Το Lbtiq Ολοκαύτωμα Το 1928 υπήρχαν κατ' εκτίμηση 1,2 εκατομμύρια «ανοικτές-οί» λεσβίες, γκέι που ζούσαν στη Γερμανία. Όταν ο Αδόλφος Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, οργανώσεις λεσβιών ή γκέι απαγορεύτηκαν και επιστημονικά βιβλία σχετικά με την λεσβιακότητα κάηκαν. Η δεδηλωμένη ρατσιστική ιδεολογία του Χίτλερ στιγμάτιζε τις Lbtiq όχι μόνο ως «παράσιτα» και εκφυλισμένες, αλλά και ως εχθρούς του κράτους. Το 1935, η ναζιστική κυβέρνηση επέκτεινε σημαντικά την ποινικοποίηση της λεσβιακότητας.
Υπό την καθοδήγηση του επικεφαλής των SS, η αστυνομία συνέταξε "Ροζ λίστες", και ξεκίνησε μια φαύλη καταστολή προς τις λεσβίες και τους γκέι. Πολλές στάλθηκαν σε ψυχιατρεία, άλλοι ευνουχίστηκαν με δικαστική απόφαση, άλλες εξαναγκάστηκαν σε στείρωση ή πειράματα ευγονικής και 100.000 από αυτές και αυτούς εστάλησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το ροζ τρίγωνο (που τώρα είναι ένα από τα σύμβολα της Ημέρας Υπερηφάνειας) τοποθετήθηκε στις φυλακισμένες-ους για να σηματοδοτήσει ότι ήταν λεσβίες ή γκέι. Υπολογίζεται ότι 55.000 εκτελέστηκαν.
Ο Heinz Dormer, που πέρασε σχεδόν δέκα χρόνια σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μίλησε για τις «στοιχειωμένες αγωνιώδης κραυγές" από το "τραγούδι του δάσους", μια σειρά από ψηλούς στύλους στους οποίους απαγχονίστηκαν άνθρωποι: "Όποια-ος καταδικαζόταν σε θάνατο τον σήκωναν με ένα γάντζο. Οι κραυγές και ουρλιαχτά ήταν απάνθρωπες .... Πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη".
Η συνεχιζόμενη καταδίωξη
Μετά τα στρατόπεδα απελευθερώθηκαν και τα δεινά των Εβραίων θυμάτων αναγνωρίστηκαν παγκοσμίως, η δίωξη των λεσβιών και των γκέι συνεχίστηκε καθ' όλη την περίοδο της μεταπολεμικής Γερμανίας. Ενώ πολλές από τις επιζώσες-ντες είχαν ξαναφτιάξει τη ζωή και τις οικογένειές τους αρχικά σε καταυλισμούς εκτοπισμένων, οι λεσβίες και οι γκέι αντιμετωπίζαν περαιτέρω διώξεις και κοινωνικό αποκλεισμό. Στην πραγματικότητα, πολλές επιζώσες-ντες του ροζ τριγώνου ήταν εκ νέου φυλακισμένες-οι, οι λεσβίες και οι γκέι παρέμειναν παρεκλίνουσες-ντες στα μάτια της κοινωνίας μετά τον πόλεμο.
Σιωπηλή ντροπή
Οι λεσβίες, γκέι επιζώσες-ντες που απελευθερώθηκαν (δηλαδή δεν υπόκεινταν σε περαιτέρω ποινές φυλάκισης) συχνά βρέθηκαν εξοστρακισμένες από την κοινωνία. Κάποιες-οι δεν έγιναν δεκτές πίσω στα σπίτια τις μετά το τέλος του πολέμου εξ' αιτίας της «ντροπής» που είχαν φέρει στη φήμη της οικογένειάς τις. Σε εκείνες-οι που έγινε δεκτή η επιστροφή τις αποσιώπησαν συχνά την εμπειρία τις φοβούμενες ότι η ευαίσθητη φύση των φρικαλεοτήτων θα επιφέρει περαιτέρω δυστυχία στα μέλη της οικογένειας. Κάποιες-οι δεν μίλησαν ποτέ για τα βάσανά τις.
Καμία Δικαίωση
Στις δίκες της Νυρεμβέργης το 1945 για εγκλήματα πολέμου που ακολούθησαν με την απελευθέρωση καμία αναφορά δεν έγινε ποτέ για εγκλήματα κατά των λεσβιών και γκέι. Δεν υπήρξε στέλεχος των SS που να εξετάστηκε ποτέ για συγκεκριμένες αγριότητες εναντίον κρατουμένων με το ροζ τρίγωνο. Πολλοί από τους γνωστούς SS γιατρούς, που είχαν εγχειρήσει και πειραματιστεί με τις λεσβίες, γκέι ουδέποτε έδωσαν λογαριασμό για τις πράξεις τους.
Ένας από τους πιο διαβόητους SS γιατρούς ήταν ο Carl Peter Vaernet που πραγματοποίησε πολυάριθμα πειράματα σε κρατούμενες-ους με ροζ τρίγωνο στα στρατόπεδα Buchenwald και Neuengamme.
Ποτέ δεν δικάστηκε για τα εγκλήματά του και διέφυγε στη Νότια Αμερική όπου και πέθανε ελεύθερος 1965.
Η αναγνώριση ήρθε τελικά, αλλά πολύ αργά για πολλές από τις λεσβίες, γκέι θύματα και επιζώσες-ντες, οι οποίες έζησαν το υπόλοιπο της ζωής τις ως εγκληματίες στα μάτια του νόμου. Ενώ υπήρξαν μνημεία για τα πολλά άλλα θύματα του Ολοκαυτώματος, πέρασαν 54 χρονιές για να περιλάβουν τις λεσβίες, γκέι θύματα. Τον Ιανουάριο του 1999, η Γερμανία κάνει επιτέλους το πρώτο επίσημο μνημόσυνο για τις λεσβίες, γκέι θύματα στο πρώην στρατόπεδο συγκέντρωσης Sachsenhausen.
Απολογία
Ωστόσο, δεν ήταν παρά το Δεκέμβριο του 2000 που μια πραγματική συγγνώμη εκφράστηκε. Η γερμανική κυβέρνηση εξέδωσε μια συγγνώμη για τη δίωξη των λεσβιών, γκέι στη Γερμανία μετά το 1949 και συμφώνησε να τις, τους αναγνωρίσει ως θύματα του Γ 'Ράιχ. Οι επιζώσες-ντες τελικά ενθαρρύνθηκαν να προχωρήσουν και να αξιώσουν αποζημίωση για την καταδίωξη που δέχτηκαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος (αν και οι αξιώσεις έπρεπε να καταγραφούν πριν από το τέλος του 2001). Το γραφείο βοηθείας που εδρεύει στη Γενεύη, της Διεθνούς Οργάνωσης Μετανάστευσης (IOM), ήταν υπεύθυνη για την εισαγωγή και το χειρισμό των αξιώσεων.
Στις 17 Μαΐου 2002, η διαδικασία ολοκληρώθηκε καθώς χιλιάδες λεσβίες, γκέι, που υπέφεραν από το Ράιχ, έλαβαν επίσημα χάρη από τη γερμανική κυβέρνηση. Περίπου 50.000 λεσβίες, γκέι είχαν συμπεριληφθεί. Η Γερμανίδα υπουργίνα Δικαιοσύνης Hertha Daeubler-Gmelin δήλωσε στο κοινοβούλιο, "Όλες γνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις μας σήμερα έχουν καθυστερήσει για πάνω από 50 χρονιές, είναι αναγκαίες πάντως. Τις χρωστάμε στα θύματα της παράνομης ναζιστικής δικαιοσύνης". Ένα μνημείο για τις λεσβίες, γκέι που έχασαν τη ζωή τις στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης εγκαταστάθηκε το Μάιο του 2008 απέναντι από τον κεντρικό μνημείο του Ολοκαυτώματος Εβραίων θυμάτων στο πάρκο Tiergarten του Βερολίνου.
Δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε.
Την είδηση την βρήκαμε στις 27.1.13 και την μεταφράσαμε από την wipeouthomophobia στην http://www.wipeouthomophobia.com/thegayholocaust.htm
