Διάβασα πρόσφατα σε μια ιστοσελίδα για το μικρό κοριτσάκι, την Κόκουα. Είμαι 18 χρονών, πηγαίνω Γ’ Λυκείου και σε λιγότερο από 13 εβδομάδες δίνω πανελλήνιες εξετάσεις. Οι γονείς μου είναι και οι δυο ξένοι, εγώ έχω γεννηθεί εδώ και είμαι ακριβώς σαν την μικρή Κόκουα. Έχω μόνο μια ληξιαρχική πράξη, έχω μεγαλώσει εδώ και έχω φίλους εδώ.
Διάβασα το άρθρο σας και πραγματικά με συγκίνησε το ότι υπάρχει κάποια που πραγματικά νοιάζεται και για εμάς. Είμαι η μοναδική στο σχολείο μου που έχω δημιουργήσει πρόβλημα με τα χαρτιά μου, διότι δεν μπορούν να στείλουν στο υπουργείο τις δηλώσεις με τα μαθήματα επιλογής επειδή δεν έχω ταυτότητα ή έστω διαβατήριο.
Ο πατέρας μου είναι εγώ περίπου τριάντα χρόνια και η μητέρα μου περίπου εικοσιπέντε. Είχα πάει στο τμήμα της περιοχής μου για να ρωτήσω τι χρειάζεται για να βγάλω ταυτότητα και μου ζήτησαν το πιστοποιητικό γέννησής μου αλλά, όπως γνωρίζετε από την μικρή Κόκουα, ούτε εγώ έχω το πιστοποιητικό γέννησής μου.
Τώρα πια που έχω μεγαλώσει, πραγματικά ζηλεύω τους φίλους μου με την ταυτότητά τους ενώ εγώ είμαι σαν να μην υπάρχω. Εκείνοι μπορούν να δώσουν πανελλήνιες και να περάσουν στη σχολή που θέλουν και να είναι νόμιμοι πολίτες ενώ εγώ θα είμαι το κορίτσι με την άδεια παραμονής. Απευθύνθηκα σε εσάς διότι το κείμενό σας για τη μικρή Κόκουα με συγκίνησε πραγματικά και θα ήθελα, άμα δεν σας κάνει κόπο, να μου πείτε τί πρέπει να κάνω.
Σας ευχαριστώ πολύ και θα περιμένω αγωνιωδώς την απάντησή σας.
Με εκτίμηση...
Αυτή η επιστολή γράφτηκε από μια μαθήτρια προς μια ακαδημαϊκή καθηγήτρια και είναι ενδεικτική για όσες επιμένουν να λένε όσα λένε για την νομιμοποίηση των μεταναστριών. Ευαγγαλία Βλάμη.
