Χρειάστηκε να βαφτεί η θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου με το αίμα των ακτιβιστριών-ων του «Στόλου της Ελευθερίας» για να στρέψει νωχελικά η διεθνής κοινή γνώμη το βλέμμα της στο δράμα της Γάζας και την ανοιχτή πληγή της Παλαιστίνης.
Ξαφνιάζοντας ακόμα και τους πιο φανατικές του πολέμιους, το Ισραήλ προχώρησε σε μια σχεδιασμένη επίδειξη δολοφονικής σκληρότητας και περιφρόνησης της διεθνούς νομιμότητας.
Εξίσου προκλητικές ήταν και οι δικαιολογίες της ισραηλινής κυβέρνησης. Η επίκληση της αντίστασης των πληρωμάτων στους πάνοπλους κομάντος που προχώρησαν σε μια πράξη ωμής πειρατείας δεν μπορεί να πείσει καμία. Εξάλλου η κακομεταχείριση, οι ξυλοδαρμοί και η απομόνωση των συλληφθέντων ακτιβιστριών επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι το έγκλημα ήταν απολύτως προμελετημένο. Σκοπός της ενέργειας αυτής του Ισραήλ ήταν να σταλεί για ακόμα μια φορά το μήνυμα ότι αδιαφορεί για τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και ότι αντιτάσσει σε κάθε ειρηνική δράση την ισχύ της τεράστιας πολεμικής του μηχανής.
Αλλά το Ισραήλ είναι αυτό ακριβώς: ένα «κράτος ταραξίας», σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό που δίνουν οι ΗΠΑ (rogue state) σε όσες χώρες κατά καιρούς έρχονται σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς τους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Ιράν, Β. Κορέα). Ποτέ δεν έκρυψε την απόφασή του να υπαγάγει τα πάντα στο δόγμα της «εθνικής ασφάλειας», το οποίο ξεπερνά και ΟΗΕ και διεθνείς συμβάσεις και ειρηνιστικές διαπραγματεύσεις. Σύμφωνα μ' αυτό το δόγμα, όλα λύνονται στο πεδίο της πολεμικής αναμέτρησης, χωρίς βέβαια να τηρείται ούτε το δίκαιο του πολέμου.
Εξάλλου ακόμα και στους διεθνείς οργανισμούς η παρουσία του Ισραήλ έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Υποστηρίζει κάθε ανάλογη στρατοκρατική ενέργεια της υπερδύναμης, με αντάλλαγμα τη δική της υποστήριξη ή ανοχή. Από το 1992, κάθε χρόνο, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθετεί ένα πανομοιότυπο ψήφισμα που ζητά να παύσει το εμπάργκο εναντίον της Κούβας. Μόνο δυο χώρες μειοψηφούν: οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Το ερώτημα είναι τι κάνει η οργανωμένη διεθνής κοινότητα για να προστατεύσει ό,τι έχει απομείνει από το κύρος της. Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ενωση; Και τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Γιατί πίσω από τα μεγάλα λόγια και τους κούφιους αριθμούς τηλεφωνικών κλήσεων, η ελληνική κυβέρνηση εγκατέλειψε στην τύχη τις όσες Ελληνίδες-ες πολίτισες μετείχαν στην ανθρωπιστική αποστολή, ενώ επιστράτευσε και προκλητική βία εναντίον των διαδηλωτριών-ων της Αθήνας τη μέρα που έγινε γνωστό το έγκλημα.
Οσο για την περίφημη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της χώρας, βρισκόμαστε πολύ μακριά από την εποχή που η Ελλάδα επιχειρούσε να έχει έναν -έστω και δευτερεύοντα- ρόλο στην ειρήνευση της περιοχής. Στην τελευταία Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον περασμένο Νοέμβριο, η χώρα μας απείχε από την ψηφοφορία για τη διεξαγωγή μιας έρευνας με θέμα τα εγκλήματα πολέμου στη Γάζα! Την πρόταση (που πέρασε με 114 υπέρ, 18 κατά και 44 αποχές) καταψήφισαν φυσικά οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, ενώ υπήρξαν μικρές ευρωπαϊκές χώρες που «τόλμησαν» να την υποστηρίξουν (Κύπρος, Ιρλανδία, Πορτογαλία). Δυστυχώς όχι η Ελλάδα.
Το άρθρο το βρήκαμε στις 5.6.10 στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία γραμμένο από την Άντα Ψαρά και τους Τάσο Κωστόπουλο, Δημήτρη Τρίμη, Δημήτρη Ψαρά από ios@enet.gr στην http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=05%2F06%2F2010&s=ios-savvatoy
