Φοβία έναντι των Lbtiq είναι ο φόβος, το μίσος που νοιώθει κάποια-ος απέναντι στις λεσβίες, πούστηδες, αμφισεξουαλικές-ους, γυναίκες και άνδρες transgender και αντίστοιχα εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι για την εαυτή μας και τον εαυτό μας.Αυτή η φοβία βρίσκει έδαφος σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα που δεν θα αναλύσω εδώ.
Ένα από τα αποτελέσματα σε εμάς είναι η ενοχή και ο φόβος να εκφράσουμε και να δηλώσουμε δημόσια τον σεξουαλικό προσανατολισμό και τον τρόπο της ζωής μας. Όπου ο τελευταίος κυρίως, κατακρίνεται από την ετεροσεξιστική οπτική που ορίζει πως θέλει να είμαστε και πως να ζούμε.
Σωρευτικά μιλά για τρόπο ζωής χλιδής οργίων και παραβατικότητας.*Α Δεν μπορεί να δεχτεί τις δυναμικές λεσβίες και τις τρελές αδερφές ή πούστηδες. Οι αμφισεξουαλικές-οι είναι απαράδεκτες που δεν καταλήγουν κάπου ως προς το σεξουαλικό προσανατολισμό της, αλλά παράλληλα μαζί με τις λεσβίες αποτελούν πόλο έλξης στην αντρική φαντασίωση. Οι transgender είναι εκείνες-οι που δέχονται ακόμη πιο μεγάλη κριτική για το πώς τολμούν να αμφισβητούν το βιολογικό τους φύλο να ισχυρίζονται πως δυσανασχετούν με αυτό και παραλογιζόμενες-οι θέλουν να το διορθώσουν. Δηλώνοντας παράλληλα πως το κοινωνικό φύλο είναι ισχυρότερο του βιολογικού.
Οφείλουμε να ζούμε με βάση τα ετεροσεξουαλικά στερεότυπα ήσυχα και διακριτικά κυρίως μέσα στο σπίτι, στο κλουβί ή στα πάρκα. Η αμφισβήτηση των ετεροσεξιστικών, των σεξουαλικών προκαταλήψεων (λεσβοφοβία) και ιδιότυπων ρατσιστικών οπτικών της πατριαρχίας είναι μια σύγκρουση που πολλές-οι ετερό δεν μπορούν ούτε να την διανοηθούν.
Η ετεροσεξουαλικότητα είναι ένα πολιτικό σύστημα κανόνων που εξυπηρετεί την υποβάθμιση και χειραγώγηση των γυναικών, τον διαχωρισμό των φύλων και την αναπαραγωγή.
Οι δομές που σπέρνουν και συντηρούν την λεσβοφοβία είναι η εκκλησία, η παιδεία, οι νόμοι, τα κόμματα και τα ΜΜΕ όπου δρέπουν τις δάφνες της λεσβοφοβίας από μέρος της κοινωνίας που γίνεται το πιο ισχυρό τους «άλλοθι».
Η εκκλησία με τις ύβρεις και την ανάγκη που νοιώθει να διοικεί πολιτικά την χώρα, μιλά με λόγια μίσους για μας και ωθεί μερίδα της κοινωνίας σε εγκλήματα μίσους εναντίον μας. Είναι γνωστό το “κουσούρι” του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και από στόματος Άνθιμου Θεσσαλονίκης οι πρόσφατες δηλώσεις περί πορνείας όσων έχουν σχέσεις εκτός θρησκευτικού γάμου. Δηλώνοντας πως εκπροσωπούν την κοινωνία αφού η πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας είναι ορθόδοξες-οι χριστιανές-οι. Λες και οι προαναφερθήσες έχουν ακριβώς την ίδια άποψη για όλα τα θέματα, ως ένα συμπαγές σύνολο.
Η εκκλησία δεν αρκείται στα πατερικά κείμενα και το όποιο πνευματικό έργο επικαλείται ότι ασκεί, αλλά αρέσκεται σε λόγο θέσφατο με διασπορά ενοχών, φόβων, εκβιασμών, σεξουαλικών προκαταλήψεων και απειλών για την επίγεια και μεταθανάτια ζωή. Με ψέματα για δήθεν κινδύνους της κοινωνίας, του έθνους και της πατρίδας από εμάς, στηριζόμενη στην άγνοια των περισσότερων. Με την ρετσινιά της αμαρτίας που σε τελική ανάλυση σημαίνει αστοχία. Είναι εκείνη μαζί με τους Πλεύρηδες και τους Κούγιες που όπλισε το χέρι των χρυσαυγητών να πετάξουν αυγά και γιαούρτια στο φετινό Athens Pride, αλλά και άλλων να μας προπηλακίζουν ή και ακόμη να μας δολοφονούν χωρίς ουσιαστικές συνέπειες.
Το υπουργείο παιδείας είναι ένα με αυτό των θρησκευμάτων (παγκόσμια πρωτοτυπία το να είναι το υπουργείο παιδείας μαζί με αυτό των θρησκευμάτων), και αυτό το τελευταίο είναι που απαγορεύει την δημιουργία μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης σε όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης. Έτσι η ατομική υγιεινή παραμένει χωρίς γνώση και οι μολύνσεις πολλές φορές οφείλονται στο ότι απλά δεν πλένουμε τα χέρια πριν και μετά την τουαλέτα ή γιατί καθόμαστε στις δημόσιες τουαλέτες. 350.000 εκτρώσεις στο 2007 αντικατέστησαν τις αντισυλληπτικές μεθόδους. Σε ένα προτεινόμενο βιβλίο σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης που σαπίζει στα υπόγεια του υπουργείου παιδείας και θρησκευμάτων η λεσβιοσύνη μαζί με την αμφισεξουαλικότητα δεν αναφέρεται και ο ανδρικός ομοερωτισμός συνυπάρχει με την κοπρολαγνεία και ποδολαγνεία ως μια ακόμη διαστροφή. Οι γυναίκες και άνδρες εκπαιδευτικοί δεν έχουν γνώσεις για τα θέματα αυτά κι οι απόψεις που έχουν δεν είναι πάντα αντικειμενικές. Μα και όταν είναι, παραμένουν ως ταμπού, βεβαίως δεν θα συζητηθούν στην τάξη θέματα των λεσβιών ή των αμφισεξουαλικών με επικρεμάμενη πολλές φορές την απειλή μετάταξης, δυσμενούς μετάθεσης ή και απόλυσης.
Οι νόμοι όχι μόνο δεν είναι προστατευτικοί αλλά αντίθετα είναι εξαιρετικά τιμωρητικοί και απαξιωτικοί. Οι γυναίκες και άνδρες νομοθέτες αλλά και δικηγόροι δεν ενημερώνονται για τις νομικές αλλαγές που συνυπογράφει η Ελλάδα και αφορούν τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα του κοινωνικού φύλου. Ακόμη και όταν κάτι γνωρίζουν αποφεύγουν να υπερασπιστούν υποθέσεις διάκρισης που βασίζονται στη λεσβοφοβία ή μόνο στον σεξουαλικό προσανατολισμό, με την συνήθη πρόφαση ότι θα γίνει σκάνδαλο, πως το δικαστήριο δεν στηρίζει τέτοια θέματα. Τελικά οικοδομούν την υπεράσπισή τους σε άλλη βάση. Πρόσφατο και πρωτοφανές παράδειγμα λεσβοφοβίας είναι η δίκη από τον Λέσβιο και υπερπατριώτη κ. Λάμπρου εκδότη περιοδικού. Στη δίκη ο αντίδικος μάρτυρας μίλησε μεταξύ άλλων για εθνική καταγωγή και αναρωτιέμαι, μετά τον Πιττακό πότε άλλοτε η Λέσβος αποτέλεσε ανεξάρτητο κράτος; Ο ίδιος δήλωσε πως είναι λεσβία όπως η γυναίκα και η κόρη του. Ο δικηγόρος υπεράσπισης δεν ένοιωσε ότι στην υπερασπιστική φαρέτρα του ανήκει το ερώτημα γιατί είναι προσβλητικό να συνδέεται το τοπωνύμιο με έναν σεξουαλικό προσανατολισμό. Εδώ για μένα είναι η «άγνοια» και άρνηση της υπεράσπισης να δει το θέμα στην πραγματική του βάση. Βέβαια η επιχειρηματολογία των δικηγόρων πολλές φορές είναι εκείνη που θα «ακουστεί» και θα γίνει αποδεκτή τελικά από το δικαστήριο.
Τα κόμματα στην Ελλάδα αρνούνται πεισματικά να εκλάβουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό ως πολιτικό ζήτημα ή ως δικαίωμα άξιο υπεράσπισης στη βουλή αλλά και μέσα στα ίδια. Πάντα προηγείται κάτι άλλο με μια ιδιαίτερη έμφαση στην φτώχεια και την ανεργία. Είναι η αντίληψή τους για την ιδιότητα μας ως μονάδων, υπάρχουμε για να δουλεύουμε και να καταναλώνουμε.
Κι ενώ με παρρησία ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2004 δέχτηκε πως σειρά αιτημάτων μας χρειάζεται να λυθούν και θαρρετά ο τέως πρόεδρος κ. Αλαβάνος ρώτησε πρώτος στην βουλή τι προτίθεται η κυβέρνηση να κάνει και ο νυν πρόεδρος κ. Τσίπρας στο φεστιβάλ υπερηφάνειας 2006 δήλωσε πως θα τελέσει πολιτικούς γάμους, όταν φτάσαμε στην πράξη, σε δελτίο τύπου του μας είπε, πως ποτέ δεν είπε ότι θα κάνει πολιτικό γάμο και πως σέβεται την αυτονομία της αυτοδιοίκησης. Αυτό λέγεται λεσβοφοβική -τρανσφοβική πολιτική και απάτη.
Η Ν.Δ απ’ αρχής δεν μας άφησε το παραμικρό περιθώριο για συζήτηση σε ότι αφορά τα δικαιώματα μας.
Το ΠΑΣΟΚ ενώ έφτιαξε σύμφωνο συμβίωσης και το πέρασε στο πρόγραμμά του, ήταν ο δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ Αναστάσιος Αλιφέρης στο νησί της Τήλου που είχε τη γενναιότητα να περάσει στην πράξη τέλεσης του πολιτικού γάμου ζευγαριών του ίδιου φύλου.
Το ΚΚΕ ακόμη βρίσκεται στην κατάρριψη του καπιταλισμού ως πανάκεια που θα λύσει όλα τα θέματα.
Οι γυναίκες και άνδρες πολιτικοί κρύβονται πίσω από την κοινωνία δηλώνοντάς την ως μη ώριμη προβάλλοντας ουσιαστικά την δική τους φοβία και ατολμία ξεχνώντας πως έργο τις είναι να ανοίγουν τους δρόμους και όχι να τους ακολουθούν ως φτωχοί συγγενείς.
Τα ΜΜΕ είναι εκείνα που μεταφέρουν τις φοβικές απόψεις όλων των παραπάνω με έναν εξαιρετικό κανιβαλισμό νοιώθοντας πως το έργο τους είναι να κατακρίνουν ότι δεν χωρά στο μυαλό της και του κάθε δημοσιογράφου σκίζοντας σάρκες ευάλωτων ομάδων. Θεωρώντας δεοντολογική την μισαλλοδοξία και την μικρόνοια της άλλης πλευράς και αγνοώντας ηθελημένα, σειρά νόμων που μας προστατεύουν. Μέσα από τα «τρομερά» μικρόφωνα δηλώνουν πως η κοινωνία είναι ανάστατη ή χωρισμένη στα δύο. Όπως π.χ το κανάλι Σκάι στην Τήλο και το λέω αυτό επειδή την Τήλο την έζησα από κοντά, όντας η πρώτη λεσβία που νυμφεύθηκε. Σας λέω λοιπόν ότι οι μόνες φωνές που ακούστηκαν ήταν δύο κατοίκων. Είναι αυτό δείγμα διχασμού μιας κοινωνίας; Αντίθετα πολλές-οι κάτοικοι υπέγραψαν ως μάρτυρες υποστηρίζοντας τον πολιτικό γάμο σε λεσβιακά γκέι ζευγάρια, μας φιλοξένησαν σε ξενοδοχεία, εστιατόρια καφέ ή μπαρ.
Το κύριο ζήτημα των ΜΜΕ είναι να πουλάει το θέμα και είναι αλήθεια πως η Τήλος προώθησε την καριέρα ακόμη και εκείνων που ήρθαν ως Ρομπέν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συμπαραστάτες μας με τον όρο να είναι διακριτικοί. Αυτοί ακριβώς ήταν εκείνοι που εκβίασαν για αρνητική παρουσίαση από τα ΜΜΕ αν δεν παίξουμε με κάποιους όρους τους. Πήραν φωτογραφικό υλικό ακόμη και από την πιο σημαντική στιγμή του πολιτικού γάμου μέσα στο δημαρχείο μεταδίδοντας ταυτόχρονα μέσω κινητών στο σταθμό τους λεπτό προς λεπτό την διαδικασία. Είναι οι ίδιοι που έδωσαν σε άλλα ΜΜΕ από τα πριν τις αναγγελίες και τις ημερομηνίες των γάμων για να υπάρξει σάλος δημοσιότητας προς όφελός τους, διακινδυνεύοντας την ακύρωση ενός τόσο εξαιρετικού βήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό λέγεται συντροφικό σκύλεμα.
Τέλος η κοινωνία είναι ανοιχτή να δεχτεί αυτό που είσαι αρκεί να της το δείξεις χωρίς υποκρισία, προκαταλήψεις, θρησκοληψίες, εκφοβισμό και ύβρεις κι αυτό είναι δουλειά όλων μας.
Το κείμενο γράφτηκε και διαβάστηκε από την Ευαγγλία Βλάμη στις 18.6.08, στην ανοιχτή συζήτηση της εφημερίδας «Βαβυλωνία» στην αυλή της θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης.
*Α Την κριτική την έχει κάνει κυρίως η "προοδευτική" αριστερά.
