Η ζωή και ο θάνατος της Βιρτζίνια Στέφεν Γουλφ Β'

Οι επιστολές μεταξύ Leonard και τωνς φίλων του κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στη Σρι Λάνκα μας επιτρέπουν να έχουμε μια εικόνα για τη στάση του απέναντι στις γυναίκες που, εκείνη την εποχή, η Βιρτζίνια δεν ήταν πάρα πολύ μυημένη. Μπορεί να μην είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι επισκεπτόταν τακτικά εργαζόμενες του σεξ. Είναι δυνατόν τώρα να εμφανισθεί μια εικόνα του χαρακτήρα του από ανταποκρίσεις του. 

Γράφει στον φίλο του, Lytton Strachey: 
“Το πιο εκπληκτικό και ανέντιμο πράγμα που έχω δει εδώ ήταν την περασμένη εβδομάδα στο δικαστήριο, μια υπόθεση βιασμού. Μια παλιό μέγαιρα-στρίγκλα κατηγορούσε ένα 18χρονο αγόρι πως την βίασε. Έπρέπε να την δεις το έδρανο του μάρτυρα και  το πλατύ χαμόγελο στο έδρανο των δικηγόρων, ήταν το απόλυτο βάθος. Αυτή έπρεπε να περιγράψει λεπτομερώς την όλη επιχείρηση, τη θέση-στάση και των ποδιών της-του και των χεριών της-του, των μηρών της-του και του στόματος της-του. Ήταν αρκετά σαφές ότι τον είχε αφήσει να συνουσιατεί μαζί της και μετά ενοχλήθηκε και τον κατηγόρησε: αλλά ακόμα και αυτή κατέρρευσε στο έδρανο όταν ρωτήθκε: "Πώς ξέρετε ότι το αρσενικό όργανο εισήλθε στο γυναικείο όργανο, το βλέπατε;" Τελικά, αυτή είπε ότι το ένοιωσε. "Έχετε νιώσει ποτέ το ίδιο πράγμα στα όνειρά σας;" Τελικά αυτή ανέπνευσε σπασμωδικά, λέγοντας Ναι". 

Ο Leonard βλέπει το «ναι» ως απόδειξη της ενοχής της γυναίκας. Το γεγονός ότι η γυναίκα είχε βομβαρδιστεί πέρα από την αντοχή της συστηματικά παραβλέπεται, καθώς το γεγονός ότι οι ερωτήσεις ήταν σαδιστικές και παράλογες. 
Μισογυνισμός διαπερνά μεγάλο μέρος της γραφής του Leonard κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Επίσης, η περιφρόνηση και η αντιπαθεια του στην ανδρική ομοφυλοφιλία, αντιπαθούσε ιδιαίτερα τον φίλο της Vanessa, Duncan Grant, έναν αχαλίνωτο σεξουαλικά γκέι που ήταν ο πατέρας της μικρότερης κόρης της, Angelica. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία από τη Σρι Λάνκα και ο ίδιος άφησε πίσω του μια νεαρή γυναίκα η οποία, σύμφωνα με τις συμβάσεις της εποχής, θα έπρεπε να την είχε παντρευτεί. 

Κατά τη διάρκεια των ημερών του ως προπτυχιακός στο Cambridge, ο Leonard και οι φίλοι του διασκέδαζαν μερικές φορές με τη μορφή του εκφοβισμού που ονομάζεται "Η Μέθοδος". 

"Η μέθοδος ήταν μια μορφή ψυχολογικής επίθεσης, ή πλύσης εγκεφάλου, στην οποία συμμετείχαν παγιδεύοντας ένα πρόσωπο σε κάποιο λάθος και αρνούνταν να το πιστέψουν όταν απάντούσε, οργάνωναν την υπεράσπισή τους με αδιάκοπες ερωτήσεις για ώρες μέχρι να «σπάσει». Και όλα γίνονταν για να αποκαλυφθεί η «ψυχή» του θύματος. Αυτό πραγματοποιήθηκε από ένα ζευγάρι πολύ νευρωτικών ερασιτεχνών, τον Lytton και τον Leonard, οι οποίοι είχαν θέσει τους ίδιους ως διαιτητές της λογικής ..... Όταν Leonard επέστρεψε στην Αγγλία τον Αύγουστο του 1911, έφερε μαζί του το ψυχολογικό όπλο του που είχε στο Cambridge και το τελειοποίησε στην Κεϋλάνη: Μια μέθοδος χειρισμού άλλων ανθρώπων προς όφελός του". 

Μπορούμε μόνο να αρχίσουμε να φανταζόμαστε πώς αυτός χρησιμοποίησε «Τη μέθοδο» στη Βιρτζίνια. Ευτυχώς, όπως συνέβη, αυτός δεν ήταν σε θέση να διαταράξει τη δυναμική της Ομάδας Bloomsbury, η οποία θα συνεχίσει να καθοδηγείται από τις δύο αδελφές, τη ζωγράφο Vanessa και τη συγγράφισα Βιρτζίνια. 

Μετά το γάμο, ο Leonard εγκατέλειψε την καριέρα του και άνοιξαν ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Με τα χρήματα της Βιρτζίνια αγοράσαν ένα σπίτι μαζί και το ανακαίνισαν. Εκείνος αποφάσισε να χτίσει ένα οίκημα κηπουρού στο οικόπεδο του σπιτιού, παρά το γεγονός πως πως ποτέ πραγματικά δεν άρεσε στην Βιρτζίνια το σπίτι τους (αποκαλούμενο σπίτι του Μοναχού) και μια μέρα ήλπιζε να μετακομίσει. 

Η Coates εξηγεί ότι:
"Τίποτα δεν θα τον κάνει να φύγει το σπίτι του Μοναχού και τον κήπο. Η προσεκτική της διαχείριση, αλλά καθόλου λιγότερο ιδιαίτερα στοργική στη ερωτική της σχέση με την Vita, με τις ελπίδες της για το μέλλον, της είχε δείξει ότι η ζωή της σε αυτό το εξοχικό σπίτι ήταν άσκοπα στενόχωρη. Δεν ήταν μόνο τα μικρά κλειστοφοβικά και ενοχλητικά δωμάτια, αλλά συνεχώς ενοχλούνταν επειδή η ιδιοκτησία ήταν πολύ κοντά στο χωριό Rodmell. Αντί να εξετάζουν τη φυγή, ο Leonard απασχολείται τώρα με έναν κηπουρό, τον Percy Bartholomew, ο οποίος είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά του σε ένα από τα δύο σπίτια που είχαν αποκτήσει μαζί με το οικόπεδο που αγόρασαν. Έτσι, οι δαπάνες αυξήθηκαν και η Βιρτζίνια εξυπηρετούσε μόνο στο να εδραιώσει την αυξανόμενη «αυτοκρατορία» του Leonard". 

Παρά την ετοιμότητά της να πάει με τα νερά του, και να ζήσουν όπου αυτός επέλεξε, ο ίδιος της στέρησε υλικά αγαθά που της ήταν πολυπόθητα, όπως το αυτοκίνητό της. Αυτός γράφει σχετικά με το λόγο της παραίτησής του από τη μερική εργασία του σε έναν εκδοτικό οίκο: 

"Η παραίτηση μου από τον οίκο Έθνος κατέστει δυνατή με την οικονομική κατάσταση μας, η οποία ήταν επαναστατική την περίοδο 1928 - 1931 ... Η στροφή στην καριέρα της Βιρτζίνια ως μιας επιτυχημένης συγγράφισας ήρθε το 1928 με τη δημοσίευση του βιβλίου Orlando ... Μετά το 1928 ήμασταν πάντα καλά (οικονομικά)". 

Ο Leonard παραιτήθκε από τη δουλειά του, και είπε απρόθυμα Βιρτζίνια για την απόφασή του, οπότε αυτή είχε ένα όνειρο. 

Σε αυτό απόσπασμα από το ημερόλογιο της, η Βιρτζίνια αφηγήθηκε το όνειρο:
«Ονειρεύτηκα χθες το βράδυ πως είχα μια καρδιακή ασθένεια που θα με σκοτώνε σε 6 μήνες. Ο Leonard, μετά από κάποια προσπάθεια να με πείσει, μου είπε. Το ένστικτό μου ήταν πως όλα όπως θα έπρεπε να είναι, σε τάξη, και πολύ ισχυρό: αρκετά απροσδόκητο, εννοώ εθελοντικά, όπως είναι στα όνειρα, και έτσι έχουν μια αυθεντικότητα που μου κάνει μια τεράστια, και διεισδυτική εντύπωση. Πρώτον, ανακουφίστηκα -λοιπόν έχει να κάνει με τη ζωή ούτως ή άλλως (ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι), τότε φρίκη, μετά επιθυμούσα να ζήσω, μετά ο φόβος της τρέλας, τότε (όχι αυτό ήρθε νωρίτερα) μετάνοιωσα για το γράψιμο μου, και άφησα ημιτελές αυτό το βιβλίο [Τα κύματα], τότε μια πολυτελής κατοικία για τις θλιμένες φίλες-ους μου, μετά η αίσθηση του θανάτου και που συμβαίνει στην ηλικία μου [η Βιρτζίνια ήταν 47], στη συνέχεια, είπα στο Leonard ότι πρέπει να παντρευτεί ξανά, βλέπουμε τη ζωή μας μαζί, και αντιμετωπίζαμε τη καταδίκη της φυγής, όταν άλλοι άνθρωποι διαβιούσαν. Στη συνέχεια ξύπνησα, κι ήρθαν όλα αυτά να εξαρτώνται από μένα, και διαπίστωσα ότι είχαν πουληθεί πάρα πολλά αντίτυπα του βιβλίου μου [Ένα δικό της δωμάτιο], και ζήτησα το δεκατιανό γεύμα ... το παράξενο συναίσθημα αυτών των δύο συνθηκών της ζωή και του θανάτου αναμειγνύονταν καθώς έτρωγα το πρωινό μου αισθανόμουν υπνηλία και ένοιωθα βαριά". 

Σε επόμενη καταχώρηση στο ημερολόγιο της Βιρτζίνια γράφει ότι η ελευθερία του Leonard "πλησίαζε". (Αναφέρεται σ 'αυτόν ως αυτός που εγκατέλειψε τη δουλειά του). Θα μπορούσε ο εφιάλτης της να ήταν μια προειδοποίηση ότι η ελευθερία του θα είναι η δική της σκλαβιά, γιατί θα ήταν από τώρα και στο εξής πλήρως εξαρτημένος από τα χρήματα που αυτή θα κερδίσει και θα είναι πανταχού παρών στο σπίτι; Η απάντησή της στους τοίχους που την περιέκλειαν ήταν να βουτήξει βαθιά στη δημιουργική εαυτή της και να τελειώσει το βιβλίο που μερικές υποστηρίζουν ότι είναι ένα από τα αριστουργήματά της, “Τα κύματα”. 

Καθώς ακολουθούμε τον χάρτη, της Coates, της ζωής της Βιρτζίνια, δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε τη σύνδεση μεταξύ της "τρέλας" της συγγράφισας και της δημιουργικότητά της. Τα καλύτερα βιβλία της γράφτηκαν μόνο μετά από μια περίοδο της τρέλας. Φαίνεται ότι η τρέλα είναι μια άμυνα που λαμβάνουν οι γυναίκες που αγωνίζονται για να υπερασπιστούν την εαυτή τις αυθεντικά κατά των αμείλικτων σφοδρότατων επιθέσεων που απευθύνονται σε αυτές. Μερικές φορές οι γυναίκες παραδίδονται-καταρρέουν και χάνονται για μας. Όταν συμβαίνει αυτό είναι σε θέση να συνεχίσουν να λειτουργούν στην καθημερινή τις ζωή. Όταν αντιστέκονται στην διαδικασία, η τρέλα, ή αυτοκτονία, τις δικεδικούν. Η τρέλα, λοιπόν, είναι ο τρόπος που οι γυναίκες ξεφεύγουν από τους περιορισμούς που τις επιβάλλονται από μια καταπιεστική κοινωνία, διατηρόντας την ακεραιότητά τις ανέπαφη. Το έργο της Βιρτζίνια δεν θα μπορούσε να έχει γραφτεί χωρίς μια ισχυρή αίσθηση της εαυτής, και έτσι για να προστατεύσει το μυαλό της εγκατέλειπε την παρούσα στιγμή. 

Κατά τη διάρκεια αυτών των τρελών ξορκιών, και μέσω των αναρώσεων, η Βιρτζίνια θα γράψει μεγαλύτερη αντι-πατριαρχική πολεμική της. Σύμφωνα με την Coates, 

"Η είσοδός της στον επικίνδυνο κόσμο, γεμάτο οράματα είναι ένα σημαντικό μέρος της γραφής της Βιρτζίνια. Έχει συχνά ειπωθεί ότι μετά από ένα επεισόδιο «βυθίζεται», στο υλικό για το επόμενο μυθιστόρημά της. Θυμίζει τον Άμλετ-ένα παιχνίδι που πρέπει να έχει διαβάσει πολλές φορές-με την αμφίβολη εξερεύνηση του στη παραμεθόριο ανάμεσα στη λογική και στην παραφροσύνη, και η χρήση της από Άμλετ γίνεται για να αποκαλύψει την αλήθεια για το φόνο του πατέρα του. Η διαφορά είναι ότι ο ίδιος ο Σαίξπηρ δεν κατηγορείται πως είναι τρελός".


Είστε στο Β' μέρος για να βρεθείτε στο Γ' μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις γραμμένη από την Cherryblossomlife στην http://radicalhub.com/2012/10/21/the-life-and-death-of-virginia-woolf/