Υπόθεση Eweida, Μέρος ΙΙ: Η διακριτική ευχέρεια - περιθώριο εκτίμησης Ήττες και Σιωπές Σε αυτή τη δεύτερη ανάρτηση στις υποθέσεις Eweida και λοιπές-οί κατά της Αγγλίας, θα ασχοληθώ με τη σύγκρουση ανάμεσα στην ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων (ή την απαγόρευση των έμμεσων διακρίσεων με βάση τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, αν θέλετε) και την απαγόρευση των διακρίσεων με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό (ή το συμφέρον της εργοδοσίας για την προάσπιση των πολιτικών της ισότητας και της ποικιλομορφίας, εφόσον θέλετε) στις υποθέσεις της κας Ladele και του κ. McFarlane.
Υπήρχαν πολλοί λόγοι για να είμαι ενθουσιασμένος για την απόφαση του ΕΔΑΔ στις υποθέσεις της Ladele και McFarlane. Υπάρχουν πολλές αιτίες για να βρω και τις δύο υποθέσεις ενδιαφέρουσες και προκλητικές. Και πολλές αιτίες για να είμαι απογοητευμένος με την εκπληκτικά σύντομη και εξαιρετικά σεβαστή αιτιολογηση, που το Δικαστήριο τελικά παραδόθηκε. Σε αυτή την ανάρτηση, έχω ως στόχο να θέσω απογυμνωμένες μερικές από τις κύριες αδυναμίες της αιτιολόγησης-σκέψης του Δικαστηρίου, χωρίς κατ 'ανάγκη αμφισβητώ την έκβαση της υπόθεσης. Θα επικεντρωθώ σχεδόν αποκλειστικά στην υπόθεση της κα. Ladele. Η υπόθεση του κ. McFarlane σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να αγνοηθεί, τόσο για λόγους χώρου αλλά και επειδή η υπόθεσή του είναι λιγότερο δύσκολη από την υπόθεση της κα. Ladele.
Τα πραγματικά περιστατικά
Η κα. Ladele είναι Χριστιανή. Από το 2002, εργάστηκε στο ληξιαρχείο του London Borough of Islington ως γραμματέας των γεννήσεων, των θανάτων και των γάμων. Όταν ο νόμος του συμφώνου συμβίωσης του 2004 τέθηκε σε ισχύ το Δεκέμβριο του 2005, το ληξειαρχείο Islington αποφάσισε να ορίσει όλες τις υπάρχουσες υπαλλήλους στα μητρώα των γεννήσεων, των θανάτων και των γάμων, συμπεριλαμβανομένης της κα. Ladele, ως υπάλληλους του ληξιαρχείου και για το σύμφωνο συμβίωσης.
Η κα. Ladele, ωστόσο, είχε αντιρρήσεις ως προς την καταχώρηση Lbtiq συμφώνου συμβίωσης επειδή έχει την άποψη ότι γάμος είναι η ένωση μιας γυναίκας και ενός άνδρα ισοβίως, και ειλικρινά πιστεύει ότι το Lbtiq σύμφωνο συμβίωσης είναι αντίθετo προς τον Θεϊκό νόμο. Αρχικά, είχε το δικαίωμα να κάνει άτυπες συμφωνίες με τις συναδέλφισες-ους να ανταλλάσσουν την εργασία, έτσι ώστε δεν είχε να διεξάγει τελετές συμφώνου συμβίωσης. Μετά από μερικούς μήνες, ωστόσο, λεσβίες συνεργάτιδες της κα. Ladele διαμαρτυρήθηκαν για την άρνηση της να ασκεί τα καθήκοντά της.
Αισθάνθηκαν θύματα και υποστήριξαν ότι με την άρνηση της να καταχωρεί τα Lbtiq σύμφωνα συμβίωσης, η κα. Ladele, κάνει διακρίσεις. Το ληξειαρχείο Borough of Islington ανέλαβε στη συνέχεια πειθαρχικά μέτρα εναντίον της κας Ladele, για παραβίαση της πολιτικής της ισότητας και της ποικιλομορφίας του Islington: "Αξιοπρέπεια για όλες". Η κα. Ladele προσέφυγε στο Εργατικό Δικαστήριο, διαμαρτυρόμενη για άμεσες και έμμεσες διακρίσεις λόγω θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων και παρενόχλησης.Κέρδισε αρχικά την υπόθεσή της, αλλά έχασε τις προσφυγές στο Εργατικό Εφετείο και στο Εφετείο.
Απόφαση και σχόλια
«Η ελευθερία να παραιτηθεί» εγκαταλείφθηκε Στο ΕΔΑΔ, η κα. Ladele παραπονέθηκε δυνάμει του άρθρου 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 9, παρά βάσει του άρθρου 9 μόνο, επειδή θεωρούσε ότι είχε υποστεί διακρίσεις λόγω θρησκευτικών παποιθήσεων. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να σημειωθεί η στρατηγική της ασκήσεως της προσφυγής της, δεδομένου ότι δείχνει πώς οι προσφεύγουσες φοβήθηκαν να προσφύγουν στην δικαιοσύνη βάσει του άρθρου 9 και μόνο, προϋποθέτοντας ότι το Δικαστήριο θα δώσει ελάχιστη προσοχή στις αξιώσεις αυτές. Και, μέχρι που υπόθεση Eweida να υπάρξει, εμφανίστηκαν δικαιολογημένα να είναι φοβισμένες, κυρίως επειδή το Δικαστήριο χρησιμοποιεί συχνά το διαβόητο δόγμα της “ελευθερίας να παραιτηθεί” που γρήγορα αππορίπτεται στις υποθέσεις που βασίζονται στο άρθρο 9 και αφορούν τον τομέα εργασίας.
Ευτυχώς - και κάπως ειρωνικά εν όψει της (ή ίσως εν μέρει χάρη στην;) στρατηγικής της εκδίκασης της υπόθεσης της κας Ladele - το Δικαστήριο έχει πλέον εγκαταλείψει το δόγμα, όπως η κα. Lourdes έχει ήδη επισημάνει σε ανάρτησή της σχετικά με την υπόθεση της κα. Eweida. Σε αντίθεση με την αξιέπαινη αιτιολόγηση του Δικαστηρίου στην απάντηση του ισχυρισμού της κα. Eweida, όμως, η αιτιλόγηση-σκέψη του σε σχέση με την υπόθεση της κας. Ladele είναι εκπληκτικά σύντομη και εξαιρετικά σεβαστή. Για το λόγο αυτό - και ακόμα και αν η έκβαση της υπόθεσης είναι, κατά τη γνώμη μου, για λόγους που εξηγούνται παρακάτω, δικαιολογημένη - η απόφαση απαιτείται σχεδόν να επικριθεί.
Θρησκευτικές πεποιθήσεις ένα (μη) ύποπτο έδαφος;
Ένα πρώτο θέμα που ξεχωρίζει είναι η αποτυχία του Δικαστηρίου να συνεργαστεί με το επιχείρημα της κας. Ladele ότι “ 'το Δικαστήριο θα πρέπει να απαιτεί 'πολύ σημαντικές αιτίες', προκειμένου να δικαιολογήσει τις διακρίσεις για λόγους θρησκευτικών πεποιθήσεων”, επειδή «[α] μφίβολες-ύποπτες ταξινομήσεις-κατηγορίες μέχρι στιγμής αναγνωρίζονται από το Δικαστήριο ως απαίτηση "εξαιρετικά σημαντικές αιτίες” (όπως το φύλο, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η εθνοτική καταγωγή και η εθνικότητα) η θρησκευτική πεποίθηση αποτελεί μια βασική πτυχή της ταυτότητας ενός προσώπου".
Στην αιτιολόγησή του, το Δικαστήριο δέχεται ότι το άρθρο 14 έχει εφαρμογή στην περίπτωση της κας Ladele, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα για το αν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι (ή δεν είναι) μια αμφίβολη-ύποπτη αιτία-έδαφος. Αντ' αυτού, το Δικαστήριο εστιάζει αποκλειστικά στην αντίπαλη αρχή, υπενθυμίζοντας ότι «με τη νομολογία του σύμφωνα με το άρθρο 14, το Δικαστήριο έκρινε ότι η διαφορετική μεταχείριση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό απαιτεί ιδιαίτερα σοβαρές αιτίες ως δικαιολογία".
Το Δικαστήριο αρνείται έτσι να πάρει στα σοβαρά την αξίωση της κας. Ladele ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις πρέπει να προστεθούν στις ύποπτες κατηγορίες-ταξινομήσεις σύμφωνα με το άρθρο 14. Με τον τρόπο αυτό, αρνείται επίσης να συνεργαστεί με την διαφωνία στην υπόθεση του Fedfearn κατά της Αγγλίας, στην οποία οι προσφεύγοντες υποστήριξαν – σε μια προσπάθεια υπερβάλλοντος ζήλου να ερμηνεύσουν την υπόθεση Hoffman κατά Αυστρίας σε γενικές γραμμές - ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις “παραδοσιακά” "έχουν αναγνωριστεί ως ύποπτο έδαφος από το Δικαστήριο.
Είναι ενδιαφέρον, στην υπόθεση Eweida, η δικαστίνα Päivi Maarit Hirvelä και ο Nicolas Bratza - δύο από τις τρεις διαφωνούσες-ντες στην υπόθεση Redfearn - δεν επανέλαβαν τον ισχυρισμό αυτό με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή. Η σιωπή του Δικαστηρίου στην υπόθεση της κας Ladele επιβεβαιώνει, για μένα, ότι (ακόμη) δεν θεωρεί ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι ένα ύποπτο έδαφος σύμφωνα με το άρθρο 14. Όλα είναι σχετικά με τη διακριτική ευχέρεια- περιθώριο εκτιμήσεως. Η κύρια αιτία για την οποία η αιτιολόγηση-σκέψη του Δικαστηρίου στην υπόθεση της κας. Ladele (και του κ. McFarlane) είναι απογοητευτική, επειδή βασίζεται αποκλειστικά στην διακριτική ευχέρεια για να απορρίψει τον ισχυρισμό της κας. Ladele.
Οι καταδικαστικές αποφάσεις που αποφασίζουν την υπόθεση είναι τόσο λίγες αριθμητικά που μπορώ να τις παραθέσω εύκολα στο σύνολό τις εδώ:
Βρίσκεστε στο πρώτο μέρος για να βρεθείτε στο δεύτερο μέρος πατήστε εδώ.
Την είδηση την βρήκαμε στις 23.2.13 και την μεταφράσαμε από την strasbourgobservers.com στην http://strasbourgobservers.com/2013/01/23/eweida-part-ii-the-margin-of-appreciation-defeats-and-silences-all/
