που η κόρη μου είναι λεσβίαΌταν η Lucy κόρη της Anstey Spraggan εκ-δήλωσε δημόσια πως είναι λεσβία στα 14 της, δεν αποτέλεσε έκπληξη. Η Lucy συνήθιζε να φορά ρούχα αγοριών και να χρησιμοποεί το όνομα Max για χρόνια. Ποια ήταν η έκπληξη όταν η joy Anstey αισθάνθηκε πως θέλει να γίνει μέρος-μέλος μιας «ειδικής λέσχης-κλαμπ»
Η μητέρα μου δεν θα έλεγε την λέξη "L" στο σπίτι. Είχε γνωρίσει ένα γκέι που λεγόταν Hugh στη δεκαετία του 1950 και δεν της άρεσε καθόλου. Από εκείνη τη στιγμή, όλες οι Lbtiq (και, για να είμαστε δίκαιες, η καθεμία καλείται Hugh) ήταν ανεπιθύμητο πρόσωπο-persona no gratae.
Αυτή λάτρευε τον καλύτερο φίλο του αδελφού μου, αλλά μόνον εφ 'όσον όλες αγνοήσαμε σκληρά το γεγονός ότι ήταν, ο πιο ανοιχτός, γκέι εν ζωή. Αναρωτιέμαι πώς η συμπεριφορά της θα είχε αλλάξει αν είχε ζήσει μετά τα μέσα της δεκαετίας του '90. Τείνω να πιστεύω πως θα είχε υπάρξει μια δύσκολη ανακωχή της ύπαρξής της ως μία πιο αποφασιστική γιαγιά από το να είναι μια λεσβοφοβική.
Η κόρη μου ήταν 14 όταν μου είπε για πρώτη φορά πως ήταν λεσβία. Περπατούσαμε από το αυτοκινητο ως το σπίτι μας, όταν άρχισε να τραγουδά: «είμαι λεσβία, είμαι λεσβία, είμαι λεσβία!" Είχα μια κουραστική μέρα στη δουλειά, και η αντίδρασή μου ήταν να τραγουδήσω συνοδευτικά: «Δεν με ενδιαφέρει, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει!" ως μια σύντομη επεξήγηση ότι άλλα δύο παιδιά μου δεν είχαν νιώσει την ανάγκη να φωνάξουν: "Είμαι ετερό, είμαι ετερό, είμαι ετερό!" Και μετά πήγα στη κουζίνα για να ετοιμάσω το δείπνο.
H Lucy, παραδόξως, το θυμάται διαφορετικά. Τώρα στα 19, ορκίζεται πως μου το είπε στο υπνοδωμάτιο μου - ότι ο πατριός της και εγώ καθόμασταν στο κρεβάτι, μαζί της στην άλλη άκρη, και πως ακούσαμε με προσήλωση και κατανόηση τη δήλωση της. Ο σύζυγός μου την θυμάται ξεκάθαρα να μας το λέει στην κουζίνα.
Μπορώ να συμπεράνω ότι το γεγονός ήταν τόσο αμελητέο-ασήμαντο για την καθεμία, ή για όλες μας, που το έχουμε ξεχάσει εντελώς. Εφ 'όσον είναι ευτυχισμένα και ασφαλή από οποιαδήποτε βλάβη, ο σεξουαλικός προσανατολισμός των παιδιών μου, ειλικρινά, δεν είναι δική μου δουλειά. Βρίσκω την ιδέα ενός εκ των παιδιών μου που ασχολείται με τις "αναζητήσεις ενηλίκων" απολύτως απεχθή και ξέρω πολύ καλά ότι με επεκτείνει με την ίδια ευγένεια (ή αποστροφή).
Όταν είπα στην μεγάλη αδερφή της μητέρας μου την είδηση, η αντίδρασή της ήταν: "Λοιπόν, δεν είναι σαν εσένα στα 14" τόνισε. Δεν ήταν λάθος, Το δημοτικό σχολείο της Lucy είχε μια πολιτική που μπορούσες να την διαβάσεις. "Όλες πρέπει να αποκαλούνται με το όνομα που επέλεξαν ή τις δόθηκε". Για την Lucy η ερμηνεία αυτή, κατά την ηλικία των έξι ετών, ήταν το δικαίωμά της να πάει στο σχολείο και να την αποκαλούν όλες "Max". Ζήτησε να κοντύνει τα μαλλιά της και άρχισε να φορά το σχολικό παντελόνι του αδελφού της στο σχολείο με την υπόλοιπη ανδρόγυνη στολή. Οι περισσότερες άνθρωποι απλά υπέθεταν ότι ήταν αγόρι. Δεν το πολυσκεφτόμουν αυτό, ήμουν εγώ σε μια πολύ παρόμοια κατάσταση, κατά την ίδια ηλικία (που έλεγα πως με λένε «Πέτρο» σε όλες τις οικογενειακές διακοπές μας).
Μια μέρα τα αγόρια στο σχολείο, αβέβαια για το φύλο της Lucy, την έβαλαν σε δοκιμασία. Την πήγαν στις τουαλέτες των αγοριών και κατέβασαν το παντελόνι της, είδαν το μπόξερ της. Αυτό αποδείκνυε πως ήταν αγόρι, φορούσε ανδρικά εσώρουχα.
Πρώτη κάρτα της Lucy την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου ήταν προς ένα κορίτσι. Συζήτησα με τη μητέρα του κοριτσιού για να ελέγξω πως δεν θα την πείραζε που η επτάχρονη κόρη της θα λάβει μια δήλωση αθάνατης αγάπης από ένα άλλο κορίτσι. Η μητέρα ήταν αγανακτισμένη. "Δεν μπορώ να πιστέψω πως με ρωτάτε κάτι τέτοιο. Πώς θα μπορούσατε να σκεφτείτε πως θα προσβληθώ; Θεέ μου, τι θα πιστεύετε για μένα;" Μετά από αυτό, πραγματικά δεν ανησύχησα και τόσο πολύ ξανά.
Για τον άντρα μου, το να έχει μια λεσβία θετή κόρη, είναι ενδιαφέρον και πλεονέκτημα. Ούτε ο γιος του συζύγου μου, ούτε ο γιος μου ενοχλείται, ιδιαίτερα σε θέματα παραδοσιακών ανδρικών αναζητήσεων που ο άντρας μου αγαπά - το ράγκμπι, την επιδιόρθωση αυτοκινήτων και τα σωματικά χτύπηματα. Από την άποψη αυτή, η Λούσι είναι ο “γιος δεν είχε ποτέ", πρέπει να ανέβει ψηλότερα, να τρέξει γρηγορότερα και να μπει σε μεγαλύτερο κίνδυνο από κάθε αγόρι που γνωρίζει.
Σε κάποιες σκέψεις, αναρωτιέμαι αν έχουμε αποτύχει με την κόρη μου με το να μην είμαστε πιο συγκλονισμένοι ή δεν αντιδράσαμε, με τη σεξουαλικότητά της. Υπάρχουν φορές που πιστεύω ότι τα πυροτεχνήματα και το δράμα της αποκάλυψης είναι μέρος της διαδικασίας, και οι μη έντονοι καυγάδες, ή η καταπάτηση των κανόνων και των κανονισμών, μπορεί να έκαναν τα πράγματα ευκολότερα για τη Lucy. Μια γνωστή μου που ο γιός της είναι γκέι λέει πως ξέρει πολύ καλά την ανάγκη της να αντιδράσει άσχημα ως μια μορφή προβολής. Αλλά βρήκε, πως ο τρόπος που το έκανα, ότι η πολιτική της και την εμπειρία της ζωής της απλά δεν επιτρέπουν οποιουδήποτε είδους συναισθηματικής αντίδρασης, επίσης, κατά πάσα πιθανότητα, όπως και στην οικογένεια Jonathan Ross, όταν η 19χρονη κόρη της Betty Kitten, ανακοίνωσε ότι ήταν λεσβία (ο Ross υποστηρίζει πλήρως την κόρη του, και λέει ότι η σεξουαλικότητά της δεν κάνει καμία διαφορά σε τίποτε).
Υπήρχαν ορισμένα θέματα που ήταν νέα για εμάς. Για παράδειγμα, σε ποια ηλικία επιτρέπουμε σε μια λεσβία έφηβη να κοιμηθεί με την συντρόφισά της, κάτω από τη στέγη μας; Αν μη τι άλλο, δεν υπάρχει κίνδυνος εγκυμοσύνης (η οποία ήταν ο κύριος τρόμος μου, καλώς ή κακώς, με τα ετερό παιδιά μου) και είχαμε καλύψει τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες λοιμώξεις, τουλάχιστον θεωρητικά.
Η Lucy αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι επιτράπηκε στις συντρόφισές τις να μείνουν εως ότου παραμείνουμε αυστηροί, όχι άλλα κορίτσια, λεσβίες ή ετερό, στο κρεβάτι της έως ότου να φθάσει σε μια ηλικία όπου θα μπορεί να αντιμετωπίσει πλήρως τη φύση μιας ενήλικης σχέσης.
Ως εκ τούτου, σχεδιάσαμε κάποιο σχόλιο και κριτική όταν την αφήσαμε να μοιραστεί μια σκηνή σε ένα επαρχιακό κάμπινγκ στη Γαλλία με τον καλύτερό της φίλο την εβδομάδα της 15ης επετείου των γενεθλίων της. Αποφασίσαμε ότι ήταν πιο εύκολο απλά να την, τον αφήσουμε να πιστεύουν πως είμαστε γονείς με πιο χαλαρά ήθη από το να εξηγούμε, σε σπασμένα γαλλικά, γιατί ήταν σίγουρο πως δεν πρόκειται να κοιμηθεί μαζί του.
Έχοντας μια λεσβία κόρη με κάνει να νιώθω σαν να είμαι τμήμα μια ειδικής λέσχης, γιατί η προκατάληψή μου μού λέει ότι οι λεσβίες είναι πιο ενδιαφέρουσες άνθρωποι, πιο δημιουργικές και πιο γοητευτικές από τις ετερό.
Όταν συναντώ μια ανιαρή ή δυσάρεστη λεσβία τη “διαγράφω” ως κάποια που "δεν είναι πραγματικά λεσβία" ή ως κάποια που για μια φορά (εφάπαξ) είναι λεσβία. Είχα κρατήσει αυτήν τη στάση για την εαυτή μου μέχρι που, μια μέρα, η φίλη μου η Mandy μου είπε: "Γιατί εσύ; Είναι τόσο άδικο, έχουμε και οι δύο τρία παιδιά, γιατί μόνο εσύ έχεις μια λεσβία και δεν έχω εγώ;"
Δεν εννοώ να είμαι συγκαταβατική με το «δέος σεβασμό» μου (ελλείψει μιας καλύτερης λέξης) και δεν μπορώ να το εξορθολογίσω, απλώς προσπαθώ να είμαι ειλικρινής. Υπερβολικά θετικές διακρίσεις μου είναι ίσως σε απάντηση της διαρκούς λεσβοφοβίας που καθιστά δυσκολότερη την ζωή των νεαρών λεσβιών, ακόμα και σήμερα. Φίλες μου αναφέρουν περιστατικά βίας στη Canal Street στο Μάντσεστερ που προκύπτουν όταν ομάδες ετερό γυναικών στις ορνίθιες νύχτες, *Α ψάχνουν για το θέαμα των κοριτσιών που φιλούν κορίτσια, αντιδρούν επιθετικά ευρισκόμενες σε μια κοινότητα λεσβιών.
Αλλά κάθε χρονιά πάω στην Ημέρα Υπερηφάνειας και κλαίω όταν βλέπω τα μέλη των δημοσίων υπηρεσιών και των ενόπλων δυνάμεων να παρελαύουν με τη στολή. Προσπαθώ να εξηγήσω στίς νέες γύρω μου (που είναι σπάνια ευγνώμονες) ότι εάν ήταν μεγαλύτερες θα εκτιμούσαν ακριβώς τι σημαίνει αυτό, είναι μια ένδειξη του πόσο έχουμε προχωρήσει από τις ημέρες που όταν μια μερίδα Βρετανίδων που υπηρετούσαν στις ένοπλες δυνάμεις αναγκάζονταν να παραιτηθούν αν γινόταν γνωστό ότι ήταν λεσβίες. Και τότε εγώ αισθάνομαι υπερήφανη και θέλω να προσθέσω ότι "και η κόρη μου είναι λεσβία" - ακριβώς έτσι οι μη γνωστές γνωρίζουν ότι είμαι μέρος του κλάμπ.
Την είδηση την βρήκαμε στις 9.4.11 και την μεταφράσαμε από την εφημερίδα Guardian στην http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/2011/apr/09/gay-lesbian-daughter-anstey-spraggan
Anstey Spraggan
Η υπερήφανη μητέρα Anstey Spraggan με την 19χρονη κόρη της Lucy, η οποία εκδηλώθηκε δημόσια όταν ήταν 14. Φωτογραφία: Fabio de Paola
*Α μια εορταστική νύχτα πριν το γάμο μιας γυναίκας
