Η είδηση πρέπει να συζητήθηκε περισσότερο εκτός Ισλανδίας, παρά στο εσωτερικό της χώρας που τσαλαβουτάει στη χρεοκοπία. Οπως γράφει και η Στέλλα Αλαφούζου, η πρωθυπουργός της χώρας νυμφεύθηκε την αγαπημένη της, αμέσως μόλις ψηφίστηκε ο νόμος που επιτρέπει τους γάμους ατόμων του ιδίου φύλου. Εννοείται πως στο θεσμικό πλαίσιο της χώρας περιλαμβάνεται και το σύμφωνο συμβίωσης, απλώς οι Ισλανδές-οι είπαν να υιοθετήσουν και το αυτονόητο. Αλλωστε γάμος και σύμφωνο συμβίωσης μικρή διαφορά έχουν ως προς την ουσία στη νομική φύση της συμβίωσης.
Η είδηση δεν νομίζω να σόκαρε και καμία-ναν στην Ευρώπη. Στις περισσότερες χώρες έχουν υιοθετήσει σύμφωνο συμβίωσης για τα άτομα του ιδίου φύλου, βάζοντας τη λογική πάνω από ταμπού και προκαταλήψεις. Οι αναστολές της Εκκλησίας και του συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας μπορούν να κάνουν στην άκρη όταν μία-ένας άνθρωπος αποφασίζει να δώσει τη σύνταξη της στην άνθρωπο με την οποία-ο ζει εδώ και χρόνια, αλλά ο νόμος δεν της επέτρεπε την παραμικρή σχέση.
Η Ελλάδα αρνείται εδώ και χρόνια να αναγνωρίσει στις-στους ΛεΠΑΤ τα στοιχειώδη. Εντάξει, ας μείνει στην άκρη ο γάμος. Αλλά το σύμφωνο συμβίωσης έπρεπε ήδη να έχει παραχωρηθεί ως δυνατότητα. Υποτίθεται, λέει, πως αντιδρά η κοινωνία, δεν είναι έτοιμη ακόμα. Ε, η κοινωνία δεν ήταν επίσης έτοιμη όταν αποποινικοποιήθηκε η μοιχεία και θεσπίστηκε ο πολιτικός γάμος. Η κοινωνία ασχολήθηκε και με την καύση των νεκρών περισσότερο από όσο έπρεπε. Εκτός των άλλων, αυτή δεν είναι η δουλειά των πολιτικών ηγεσιών; Να τολμούν και να τέμνουν. Ο κ. Καστανίδης οφείλει να αναλάβει μία πρωτοβουλία που θεσμικά απευθύνεται σε ένα μεγάλο ποσοστό συμπατριωτισών-ων μας. Θα μου πείτε, αυτό είναι το θέμα τώρα; Και εγώ θα σας απαντήσω ότι δεν έπρεπε καν να είναι θέμα.
Το άρθρο το βρήκαμε στις 30.6.10 γραμμένο από τον Κώστα Γιαννακίδη, στην http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3045&reftab=37
