφίεση πήγε πάρα πολύ μακριά, για πάρα πολύ καιρό.
Σήμερα, είναι 36 ετών, παντρεμένη, μητέρα τριών παιδιών, και εργάζεται ως νοσοκόμα αναισθησιολογίας στο νοσοκομείο της Καμπούλ. Κοντή και βαριά, φορώντας ιατρικά τσόκαρα, έκανε ένα διάλειμμα από την παρακολούθηση μιας ασθενούς η οποία είχε μόλις είχε κάνει χειρουργική επέμβαση για ένα σπασμένο πόδι.
Θυμήθηκε τη μέρα η θεία της τής έφερε μια μακρυά ως το πάτωμα φούστα και της είπε είχε έρθει ο καιρός να "αλλάξει πάλι". Ο λόγος έγινε σύντομα σαφής: επρόκειτο να παντρευτεί. Οι γονείς της είχαν διαλέξει ένα σύζυγο τον οποίο δεν είχε συναντήσει ποτέ.
Εκείνη την εποχή,ο Shukur, όπως η ίδια αποκαλούσε την εαυτή της, ήταν ένας 20-χρονος άντρας, για την ίδια και τις περισσότερες ανθρώπους γύρω της. Κυκλοφορούσε με ένα μαχαίρι στην πίσω τσέπη της. Φορούσε τζιν και δερμάτινο μπουφάν.
Έμεινε άφωνη - δεν είχε ποτέ σκεφτεί να παντρευτεί.
Η κα Siddiqui είχε μεγαλώσει ως αγόρι παρέα με το μεγαλύτερο αδελφός της, σε μια οικογένεια με επτά κορίτσια και ένα αγόρι. "Ήθελα να γίνω σαν κι αυτόν και να είμαι φίλος του”, είπε. "Ήθελα να μοιάζω με αυτόν. Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι. Προσευχόμαστε μαζί. Είχαμε τις ίδιες συνήθειες".
Οι γονείς της δεν προέβαλαν αντιρρήσεις, δεδομένου ότι τα άλλα παιδιά ήταν τα κορίτσια, και φαινόταν ως καλή ιδέα ο μεγαλύτερος γιος να έχει έναν αδελφό. Αλλά η κα Siddiqui παρέμεινε με την ανδρική ένδυση της πολύ πέραν της εφηβείας, άργησε.
Είπε ότι ήταν ήδη 16 όταν το σώμα της άρχισε να αλλάζει. "Αλλά δεν είχα πραγματικά τίποτα το ιδιαίτερο”, είπε, με μια χειρονομία προς το στήθος της.
Όπως σε πολλές άλλες Αφγανές κοπέλες, ήταν έκπληξη η πρώτη της περίοδος, και ανησύχησε πως μπορεί να είναι άρρωστη. Η μητέρα της δεν της έδωσε καμία εξήγηση, δεδομένου ότι τέτοια θέματα κρίνονται ακατάλληλα για να συζητηθούν. Η κα Siddiqui είπε ότι ποτέ δεν είχε ρομαντικές φαντασιώσεις για κορίτσια ή αγόρια.
Η εμφάνισή της ως άνδρα που πλησίαζε στην ενηλικίωση δεν αμφισβητήθηκε, είπε. Αλλά συχνά είχε άλλους μπελάδες, όπως το καιρό που συνόδευσε στο σπίτι της μια φίλη που είχε αρρωστήσει. Αργότερα, έμαθε ότι η φίλη της είχε ξυλοκοπηθεί από τους γονείς της αφ' ότου η γειτονιά σχολίασε πως είχε δει την κόρη τους να κρατά τα χέρια ενός αγοριού.
Την είδηση την βρήκαμε στις 20.9.10 και την μεταφράσαμε από τις Nytimes γραμμένη από την Jenny Nordberg στην http://www.nytimes.com/2010/09/21/world/asia/21gender.html?_r=1&scp=10&sq=Afghanistan&st=cse
Κάτω από την φωτογραφία υπήρξε το εξής σχόλιο: "Οι μικρές Αφγανές κερδίζουν την ελευθερία τις ντυνόμενες ως αγόρια"
