καεί η Βουλή;Η δυσαρέσκεια απέναντι στο πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό φουσκώνει ολοένα και περισσότερο. Οι δημοσκοπήσεις σχετικά με την πρόθεση ψήφου δίνουν πρωτοφανή χαμηλά ποσοστά σε όλα τα κόμματα (πλην του συμπαγούς ΚΚΕ), ιδίως στα λεγόμενα κυβερνητικά, ενώ λευκό και άκυρο σπάνε ρεκόρ. Οι γυναίκες και άνδρες πολιτικοί αμφισβητούνται συλλήβδην και οι γνωστές-οί ως «300» δεν είναι οι γενναίες-οι του Λεωνίδα αλλά οι θεωρούμενες-οι ως υπεύθυνες-οι πάσας νόσου της ελληνικής κοινωνίας. Πολίτισες-ες καλούν με ηλεκτρονικό μήνυμά τους σε κατάληψη της Βουλής και αν το εγχείρημα προχωρήσει μπορεί να ακουστεί και πάλι το σύνθημα στο οποίο παραπέμπει ο τίτλος του παρόντος. Η απονομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας προμηνύει για κάποιες-ους την εκκωφαντική κατάρρευσή της.
Ποια-ος θα επωφελούνταν από μια τέτοια κατάρρευση όμως; Η πολιτική εξουσία είναι η πλέον ελεγχόμενη από τις πολίτισες-ες. Όχι ότι είναι απολύτως ελεγχόμενη καθώς παρεισφρέουν μηχανισμοί διαστρέβλωσης, όπως η διαπλοκή με την οικονομική εξουσία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά αν υπάρχει μία, μία έστω, εξουσία που είναι έστω και μερικώς ελεγχόμενη από τις εξουσιαζόμενες-ους, αυτή είναι η πολιτική. Και είναι η μόνη που αν ελεγχθεί αποτελεσματικά και νομιμοποιηθεί επαρκώς μπορεί με τη σειρά της να θέσει φραγμούς και στην οικονομική εξουσία -σε υπερεθνικό πλέον επίπεδο- και στην εξουσία των ΜΜΕ. Άρα, αυτό που απαιτείται άμεσα είναι η ανασύνταξη των μηχανισμών ελέγχου της πολιτικής εξουσίας στη βάση δύο αρχών, της συμμετοχής και της διαφάνειας.
Η ενίσχυση της διαβουλευτικής και συμμετοχικής δημοκρατίας πρέπει να υλοποιηθεί μέσω του σχεδιασμού θεσμών που να επιτρέπουν και να παρακινούν σε εντονότερη και αποτελεσματικότερα παρέμβαση των πολιτισών-ων στη δημοκρατική ζωή της Πολιτείας. Προς το παρόν η ολοένα και διευρυνόμενη ανάγκη συμμετοχής διυλίζεται μέσα από τις ποικίλες Οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτισών-ων. Η πύκνωση των κινήσεων αυτών είναι δείγμα ωρίμανσης της ελληνικής κοινωνίας και αποστασιοποίησής της, αργής αλλά σταθερής, από το δόγμα «για όλα φταίει το κράτος». Τα πολιτικά κόμματα, τόσο κατά την επιλογή της πολιτικής ελίτ, όσο και στην κατάρτιση του προγράμματός τους πρέπει να θυμηθούν την ιδεοτυπική τους υπόσταση ως οργανώσεων πολιτισών-ων και να αποστασιοποιηθούν και αυτά από την κρατικοδίαιτη ζωή τους.
Από την άλλη η διαφάνεια αφορά τον έλεγχο της διαπλοκής και του πολιτικού χρήματος, των οικονομικών κομμάτων και πολιτικών προσώπων, μέσω ανεξάρτητων αρχών και προϋποθέτει αυτονοήτως τη διάκριση ελεγχόμενων και ελεγκτριών-ων. Συνεπάγεται το δικαστικό έλεγχο των πολιτικών προσώπων για τυχόν ποινικές πράξεις τους με όρους ισότητας με τις υπόλοιπες-ους πολίτισες-ες και αποτελεσματικότητας, με αλλαγή του νόμου και του συνταγματικού πλαισίου για την ποινική δίωξη Υπουργών και βουλευτών και πάντως το σεβασμό της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τις προϋποθέσεις της βουλευτικής ασυλίας. Αφορά την επιλογή της πολιτικής ελίτ με επίρρωση των ανοικτών διαδικασιών. Προϋποθέτει τη δημοσιότητα μέσω προγραμμάτων, όπως το ήδη υλοποιούμενο «Διαύγεια», και τη δυνατότητα πρόσβασης σε όλες (πλην τεκμηριωμένων εξαιρέσεων) τις πολιτικές αποφάσεις με αναγνώριση της προσωπικής ευθύνης. Μόνο που προσωπική ευθύνη, μην το ξεχνάμε, έχουμε όλες-οι, πολιτικοί και πολίτισες-ες, η καθεμία και ο καθένας ανάλογα με την εξουσία και τη θέση της-του.
Την είδηση την βρήκαμε στις 21.1.11 στην εφημερίδα Έθνος γραμμένη από τη Λίνα Παπαδοπούλου, Επίκουρη καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ στην http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11374&subid=2&pubid=52092964
