Μυριόστομη κραυγή έρχεται από το Ιράν: «Πού πήγε η ψήφος μου;». Μαζικά οι πολίτες επιχείρησαν στις κάλπες να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Η προεκλογική περίοδος και ο δημόσιος διάλογος αποτέλεσαν υπόσχεση δημοκρατικής συμμετοχής και έφεραν κυρίως τις νέες και τους νέους εγγύτερα στην πολιτική. Ήρθαν με τα δικά τους όπλα, το Ίντερνετ και τα μηνύματα στα κινητά τηλέφωνα, όργανα ενός διεκδικητικού μέλλοντος. Και μετά οι κάλπες διέψευσαν την ελπίδα δείχνοντας τα όρια του καθεστώτος που δεν αντέχει ούτε την εσωτερική εναλλαγή προσώπων από την ίδια ισλαμική μήτρα. Ακολούθησαν οι υπέροχες ημέρες των διαδηλώσεων με αιτήματα που υπερβαίνουν την εκλογική συγκυρία: ελευθερία και δικαιώματα. Εκατομμύρια στους δρόμους όλη την εβδομάδα που πέρασε αψήφησαν τη βία. Νέοι και γυναίκες αποτελούν μια μεγάλη δύναμη αλλαγής. Οι νέοι ασφυκτιούν με τις παρεμβάσεις σε κάθε πτυχή κοινωνικής και προσωπικής ζωής. Από την άλλη, οι γυναίκες έθεσαν τα δικαιώματά τους στη δημόσια ατζέντα με πρωτοφανή ένταση και καθαρότητα. Απόδειξη η εκστρατεία του ενός εκατομμυρίου υπογραφών για τον τερματισμό των διακρίσεων. Και δίπλα τους οι εθνικές μειονότητες που ζητούσαν περισσότερα πολιτικά και πολιτιστικά δικαιώματα. Ακολούθησαν η τυφλή βία των ένοπλων κρανοφόρων του καθεστώτος και η λογοκρισία: η απαγόρευση των SΜS επειδή έβγαζαν τον κόσμο στους δρόμους δεν είναι παρά το έντρομο παρελθόν που απαγορεύει στο μέλλον να έρθει.
Οι νέες-οι κυρίως πληρώνουν τώρα το τίμημα. Τα πανεπιστήμια σε Τεχεράνη, Ταμπρίζ, Εσφαχάν, Σιράζ έγιναν πεδία βίαιης καταστολής. Αν βρίσκονταν σε άλλη χώρα, αυτά τα ονόματα θα ήταν ήδη σύμβολα ελευθερίας στα χείλη μας.
Τώρα όμως αντιμετωπίζονται με αδιαφορία που δεν εξηγείται μόνο από τη σωρεία των εγχώριων προβλημάτων. Υπάρχουν δύο ακόμα παράγοντες. Ο ένας είναι ο άλογος αντιαμερικανισμός, αντίθετος εν τέλει με την έλλογη αντίθεση σε συγκεκριμένες πλευρές της αμερικανικής πολιτικής. Αποτελεί το κυρίαρχο, υπόρρητο και συχνά ασυνείδητο φίλτρο στη θέαση κάθε διεθνούς γεγονότος. Η δημοκρατική εξέλιξη σε όποια χώρα ανήκει κατά τους Αμερικανούς στον «άξονα του κακού» μοιάζει να μη μας αφορά, να μπαίνει σε μια δυσεξήγητη δεύτερη μοίρα. Ο «εχθρός του εχθρού μας» ή αλλιώς η «αγία επιλεκτικότητα». Κινούμαστε στο μήκος κύματος Πούτιν- Τσάβεζ- Κίνας που έσπευσαν να συγχαρούν τον Αχμεντινετζάντ. Μάταια αναζητήσαμε κάποια ανακοίνωση εγχώριου κομματικού φορέα για τη βίαιη καταστολή του κινήματος των Ιρανών πολιτών. Καμία έκπληξη βέβαια. Δεν είναι άλλωστε μακριά ο καιρός που σφαγιάζονταν οι εξεγερμένοι στο Θιβέτ και κομματική ανακοίνωση (ΚΟΕ) τους αποκαλούσε «βατράχια της CΙΑ».
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η ανάγκη μας να αποδιώξουμε μια τρομερή υποψία: κι αν ο ισλαμικός κόσμος δεν είναι αυτό που νομίζουμε; Αν δεν πρόκειται για ένα ενιαίο πλήθος θρησκόληπτων; Αν κάτω από την επιφάνεια βοούν αντιθέσεις και υπόγεια ρεύματα; Οι νέοι και οι γυναίκες με τα ακάλυπτα χαρούμενα πρόσωπα, τα νέα κοινωνικά μίντια που κλέβουν τη δύναμη μέσα από τα χέρια μιας φοβισμένης και γι΄ αυτό επικίνδυνης εξουσίας κλονίζουν τις βεβαιότητές μας. Αντίθετα, το κοινότοπο εξουσιαστικό λεξιλόγιο («η ξένη υποστήριξη στους αναρχικούς διαδηλωτές είναι αδικαιολόγητη», δήλωσε η ιρανική πρεσβεία στις Βρυξέλλες) τις επιβεβαιώνει. Οι βεβαιότητές μας είναι απαραίτητες για να διαχειριστούμε και την εδώ ύπαρξη μουσουλμάνων. Αν όλοι οι μουσουλμάνοι όπου γης αποτελούν ένα πλήθος φανατικών με κοινά χαρακτηριστικά, τότε δικαιολογείται ο έμφοβος αυταρχισμός που η μιντιακή εξουσία και μέρος της πολιτικής ηγεσίας εκπέμπουν. Πώς λοιπόν να δούμε καθαρά όσα γίνονται στους δρόμους της Τεχεράνης;
Το άρθρο το βρήκαμε στις 22.6.09 γραμμένο από τον Κωστή Παπαϊωάννου στην εφημερίδα τα Νέα στο http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4523012
