Αν θέλαμε, σώνει και καλά, να εντάξουμε ειδολογικά το μυθιστόρημα, θα μιλούσαμε για λεσβιακή λογοτεχνία- αλλά και για πολιτικό μυθιστόρημα.
Ο λεσβιακός έρωτας που διατρέχει το βιβλίο δεν λειτουργεί σαν πικάντικη πινελιά ή προκλητικό δόλωμα. Το λεσβιακό ζευγάρι συνέχεται με δεσμούς συντροφικότητας, πολιτικής ιδεολογίας και πολιτικής πράξης.
Η Αλι Σμιθ ξαναγράφει τον, λεσβιακών προδιαγραφών, μύθο του Οβιδίου: τον εντάσσει σε νέα κοινωνικοπολιτισμικά συμφραζόμενα, χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας ή ηθικοδιδακτισμού.
Η γοητεία αυτής της συγγράφισας κρύβεται στον τρόπο που χειρίζεται τη γλώσσα.
Γι΄ αυτό και η μετάφρασή της είναι πρόκληση, την οποία η μεταφράστρια του έργου φέρνει εις πέρας.
Για τη Σμιθ οι λέξεις δεν είναι απλώς φορείς ιδεών.
Είναι ο τρόπος της να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και να τον συνθέτει σε έργο τέχνης.
Και αυτό κάνει ένα θέμα τόσο ειδικό εντέλει αξιανάγνωστο.
Γιατί η Σμιθ μπορεί να πατά στην αγγλοσαξονική παράδοση της λεσβιακή λογοτεχνίας, όμως καταφέρνει μέσα από την επανάσταση της γλώσσας της να γράψει ένα κείμενο που μας αφορά όλες-ους.
Το άρθρο το βρήκαμε στις 22.5.10 στην εφημερίδα τα Νέα, στην http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4576042
Η φωτογραφία είναι έργο του Toulouse Lautrec
