Υπόθεση Eweida και άλλες-οι κατά Αγγλίας (Μέρος Ι): Λαμβάνοντας την ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων πιο σοβαρά Η υπόθεση ΕWeida και άλλες-οι κατά Αγγλίας είναι πιθανώς μια από τις πιο αναμενόμενες αποφάσεις για την ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων των τελευταίων χρονιών. Δώδεκα τρίτα μέρη παρενέβησαν στην υπόθεση. Η απόφαση στην πραγματικότητα καλύπτει τέσσερις μεγάλες υποθέσεις που άσκησαν χριστιανές προσφεύγουσες-ων, διαμαρτυρόμενες-ος ότι υπέστησαν διακρίσεις θρησκευτικών πεποιθήσεων στο χώρο εργασίας. Αυτή την εβδομάδα και την επόμενη εβδομάδα, το μπλογκ Παρατηρητήριο του Στρασβούργου θα δώσει στην απόφαση την προσοχή που της αξίζει. Σε αυτή την ανάρτηση, θα κολλήσω στις γενικές αρχές της απόφασης του άρθρου 9 και την εφαρμογή τις στις υποθέσεις της κας. Eweida και της κας. Chaplin. Την επόμενη εβδομάδα, θα εστιάσουμε στην υπόθεση της κας. Ladele και του κου. McFarlane.
Η αιτιολόγηση-σκέψη του Δικαστηρίου για το Άρθρο 9 είναι αξιέπαινη για διάφορες αιτίες. Κατ 'αρχάς, το Δικαστήριο προσφέρει μια σαφή ανάλυση του τι μετράει ως “εκδήλωση των θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων". Στη συνέχεια, το Δικαστήριο αρνείται να απορρίψει γρήγορα την ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων των προσφευγουσών κατά το στάδιο της παρέμβασης, αφήνοντας πίσω το δόγμα της ελευθερίας να παραιτηθεί. Επιπλέον, στην υπόθεση της Eweida και της Chaplin, το Δικαστήριο, δείχνει μια έντονη ανησυχία για το τι διακυβεύεται για τις προσφεύγουσες με το να εκδηλώνουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τις στην εργασία κατά το στάδιο της εξισορρόπησης. Στην ουσία, όλα αυτά δείχνουν ότι το Δικαστήριο λαμβάνει την ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων πιο σοβαρά.
Τα πραγματικά περιστατικά και τα αποτελέσματα
Οι υποθέσεις Eweida και Chaplin αφορούν τους περιορισμούς χρήσης των θρησκευτικών συμβόλων στο χώρο εργασίας. Στηριζόμενη στα άρθρα 9 και 14, η Nadia Eweida (μια εν ενεργεία Κόπτρια Χριστιανή που εργάζεται στην British Airways) και η Shirley Chaplin (μια εν ενεργεία Χριστιανή που εργάζεται ως νοσοκόμα γηριατρικής σε κρατικό νοσοκομείο) παραπονέθηκαν ότι η εργοδοσία τις τις απαγορεύσε να φορούν εμφανώς τους σταυρούς γύρω από το λαιμό τις στο χώρο εργασίας.
Με πέντε ψήφους υπέρ, και δύο κατά, το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 9 στην υπόθεση της κας. Eweida. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εθνικές αρχές δεν κατάφεραν να προστατεύσουν επαρκώς το δικαίωμα της προσφεύγουσας να εκδηλώνει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της, κατά παράβαση των θετικών υποχρεώσεων που απορρέουν από το άρθρο 9. Στην υπόθεση της κας. Chaplin, από την άλλη πλευρά, το Δικαστήριο έκρινε ομόφωνα ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 9.
Σχόλιο
Η "εκδήλωση" των θρησκευτικών πεποιθήσεων: Δεν χρειάζεται να δημιουργήσει ένα εντεταλμένο καθήκον, από μια θρησκευτική πεποίθηση κατά τον καθορισμό των γενικών αρχών του άρθρου 9, το Δικαστήριο κάνει σπουδαία δουλειά στην αποσυσκευασία-αποκάλυψη αυτού που μετράει ως «εκδήλωση» της θρησκευτικής πεποίθησης. Το θέμα αυτό απείχε από το να είναι ήσσονος σημασίας, λαμβάνοντας υπόψη ότι ένα από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης ήταν: «η επιθυμία της πρώτης και της δεύτερης προσφεύγουσας να φορούν εμφανώς ένα σταυρό, ενώ μπορεί να έχει εμπνευστεί ή να υποκινείται από μια ειλικρινή θρησκευτική δέσμευση, δεν είναι μια αναγνωρισμένη θρησκευτική πρακτική ή απαίτηση της Χριστιανοσύνης, και ως εκ τούτου δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 9".
Το Δικαστήριο απορρίπτει το επιχείρημα αυτό:
Για να μετρήσει ως "εκδήλωση", κατά την έννοια του άρθρου 9, η εν λόγω πράξη πρέπει να συνδέεται στενά με τις θρησκευτικές ή άλλες πεποιθήσεις. Ένα παράδειγμα θα ήταν μια πράξη λατρείας ή η αφοσίωση που αποτελεί μέρος της πρακτικής των θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων σε μια γενικά αναγνωρισμένη μορφή. Ωστόσο, η εκδήλωση των θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων δεν περιορίζεται σε τέτοιες πράξεις, η ύπαρξη μιας αρκετά στενής και άμεσης σχέσης μεταξύ της πράξης και της υποκείμενης πίστης πρέπει να καθορίζεται με βάσει τα πραγματικά περιστατικά της κάθε υπόθεσης. Συγκεκριμένα, δεν υπάρχει καμία απαίτηση για την προσφεύγουσα να αποδείξει ότι αυτή ενήργησε για την εκπλήρωση ενός καθήκοντος που παραγγέλθηκε από την εν λόγω θρησκευτική πεποίθηση (παράγραφος 82).
Αν και το Δικαστήριο είχε ήδη εφαρμόσει μια παρόμοια προσέγγιση στο παρελθόν (βλ., π.χ., υπόθεση Jakόbski), επιβεβαιώνει την αιτιολόγηση πιο καθαρά και ρητά τώρα. Ένα πλεονέκτημα αυτής της προσέγγισης είναι ότι αφήνει περισσότερο χώρο για την αναγνώριση των μειονοτήτων στο εσωτερικό των θρησκειών, των οποίων οι πρακτικές που ενδέχεται να μην αναγνωρίζονται ή γενικά να θεωρούνται πως απαιτούνται από την εν λόγω θρησκεία.
Παρεμβολές: Καμία ελευθερία να παραιτηθεί!
Το επόμενο (εναλλακτικό) επιχείρημα της κυβέρνησης ήταν ότι, ακόμη και αν το να φορούν εμφανώς το σταυρό ήταν μια εκδήλωση της πίστης, δεν υπήρχε καμία παρέμβαση, καθώς οι προσφεύγουσες ήταν "ελεύθερες να αναζητήσουν εργασία αλλού". Αυτό το επιχείρημα απηχεί την ελευθερία να παραιτηθούν να αναπτύξουν το δόγμα της Επιτροπής (Δες, π.χ., υπόθεση Konttinen κατά Φινλανδίας και Stedman κατά Αγγλίας). Αυτό το δόγμα ουσιαστικά σημαίνει ότι, εάν ένα πρόσωπο θα μπορούσε να αποφύγει τον περιορισμό -, π.χ., να παραιτηθεί από τη δουλειά της και να αναζητήσει μια άλλη - δεν θα υπήρχε καμία παρέμβαση στην ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων (για μια εξαιρετική κριτική του δόγματος, δείτε την εργασία SAILA. δείτε επίσης την ανάρτηση SAILA σχετικά με το θέμα). Στην υπόθεση Konttinen, για παράδειγμα, η Επιτροπή θεώρησε την ελευθερία της προσφεύγουσας να παραιτηθεί ως «την απόλυτη εγγύηση» της ελευθερίας των θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Βρίσκεστε στο Α' μέρος για να βρεθείτε στο Β' μέρος πατήστε εδώ
Την είδηση την βρήκαμε στις 17.1.13 και την μεταφράσαμε από την strasbourgobservers γραμμένη από την Lourdes Peroni στην http://strasbourgobservers.com/2013/01/17/eweida-and-others-v-the-united-kingdom-part-i-taking-freedom-of-religion-more-seriously/
