Την είδηση του γάμου της πρωθυπουργού της Ισλανδίας Γιοχάνας Σιγκουρνταρντότιρ με την συντρόφισά της Γιοανίνα Λεοσντότιρ, την άκουσα σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων παρέα με τη γιαγιά μου! Δεν είπα λέξη, ένα νεύμα μου με ανασηκωμένα τα φρύδια, ήταν αρκετό για να την κάνει να αναφωνήσει «Πώς αλλιώς; Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι… Ελύτης για να ξέρεις!»
Φαίνεται πως ζω το τέλος πολλών εποχών μαζί, με πιο ανώδυνο και ίσως ελπιδοφόρο, το τέλος της εποχής που η γιαγιά μου αναφωνούσε «Τα ύστερα του κόσμου!», στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων. Για να είμαι ειλικρινής μέχρι αυτήν της την αντίδραση, δεν είχα κάνει καμία σκέψη για τους ΛεΠΑΤ γάμους. Τις έκανα όλες μαζεμένες το βράδυ που μας πέρασε.
Η απόρριψη μια αγάπης που ζει και βασιλεύει, έγκλημα δεν είναι; Είμαι ρομαντική; Και αν ναι, κινδυνεύω από κάτι; Αν υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που στ’ αλήθεια αγαπιούνται, δεν είναι δίκαιο να πράξουν αυτό που θέλουν; Έπειτα αν ο γάμος είναι που κάνει ένα ζευγάρι νόμιμο (και αν το ζευγάρι για χ λόγους θέλει να λέγεται νόμιμο), τότε η επισημοποίηση μιας ΛεΠΑΤ σχέσης γιατί να μην είναι απλά μια διαδικασία – δικαίωμα του ζευγαριού; Νομίζω πως όχι μόνο σήμερα, μα από πάντα, θα έπρεπε να καταδικάζουμε τις σχέσεις που αναπαράγουν υποκρισία. Τις μίζερες σχέσεις, τους γάμους ανάγκης, τις συμβιώσεις που μοιάζουν με αναγκαστική προσγείωση σε κοντινό αεροδρόμιο (όπου όλα υπό έλεγχο)… Το «θα σε αποκαταστήσω» γιατί «σε έχω εκθέσει», είναι μια αφορμή για δεύτερες σκέψεις, περισσότερο από τους ΛεΠΑΤ γάμους.
Ναι, το κανονικό είναι τα κορίτσια να παντρεύονται αγόρια και να κάνουν παιδιά και ξέρω πως αρκετές-οι θα πείτε ότι ισοπεδώνω τα περισσότερα, αν όχι όλα. Ξέρω επίσης ότι όπου να’ ναι θα με πάρει τηλέφωνο η κολλητή μου, για να μου τα χώσει αφού πρώτα με ρωτήσει πώς θα εξηγήσει στην κόρη της, ότι η μαμά παντρεύτηκε τον μπαμπά αλλά υπάρχουν και μαμάδες που παντρεύονται μαμάδες και ότι παρ’ όλα αυτά, εκείνη πρέπει να κάνει όταν μεγαλώσει αυτό που έκανε η μαμά με τον μπαμπά και όχι το άλλο… Τα παιδιά μας έχουν να ζήσουν πολλές ανατροπές, περισσότερα «αντίο» δεδομένων από αυτά που ζήσαμε εμείς. Και επειδή τα παιδιά μας εμείς τα μεγαλώνουμε, νομίζω πως είναι μια καλή αφορμή να σκεφτούμε περισσότερους τρόπους, επιχειρήματα, λόγια ώστε να τα ξεσκαλώσουμε από τα δικά μας προπατορικά αμαρτήματα. Να γίνουμε πιο εφευρετικές-οι όταν εξηγούμε γιατί θέλουμε από αυτά να πράξουν το «κανονικό».
Στο κάτω κάτω αυτό που θέλουμε είναι να 'ναι ευτυχισμένα, σκεπτόμενα και όχι φοβισμένα, ευαίσθητα, ικανά να κατανοούν και να συγχωρούν (τρομάζω όταν σκέφτομαι πόσα πρέπει να μας συγχωρήσουν), να μην εξαρτώνται, να στέκουν στα κάτω άκρα τους, να μην αναγνωρίζουν καμιά πεπατημένη. Τι από όλα αυτά είμαστε εμείς;
Το άρθρο το βρήακμε στις 30.6.10 γραμμένο από την Στέλλα Αλαφούζου http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=1041880146061070034
Η φωτογραφία είναι έργο του Henri de Toulouse Lautrec "les deux amies= Οι δύο φίλες-ερωμένες" 1895.
