Μια 21χρονη φοιτητήτρια στο Jissen Girls College του Τόκιο, η Kiyoko Matsumoto ξεκίνησε μια μανία αυτοκτονιών όταν η ίδια έπεσε στο ιδιαίτερα δραστήριο ηφαίστειο Mihara (1200-2200 βαθμούς Φάρενάϊτ) στις 11 Φεβρουαρίου 1933, αφ' ότου είπε σε μια φίλη της ότι ήταν κοινωνικά μπερδεμένη με την ενηλικίωσή της και την ερωτική έλξη της για την συμμαθήτριά της Masako Tomito. Μάλλον υπερίσχυσε η ενοχή μεταξύ του ζευγαριού. Ήταν η Tomito που πρότεινε το ηφαίστειο. Η Matsumoto έγραψε ένα αποχαιρετηστήριο σημείωμα και οι δύο γυναίκες επιβιβάστηκαν σε ένα ατμόπλοιο για το ηφαίστειο Mihara στο Oshima Island. Το ηφαίστειο ήταν υπέροχο και το επισκέπτονταν τακτικά τα πλοία της εταιρείας Tokyo Bay Steamship.Ακόμα και ο αυτοκράτορας Χιροχίτο πήγε.
Η Matsumoto δεν ήταν η πρώτη που έπεσε στο ηφαίστειο Mihara, το οποίο ήταν σημείο πολλών αυτοκτονιών πριν από 250 χρόνια. Δεν ήταν καν η πρώτη που χρησιμοποίησε ένα ηφαίστειο για τους σκοπούς αυτούς. Ο Εμπεδοκλής, για παράδειγμα, ένας μαθητής του Πυθαγόρα, ο οποίος είναι γνωστός για το θεώρημα της γεωμετρίας, θυμήθηκε τις προηγούμενες ζωές του σαν πουλί, ψάρι, και θάμνος. Κουρασμένος να μετενσαρκώνεται όλη την ώρα, αυτοκτόνησε πηδώντας στο ηφαίστειο της Αίτνα, το 430 προ κοινής χρονολόγησης. Ακόμα, είναι ασυνήθιστο να πηδά κάποια σε ένα ηφαίστειο. Όσες αυτοκτονούν πηδώντας προσπαθούν να βρούν ένα ψηλό κτίριο ή μια γέφυρα. Την εποχή που η Matsumoto πήδηξε στο ηφαίστειο, τα ψηλά πολυκαταστήματα του Τόκιο είχαν εγκαταστήσει φύλαξη και προστατευτικούς φράχτες, επειδή πηδούσαν από τις στέγες τους, αντί για να ψωνίσουν. Ήταν δύσκολη η πρόσβαση στην κορυφή κάποιου κτιρίου που ήταν αρκετά ψηλό, ακόμη και αν δεν επρόκειτο για αυτοκτονία απαγορευόταν από το νόμο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, οι αυτοκτονίες στο Τόκιο κατά μέσο όρο ανέρχονταν τέσσερις ανά ημέρα. Αν κάποια μπορούσε να πληρώσει το εισιτήριο του ατμόπλοιου (αντιστοιχούσε σε 85 σεντ των Ην. Πολιτειών εκείνη την περίοδο), ήταν μια καλή εναλλακτική λύση αντί της αυτοκτονίας με δηλητήριο για ποντίκια.
Η ιστορία του άλματος της Matsumoto στο ηφαίστειο ειπώθηκε από την Tomito σε όλες τις φίλες της στο Jissen Girls’ College. Το γεγονός εξαπλώθηκε, τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης άρπαξαν την ιστορία, και η νεκρή Matsumoto έγινε διάσημη. Άρχισαν να υπάρχουν μιμήτριες-ες αυτοκτονιών. Μέσα στις επόμενες δύο χρονιές, έγιαν τουλάχιστον 350 γνωστές αυτοκτονίες και 1386 απόπειρες αυτοκτονίας στο ηφαίστειο Mihara, φέρνοντας με ειρωνικό τρόπο ευημερία μέσω του τουρισμού στο νησί, που στο παρελθόν είχε ελάχιστη αλιεία και μια μικρή αγροτική κοινότητα. Σύμφωνα με άρθρο του περιοδικού Time το 1935, η Tomito μαράζωσε και πέθανε λίγο αργότερα.
Ο επιχειρηματίας Jinnojo Hayashi που είχε τα ατμόπλοια από το Τόκιο έως το νησί Ohshima (ένα 3 ½ ωρών ταξίδι τη δεκαετία του 1930) ευημερούσε πολύ. Μέχρι το 1937, τα πλοία είχαν καθημερινά δρομολόγια. Το χείλος του κρατήρα, από τότε έγινε γνωστό ως σημείο αυτοκτονίας, ήταν ένας «προορισμός» και οι επιβάτιδες θα μπορούσαν να φτάσουν εκεί σπάνια με Μογγόλικες καμήλες, άλογα ή γαϊδούρια από την αποβάθρα μέχρι την απότομη πλαγιά του ηφαιστείου. Ο Hayashi φρόντισε να είναι σίγουρος ότι κάθε επιβάτιδα αγόρασε ένα εισιτήριο μετ 'επιστροφής και ως εκ τούτου ισχυρίστηκε πως αποθαρρύνθηκαν οι αυτοκτονίες. Ακόμη και πολλές επιβάτιδες-ες που δεν είχαν την πρόθεση να πηδήξουν μέσα στο ηφαίστειο και η οποίες επέμεναν ότι ήταν εκεί για το τοπίο στην πραγματικότητα δεν πήγαιναν εκεί παρά για να παρακολουθήσουν ανθρώπους να εξαφανίζονται μέσα στο ηφαίστειο Mihara.
Το Mihara έγινε ένα δημοφιλές σημείο για shinjuu, αμοιβαία συμφωνία αυτοκτονίας. Μέχρι το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, 40-45 ζευγάρια των εραστριών σκοτώνονται κάθε χρονιά πηδώντας στο ηφαίστειο. Περιστασιακά κάποιες εράστριες-ες επέζησαν από το άλμα. Η 21χρονη Chieko Numakura και ο 27χρονος Fumisuke Onodera για παράδειγμα, πήδηξε στο Mihara αφού έμαθε ότι η ίδια είχε φυματίωση των οστών. Όταν πήδηξαν, όμως, προσγειώθηκαν στην άκρη του ηφαιστείου και αμέσως εξέφρασε τη λύπη της για την από κοινού δράσης τους (ήταν πολύ συχνό φαινόμενο μετά το άλμα αυτοκτονίας και το θάνατο της μιας εκ των δύο, τουλάχιστον μεταξύ εκείνων που επιβίωναν να δίνουν συνέντευξη).
Το Mihara θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο, και για τις τουρίστριες με χωρίς πρόθεση να αυτοκτονήσουν όπως η 24χρονη τουρίστρια, Kiyoma Maki, που σκοτώθηκε όταν ένα κομμάτι λάβας ξέσπασε ξαφνικά την χτύπησε.
Η αυτοκτονία ιδίως της Matsumoto στο Mihara σε γενικές γραμμές πέρασε ευρύτερα στη λαϊκή κουλτούρα.
Σήμερα υπάρχει ένα φράγμα στη βάση του ηφαιστείου Mihara που βοηθά στο να αποθαρρύνει όσες τυχόν θα είχαν πρόθεση να αυτοκτονήσουν. Η μιμητική αυτοκτονία αναγνωρίζεται πλέον ως ένα φαινόμενο και εκείνες που κινδυνεύουν περισσότερο είναι οι εφήβες και οι ξένες που επηρεάζονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και όχι από προσωπική επαφή με την αρχική αυτοκτονία. Στην επιθεώρηση American Sociological Review (1974) ο David Phillips αποκαλεί το φαινόμενο αυτό ως "Επίδραση Werther" από το χαρακτήρα στο βιβλίο του Γκαίτε: Ο Werther βλέπει την αγαπημένη αλλά μη διαθέσιμη Lotte του για μία φορά τελευταία φορά (αυτή είναι παντρεμένη με κάποιον άλλο) και πυροβολεί τον εαυτό του στο ναό. Αφ' ότου το βιβλίο “Οι Θλίψεις του Νεαρού Werther”, δόθηκε στη δημοσιότητα το 1774, μέχρι και το 2000 πολλές μιμήτριες-ες άρχισαν να ντύνονται σαν τον Werther με κίτρινο παντελόνι και μπλε σακάκι και να αυτοπυροβολούνται στο κεφάλι. Η επίδραση μίμησης ήταν τόσο έντονη ώστε το βιβλίο είχε απαγορευτεί στη Λειψία, Κοπεγχάγη, και στην Ιταλία.
Την είδηση την βρήκαμε στις 21.11.12 από την open.salon.com στην http://open.salon.com/blog/jennifer_vorbach_susana_h_case/2012/11/21/kiyoko_matsumoto_lesbian_student_who_jumped_into_a_volcano
Προτεινόμενα για διάβασμα:
Jennifer Robertson. Dying to Tell: “Sexuality and Suicide in Imperial Japan.” Signs 25, no. 1 (1999): 1-35.
Steven T. Brown. Tokyo Cyberpunk: Posthumanism in Japanese Visual Culture. Palgrave Macmillan, 2010.
David P.Phillips. “The Influence of Suggestion on Suicide: Substantive and Theoretical Implications of the Werther Effect.” American Sociological Review 39, no. 3 (1974): 340-54.
Edward G. Seidensticker. Tokyo Rising: The City Since the Great Earthquake. Harvard University Press, 1991.
