Ένωσης για την Υγεία των Transgender, στα Προτεινόμενα 5 Κριτήρια του Φύλου του εγχειριδίου DSM.Μέρος Β'
(4) Η προσθήκη της συγκεκριμένης πρότασης "με ή χωρίς Διαταραχή της Ανάπτυξης του βιολογικού φύλου» είναι μια βελτίωση σε σχέση με την ανάγκη να χρησιμοποιήσει μια «χωρίς άλλο προσδιορισμό” διάγνωση επειδή τα intersex άτομα μπορεί να έχουν παρόμοια εμπειρία-βίωμα σχετικά με την ταυτότητα του φύλου και την επιθυμία για αντίστοιχη θεραπεία μεσολάβησης-παρέμβασης. Στο εγχειρίδιο DSM IV-TR, τα intersex άτομα εξαιρούνται ρητά από την χωρίς απαιτούμενες προυποθέσεις περιοριστική διάγνωση (American Psychiatric Association, 2000).
(5) Η κατάργηση του προσδιορισμού του σεξουαλικού προσανατολισμού είναι μια ευχάριστη αλλαγή, αναγνωρίζοντας ότι η ταυτότητα φύλου και ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι δύο ξεχωριστά στοιχεία της ταυτότητας που συχνά συγχέονται (π.χ., Bockting, Benner, & Coleman, 2009), οι transgender μπορεί να έλκονται από γυναίκες, άνδρες ή σε άλλες-ους transgender, και ο σεξουαλικός προσανατολισμό τις-τους, μικρή ή καμία συνέπεια έχει για τη λήψη αποφάσεων θεραπείας.
(6) Η προτεινόμενη διάγνωση περιλαμβάνει μια "ρήτρα εξόδου», έτσι ώστε τα άτομα που έχουν επιλύσει με επιτυχία την μη ταύτηση-ετεροδοξία τις-τους δεν θεωρείται ότι έχουν κάποια ψυχική διαταραχή.
Σημεία Κριτικής
Παρά αυτές τις ευπρόσδεκτες αλλαγές, έχουμε και κάποιες επικριτικές παρατηρήσεις-σχόλια που απορρέουν από τη διαδικασία συναίνεσης που πραγματοποιούνται από την WPATH η οποία κατέληξε σε μια σειρά συστάσεων για την αναθεώρηση (Knudson, DeCuypere, & Bockting, in press). Μοιραστήκαμε στο παρελθόν αυτά τα ευρήματα με την ομάδα εργασίας της APA για την Διαταραχή της Ταυτότητας του Φύλου, και τα σχετικά έγγραφα θα δημοσιευθούν σε ένα προσεχές τεύχος του περιοδικού International Journal of transgenderism (12 (2), 2010). Η κριτική μας εστιάζεται στα ακόλουθα πέντε βασικά σημεία:
(1) Η συνεχής προσθήκη ή αφαίρεση της διάγνωσης,
(2) Διαγνωστικά κριτήρια,
(3) Χωριστή ή συνδυασμός διάγνωσης για τις εφήβες-ους και τις ενήλικες,
(4) Ονομασία της διάγνωσης, και
5) Αξιολόγηση-τοποθέτηση των διαγνώσεων στο πλαίσιο του εγχειριδίου DSM.
Κάθε ένα από αυτά τα πέντε σημεία της κριτικής αναλύονται στη συνέχεια.
(1) Προσθήκη ή αφαίρεση της Διάγνωσης
Η συζήτηση αν η διάγνωση της Διαταραχής της Ταυτότητας του Φύλου ή η μη ταύτηση-ετεροδοξία του Φύλου θα πρέπει να συμπεριληφθούν στο εγχειρίδιο DSM ή όχι, δεν αναλύεται στην ιστοσελίδα της Ένωσης Ψυχολόγων των ΗΠΑ -APA με την προτεινόμενη αναθεώρηση και το σκεπτικό της. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που διατυπώνεται από ομάδες καταναλωτριών-ων για την απομάκρυνση της διάγνωσης, είναι ότι δεν είναι μια ψυχική ασθένεια ή διαταραχή, καθώς και ότι ο χαρακτηρισμός ποικοιλομορφίας-διαφορετικότητας-διακύμανσης- μεταβλητής τους φύλου, ως τέτοιες διαιωνίζουν το στίγμα που συνοδεύει την μη υπακοή- ασυμφωνία του φύλου. Η ομάδα Συναίνεσης της WPATH πιστεύει ότι η ποικοιλομορφία-διαφορετικότητα-διακύμανση- μεταβλητής του φύλου δεν είναι από μόνη της παθολογική και ότι η κατοχή μιας πολλαπλής ταυτότητας ή transgender δεν αποτελεί ψυχιατρική διαταραχή (Knudson, DeCuypere, & Bockting, in press). Ωστόσο, η ομάδα Συναίνεσης της WPATH δεν κατέληξε σε συμφωνία σχετικά με το εάν ή όχι η διάγνωση θα πρέπει να διατηρηθεί ή να αφαιρεθεί. Αντ 'αυτού, οι συμμετέχουσες-ντες επέλεξαν να παρουσιάσουν μία σειρά των θέσεων για την απομάκρυνση της μεταρρύθμισης, με την πλειοψηφία να υποστηρίζει την ανάγκη για μεταρρύθμιση (Knudson, DeCuypere, & Bockting, υπό έκδοση, Ehrbar, υπό έκδοση, για μια συζήτηση σχετικώς με τα υπέρ και τα κατά για την αφαίρεση ή τη μεταρρύθμιση).
2 Διαγνωστικά κριτήρια
Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε με την ακρίβεια της διατύπωσης των έξι κριτηρίων που προτείνονται για τις εφήβες-ους και τις-τους ενήλικες. Ωστόσο, έχουμε μια ανησυχία σχετικώς με τον πολύ ευρέως εκτεταμένο ορισμό των κριτηρίων. Παρά το ότι μια εξήγηση που εξηγεί, γιατί μόνο δύο από τα έξι κριτήρια είναι απαραίτητα για την εκπλήρωση της διάγνωσης μη ταύτησης-ετεροδοξίας Φύλου, η ανάγκη για ένα τόσο ευρύ ορισμό χωρίς σαφή σύνδεση με τη θεραπεία είναι αμφισβητήσιμη. Για παράδειγμα, εάν ένα άτομο πληροί τα κριτήρια 5 και 6 και δεν υποφέρει, γιατί θα πρέπει να προσδιορισθεί μια διάγνωση; Τι αξία θα είχε μια τέτοια διάγνωση; Ενώ συμφωνούμε ότι ο σκοπός της διάγνωσης δεν είναι στην αναζήτηση για την "αληθινή-ο transsexual», δημιουργώντας μια διάγνωση για κάθε πιθανή μορφή διαφορετικότητας- μεταβλητής διακύμανσης του φύλου χωρίς τη σαφή ανάγκη και χωρίς να είναι απαραίτητη η αντίστοιχη θεραπεία, φαίνεται μη αναγκαίο και ως ήττα στη γενικότερη προσπάθεια μείωσης των επιπτώσεων της εγγενούς παθολογίας και σύνδεσης με το στίγμα.
Αντί της διεύρυνσης της διάγνωσης, η Ομάδα Συναίνεσης της WPATH συνιστά τη μείωση της διάγνωσης της νόσου σε εκείνες-ους που βιώνουν πίεση-αγωνία-απόγνωση που συνδέεται με την μη ταύτηση-ετεροδοξία φύλου (Knudson, De Cuypere, & Bockting, in press). Ως εκ τούτου, διαφωνούμε με την απουσία της συνιστώσας μη ταύτησης-ετεροδοξίας, στα προτεινόμενα κριτήρια. Φαίνεται ότι σε μια έντιμη προσπάθεια επιτρέπεται-συμπεριλαμβάνεται ένα ευρύ φάσμα της μεταβλητής του φύλου και η μεταβλητή ταυτότητα του φύλου, και να εκτιμήσουν τα υγιή, καλώς ισοροποιμένα άτομα που θα μπορούσαν να αναζητήσουν ορμονικές ή χειρουργικές επεμβάσεις, η ομάδα εργασίας αποφάσισε να καταργήσει οποιοδήποτε στοιχείο πίεσης-αγωνίας ή ταλαιπωρίας, οι οποίες οδηγούν πολλές-ους transgender και transsexual να αναζητήσουν θεραπεία (βλέπε επίσης Meyer-Bahlburg, 2010). Πάνω απ 'όλα, είναι θεραπεία για την τελευταία αυτή ομάδα, αυτών που βιώνουν πίεση-αγωνία απόγνωσης ή υποφέρουν, η οποία δικαιολογεί και θα μπορούσε να απαιτήσει τη διάγνωση. Αν δεν υπάρχει πίεση-αγωνία ή ταλαιπωρία και καμία θεραπεία δεν επιθυμούν, γιατί χρειάζεται διάγνωση;
Η ομάδα Συναίνεσης της WPATH προέβη επίσης σε διάκριση μεταξύ απόγνωσης πίεσης-αγωνίας και ανεπάρκειας-μειονεξίας-αποδυνάμωσης-δυσλειτουργία. Τα περισσότερα παιδιά και πολλές έφηβες-οι και ενήλικες με μη ταύτηση-ετεροδοξία της ταυτότητας του κοινωνικού φύλου λειτουργούν στην πράξη πολύ καλά με την προσαρμογή στην μη κλινική κλίμακα, χωρίς ανεπάρκεια. Ωστόσο, παρ' όλα αυτά μπορεί να εμφανίσουν δυσανεξία, που συνδέεται με την δική τις-τους διαφορετικότητα-μεταβλητή-διακύμανση του φύλου τις-τους (δηλαδή, δυσφορία φύλου). Μόνο όταν η δυσανεξία φθάσει σε κλινικό επίπεδο απόγνωσης-πίεσης-αγωνίας και ταλαιπωρίας, η διάγνωση είναι εγγυημένη και η θεραπεία είναι απαραίτητη. Προτείνουμε πως, η ανεπάρκεια μειονεξία-αποδυνάμωση-δυσλειτουργία δεν είναι αναγκαίο πως πληρεί τις προϋποθέσεις για τη διάγνωση, αλλά η απόγνωση-πίεση-αγωνία είναι (προϋπόθεση). Κάθε μια, θα πρέπει να αξιολογούνται ως ξεχωριστά πεδία. Ένας δείκτης σοβαρότητας-αυστηρότητας μπορεί να είναι χρήσιμος ώστε να αντικατοπτρίζει το επίπεδο της δυσφορίας ή της απόγνωσης-πίεσης-αγωνίας, ο οποίος μπορεί να βοηθήσει στην καθοδήγηση θεραπευτικών αποφάσεων.
Η ομάδα Συναίνεσης της WPATH αισθάνθηκε ακόμη ισχυρότερη σχετικώς με την ανάγκη διάγνωσης που θα βασίζεται στην απόγνωση-πίεση-αγωνία, στην περίπτωση των παιδιών. Για την πιστοποίηση αυτής της διάγνωσης, έξι εκ των οκτώ προτεινομένων κριτηρίων πρέπει να πληρούνται, και όπως προαναφέρθηκε, το κριτήριο 1 είναι ένα κριτήριο που είναι απαραίτητο ώστε να πληρούνται οι προϋποθέσεις της διάγνωσης. Ωστόσο, η ερώτηση είναι αν αυτό είναι αρκετό ως απάντηση σε πλήθος επικρίσεων της διάγνωσης που έχει ληφθεί κατά την παιδική ηλικία, και η απόφαση ευρωπαϊκών χωρών, όπως της Σουηδίας και της Γαλλίας να καταργηθεί-αφαιρεθεί αυτή η διάγνωση από τους καταλόγους που την αναγνωρίζουν ως ψυχική διαταραχή. Η Ομάδα Συναίνεσης της WPATH αναγνωρίζει πως, παρόλο που ορισμένα παιδιά παρουσιάζουν δυσφορία του φύλου, σε ελάχιστες-ους συνεχίζεται κατά την εφηβεία ή την ενήλικη ζωή (American Psychological Association, 2009).
Πολλές από τις συμπεριφορές που συμπεριλάμβάνονται στα προτεινόμενα κριτήρια θεωρούνται από πολλές-ους ως διαφορετικότητα- μεταβλητή- διακύμανση κατά την συνήθη-κανονική ανάπτυξη, αν και μερικές φορές σε μεγάλο βαθμό προκαλούν στιγματισμό, όπου μια ετικέτα διάγνωσης θα μπορούσε να ενισχύσει (το στίγμα) (Pleak, Herbert και Shapiro, 2009). Η ομάδα εργασίας της WPATH είναι επιφορτισμένη με την εξέταση και τη διατύπωση συστάσεων για την αναθεώρηση των θεωρήσεων, που συνιστούν απομάκρυνση-αποβολή της διάγνωσης από την παιδική ηλικία, δεν επιτεύχθηκε ακόμη συναίνεση για το θέμα αυτό. Αυτό για το οποίο καταλήξαμε σε συμφωνία είναι πως, αν η διάγνωση σε παιδική ηλικία διατηρηθεί, θα πρέπει να εφαρμόζεται μόνο σε εκείνες-ους με επιθυμία να είναι το άλλο φύλο ή η επιμονή ότι αυτή ή αυτος ανήκουν στο άλλο φύλο, αντανακλά την επίμονη και τη σοβαρή εσωτερική δυσφορία που συνδέεται με την μη ταύτηση-ετεροδοξία μεταξύ του κοινωνικού φύλου, του βιολογικού φύλου που προσδιορίστηκε κατά τη γέννηση και την ταυτότητα του φύλου (Knudson, DeCuypere, & Bockting, in press).
(3) Χωριστή ή Συνδυασμός Διάγνωσης για έφηβες-ους και ενήλικες
Επειδή, από μια κλινική σκοπιά, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι έφηβες-οι είναι αρκετά διαφορετικές από τα παιδιά ή ενήλικες, η ομάδα Συναίνεσης της WPATH συνέστησε χωριστές κατηγορίες διάγνωσης για έφηβες-ους και ενήλικες, αντί συνδυασμό διάγνωσης, όπως συμβαίνει σήμερα στο εγχειρίδιο DSM IV-TR που αποδέχεται την αλλαγή που προτείνεται από το εγχειρίδιο DSM 5. Εάν αυτές οι διαγνώσεις, πράγματι, παραμείνουν σε συνδυασμό, υπενθυμίζουμε ανεπιφλάκτως πως τουλάχιστον το κείμενο εφιστά ιδιαίτερη προσοχή στα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβες-οι και πώς αυτά διαφέρουν από εκείνα που αντιμετωπίζουν οι ενήλικες (Haraldsen, Ehrbar, Gorton, & Menvielle, 2009).
(4)Ονομασία της Διάγνωσης
Δεδομένης της ανωτέρω συζητήσεως και της σύστασης της WPATH για διάγνωσεις που βασίζονται στην απόγνωση-πίεση-αγωνία της ταυτότητας, θα πρέπει να συμφωνούν, χωρίς να αποτελεί έκπληξη το ότι είμαστε υπέρ της αλλαγής της ονομασίας από Διαταραχή της Ταυτότητας του Φύλου σε Δυσφορία του Φύλου. Αν και θεωρούμε ότι το προτεινόμενο νέο όνομα, Μη ταύτηση-Ετεροδοξία του φύλου αποτελεί βελτίωση, προτιμούμε τον όρο Δυσφορία του Φύλου ώστε να αντικατοπτρίζεταιι το γεγονός ότι η διάγνωση είναι απαραίτητη μόνο για εκείνες-ους τις transgender που κάποια στιγμή στη ζωή τις βίωσαν με κλινικά κριτήρια, εμπεριστατομένη-διαπιστωμενη απόγνωση-πίεση-αγωνία που συνδέεται με τη διαφορετικότητα- μεταβλητή-διακύμανση του φύλο τις. Εξάλλου, ο όρος μη ταύτηση-ετεροδοξία συνεπάγεται ότι η συνταύτιση είναι συνήθης-κανόνας και ότι μη ταύτιση-ετεροδοξία είναι εξ ορισμού προβληματική, πράγμα που δεν συμβαίνει κατ 'ανάγκη. Ένα πρόσωπο μπορεί να νοιώθει άνετα με την διαφορετικότητα- μεταβλητή-διακύμανση μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών της σεξουαλικής ταυτότητας της-του (Bockting, 1999, 2008). Η διαφορετικότητα- μεταβλητή-διακύμανση στις οπτικές-αντίληψη-πτυχές της ταυτότητας είναι τουλάχιστον ανεκτή, έστω κι εάν δεν είναι αποδεκτή, είτε εορτάζεται από κάποιες-ους, ενώ άλλες-οι μπορεί να βιώνουν απόγνωση-πίεση-αγωνία για ορισμένες μορφές μη ταύτησης-ετεροδοξίας (π.χ., μεταξύ προσλαμβανόμενης αντήληψης της ταυτότητας του κοινωνικού και του σεξουαλικού φύλου που προσδιορίζεται κατά τη γέννηση, αλλά όχι μεταξύ ταυτότητας φύλου και κοινωνικού ρόλου του φύλου ή της έκφρασης του φύλου).
(5) Τοποθέτηση των Διαγνώσεων στο εγχειρίδιο του DSM
Η τοποθέτηση των προτεινομένων διαγνώσεων στην ονοματολογία είναι ακόμη άγνωστη και υπό εξέταση. Τοποθετόντας την Μη ταύτηση-ετεροδοξία του Φύλου υπό τον τίτλο "άλλες καταστάσεις που ενδέχεται να αποτελέσουν το επίκεντρο της Κλινικής Προσοχής", στο Meyer-Bahlburg (2010) πρότεινε, εφόσον αυτό δεν θέτει σε κίνδυνο την υγεία της ασφαλιστικής κάλυψης των transgender ειδικά για την υγειονομική περίθαλψη, θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό στη μείωση της έντασης της κριτικής των επαγγελματιών και των καταναλωτριών-ων οι οποίες-οι υποστηρίζουν την απο-παθηλογοποίηση της διαφορετικότητας- μεταβλητής-διακύμανσης του φύλου και της διαφορετικότητας- μεταβλητής-διακύμανσης των ταυτοτήτων του φύλου. Η Ομάδα Συναίνεσης της WPATH συνιστά πως η διάγνωση δεν πρέπει να τοποθετείτε στις σεξουαλικές διαταραχές. Προτείνουμε δύο εναλλακτικές λύσεις: Την τοποθέτηση στο κεφάλαιο των Ψυχιατρικών Διαταραχών που σχετίζονται με Ιατρικό Όρο-πάθηση (που θα μπορούσε να εξασφαλίσει την καλύτερη κάλυψη ασφάλισης υγείας των transgender με συγκεκριμένες ιατρικές μεσολαβήσεις-παρεμβάσεις) ή την τοποθέτηση σε ένα κεφάλαιο, των διαταραχών της παιδικής ηλικίας (Knudson, DeCuypere, & Bockting, υπό έκδοση).
Συμπέρασμα
Η Ομάδα Συναίνεσης της WPATH για την αναθεώρηση των διαγνώσεων του εγχειριδίου DSM των Διαταραχών της Ταυτότητας του Φύλου επιδοκιμάζει πολλές από τις διαγνωστικές αλλαγές που προτείνονται από την ομάδα εργασίας των Ψυχολόγων των ΗΠΑ- APA. Είναι σαφές ότι η ομάδα εργασίας έχει κάνει μια σοβαρή προσπάθεια για να ανταποκριθεί στις επικρίσεις που διατυπώθηκαν με τα χρόνια τόσο από τις καταναλώτριες-ες και τις-τους επαγγελματίες του τομέα της υγειονομικής περίθαλψης των transgender. Ωστόσο, στην έντιμη προσπάθεια της APA να αντιπροσωπεύσουν ένα ευρύτερο φάσμα της διαφορετικότητας- μεταβλητής-διακύμανσης του φύλου και τη διαφορετικότητα- μεταβλητή-διακύμανση των ταυτοτήτων του φύλου, συμπεριλαμβάνοντας και αυτές-ους που μπορούν να προσαρμοστούν καλά χωρίς ανεπάρκεια-μειονεξία δυσλειτουργία, και ακόμη χωρίς τρομερή απόγνωση-αγωνία-πίεση , που ωστόσο (η ομάδα) θα επιθυμούσε να έχουν συγκεκριμένη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη των transgender, τα προτεινόμενα διαγνωστικά κριτήρια είναι πλέον τόσο ευρέα, ώστε σχεδόν κάθε transgender πληρεί τα κριτήρια μιας ψυχικής διαταραχής, ανεξαρτήτως από το αν έχουν ή δεν έχουν βιώσει-εμπειρία εμπεριστατωμένων κλινικών ευρυμάτων απόγνωσης-πίεσης-αγωνίας και επιθυμία ή ανάγκη παρέμβασης-μεσολάβηση.
Ως εκ τούτου, ενώ η ονομασία είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια να απο-παθολογηκοποιειθεί, ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να γίνει η διάγνωση μιας ψυχικής διαταραχής που ισχύει για τις περισσότερες-ους και παρά για τις λιγότερες-ους transgender. Ενώ η μη ταύτιση-ετεροδοξία του Φύλου ήταν πραγματικά μια ονομασία που η WPATH ενέκρινε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας συναίνεσης (Knudson, DeCuypere, & Bockting, προς δημοσίευση), αντ' αυτού σας προτείνουμε τον όρο Δυσφορία του Φύλου, που αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι η διάγνωση πρέπει να εφαρμόζεται μόνο σε μερικές-ους transgender στις στιγμές εκείνες της ζωή τις-τους, που αυτές-οι αντιμετωπίζουν πράγματι εμπεριστατωμένα κλινικά ευρύματα απόγνωσης-πίεσης-αγωνίας που σχετίζονται με την μη ταύτηση-ετεροδοξία.
Αναφορές-Βιβλιογραφία
American Psychiatric Association. (2000). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (4th ed., text rev.). Washington, DC: Author.
American Psychological Association, Task Force on Gender Identity and Gender Variance. (2009). Report of the Task Force on Gender Identity and Gender Variance. Washington, DC: Author.
Bockting, W. O. (1999). From construction to context: Gender through the eyes of the transgendered. SIECUS Report, 28(1), 3-7.
Bockting, W. (2008). From gender dichotomy to gender diversity: Implications for psychotherapy and the Real Life Experience. Sexologies, 17, 211-224.
Bockting, W. O., Benner, A., & Coleman, E. (2009). Sexual identity development among gay and bisexual female-to-male transsexuals: Emergence of a transgender sexuality. Archives of Sexual Behavior, 38(5), 688-701.
Bockting, W. O., & Ehrbar, R. (2005). Commentary: Gender variance, dissonance, or identity disorder. Journal of Psychology and Human Sexuality, 17(3/4), 125-134. Ehrbar, R. (in press). Lack of consensus on retention or removal of the Gender Identity Disorder diagnosis. International Journal of Transgenderism, 12(2).
Fraser, L., Karasic, D., Meyer, W., Wylie, K. (2009). WPATH’s Consensus Statement on DSM-V Gender Identity Disorders: Recommendations from the Workgroup on Adults. Symposium presented at The World Professional Association for Transgender Health XXI Biennial Symposium, Oslo, Norway, June 20.
Haraldsen, I., Ehrbar, R., Gorton, N., Menvielle, E. (2009). WPATH’s Consensus Statement on DSM-V Gender Identity Disorders: Recommendations from the Workgroup on Adolescents. Symposium presented at The World Professional Association for Transgender Health XXI Biennial Symposium, Oslo, Norway, June 20.
Knudson, G. A., DeCuypere, G., & Bockting, W. (in press). Recommendations for revision of the DSM diagnoses of Gender Identity Disorders: Consensus statement of the World Professional Association for Transgender Health. International Journal of Transgenderism, 12(2).
Meyer-Bahlburg, H. F. L. (2010). From mental disorder to iatrogenic hypogonadism: Dilemmas in conceptualizing gender identity variants as psychiatric conditions. Archives of Sexual Behavior, 35(2), 461-476
Pleak, R., Herbert, S. & Shapiro, S. (2009). WPATH’s Consensus Statement on DSM V Gender Identity Disorders: Recommendations from the Workgroup on Children. Symposium presented at The World Professional Association for Transgender Health XXI Biennial Symposium, Oslo, Norway, June 20.
Zucker, K. J. (2005). Was the gender identity disorder of childhood diagnosis introduced into DSM-III as a backdoor maneuver to replace homosexuality? A historical note. Journal of Sex and Marital Therapy, 31(1), 31-42.
Το κείμενο το βρήκαμε στις 26.5.10 και το μεταφράσαμε από την http://www.wpath.org/index.cfm
