Γυναικοκτονία, πολιτικό έγκλημα ιδιοκτησίας.
Πριν μέρες στην Ελλάδα μια ακόμη γυναίκα έχασε μέλη της από τον πρώην συντροφό της, λογομάχησαν, σήκωσε το αλυσοπρίονο κόβοντάς της χέρια και πόδια με την παρουσία παιδιών. Στην Ινδία ένα κορίτσι προς πώληση από τον πατέρα του για να ζήσει η υπόλοιπη οικογένεια καλύτερα και μια άλλη στη Ρωσία δολοφονήθηκε από μπράβους που πατέρας της είχε προσλάβει, βρέθηκε σε σκουπιδότοπο με δύο σφαίρες στο πίσω μέρος του κεφαλικού.
Όλα αυτά γιατί διαφώνησαν με την αντιρκή άποψη-αντίληψη.
Τα εγκλήματα αυτά δεν έγιναν εν βρασμώ ψυχής αντιθέτως τελέστηκαν με πολύ μίσος και πλήρη συνείδηση.
Ιστορίες τόσο συνηθισμένες που δεν συγκινούν ούτε εμάς ούτε τα ΜΜΕ.
Το πολιτικό έγκλημα που τελείτε στις γυναίκες και τα κορίτσια αιώνες με γεννησιουργό αιτία τη πατριαρχική αντίληψη πως οι γυναίκες αποτελούμε ανδρική ιδιοκτησία. Κάθε άνδρας συγγενής, φίλος, εργοδότης, σύντροφος κατέχει και νέμεται, για να μιλήσουμε με όρους νομικούς την γυναίκα από την κορφή ως τα νύχια. Το περιουσιακό στοιχείο-γυναίκα δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει άλλη άποψη, αν θέλει να ζήσει.
Όποια λοιπόν προσπαθήσει ή περάσει το όριο που ο ιδιοκτήτης της έχει ορίσει την περιμένει τιμωρία κάθε είδους με συνηθέστερη την βία. Ο ιδιοκτήτης νοιώθει ότι μπορεί να χρησιμοποιεί την ιδιοκτησία του όπως θέλει και αν δεν μπορεί να την έχει αυτός δεν θα την έχει καμιά άλλη-ος. Αν τολμήσει να εναντιωθεί στον ιδιοκτήτη της τότε θα δει τι θα πάθει. Διανοήθηκε να σκεφτεί ότι θα περάσει τα όρια του κοινωνικού της ρόλου; Θα την στείλω εγώ στο άλλο κόσμο ή θα την καταστήσω σωματικά και ψυχικά ανάπηρη.
Οι γυναίκες δεν ορίζουν ούτε το σώμα τους ούτε την προσωπικότητά τους.
Ο μισογυνισμός, ο ετεροσεξισμός και η μισαλλοδοξία βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης στο πλαίσιο μιας πατριαρχικής πολιτικής που έχει ως προμετωπίδα την διατήρηση της οικογένειας πάση θυσία. Μιας εκκλησίας που προτιμά εκατομύρια ανθρώπων νεκρών λόγω των ΣΜΝ παρά την προφύλαξη και την αντισύληψη μοιράζοντας τα ψυχία της συμπόνιας της στα πλάσματα της γης. Τέλος μιας παιδείας που δεν ιδρώνει το αυτί της για τα ανθρώπινα δικαώματα. Η Γενική Γραμματεία Ισότητας το μόνο που κάνει είναι ημερίδες που “επιβεβαιώνουν” το καλό της πρόσωπο στη δημόσια σφαίρα, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση παραμένει στη σκέψη κάποιων και η εκκλησία νοιάζεται το μάθημα των θρησκευτικών να είναι υποχρεωτικό.
Σε άλλες χώρες (Αμερική, Νορβηγία) που οι γυναίκες όχι μόνο έχουν αναγνωριστεί αλλά και γίνει αποδεκτές ως άνθρωποι-υποκείμενα, οι διακρίσεις ή/και οι διώξεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή/και φύλου καταγράφονται ως πολιτικά εγκλήματα και είναι αιτία χορήγησης ασύλου.
Η εμμονή του δικαίου και κατ' επέκταση της κοινωνίας στο διαχωρισμό δήμοσιας και ιδιωτικής σφαίρας φρενάρει το αξιόποινο της πράξης αλλά και την αντίδραση της κοινωνίας. Αν κάποιος κτυπήσει μια γυναίκα δημόσια μπορεί και να υπάρχει αντίδραση, αν την κτυπά στο σπίτι τότε είναι οικογενειακή υπόθεση.
Η καταγγελία της γυναικοκτονίας μέσω των διακρίσεων ή/και της βίας βοηθά στην δημοσιοποίηση ενός παγκόσμιου αποκλεισμού και μας φέρνει προ των ευθυνών μας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να αλλάξει η αντίληψη ιδιοκτησίας, θα πάψουμε να είμαστε res=αντικείμενο-πράγμα. Η προσβλητική ανδρική αντίληψη που διατρέχει την ιστορία από τον ελληνικό πολιτισμό ως τις μέρες μας και κάνει την δημοκρατία μισή θα συνεχιστεί αν ο νόμος 3500/2006 δεν βελτιωθεί και επεκταθεί πέρα από την ενδοοικογενειακή βία.
Το άρθρο γράφτηκε στις 09 από την Ευαγγελία Βλάμη για την εφημερίδα city uncovered
