Ο πολιτικός γάμος σε ΛεΠΑΤ ζευγάρια. Ιστορία του ΛεΠΑΤ πολιτικού γάμου.
Στις χώρες όπου υπάρχουν αστικά σύμφωνα συμβίωσης ασκούνται πιέσεις συνεχώς και οι αλλαγές που γίνονται πλησιάζουν όλο και περισσότερο στην εξίσωση με τον πολιτικό γάμο γιατί τα σύμφωνα συμβίωσης δεν παρέχουν τα ίδια δικαιώματα με τον πολιτικό γάμο.
Για την Ιστορία να πούμε πως η Ισπανία δανείστηκε από το ελληνικό αστικό δίκαιο, (τον νόμο 1250/1982 του ΑΚ του πολιτικού γάμου) τον όρο «πρόσωπα» διαγράφοντας τον όρο «γυναίκα –άνδρας» και έτσι αυτόματα ορίσθηκε ο πολιτικός γάμος σε ΛεΠΑΤ ζευγάρια χωρίς να χρειαστούν αλλαγές στο υπόλοιπο δίκαιο.
Έρευνα στην Αμερική έδειξε πως γυναίκες και άνδρες που δεν έχουν πρόσβαση στο γάμο στερούνται 1049 συνταγματικά και νομικά δικαιώματα.
Η Ελλάδα είναι μια από τις τελευταίες Ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχει μεριμνήσει στο ελάχιστο για τον πολιτικό γάμο για ζευγάρια του ίδιου φύλου.
Στο Ελληνικό Σύνταγμα δεν προκύπτει ότι η ικανότητα είτε η επιθυμία τεκνοποίησης ενός ζευγαριού αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη και απόλαυση του συνταγματικού δικαιώματος στον γάμο.
Στον Αστικό Κώδικα τα άρθρα που ρυθμίζουν τον γάμο δεν γίνεται αναφορά σε φύλα, αλλά μόνο σε «πρόσωπα» και σε «μελλόνυμφους», με τυπικές προϋποθέσεις την συμφωνία των μελλονύμφων και τη δικαιοπρακτική τους ικανότητα. Ο πολιτικός γάμος για τα ζευγάρια του ίδιου φύλου απαλλάσσει την Πολιτεία από δεδομένες διενέξεις με την Εκκλησία, η οποία ούτως ή άλλως δεν αναγνωρίζει τον πολιτικό γάμο από το 1982 που ίσχυσε στην Ελλάδα.
Από το 1948 στον Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ έχει αναγνωριστεί το δικαίωμα κάθε γυναίκας και άνδρα στην οικογένεια.
Στο ελληνικό σύνταγμα ο γάμος έχει απόλυτο χαρακτήρα (Άρθρο 21) συμπεριλαμβάνει κάθε γυναίκα και άνδρα που ζει στην Ελληνική κοινωνία χωρίς να τις και τους εξαιρεί με βάση των σεξουαλικό προσανατολισμό τες-τους.
Από το 1994 η Ευρωπαϊκή ένωση διευρύνει την έννοια της οικογένειας συμπεριλαμβάνοντας και τα ΛεΠΑΤ ζευγάρια.
Στο ελληνικό σύνταγμα είναι κατοχυρωμένο το δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας (Άρθρο 5 του Συντάγματος) το οποίο παραβιάζεται για εκείνες τις πολίτισσες και εκείνους τους πολίτες που επιθυμούν τον πολιτικό γάμο, να προσδώσουν δηλαδή νομικό χαρακτήρα στη συναισθηματική σχέση που ήδη έχουν με την συντρόφισα ή τον σύντροφο τους αλλά αδυνατούν λόγω της άρνησης της Πολιτείας να διασφαλίσει την ίδια τη θεσμική υπόσταση της διαβίωσης τους.
Από το 1994 η Παγκόσμια Διάσκεψη για τις γυναίκες στο Πεκίνο καλούσε τα κράτη-μέλη «να διασφαλίσουν ειδικότερα το δικαίωμα στην σεξουαλική, ψυχική, σωματική ακεραιότητα και όλων των γυναικών (συμπεριλαμβανομένων και των λεσβιών) λαμβάνοντας μέτρα πρόληψης, τιμωρίας και εξάλειψης όλων των μορφών βίας».
Η συνθήκη της Νίκαιας, (άρθρο 13) κατοχυρώνει την μη διάκριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού που έχει περάσει και στην Ευρωπαϊκή συνθήκη. Ακόμη και όσες, όσοι διαφωνούν με την Ευρωπαϊκή συνθήκη δεν μπορούν να έχουν κανένα επιχείρημα έναντι του πολιτικού γάμου στα λεσβιακά- γκέι ζευγάρια ως θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα.
Επίσης δεν τίθεται ζήτημα προστασίας των «χρηστών ηθών» στην ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2005. Για τον προσδιορισμό του εννοιολογικού περιεχομένου του εξαιρετικά αόριστου όρου «χρηστά ήθη» δεν μπορεί να μην λαμβάνονται υπόψη όλες οι θεσμικές εξελίξεις που συμβαίνουν σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς υπάρχει αλληλεπίδραση των κοινωνιών, τέλος η ηθική δεν είναι αμετάβλητη και εκφράζει την δημοκρατικότητα του πολιτισμού κάθε εποχής.
Ο πολιτικός γάμος στα ΛεΠΑΤ ζευγάρια αναγνωρίζει δικαιώματα ιατρικής περίθαλψης, ασφαλιστικά, πρόνοιας, κληρονομικά, συνταξιοδοτικά και συγγενικά. Τα ΛεΠΑΤ ζευγάρια ως τώρα φορολογούνται ως άτομα, ασφαλίζονται ξεχωριστά χωρίς να έχουν δικαιώματα που τα ετεροερωτικά ζευγάρια αυτονόητα απολαμβάνουν, π.χ δικαίωμα ενοικίου, άρνησης μαρτυρίας στα δικαστήρια, κοινή περιουσία, απαλλαγή φόρων, ευκολότερα στεγαστικά δάνεια, μόρια για την επαγγελματική σταδιοδρομία. Τα ΛεΠΑΤ ζευγάρια εκτός πολιτικού γάμου, δεν αναγνωρίζονται σαν συγγενείς στο νοσοκομείο σε περίπτωση ασθένειας, απόφαση σοβαρής εγχείρησης ή θανάτου, δεν έχουν την κηδεμονία των παιδιών τους από προηγούμενο γάμο ή σχέση , κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει ισονομία και θίγεται η αξιοπρέπεια της προσωπικότητας τους.
Επιχειρήματα κατά του πολιτικού γάμου.
Το πρώτο επιχείρημα εκείνων που είναι εναντιώνονται στο γάμο γενικότερα είναι γιατί ενώ η επιθυμία για τον γάμο στα ετεροερωτικά ζευγάρια δείχνει όλο και περισσότερο να υποχωρεί, γιατί τα ΛεΠΑΤ ζευγάρια τον διεκδικούν ως δικαίωμα. Οι γάμοι συνεχίζουν να τελούνται άρα φαίνεται να παραμένει ως επιθυμία, οι όροι του γάμου είναι εκείνοι που χρειάζονται εκσυγχρονισθούν για καλύψουν τις ανάγκες των ζευγαριών. Τα παραπάνω δεν μπορούν να θέσουν σε αμφισβήτηση το δικαίωμα του πολιτικού γάμου στα ΛεΠΑΤ ζευγάρια με ανάλογη αντιμετώπιση και μεταχείριση εκ μέρους του δικαίου, του κράτους και της κοινωνίας. Αν παυθεί η «ανάγκη» για τον πολιτικό γάμο πρέπει να είναι συνολική η κατάργηση του. Ως ότου διαφανεί στον ορίζοντα μια τέτοια στάση δεν μπορούν τα ΛεΠΑΤ ζευγάρια να στερούνται δικαιώματα που τα ετεροερωτικά ζευγάρια αυτονόητα ως τώρα απολαμβάνουν.
Η καταστροφή των οικογενειακών αξιών είναι ένα επιχείρημα που φαίνεται να αγνοεί από την μια και να διαστρεβλώνει από την άλλη τον πολιτικό γάμο. Ο γάμος, πολιτικός ή όχι έχει δεχτεί «πλήγματα» αφού τα διαζύγια έχουν βαθμιαία ανάπτυξη ενώ ταυτόχρονα η παράλληλη σχέση μέσα στο γάμο είναι πραγματικότητα. Ο γάμος μέσα στην ιστορία αιώνων (από το 16ο που άρχισε να έχει νομική ισχύ) δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα, οι συνθήκες άλλαζαν την έννοιά-ουσία του για να προσαρμοσθεί σε αυτό που ήταν απαιτητό κάθε φορά. Ο πολιτικός γάμος ΛεΠΑΤ ζευγαριών δεν ακυρώνει ούτε την αξία ούτε φέρνει την καταστροφή του, δείχνει όμως την ανάγκη προσαρμογής του γάμου στις σχέσεις και της δομές της σημερινής κοινωνικό-πολιτισμικής κατάστασης και έργο της Πολιτείας είναι να κάνει πράξη την πρόσβαση όλων σε ίσα δικαιώματα.
Σημαντικό είναι ότι όπου ο πολιτικός γάμος ΛεΠΑΤ ζευγαριών έχει αναγνωρισθεί, η γνώμη των πολιτισσών-ων δείχνει να γίνεται όλο και καλύτερη για τις λεσβίες, τους γκέι, τις αμφισεξουαλικές-ούς και τράνς. Επειδή παράλληλα έγινε δημόσιος διάλογος, βοήθησε στην κατάρριψη της στρεβλής εικόνας λόγω των προκαταλήψεων και της άγνοιας.
Το σωστό πρότυπο των ετεροερωτικών γονιών χάνει ως επιχείρημα, από το ότι:
Α)υπάρχουν 750 χιλιάδες μονογονεϊκές οικογένειες στην Ελλάδα (μέσα σε αυτές τις χιλιάδες υπάρχουν και οι λεσβίες μητέρες που μεγαλώνουν τα παιδιά μόνες, τουλάχιστον για τον νόμο).
Β) η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί το συχνότερο παράγοντα ασθένειας ή αναπηρίας για τις γυναίκες 16-45 ετών στην Ευρώπη εν συγκρίσει με τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και τον καρκίνο, σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Γ) χιλιάδες παιδιά μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ορφανά.
Δ) τέλος το ότι υπάρχει σεξ χωρίς οικογένεια και οικογένεια χωρίς σεξ, κάνει σαφή την ανάγκη αναπροσαρμογής της έννοιας «οικογένεια» και στην Ελλάδα.
Το επιχείρημα ότι οι λεσβίες, αμφισεξουαλικές και τρανς δεν παράγουν παιδιά είναι ανυπόστατο. Βιολογικά είναι σε θέση να παράξουν παιδιά. Όποτε το θέλησαν-θέλουν, έκαναν-κάνουν παιδιά και δεν περίμεναν- περιμένουν την άδεια από πουθενά. Ήδη πολλές λεσβίες μεγαλώνουν παιδιά, μόνο σε εθνική έρευνα που έγινε στην Αμερική βρέθηκαν 12.000 έφηβες-οι να μεγαλώνουν μέσα σε λεσβιακή οικογένεια. Πολλές λεσβίες, αμφισεξουαλικές ή γκέι μεγαλώνουν παιδιά που απέκτησαν από προηγούμενο ετερόφυλο γάμο, ή σχέση. Στην Ελλάδα η εμπειρία λέει πως αρκετές λεσβίες είναι παντρεμένες και μεγάλο ποσοστό των γκέι είναι παντρεμένοι, χωρίς να δηλώνουν την ομοερωτική τους ταυτότητα στις και στους συζύγους τους. Πολλές λεσβίες και αμφισεξουαλικές μεγαλώνουν παιδιά που απέκτησαν με τεχνική γονιμοποίηση ή με έναν γκέι φίλο τους. Άρα καταλαβαίνουμε πόσο υποκριτικό είναι να λέμε πως δεν υπάρχουν λεσβίες, αμφισεξουαλικές ή τρανς γονείς ή πως δεν κάνουν παιδιά. Πολλές «μη υγιείς» λεσβίες παιδοθέτησαν και παιδοθετούν παιδιά με hiv, με σωματικές ή νοητικές αναπηρίες ή παιδιά που απλώς οι «υγιείς» ετερό μητέρες και πατέρες εγκατέλειψαν- εγκαταλείπουν. Αυτά συμβαίνουν είτε τα αναγνωρίζει το δίκαιο είτε όχι. Ποτέ η κοινωνία δεν περίμενε την νομική επιστήμη για να κάνει όσα θέλησε, οι γυναίκες και άνδρες νομοθέτες καλούνται συνήθως εκ των υστέρων (κυρίως στην Ελλάδα) να κατοχυρώσουν κάτι που συμβαίνει ανεξαρτήτως των νόμων.
Το ετερό πρότυπο, ετεροσεξιστικά προσδιορισμένο και επιβεβλημένο επιχειρηματολογεί για την «ανάγκη του γυναικείου και ανδρικού προτύπου στα παιδιά» κατ’ επέκταση οι λεσβιακές οικογένειες δεν μπορούν να υπάρξουν ως πρότυπα. Οι λεσβίες, αμφισεξουαλικές και τρανς, προέρχονται μεγάλωσαν και μεγαλώνουν σε ετεροερωτικές οικογένειες και μέσα σε αυτές υπάρχουν αδελφές, αδελφοί με ετεροεωτικό προσανατολισμό. Παίρνουμε τα πρότυπα όχι αποκλειστικά από την οικογένεια αλλά τόσο από τον ευρύτερο περίγυρό της (συγγενείς, φίλες και φίλους) όσο και από το σχολείο, την κοινωνία, τα ΜΜΕ και η λίστα είναι ατέλειωτη. Μελέτες δείχνουν πως τα παιδιά έχουν ανάγκη από σταθερές σχέσεις και τα σωστά πρότυπα δεν έχουν να κάνουν με τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων.
Το επιχείρημα «Οι λεσβιακές οικογένειες θα δημιουργήσουν παιδιά με λεσβιακό προσανατολισμό». Το «καλά εσύ εντάξει ας είσαι λεσβία, αμφισεξουαλική ή τρανς αλλά όχι και να αναπαράξεις παιδιά με λεσβιακό προσανατολισμό» αποτελεί πέρα για πέρα ετεροσεξιστική και μη δημοκρατική αντίληψη. Αυτό το επιχείρημα και αν αποτελεί διάκριση έναντι των λεσβιών, αμφισεξουαλικών και τράνς! Δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό στο να γεννιούνται παιδιά με λεσβιακό σεξουαλικό προσανατολισμό. Κι η παραγωγή και η ανατροφή παιδιών δεν μπορεί να αναγνωρισθεί ως αποκλειστικό προνόμιο των ετερό. Ας ησυχάσουν εκείνες-οι που θεωρούν ότι σε λεσβιακές οικογένειες θα παράγονται παιδιά μόνο με λεσβιακές συμπεριφορές. Η Ιστορία και η έρευνα τις και τους διαψεύδει.
Οι ερευνήτριες-ες αναφέρουν στην πρώτη έρευνα σε εθνικό επίπεδο των ΗΠΑ στην επιθεώρηση Child Development ότι τα ευρήματα «δεν δικαιολογούν περιορισμούς στην κηδεμονία των παιδιών ή στις επισκέψεις από λεσβίες μητέρες» και «δεν παρέχουν στήριξη στην ιδέα ότι οι λεσβίες ενήλικες είναι λιγότερο πιθανό να προσφέρουν καλή παιδοθεσία ή ανατροφή». Τα παιδιά που μεγάλωσαν από ζευγάρια λεσβιών δεν παρουσιάζουν στην εφηβεία ψυχολογικές ή άλλου είδους διαταραχές, όπως προκύπτει από την ίδια έρευνα. Οι έφηβες-οι που μεγάλωσαν σε λεσβιακές οικογένειες συγκριτικά με ετερό οικογένειες και εξετάστηκαν στη μελέτη δεν παρουσιάζουν διαφορές όσον αφορά τη συχνότητα κατάθλιψης, τις αγχώδεις διαταραχές, την αυτοεκτίμηση, τους βαθμούς στο σχολείο, ή την συχνότητα των ερωτικών επαφών. Επίσης, μελέτη του 1992 στην Αμερική σε παιδιά που μεγάλωσαν με λεσβίες γονείς έδειξε ότι δεν υπάρχει διαφοροποίηση στο σεξουαλικό προσανατολισμό σε σύγκριση με τα παιδιά ετερό γονέων. Η ευημερία των παιδιών είναι συνάρτηση της σχέσης μεταξύ γονιών και παιδιών. Το ότι τα τελευταία χρόνια κάποιες λεσβίες, αμφισεξουαλικές, τρανς εκφράζονται δημόσια δεν σημαίνει αυτόματα πληθυσμιακή αύξηση αλλά την απελευθέρωση που επήλθε μετά από αγώνες χρόνων.
Το επιχείρημα ότι ο πολιτικός γάμος αποτελεί ζήτημα της εκκλησίας και είναι συνυφασμένος με την τεκνοποίηση εκφράζει μόνο την προσωπική άποψη των εκάστοτε ιερέων και ως επιθυμία του δόγματος της εκκλησίας και όχι για τον νόμο (παγκόσμια), αλλοιώς τα ζευγάρια που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αποκτήσουν παιδιά θα έχαναν κάθε δικαίωμα που απορρέει από τον γάμο ή ακόμη χειρότερα δεν θα επιτρεπόταν να τελούν γάμο.
Στο Ελληνικό Δίκαιο υπάρχει το αστικό δίκαιο Α.Κ που περιλαμβάνει τον πολιτικό γάμο και υπάρχει ξέχωρα το οικογενειακό δίκαιο. Από το 1982 με την καθιέρωση του πολιτικού γάμου (Α.Κ 1250) και στην Ελλάδα η Εκκλησία αφ’ ενός χάνει την αποκλειστικότητα τέλεσης γάμου και αφ΄ ετέρου έχει τοποθετήσει τον πολιτικό γάμο έξω από την ίδια δηλώνοντας πως δεν την αφορά και δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη του. Η εκκλησία πολύ πρόσφατα στην ιστορία του γάμου απέκτησε το δικαίωμα να τελεί γάμους. Μόλις τον 16ο αιώνα, που και τότε δύο σύντροφοι μπορούσαν να δηλώσουν ότι παντρεύτηκαν στον στενό και φιλικό περίγυρο και ο γάμος να έχει την ίδια ισχύ με αυτόν της Εκκλησίας, η πιστοποίηση του γάμου μόνο μέσα από την εκκλησία ουσιαστικά ξεκινά στις αρχές του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου αρχίζει να υπάρχει και ο πολιτικός γάμος όσον αφορά την Δύση. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης ο πολιτικός γάμος δίνει και την νομική αναγνώριση-ισχύ του γάμου, ο θρησκευτικός είναι προαιρετικός. Ο πολιτικός γάμος είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, όσο καιρό όμως αυτό απαγορεύεται στις λεσβίες, θα παραμένουν πολίτισσες με λιγότερα δικαιώματα.
Το επιχείρημα "η κοινωνία δεν είναι έτοιμη" είναι ένα προπύργιο εκείνων που εκφράζουν αντιρρήσεις στον πολιτικό γάμο των λεσβιακών ζευγαριών. Έκπληξη προκαλεί το γεγονός πως για πάρα πολλά πράγματα που την αφορούν άμεσα, η κοινωνία δεν ρωτιέται. Η κοινωνία δεν αποτελείται από ένα συμπαγές και αδιαίρετο σύνολο αλλά από μικρές ομάδες με κοινά σημεία. Τα σημεία αυτά δεν αποτελούν τα μόνα χαρακτηριστικά της όποιας ομάδας γιαυτό οι ομάδες εμπλέκονται μεταξύ τους και σε άλλα σημεία-στόχους και έτσι δημιουργείται η κοινωνία. Δηλαδή το ότι μια γυναίκα είναι λεσβία την κάνει να ενώνεται με τις αμφισεξουαλικές, τις και τους τράνς γιατί αυτές οι ομάδες εργάζονται για τα δικαιώματα που αφορούν κυρίως τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Παράλληλα δε, είναι συνδεδεμένη με τις υπόλοιπες γυναίκες γιατί αντιμετωπίζει και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μη λεσβίες γυναίκες ή συνδέεται με την πολιτική, το οικολογικό ή το ειρηνικό κίνημα για τους ίδιους λόγους που ενώνονται διαφορετικές γυναίκες ή-και άνδρες με σκοπό την επίτευξη κάποιων στόχων. Όταν δεν πλήττεται κανένα δικαίωμα της κοινωνίας από τον όποιο στόχο- επιδίωξη μιας οποιασδήποτε ομάδας δεν έχει λόγο να της αρνηθεί την επίτευξη αυτού του στόχου. Αυτό συμβαίνει και με τον πολιτικό γάμο στα λεσβιακά ζευγάρια. Οι πολίτισες δεν θα χάσουν ούτε θα θιγούν στο ελάχιστο τα ήδη υπάρχοντα δικαίωματά τους. Αντιθέτως οι λεσβίες θα ενισχύσουν το γάμο.
Ο πολιτικός γάμος σε λεσβιακά ζευγάρια δείχνει πόσο δημοκρατική είναι μια χώρα και πώς αντιλαμβάνεται την έννοια της αξιοπρέπειας και του ανθρωπισμού. Η ελευθερία της απόφασης κάποιας να τελέσει γάμο με την συντρόφισσά που έχει διαλέξει, είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα για δύο ενήλικες γυναίκες. Η επιβολή του πατριαρχικού ετεροσεξισμού δεν έχει θέση στην δημοκρατία.
ΔΟΜΗΣΗ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΛΕΣΒΙΑΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ
Ο ετερό προσανατολισμός δεν είναι απλά μια έκφανση της σεξουαλικότητας αλλά ένα πατριαρχικό ετερο-σεξιστικό πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που εναντιώνεται σε κάθε τι που δεν έχει στόχο την αναπαραγωγή. Οι λεσβίες, αμφισεξουαλικές και τράνς κατηγορούνται κυρίως γιατί δεν ανταποκρίνονται στο κοινωνικό ρόλο του φύλου τις. Η ανυπαρξία σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, η προακαταλήψεις των νόμων και των ΜΜΕ, η μη ενημεωση και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, εν τέλει η μη ανοικτή αντιμετώπιση της σεξουαλικότητας δημιουργεί μύθους και οι μύθοι δημιουργούν φόβο και προκαταλήψεις. Οι οποίες μας ακολουθούν σε όλη την διάρκεια της ζωής μας και καλούμαστε να τις αντιμετωπίζουμε σε όλους τους τομείς. Η προσδιορισμένη σεξιστικά ετερό αναπαραγωγική σεξουαλικότητα, έχει ανακηρυχθεί σε πληθυσμιακά κρατούσα και επικρατεί ως ιδεολογία και πολιτισμός, η οποία κατέχει όχι μόνο τα μέσα αλλά και το ιδεολογικό οικοδόμημα της εγκαθίδρυσης και τις δυνάμεις αναπαραγωγής της. Είναι μια «δημοκρατική» διαδικασία των τελευταίων αιώνων.
Η τόση εμμονή να αποδειχτεί για το τι «φταίει» για την λεσβιακότητα, αμφισεξουαλικότητα και τρανσεξουαλικότητα είναι από μόνη της προβληματική επιβεβαιώνοντας την εξουσία της ετεροκανονικότητας και του ετερο-σεξισμού ενώ παράλληλα αδιαφορεί για την σεξουαλικότητα. Αποδεικνύει την αγωνία του ετερό προσανατολισμού να μην διαψευσθεί. Να μην φανεί πως δεν είναι η μόνη έκφανση της σεξουαλικότητας. Για αυτό έχει θεσπίσει τόσους νόμους, ιδεολογικά οικοδομήματα, επιστημονικές θεωρίες, θρησκευτικούς δογματισμούς, κοινωνικές και σεξουαλικές προκαταλήψεις ενάντια σε οποιαδήποτε άλλη μορφή σεξουαλικότητας. Προσπαθεί να πείσει πως είναι μόνη υπαρκτή έκφανση της σεξουαλικότητας και άρα και η μόνη «φυσιολογική». Αποκρύπτει την ερωτική διαδικασία της ευχαρίστησης ανάγοντάς την σε αναπαραγωγικό έργο-καθήκον. Ο λόγος που αρθρώνει δεν είναι αυτός της ικανοποίησης, ευχαρίστησης, που είναι το βασικό στοιχείο της ερωτικής συνεύρεσης αλλά είναι ο λόγος της σεξουαλικής σταθερότητας (μονογαμίας) και της κοινωνικο-πολιτισμικής συμπεριφοράς του φύλου, της αναπαραγωγής και ταυτόχρονα ο λόγος της ανδρικής ικανοποίησης, ως μονόδρομο.
Στα ΜΜΕ και την λογοτεχνία η παρουσίαση των λεσβιών (από μη λεσβίες) σε ετερο-σεξιστικά πορνογραφήματα που ανταποκρίνονται στην αντρική ετερό φαντασίωση και των γκέι (από μη γκέι) ως φιγούρες που ανταποκρίνονται σε ακραίες γυναικείες συμπεριφορές δείχνουν περίτρανα την αγωνία της ετεροσεξιστικού πολιτισμού να παρουσιάσει τα πάντα στα πλαίσια «γυναίκα -άνδρας» ώστε να αναπαράξει τα «ιδανικά» πρότυπα και να τονίσει την "παρέκλιση". Η σύνδεση της σεξουαλικότητας αποκλειστικά με την αναπαραγωγή και τα προνόμια που εισπράττει η τελευταία δείχνουν ξεκάθαρα την ανάγκη της πατριαρχικής εξουσίας για την διατήρησή της. Αφήνοντας απ’ έξω, κάθε τι μη αναπαραγωγικό. Από την αυτοϊκανοποίηση, ως κάθε τρόπο και μέσα που μπορεί να βρεί καμιά για την συναινετική σεξουαλική ικανοποίηση.
Τα παραπάνω με την σειρά τους δημιουργούν, καλλιεργούν και συντηρούν με τον ένα ή άλλο τρόπο μύθους που επισφραγίζονται με «επιστημονικές» απόψεις για να καταλήξουν σε ιδέες που είναι «αδιαμφισβήτητες», παρουσιάζοντας το επιθυμητό ως το μόνο υπαρκτό. Από το ότι δεν νοείται σεξ χωρίς διείσδυση, έως πως μόνη πηγή ικανοποίησης για τις γυναίκες είναι ο κόλπος. «Τυχαία» και τα δύο αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την αναπαραγωγή και την ανδρική ικανοποίηση.
Κατά την πατριαρχική άποψη οι λεσβίες, αμφισεξουαλικές και τρανς αποτελούν απειλή πρώτα και κύρια στην αναπαραγωγική διαδικασία. Αρνείται η πατριαρχία να δεχτεί το να είναι επιλογή η αναπαραγωγή των παιδιών. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που η έκτρωση ακόμη και όταν είναι νόμιμη βρίσκεται πάντα υπό αίρεση. Δεν μπορεί να διανοηθεί ένα κόσμο που οι λεσβίες, αμφισεξουαλικές-οι, τρανς, μη λεσβίες γυναίκες και παιδιά θα χαίρουν της ίδιας εκτίμησης, ισότητας γιατί πολύ απλά μια τέτοια συνθήκη θα χαλάσει όλο το ανδροκεντρικό οικοδόμημα που θέλει πάντα να είναι κάποιες λιγότερο ίσες. Άλλωστε όλη η πατριαρχία έχει στηριχθεί και συνεχίζει να στηρίζεται στην υποδούλωση. Υποδούλωση, γυναικών, παιδιών, φύσης, ζώων, λαών. Είναι γνωστή η ιστορία των τελευταίων 3000 ετών περίπου όλης της γης.
Γνώμονας είναι το «ανδρικό» που βρίσκεται σε αντίθεση με το «γυναικείο» δημιουργώντας σειρά δίπολων. Άνδρας- γυναίκα, ετερό-λεσβιακό, δυνατό -αδύναμο, νέο – ηλικιωμένο, λευκό –μαύρο σπανιότερα αρτιμελές-ανάπηρο κλπ. Η σειρά είναι αξιακή καταδεικνύοντας ακόμη και μέσα από την γλώσσα την ανδροκεντρική και ετεροσεξιστική αντίληψη. Οι πρώτες λέξεις- όροι στα δίπολα είναι οι επιθυμητές και ποικιλοτρόπως επιβαλλόμενες.
Η έννοια της διαφορετικότητας όταν προσεγγίζεται τίθεται πάλι ως μια εκ διαμέτρου αντίθεση. Λεσβίες ανώμαλες- ετερό ομαλές. Η υπεροχή ανήκει σε ό,τι αναφέρεται σε άνδρες και ετεροσεξουαλικότητα, και η μειονεξία σε ό,τι αναφέρεται σε γυναίκες και λεσβιακότητα. Η συλλογική φαντασίωση για τις λεσβίες, αμφισεξουαλικές και τρανς είναι ότι κάνουν τα πάντα διαφορετικά από ότι όλες οι άλλες γυναίκες οδηγεί σε συμπεράσματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική εικόνα-ζωή των λεσβιών, αμφισεξουαλικών και τρανς. Ενώ αντίθετα τίθενται σε κίνδυνο οι αξίες του πατριαρχικού πολιτισμού γιατί αρνούμαστε τους ρόλους του φύλου μας. Αποδομούμε τον πατριαρχικό πολιτισμό αλλάζοντας τους ρόλους του φύλου μας, που μας είναι επιβεβλημένοι.
Η πατριαρχική ετερο-σεξιστική εξουσία διαλέγει την σιωπή ή-και τα μυθεύματα. Το θέμα του κοινωνικού φύλου μαζί με το θέμα της σεξουαλικότητας δεν είναι ταξικό και άρα είναι υποβαθμισμένο από την Πολιτική, που αποσιωπά ότι το ζήτημα είναι και οικονομικό αλλά «απλώς» μεταφέρει αυτή την υποτίμηση και τις διακρίσεις στην κοινωνία. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε άμεση λύση άμα και της λύσης των διαφορών μεταξύ των τάξεων γιατί το θέμα ορίζεται ανάμεσα στα φύλα και πολλές φορές ανάμεσα στο ίδιο φύλο. Μεταξύ γυναικών η λεσβία είναι πιο υποτιμημένη άσχετα με οποιεσδήποτε άλλες ιδιότητες ή προσόντα της.
Η άρνηση των κομμάτων να λύσουν τέτοιες υποτιμήσεις και διακρίσεις με πρόταγμα ότι υπάρχουν άλλα θέματα σοβαρότερα όπως η ανεργία, η φτώχεια, οι πόλεμοι κλπ είναι δικαιολογίες που εξυπηρετούν μόνο εκείνες και εκείνους που ωφελούνται από αυτή την υποτίμηση. Είναι η αιώνια δικαιολογία των πολιτικών φορέων που έχουν βολευτεί σε αυτή την κατάσταση ή εκείνων που κρίνουν καλύτερα πάντα επειδή πιστεύουν πως ξέρουν τα πάντα. Η έλλειψη επιχειρημάτων φέρνει τέτοιες σαθρές δικαιολογήσεις των κομμάτων, θεσμών και φορέων που θεωρούν πως τα θεμελιώδη δικαιώματα είναι θέμα πλειονότητας και άρα αυτά μπορούν να πλειοδοτούνται και να πριμοδοτούνται στα πλαίσια μιας κομματικής λογικής, ψηφοθηρίας και κάτω από τον φόβο της Εκκλησίας. Η ελάχιστη ή η μη ενασχόληση των πολιτικών δομών με θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας κοινωνικού φύλου και συμπεριφορών είναι σημαντικό στοιχείο της συνολικής πολιτικής και κοινωνικής απαξίας των λεσβιών, αμφισεξουαλικών και τράνς που αποτελεί μια ακόμη διάκριση. Μια δημοκρατική θεωρία και πρακτική δεν είναι ταυτόχρονα και μη ετεροσεξιστική, απλώς εξυπηρετεί την διατήρηση μιας βασικής μορφής διάκρισης και ανισότητας. Η ένταξη όλων των εκφάνσεων της σεξουαλικότητας ισότιμα σε όλες τις πολιτικές σε αντιδιαστολή προς τις θετικές δράσεις υπέρ αυτών, θα ήταν η αναγνώριση μιας πραγματικής ισότητας και όχι βοήθεια με την μορφή παροχών –«υποχωρήσεων» σε γυναίκες που «υπολείπονται» άλλων.
Η παροχή είναι οπτική της αναξιοπάθιας και οι λεσβίες, αμφισεξουαλικές και τράνς δεν είμαστε αναξιοπαθούσες. Είμαστε τα παιδιά σας, οι αδελφές σας, οι συναδέλφισσές σας, οι γυναίκες πολιτικίνες σας, η γιατρίνα σας. Σε μια ευνομούμενη και ελεύθερα σκεπτόμενη κοινωνία είναι κατανοητό ότι όσο υπάρχει έστω και μια που ζει υπό το καθεστώς της καταπίεσης ή της διάκρισης η έννοια της Αυτοδιάθεσης, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας πάσχουν στην πράξη.
Πρακτικά όλα τα παραπάνω συνεπάγονται διακρίσεις άμεσες ή έμμεσες στην οικογένεια, την εκπαίδευση, την εργασία, το δίκαιο, στην κοινωνία, στις σχέσεις, στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο, στον τρόπο ζωής.
Δημοσίευση στο left.gr Αθήνα Ιούνης 2005 της Ευαγγελίας Βλάμη
