Οι γυναίκες πληρώνονται κατά 16.2% λιγότερο στην Ευρώπη

ΕΕ: 16,2% η μισθολογική διαφορά γυναικών και ανδρών 

Στο 16,2% φτάνει η μισθολογική διαφορά (η μέση διαφορά των ωριαίων αποδοχών) μεταξύ γυναικών και ανδρών στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενόψει της 28ης Φεβρουαρίου-της ευρωπαϊκής ημέρας μισθολογικής ισότητας. 

Σύμφωνα με την Επιτροπή, η διαφορά αυτή αναδεικνύει τον αριθμό των 59 επιπλέον ημερών που πρέπει να εργάζονται οι γυναίκες για να κερδίσουν τον ίδιο μισθό με τους άνδρες. 

Προκειμένου να μειωθεί αυτό το χάσμα, η Επιτροπή δίνει έμφαση σε μια σειρά ορθών πρακτικών που υιοθετήθηκαν από επιχειρήσεις στην Ευρώπη για να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα. 

«Η Ευρωπαϊκή Ημέρα Μισθολογικής Ισότητας μας υπενθυμίζει ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζουν ακόμη άνισους μισθολογικούς όρους στην αγορά εργασίας. Αν και το μισθολογικό χάσμα μειώθηκε τα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει λόγος να πανηγυρίζουμε. Η μισθολογική διαφορά είναι ακόμη πολύ μεγάλη και, στην πραγματικότητα, η αλλαγή οφείλεται όχι στην αύξηση των αποδοχών των γυναικών και όχι σε μείωση των αποδοχών των ανδρών», δήλωσε η αντιπροεδρίνα της Επιτροπής Βίβιαν Ρέντινγκ. 

Σημείωσε ακόμη ότι «η αρχή της ίσης αμοιβής για ίση εργασία κατοχυρώνεται στις Συνθήκες της ΕΕ από το 1957 και είναι πλέον καιρός να γίνει παντού πράξη. Ας δουλέψουμε μαζί για να παραγάγουμε αποτελέσματα, όχι μόνον τις ημέρες για την ισότητα των αμοιβών, αλλά και τις 365 ημέρες του χρόνου!». 

Η Επιτροπή αναφέρει ακόμη ότι παρατηρείται ελαφρά καθοδική τάση της μισθολογικής διαφοράς, η οποία μπορεί να εξηγηθεί από τον αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης σε διαφόρους τομείς, δεδομένου ότι οι τομείς που απασχολούν κατά κύριο λόγο άνδρες (όπως ο κατασκευαστικός τομέας ή ο τομέας της μηχανολογίας) γνώρισαν συνολικά μεγαλύτερες μειώσεις των μισθών. 

Συνεπώς η αλλαγή δεν οφείλεται γενικά σε βελτιώσεις των συνθηκών εργασίας ή των μισθών για τις γυναίκες, υπογραμμίζει η Επιτροπή, η οποία επισημαίνει πως το ποσοστό των ανδρών που απασχολούνται σε μερική απασχόληση ή με λιγότερο ικανοποιητικά αμειβόμενες συνθήκες έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. 

Η Επιτροπή επιθυμεί να στηρίξει τις εργοδοσίες στις προσπάθειες που καταβάλλουν για να μειώσουν τη μισθολογική διαφορά μεταξύ των δύο φύλων. 

Στο πλαίσιο αυτό, το κοινοτικό πρόγραμμα «Η ισότητα ανταμείβει» έχει ως σκοπό να ευαισθητοποιήσει περισσότερο τις επιχειρήσεις για την σκοπιμότητα της ισότητας και της ίσης αμοιβής μεταξύ των δύο φύλων. 

Με τις προκλήσεις της δημογραφικής αλλαγής και την αύξηση των ελλείψεων δεξιοτήτων, σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να βελτιώσει για τις επιχειρήσεις την πρόσβαση στο γυναικείο εργατικό δυναμικό. 

Περιλαμβάνει δραστηριότητες κατάρτισης, εκδηλώσεις και εργαλεία για να βοηθήσει τις επιχειρήσεις να μειώσουν αυτή τη μισθολογική διαφορά. Το πρόγραμμα έχει επίσης ως σκοπό να συμβάλει στην επίτευξη του στόχου της στρατηγικής Ευρώπη 2020 που συνίσταται στην αύξηση του ποσοστού απασχόλησης σε 75% - για την οποία η μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας έχει ουσιαστική σημασία. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 28.2.13 από την nooz.gr στην http://www.nooz.gr/woman/ee-162-i-mis8ologiki-diafora-andron-gunaikon 

Η φωτογραφία λέει: Το πλύσιμο, το σιδέρωμα και το μαγείρεμα είναι επίσης εργασία.

Η λεσβία Kiyoko Matsumoto αυτοκτόνησε το 1933 στο ηφαίστειο Mihara

Μια 21χρονη φοιτητήτρια στο Jissen Girls College του Τόκιο, η Kiyoko Matsumoto ξεκίνησε μια μανία αυτοκτονιών όταν η ίδια έπεσε στο ιδιαίτερα δραστήριο ηφαίστειο Mihara (1200-2200 βαθμούς Φάρενάϊτ) στις 11 Φεβρουαρίου 1933, αφ' ότου είπε σε μια φίλη της ότι ήταν κοινωνικά μπερδεμένη με την ενηλικίωσή της και την ερωτική έλξη της για την συμμαθήτριά της Masako Tomito. Μάλλον υπερίσχυσε η ενοχή μεταξύ του ζευγαριού. Ήταν η Tomito που πρότεινε το ηφαίστειο. 

Η Matsumoto έγραψε ένα αποχαιρετηστήριο σημείωμα και οι δύο γυναίκες επιβιβάστηκαν σε ένα ατμόπλοιο για το ηφαίστειο Mihara στο Oshima Island. Το ηφαίστειο ήταν υπέροχο και το επισκέπτονταν τακτικά τα πλοία της εταιρείας Tokyo Bay Steamship.Ακόμα και ο αυτοκράτορας Χιροχίτο πήγε. 

Η Matsumoto δεν ήταν η πρώτη που έπεσε στο ηφαίστειο Mihara, το οποίο ήταν σημείο πολλών αυτοκτονιών πριν από 250 χρόνια. Δεν ήταν καν η πρώτη που χρησιμοποίησε ένα ηφαίστειο για τους σκοπούς αυτούς. Ο Εμπεδοκλής, για παράδειγμα, ένας μαθητής του Πυθαγόρα, ο οποίος είναι γνωστός για το θεώρημα της γεωμετρίας, θυμήθηκε τις προηγούμενες ζωές του σαν πουλί, ψάρι, και θάμνος. Κουρασμένος να μετενσαρκώνεται όλη την ώρα, αυτοκτόνησε πηδώντας στο ηφαίστειο της Αίτνα, το 430 προ κοινής χρονολόγησης. Ακόμα, είναι ασυνήθιστο να πηδά κάποια σε ένα ηφαίστειο. Όσες αυτοκτονούν πηδώντας προσπαθούν να βρούν ένα ψηλό κτίριο ή μια γέφυρα. Την εποχή που η Matsumoto πήδηξε στο ηφαίστειο, τα ψηλά πολυκαταστήματα του Τόκιο είχαν εγκαταστήσει φύλαξη και προστατευτικούς φράχτες, επειδή πηδούσαν από τις στέγες τους, αντί για να ψωνίσουν. Ήταν δύσκολη η πρόσβαση στην κορυφή κάποιου κτιρίου που ήταν αρκετά ψηλό, ακόμη και αν δεν επρόκειτο για αυτοκτονία απαγορευόταν από το νόμο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, οι αυτοκτονίες στο Τόκιο κατά μέσο όρο ανέρχονταν τέσσερις ανά ημέρα. Αν κάποια μπορούσε να πληρώσει το εισιτήριο του ατμόπλοιου (αντιστοιχούσε σε 85 σεντ των Ην. Πολιτειών εκείνη την περίοδο), ήταν μια καλή εναλλακτική λύση αντί της αυτοκτονίας με δηλητήριο για ποντίκια. 

Η ιστορία του άλματος της Matsumoto στο ηφαίστειο ειπώθηκε από την Tomito σε όλες τις φίλες της στο Jissen Girls’ College. Το γεγονός εξαπλώθηκε, τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης άρπαξαν την ιστορία, και η νεκρή Matsumoto έγινε διάσημη. Άρχισαν να υπάρχουν μιμήτριες-ες αυτοκτονιών. Μέσα στις επόμενες δύο χρονιές, έγιαν τουλάχιστον 350 γνωστές αυτοκτονίες και 1386 απόπειρες αυτοκτονίας στο ηφαίστειο Mihara, φέρνοντας με ειρωνικό τρόπο ευημερία μέσω του τουρισμού στο νησί, που στο παρελθόν είχε ελάχιστη αλιεία και μια μικρή αγροτική κοινότητα. Σύμφωνα με άρθρο του περιοδικού Time το 1935, η Tomito μαράζωσε και πέθανε λίγο αργότερα. 

Ο επιχειρηματίας Jinnojo Hayashi που είχε τα ατμόπλοια από το Τόκιο έως το νησί Ohshima (ένα 3 ½ ωρών ταξίδι τη δεκαετία του 1930) ευημερούσε πολύ. Μέχρι το 1937, τα πλοία είχαν καθημερινά δρομολόγια. Το χείλος του κρατήρα, από τότε έγινε γνωστό ως σημείο αυτοκτονίας, ήταν ένας «προορισμός» και οι επιβάτιδες θα μπορούσαν να φτάσουν εκεί σπάνια με Μογγόλικες καμήλες, άλογα ή γαϊδούρια από την αποβάθρα μέχρι την απότομη πλαγιά του ηφαιστείου. Ο Hayashi φρόντισε να είναι σίγουρος ότι κάθε επιβάτιδα αγόρασε ένα εισιτήριο μετ 'επιστροφής και ως εκ τούτου ισχυρίστηκε πως αποθαρρύνθηκαν οι αυτοκτονίες. Ακόμη και πολλές επιβάτιδες-ες που δεν είχαν την πρόθεση να πηδήξουν μέσα στο ηφαίστειο και η οποίες επέμεναν ότι ήταν εκεί για το τοπίο στην πραγματικότητα δεν πήγαιναν εκεί παρά για να παρακολουθήσουν ανθρώπους να εξαφανίζονται μέσα στο ηφαίστειο Mihara. 

Το Mihara έγινε ένα δημοφιλές σημείο για shinjuu, αμοιβαία συμφωνία αυτοκτονίας. Μέχρι το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, 40-45 ζευγάρια των εραστριών σκοτώνονται κάθε χρονιά πηδώντας στο ηφαίστειο. Περιστασιακά κάποιες εράστριες-ες επέζησαν από το άλμα. Η 21χρονη Chieko Numakura και ο 27χρονος Fumisuke Onodera για παράδειγμα, πήδηξε στο Mihara αφού έμαθε ότι η ίδια είχε φυματίωση των οστών. Όταν πήδηξαν, όμως, προσγειώθηκαν στην άκρη του ηφαιστείου και αμέσως εξέφρασε τη λύπη της για την από κοινού δράσης τους (ήταν πολύ συχνό φαινόμενο μετά το άλμα αυτοκτονίας και το θάνατο της μιας εκ των δύο, τουλάχιστον μεταξύ εκείνων που επιβίωναν να δίνουν συνέντευξη). 

Το Mihara θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο, και για τις τουρίστριες με χωρίς πρόθεση να αυτοκτονήσουν όπως η 24χρονη τουρίστρια, Kiyoma Maki, που σκοτώθηκε όταν ένα κομμάτι λάβας ξέσπασε ξαφνικά την χτύπησε. 

Η αυτοκτονία ιδίως της Matsumoto στο Mihara σε γενικές γραμμές πέρασε ευρύτερα στη λαϊκή κουλτούρα. 

Σήμερα υπάρχει ένα φράγμα στη βάση του ηφαιστείου Mihara που βοηθά στο να αποθαρρύνει όσες τυχόν θα είχαν πρόθεση να αυτοκτονήσουν. Η μιμητική αυτοκτονία αναγνωρίζεται πλέον ως ένα φαινόμενο και εκείνες που κινδυνεύουν περισσότερο είναι οι εφήβες και οι ξένες που επηρεάζονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και όχι από προσωπική επαφή με την αρχική αυτοκτονία. Στην επιθεώρηση American Sociological Review (1974) ο David Phillips αποκαλεί το φαινόμενο αυτό ως "Επίδραση Werther" από το χαρακτήρα στο βιβλίο του Γκαίτε: Ο Werther βλέπει την αγαπημένη αλλά μη διαθέσιμη Lotte του για μία φορά τελευταία φορά (αυτή είναι παντρεμένη με κάποιον άλλο) και πυροβολεί τον εαυτό του στο ναό. Αφ' ότου το βιβλίο “Οι Θλίψεις του Νεαρού Werther”, δόθηκε στη δημοσιότητα το 1774, μέχρι και το 2000 πολλές μιμήτριες-ες άρχισαν να ντύνονται σαν τον Werther με κίτρινο παντελόνι και μπλε σακάκι και να αυτοπυροβολούνται στο κεφάλι. Η επίδραση μίμησης ήταν τόσο έντονη ώστε το βιβλίο είχε απαγορευτεί στη Λειψία, Κοπεγχάγη, και στην Ιταλία. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 21.11.12 από την open.salon.com στην http://open.salon.com/blog/jennifer_vorbach_susana_h_case/2012/11/21/kiyoko_matsumoto_lesbian_student_who_jumped_into_a_volcano 

Προτεινόμενα για διάβασμα:
Jennifer Robertson. Dying to Tell: “Sexuality and Suicide in Imperial Japan.” Signs 25, no. 1 (1999): 1-35.

Steven T. Brown. Tokyo Cyberpunk: Posthumanism in Japanese Visual Culture. Palgrave Macmillan, 2010. 

David P.Phillips. “The Influence of Suggestion on Suicide: Substantive and Theoretical Implications of the Werther Effect.” American Sociological Review 39, no. 3 (1974): 340-54. 

 Edward G. Seidensticker. Tokyo Rising: The City Since the Great Earthquake. Harvard University Press, 1991.

Βουλεύτριες, χορεύτριες και βουλευτίνες

«Κύριοι βουλευταί! Πιστεύω ότι ερμηνεύω τα αισθήματα πάντων υμών, εκφράζων την βαθείαν χαράν του Σώματος, διότι υποδεχόμεθα […] την πρώτην βουλευτίδα των Ελλήνων». Ήταν Φεβρουάριος του 1953 και ο πρόεδρος της Βουλής Ι. Μακρόπουλος προσφωνούσε την Ελένη Σκούρα του Ελληνικού Συναγερμού, η οποία είχε αναδειχθεί νικήτρια στις επαναληπτικές εκλογές της Θεσσαλονίκης αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον Ι. Πασαλίδη της ΕΔΑ και τη Β. Ζάννα της ΕΠΕΚ στην τρίτη. 

Από την πλευρά της, η πρώτη μητέρα του έθνους υποσχόταν, καταχειροκροτούμενη, να δικαιώσει τις προσδοκίες των Ελληνίδων και του Στρατάρχη Παπάγου. Αυτομάτως, οι εξαιρετικά μακρόσυρτες όσο και επίπονες –για κάποιες, τουλάχιστον– διαδικασίες που οδήγησαν τις Ελληνίδες στις κάλπες και στα βουλευτικά έδρανα θα συρρικνώνονταν σε ένα άνευρο και ευθύγραμμο χρονικό, προσεκτικά αποκαθαρμένο από την ανυπακοή γένους θηλυκού που συνόδευσε κατά καιρούς τη διεκδίκηση της ψήφου. 

Αρχαϊκοί συμβολισμοί φρόντιζαν την τελευταία στιγμή να διασκεδάσουν τις όποιες ανδρικές ανησυχίες: οι γυναίκες γίνονταν δεκτές στο περίκλειστο ανδρικό άβατο στις 2 Φεβρουαρίου του 1953, ανήμερα της Υπαπαντής κατά την οποία οι «εθνικόφρονες» γυναικείες οργανώσεις γιόρταζαν την Ημέρα της Μητέρας. Πατρικό αντίδωρο κερδισμένο χάρη στη μητρική συνεισφορά τις στις πρόσφατες περιπέτειες του έθνους, η εκχώρηση της ψήφου μαρτυρούσε ότι τα δίκαια αιτήματά τις εισακούστηκαν, οι συνετοί αγώνες τις δικαιώθηκαν. 

Μοναδική προϋπόθεση της ισοπολιτείας η προσαρμογή τις σε κάποιες «θηλυκές» εκδοχές της ιδιότητας του πολίτη, η παραδοχή πως η «γυναικεία φύση» τις συνιστούσε την πρώτη ύλη από την οποία θα προέκυπτε η έννοια της πολίτισσας. 

Εξήντα χρόνια μετά, την επέτειο προτίθεται να γιορτάσει η Βουλή των Ελλήνων (η μνεία και των Ελληνίδων, ως γνωστόν, πλεονάζει). Στο μεταξύ, εκπρόσωποι κομμάτων και γυναικείων οργανώσεων ανέλαβαν να την τιμήσουν σε συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ισότητας Νεολαίας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με τίτλο «Οι αγώνες των γυναικών για το δικαίωμα της ψήφου» (21.12.2012). 

Και την τίμησαν, αναμασώντας, οι περισσότερες τουλάχιστον, κοινοτοπίες, υποπίπτοντας σε ανακρίβειες, επιμένοντας στις απαραίτητες μυθολογικές απαρχές των γυναικείων κινημάτων (από το «Ολοκαύτωμα του Ζαλόγγου» ως την απεργία των εργατριών της Νέας Υόρκης στα 1857). 

Και σαν να μην έφταναν αυτά, την καταδίκη της «φοιτητικής φασίζουσας βίας» πρόταξε η προεδρίνα της επιτροπής Κατερίνα Παπακώστα προεξοφλώντας, και δικαίως, την πρόθυμη σύμπραξη όσων από τις παριστάμενες ασπάζονται τις πολιτικές των τριών κυβερνητικών κομμάτων. 

Στο κλίμα αυτό, η παρέμβαση της Αφροδίτης Σταμπουλή, εκπροσώπισας του ΣΥΡΙΖΑ, έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου. Όχι μόνο γιατί επιχείρησε να υπογραμμίσει την έμφυλη όσο και ταξική διάσταση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, αλλά και γιατί έβαλε στη συζήτηση ένα καίριο κατά την κρίση της ζήτημα ορολογίας: η συνεχιζόμενη χρήση του γραμματικά λανθασμένου τύπου η βουλευτής, υποστήριξε, οδηγεί στην αορατότητα των γυναικών που βρίσκονται στα έδρανα της Βουλής. 

Εντοπίζοντας μια κάποια σκωπτική χροιά στο βουλευτίνα, η Α. Σταμπουλή αναρωτήθηκε γιατί ο ορθός γραμματικά τύπος η βουλεύτρια συνάντησε εξαρχής τόσες αντιδράσεις. Δεν μας αρέσει ο σωστός γυναικείος όρος που αντιστοιχεί στο αξίωμα, σημείωσε, επειδή δεν μας αρέσει η πραγματικότητα: ότι, δηλαδή, άτομα γένους θηλυκού βρίσκονται σ’ αυτό το αξίωμα. 

Παλιό το πρόβλημα, κουβαλά κι αυτό στην πλάτη του τα χρόνια της γυναικείας ψήφου. Κορεσμένη λίγο πολύ και η συζήτηση για τις εξωγλωσσικές αιτίες που δυσχεραίνουν, αν δεν απαγορεύουν, τη δημιουργία θηλυκών τύπων, όταν πρόκειται για τα περιβόητα επαγγελματικά ουσιαστικά «κύρους». 

Δεν έχει νόημα να επιμείνω: κοντά είκοσι πέντε χρόνια μετά, κι όσες απαντήσεις κι αν δόθηκαν κατά καιρούς στο καίριο ερώτημα της Άννας Φραγκουδάκη «γιατί δεν υπάρχουν βουλεύτριες παρά μόνο χορεύτριες;», πάμπολλες γυναικείες επαγγελματικές δραστηριότητες συνεχίζουν να βολεύονται με τον αρσενικό τύπο — να φοράνε «γλωσσικά μουστάκια», που θα έλεγε και ο Νίκος Σαραντάκος. 

Την ώρα, πάντως, που η Ελένη Σκούρα περνούσε το κατώφλι της Βουλής, για την ονομασία του αξιώματός της έριζαν εφτά διαφορετικές εκδοχές, «περισσότερες και από τις υποψήφιες της Θεσσαλονίκης», όπως σημείωνε τότε ο Μ. Τριανταφυλλίδης: βουλευτής, βουλευτού, βουλευτίς, βούλευτις, βουλεύτρια, βουλεύτρα, βουλευτίνα. Το βουλευτίς προτιμούσε ο πρόεδρος της Βουλής Μακρόπουλος, το βουλευτίνα ο διευθυντής του Ιστορικού Λεξικού της Ακαδημίας Α. Παπαδόπουλος, το βουλεύτρια ο Η. Τσιριμώκος και ο Σπ. Μαρινάτος: ως «εύηχο» και σύμφωνο με την «αττική παράδοση» το πρώτο, ως «γνήσιο δημοτικό τύπο» το δεύτερο, ως «ορθό γραμματικά» και ικανοποιητικό τόσο για δημοτικιστές όσο και για καθαρευουσιάνους το τρίτο. 

Στη σχετική διαμάχη, βέβαιος ότι δεν υπήρχε περίπτωση να επικρατήσει το η βουλευτής εμφανιζόταν ο Α. Παπαδόπουλος, ενώ σίγουρος για το βουλεύτρια δήλωνε ο Σπ. Μαρινάτος απορρίπτοντας ως ανδρωνυμικό το βουλευτίνα (=η γυναίκα του βουλευτή). Παρεμβαίνοντας στη συζήτηση, ο Τριανταφυλλίδης υποστήριζε τη λύση η βουλευτίνα, θεωρώντας θεμιτή σε ορισμένες περιστάσεις και τη χρήση της λέξης βουλευτής ως κατηγορούμενο (=γυναίκες βουλευτές). 

Στο μεταξύ, οι εφημερίδες έδειχναν ήδη την προτίμησή τις στους δύο τύπους που σύντομα θα επικρατούσαν: η βουλευτής και η βουλευτίνα. Από την πλευρά τις, οι γυναικείες οργανώσεις της εποχής δεν έμοιαζαν διατεθειμένες να ασχοληθούν συστηματικά με το θέμα: την πρώτη Ελληνίδα βουλευτή τίμησαν στο πρόσωπο της Ελένης Σκούρα, ενώ ως «εκπρόσωπο του γυναικείου κόσμου της Ελλάδος» επέλεξε να την προσφωνήσει η Λίνα Τσαλδάρη σε εκδήλωση του Λυκείου Ελληνίδων. Τρία μόλις χρόνια αργότερα, ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας φρόντιζε να συγχαρεί θερμά τη Βάσω Θανασέκου για την ανάδειξή της «ως βουλευτού Αθηνών». 

Από τότε η συζήτηση γνώρισε κάμποσες κατά καιρούς αναζωπυρώσεις. Περιορίζομαι να θυμίσω πως τη βουλεύτρια υποστήριξε στο τέλος της δεκαετίας του ’70 ο Αγαπητός Τσοπανάκης, τη βουλευτίνα αντιπρότεινε λίγα χρόνια αργότερα ο Εμμανουήλ Κριαράς. Και πως ο Τσοπανάκης μίλησε για τη «διαφορά ήθους» που διακρίνει τους δύο τύπους — το κύρος της βουλεύτριας, την οικειότητα ή την έλλειψη σεβασμού που μαρτυρεί το βουλευτίνα. Δεν θα σταθώ στη νεότερη φουρνιά που πήρε στη συνέχεια τη σκυτάλη: οι πιο πρόσφατες προτάσεις είναι λίγο πολύ γνωστές, ενώ σημαντικό μέρος τις είναι προσιτό στο διαδίκτυο. 

Είναι βέβαιο ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, βασικό μέλημα της συνομιλίας παραμένει η εξομάλυνση των θηλυκών επαγγελματικών σύμφωνα με το γλωσσικό σύστημα της δημοτικής. Μολαταύτα, δεν λείπουν και προσεγγίσεις που, προκειμένου να κατανοήσουν τη γραμματική αυτή παραδοξότητα, παίρνουν υπόψη τις τα ευρήματα πρόσφατων αναλύσεων σχετικών με τον γλωσσικό σεξισμό ή, καλύτερα, με την τόσο δυσερμήνευτη διαπλοκή της γλώσσας με το φύλο.

Όπως και να έχει, το ζήτημα μοιάζει να έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο, καθώς εδραιώνεται πια η αρσενική κατάληξη που δανείστηκαν, – υποτίθεται– πάμπολλα θηλυκά επαγγελματικά ουσιαστικά. Πρόκειται, κατά κοινή ομολογία, για τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη. Ασφαλώς και δεν προσβλέπω στη συγκρότηση ενός αντισεξιστικού γλωσσικού οδηγού. Διόλου δεν με γοητεύει το όραμα μιας άνωθεν επιβεβλημένης «καθαρής» γλώσσας. Μήπως, ωστόσο, έφτασε η ώρα να παραδεχτούμε ότι κάποια λύση πρέπει επιτέλους να δοθεί στις τόσες επαγγελματικές ιδιότητες γένους θηλυκού που παραμένουν δίχως όνομα; 

Εξήντα χρόνια μετά την είσοδο της Ε. Σκούρα στο Κοινοβούλιο, οι γυναίκες που τη διαδέχτηκαν –και είναι πια πολλές– αυτοαποκαλούνται συνήθως βουλευτές, ενώ οι άλλες-οι τις αποκαλούν συνήθως βουλευτίνες. Όχι, δεν έχει πρόβλημα το βουλευτίνες. Μόνο που διαιωνίζει, φοβάμαι, εκείνο το άθλιο η βουλευτής. Και το ενισχύει: γιατί, όσο κι αν δεν μας αρέσει, οι συνδηλώσεις του ενός (το κύρος της βουλευτού) τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από τις συνδηλώσεις του άλλου (την έλλειψη γοήτρου της βουλευτίνας). 

Δεν τρέφω αυταπάτες: αρκετές γυναίκες –και όχι μόνο στο Κοινοβούλιο– αισθάνονται μια χαρά με την αρσενική εκδοχή του επαγγέλματός τις. Δεν την υφίστανται, την επιλέγουν. Αντιλαμβάνομαι ακόμη πως το βουλεύτρια ξενίζει∙ ελάχιστες το αποτόλμησαν ίσαμε σήμερα. Ανάμεσά τις μετρημένες στα δάχτυλα πολιτικίνες, η Φεμινιστική Πρωτοβουλία για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και ο ιστότοπος fylosykis.gr, ενώ μια κάπως παλιότερη σχετική πρωτοβουλία του Περικλή Κοροβέση δεν πρέπει να είχε συνέχεια. Μολαταύτα, η πρόταση της Αφροδίτης Σταμπουλή συνιστά μιαν ενδιαφέρουσα πρόκληση: πόσες άραγε από τις άμεσα ενδιαφερόμενες θα δέχονταν σήμερα να διεκδικήσουν συλλογικά τη γλωσσική ορατότητα της επαγγελματικής τις ιδιότητας; 


Την είδηση την βρήκαμε στις 24.2.13 από την tvxs.gr γραμμένη απο την Αγγέλικα Ψαρρά στην http://tvxs.gr/news/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82/%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%8D%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CF%88%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AC 

Αν η γράφουσα είχε κάνει μια ελάχιστη έρευνα θα είχε βρει πως τουλάχιστον το blog αυτό αλλά και άλλες χρησιμοποιούν τον όρο βουλευτίνα, πολίτισα κ.ά.

Ξεκινά διάλογος για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης σε λεσβιακά ζευγάρια

«Η ελληνική κυβέρνηση μελετά το θέμα και θα ανακοινώσει τις αποφάσεις της, ύστερα από διεξαγωγή δημόσιου διαλόγου, σχετικά με το ερώτημα της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης» αναφέρει ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή έπειτα από ερώτηση των βουλευτίνων της ΔΗΜΑΡ Μαρίας Γιαννακάκη και Μαρίας Ρεπούση για τη θεσμική αναγνώριση της ελεύθερης συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. 

Οι δύο βουλευτίνες έχουν επισημάνει ότι με τον Ν. 3719/2008 δόθηκε δυνατότητα σύναψης συμφώνου συμβίωσης αποκλειστικά σε άτομα διαφορετικού φύλου και ότι η διάταξη αυτή δημιουργεί συνθήκες διάκρισης κατά των ατόμων του ιδίου φύλου που επιθυμούν να συνάψουν το συγκεκριμένο σύμφωνο. 

Ο κ. Ρουπακιώτης πάντως επισημαίνει ότι «το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν αγνοεί ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ρυθμίζεται το ζήτημα της συμβιωτικής σχέσης ομόφυλων προσώπων, καίτοι υφίστανται μεγάλες διαφορές μεταξύ των εθνικών νομοθεσιών των κρατών μελών της ΕΕ, οι οποίες προβλέπουν τον θεσμό της καταχωρημένης συμβίωσης, εν τούτοις σε επίπεδο ΕΕ δεν υφίσταται νομικό πλαίσιο για το εν λόγω ζήτημα». 

Οι βουλευτίνες της ΔΗΜΑΡ είχαν επίσης επισημάνει ότι δημιουργούνται ερωτήματα αν με τον Ν. 3719/2008 παραβιάζεται το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και ότι μερίδα Ελληνίδων-ων πολιτών προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) με αναφορές και για την έλλειψη δυνατότητας αποτελεσματικής προσφυγής σε εθνικά δικαστήρια. 

Στην ερώτηση πώς προτίθεται το υπουργείο να αντιμετωπίσει πιθανή καταδικαστική απόφαση από το ΕΔΑΔ, ο κ. Ρουπακιώτης επισημαίνει ότι «πάγια, και προκειμένου η χώρα μας να συμμορφωθεί σε καταδικαστικές αποφάσεις του ΕΔΑΔ και εν προκειμένω για τις αποφάσεις αρμοδιότητας του υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πέραν των ατομικών μέτρων συμμόρφωσης με την καταβολή των τυχόν επιδικαζόμενων ποσών και την λήψη και κάθε άλλου πρόσφορου μέτρου για την αποκατάσταση της νομιμότητας, ως προς τις εκάστοτε προσφεύγουσες-ντες, λαμβάνονται κατά περίπτωση και γενικά μέτρα συμμόρφωσης προς αποφυγή μελλοντικών παραβιάσεων, τα οποία ποικίλουν αναλόγως της διαπιστωθείσας παραβίασης της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». 

Ως προς την έλλειψη δυνατότητας αποτελεσματικής προσφυγής σε εθνικά δικαστήρια, ο κ. Ρουπακιώτης αναφέρει ότι «η αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου φρονεί ότι εν ανυπαρξία ειδικού ενδίκου βοηθήματος δύνανται ενδεχομένως να τύχουν εφαρμογής οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα περί προσβολής της προσωπικότητας». 

Την είδηση την βρήκαμε στις 26.2.13 από την news.in.gr στην http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231237025#.USymnfa0hgo.facebook 

Αυτή η συζήτηση ξεκίνησε από τις Lbtiq ΜΚΟ και εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ το 2006 ο καθηγητής Ν. Αλιβιζάτος δημιούργησε το Σύμφωνο Συμβίωσης που θα είχε ισχύ για όλα τα ζευγάρια, πράγμα που δεν θέλησε τόσο το ίδιο το ΠΑΣΟΚ όσο και τα υπόλοιπα κόμματα να ψηφίσουν τελικά, παρά το ότι το θέμα έφτασε στη Βουλή. Κατέληξε λοιπόν να γίνει μια άθλια συνθήκη (ως προς τα δικαιώματα) και να ισχύει παρ' όλα αυτά μόνο για ετερό ζευγάρια.
Όταν τελικά αποφασιστεί, κατά την εκτίμησή μας θα γίνει μέσω της πίεσης που θα ασκήσει το ΕΔΑΔ, τα ζευγάρια θα πρέπει πάλι να προσφύγουν σε δικαστήρια ώστε να περιλάβει το Σύμφωνο Συμβίωσης περισσότερα δικαιώματα και έως ότου αναγνωρίσει τα ίδια δικαιώματα με αυτά του πολιτικού γάμου.

Η Park Geun-hye η πρώτη προεδρίνα της Νότιας Κορέας

Χωρίς οικογένεια, μαχητική και "βασίλισσα των πάγων" 

Η Παρκ Γκεούν-χιέ - Park Geun-hye ανέλαβε τη Δευτέρα τα καθήκοντά της ως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Νότιας Κορέας, αξίωμα που αποτελεί επιστέγασμα μίας ζωής που χαρακτηρίστηκε από προνόμια και τραγωδίες. 

Αντίθετα με τους προκατόχους της, η Παρκ Γκεούν-χιέ γνωρίζει καλά το προεδρικό μέγαρο, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια πριν αναλάβει, μετά τη δολοφονία της μητέρας της, τον ρόλο της Πρώτης Κυρίας στο πλευρό του πατέρα της Παρκ Τσουνγκ-χι, που άσκησε την προεδρία επί 18 χρόνια. Η Παρκ Γκεούν-χιέ ήταν εννέα ετών όταν ο πατέρας της κατέλαβε την εξουσία στη Νότια Κορέα το 1961 με στρατιωτικό πραξικόπημα. Άσκησε την εξουσία με σιδηρά πυγμή μέχρι τη δολοφονία του, το 1979. 

Η ηγεσία του εξακολουθεί να διχάζει τη χώρα: αρχιτέκτονας του νοτιοκορεατικού οικονομικού θαύματος μετά τον Πόλεμο της Κορέας (1950-1953), για τους μεν, απηνής διώκτης των ελευθεριών, για τους δε. 

Υιοθετώντας συμφιλιωτικούς τόνους, η Παρκ Γκεούν-χιέ καταδίκασε δημόσια στην προεκλογική της εκστρατεία την καταστολή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1960/1970: "Πιστεύω ότι μία αναλλοίωτη αξία της δημοκρατίας είναι ότι ο σκοπός δεν μπορεί να δικαιολογήσει τα μέσα στην πολιτική". 

 Η Παρκ Γκεούν-χιέ σπούδαζε στη Γαλλία το 1974 όταν ο πατέρας την κάλεσε πίσω, μετά τη δολοφονία της μητέρας της από έναν υποστηρικτή του κομμουνιστικού καθεστώτος της Βόρειας Κορέας. Πέντε χρόνια αργότερα, ο πατέρας της δολοφονήθηκε από τον επικεφαλής των νοτιοκορεατικών μυστικών υπηρεσιών και η ίδια εγκατέλειψε το προεδρικό μέγαρο και αποσύρθηκε από την δημόσια ζωή μέχρι το 1998, οπότε εξελέγη βουλευτής. Η Παρκ, 60 ετών, δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν έχει παιδιά, κατάσταση την οποία κατόρθωσε να μετατρέψει σε εκλογικό πλεονέκτημα απέναντι σε έναν πληθυσμό κουρασμένο από οικογενειακά σκάνδαλα διαφθοράς πολλών προέδρων. "Δεν έχω οικογένεια για να ασχοληθώ και δεν έχω παιδιά για να με κληρονομήσουν. Εσείς, ο λαός, είστε η οικογένειά μου και η ευτυχία σας είναι ο λόγος για τον οποίο παραμένω στην πολιτική", δήλωνε πριν από τις εκλογές. "Όπως μία μητέρα που αφιερώνει τη ζωή της στην οικογένειά της, θα γίνω η πρόεδρος που φροντίζει τη ζωή καθενός από εσάς", έλεγε, απευθυνόμενη σε μία εκλογική βάση που θεωρεί τις συζυγικές και οικογενειακές φροντίδες θεμέλιο της νοτιοκορεατικής κοινωνίας. 

Οι επικρίτριες της την θεωρούν απόμακρη και ψυχρή και την χαρακτηρίζουν "βασίλισσα των πάγων". Οι υποστηρικτές της επαινούν την ηρεμία της, τις ηγετικές της ικανότητες και μία μαχητικότητα που θα της χρειαστεί σε μία πατριαρχική χώρα, όπου οι γυναίκες κατέχουν μόνο το 1% των ηγετικών επιχειρηματικών θέσεων. Το 2006, κατά τη διάρκεια πολιτικής συγκέντρωσης, ένας άνδρας της επιτέθηκε μαχαιρώνοντάς την στο πρόσωπο. Κατά τη διάρκεια της πενταετούς θητείας της θα κληθεί να ασχοληθεί με επείγουσες υποθέσεις όπως η Βόρεια Κορέα. 

Η Παρκ αναφέρθηκε σήμερα μετά την ορκωμοσία της στην πρόσφατη πυρηνική δοκιμή της Πιονγκγιάνγκ, χαρακτηρίζοντάς την απειλή για την επιβίωση και το μέλλον του κορεατικού λαού, δεσμεύθηκε ωστόσο να ακολουθήσει μία πολιτική βήμα-βήμα προσέγγισης της Βόρειας Κορέας. 

Αντίθετα με τον προκάτοχό της Λι Μγιούνγκ-Μπακ, επίσης συντηρητικός, ο οποίος είχε υιοθετήσει σκληρή γραμμή, η Παρκ δήλωσε ότι η πολιτική της απέναντι στην Πιονγιάνγκ θα βασίζεται στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης, βήμα-βήμα , και επί τη βάσει μία αξιόπιστης δύναμης αποτροπής. Θα κληθεί επίσης να απαντήσει τις αυξανόμενες ανησυχίες της μεσαίας τάξης, που πλήττεται από οικονομική ανασφάλεια και τις κοινωνικές ανισότητες. 

Η ανάληψη της προεδρίας από μία γυναίκα αποτελεί ιστορικό γεγονός για την πατριαρχική Νότια Κορέα. Ωστόσο, σύμφωνα με την Κιμ Εούν-Γιού, διευθύντρια του Κέντρου για τις γυναίκες και την πολιτική, η Παρκ είναι γυναίκα μόνο με τη "βιολογική έννοια" του όρου. "Ως πολιτικός, τα τελευταία 15 χρόνια, η Παρκ δεν έκανε ορατές προσπάθειες για να βοηθήσει τις γυναίκες στην πολιτική ή σε άλλους τομείς", λέει. 


Την είδηση την βρήκαμε στις 25.2.13 από την nooz.gr στην http://www.nooz.gr/woman/xoris-oikogeneia-maxitiki-kai-vasilissa-ton-pagon

Ην. Πολιτείες, Ομοσπονδιακή αναγνώριση της Ισότητας του Γάμου

Από το αμερικανικό Ανώτατο Δικαστήριο ζήτησε η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα να καταργήσει νόμο που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1990 και χαρακτηρίζει σε ομοσπονδιακό επίπεδο το μυστήριο του γάμου αποκλειστικά ως ένωση μίας γυναίκας και ενός άνδρα.

Όπως αναμένεται, το αίτημα θα εξεταστεί από στις εννέα «σοφές» του σώματος, οι οποίες θα κληθούν να αποφασίσουν στις 26 και 27 Μαρτίου για το ακανθώδες θέμα της αναγνώρισης των ενώσεων μεταξύ λεσβιακών ζευγαριών, μέσω της κατάργησης του νόμου, που ονομάζεται «Προάσπιση του Γάμου» (DOMA). 

Το νομοθέτημα αυτό «παραβιάζει τη θεμελιώδη εγγύηση της ισότητας» απέναντι στους νόμους που απορρέει από το αμερικανικό Σύνταγμα, επιχειρηματολογεί η κυβέρνηση στην προσφυγή της. 

Κατά την ίδια πηγή, ο νόμος DOMA «εμποδίζει δεκάδες χιλιάδες λεσβιακών ζευγαριών, που σύμφωνα προς τους νόμους της Πολιτείας της είναι νόμιμα νυμφευμένα, να χαίρουν των ίδιων ομοσπονδιακών ευεργετημάτων με τα ετερό ζευγάρια». 

«Καθώς η διάκριση τούτη δεν είναι δικαιολογητέα στο όνομα της προάσπισης σημαντικών κυβερνητικών συμφερόντων (DOMA), αυτή η νομοθεσία είναι αντισυνταγματική», συμπεραίνεται στο κυβερνητικό αίτημα προς το Ανώτατο Δικαστήριο. 

Η απόφαση του Ομπάμα να αντιμετωπίσει δυναμικά το θέμα δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς τους τελευταίους μήνες ο πρόεδρος είχε στρέψει πολλές φορές την προσοχή του κι είχε πολλαπλασιάσει τις ενδείξεις —όπως στην ομιλία του για την ανάληψη των καθηκόντων της δεύτερης θητείας του, στις 21 Ιανουαρίου— πως θα στηρίξει την Lbtiq κοινότητα στην προσπάθειά της να επιτύχει τη έγκριση των ενώσεων λεσβιακών ζευγαριών, τόσο σε τοπικό, όσο και σε ομοσπονδιακό επίπεδο.


Την είδηση την βρήκαμε στι 23.2.13 από την iefimerida.gr στην http://www.iefimerida.gr/node/92012#ixzz2Lhf0xSKn http://www.iefimerida.gr/news/92012/%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CE%B6%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%BB%CF%89%CE%BD-%C2%AB%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CE%B9%C2%BB-%CE%BF-%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BC%CE%B1

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην υπηρεσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι όλο και πιο χρήσιμα όχι μόνο για την παρακολούθηση των αναδυόμενων σε έκτακτη ανάγκη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και να αποκαλύψουν ανακριβείς πληροφορίες. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι όταν Twitter με βοήθησε να εντοπίσω τις λάθος συμφραζόμενες πληροφορίες σχετικά με ένα νέο βίντεο που αφορούσε μια εκτέλεση στη Συρία. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα στο οποίο η συντονισμένη πραγματογνωμοσύνη των κοινωνικών μέσων δικτύωσης μπορεί να ανοίξει νέες ευκαιρίες για τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχοντας πει αυτά, οι προκλήσεις και οι παγίδες είναι πολλές. Σκεφτόμουν για τα θέματα αυτά πολύ κατά την προετοιμασία για μια συζήτηση στην Truthloader την περασμένη εβδομάδα σχετικά με το πώς δημοσιογραφία των πολιτισών αλλάζει τον κόσμο. Επίκαιρη υπόθεση είναι οι επερχόμενες εκλογές στην Κένυα, για την οποία είναι ίσως οι καλύτερες εκλογές για παρακολούθηση από (πολίτισες) στην ιστορία. 

Φυσικά, η δημοσιογραφία των πολιτισών δεν είναι ένα νέο φαινόμενο-σκεφτείτε την υπόθεση του βασιλιά Rodney στις αρχές της δεκαετίας του 1990, για να αναφέρουμε μόνο ένα γνωστό παράδειγμα. Ωστόσο, η ψηφιακή επανάσταση και η εμφάνιση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έχει σημαντικές επιπτώσεις στο έργο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχω πριν ανεβάσει στο μπλόγκ παραδείγματα της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για την κινητοποίηση και σχετικά με τη χρήση των βίντεο για να τεκμηριώσουν τα πιθανά εγκλήματα πολέμου στη Συρία. Σήμερα, αξιολογώ τη γενική αξία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για την παρακολούθηση και την τεκμηρίωση (τα ζητήματα που επισημαίνονται παρακάτω δεν είναι με κανένα τρόπο πλήρη). 

Η σκηνή του εγκλήματος στα χέρια σας 
Παρόμοια με τις δημοσιογράφισες, οι ερευνήτριες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορούν να καλύψουν όλα τα μέρη ταυτόχρονα και τις μπορεί να απαγορευθεί η πρόσβαση σε ένα πιθανό τόπο του εγκλήματος συνολικά. Η αύξηση της δημοσιογραφίας των πολιτισών και των πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης κατά την τελευταία δεκαετία έχει οδηγήσει σε ένα χείμαρρο πιθανών απόδειξεων παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε συνδυασμό με τα ισχυρά εργαλεία, όπως η Google Earth, οι ερευνήτριες έχουν τώρα εκατοντάδες πιθανές σκηνές εγκλήματος στα χέρια τις (βλ. παραδείγματα). 

Στις αρχές Δεκεμβρίου, ένα φρικιαστικό βίντεο ήρθε στην οθόνη μου όπου απεικονίζεται ένα παιδί που παίρνει μέρος σε αποκεφαλισμό, σύμφωνα με πληροφορίες το Σαββατοκύριακο 8 Δεκεμβρίου 2012, στη Χομς. Όπως αναφέρθηκα προηγουμένως, πηγαίνοντας σε μια επιμελημένη λίστα Twitter της Συρίας γρήγορα οδηγήθηκα στο να ανακαλύψω ότι η σκηνή είχε εκτυλιχθεί τουλάχιστον αρκετές εβδομάδες πριν, και ανέφερε ότι η τοποθεσία μπορεί να ήταν λάθος. Για να είμαι σαφής, αυτά τα νέα ευρήματα δεν ελαττώνουν την εγκληματικότητα-εγκλήματα, όμως το ότι προσδιορίζουν τον τόπο και το χρόνο ενός περιστατικού είναι ζωτικής σημασίας για τον καθορισμό συμμόρφωσης του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. Αυτό το βίντεο έχει αναφερθεί επίσης στην επίσημη συστηματική έρευνα του ΟΗΕ εγκλημάτων πολέμου και παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Συρία, που κυκλοφόρησε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα. 

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως αποδεικτικό στοιχείο 
Ο Mark Little προσδιορίζει τρία κεντρικά βήματα της Storyful (ένα γραφείο κοινωνικής δικτύωσης) διαδικασία επιμέλειας του: Ανακάλυψη - Επαλήθευση - Διανομή. Στην έρευνα και την υπεράσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν υπάρχει σημαντική αλληλεπικάλυψη με τα δύο πρώτα βήματα αυτής της διαδικασίας (ανακάλυψη και επαλήθευση). Ωστόσο, θα έλεγα ότι υπάρχει μια σαφής διαφορά στην δημοσιογραφία γύρω από το τελικό βήμα (διανομή). Ενώ οι δημοσιογράφισες κοιτάμε πώς να "μετατρέψουμε αυτό το περιεχόμενο σε ιστορία", ψάχνουμε να μετατρέψουμε τις ιστορίες σε αποδεικτικά στοιχεία για να χρησιμεύσουν στην υπεράσπιση και στα δικαστήρια. Ενώ ένα βίντεο στο YouTube που δείχνει τον αντάρτικο στρατό της Συρίας να καταρρίπτοει ένα ελικόπτερο θα μπορούσε να είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία, είναι λιγότερο ενδιαφέρον για μια ερευνήτρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς η σκηνή που απεικονίζεται είναι πιθανό να συμμορφώνεται με τους κανόνες της ένοπλης σύρραξης. 

Τα βίντεο που έχουν άμεση σχέση με την ερευνήτρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αυτά, όπως μια σειρά που καταγράφει-τεκμηριώνει επίθεση σε σημείο ελέγχου του στρατού της Συρίας κοντά στην Ιντλίμπ. Τα βίντεο συμπεριλαβμάνουν τη συνοπτική εκτέλεση των συλληφθέντων στρατιωτών από ένοπλους μαχητές της αντιπολίτευσης, το οποίο απεικονίζει ένα πιθανό έγκλημα πολέμου σε εξέλιξη. Η Διεθνής Αμνηστία, έσπευσε να αποδοκιμάσει δημοσίως αυτήν την πράξη. Δυστυχώς, η ποσότητα των βίντεο που προέρχονται από τη Συρία είναι ιδιαιτέρως μεγάλη, και πολλά πλάνα είναι δύσκολο να εξακριβωθούν. 

Η χρήση αυτού του περιεχομένου στο δικαστήριο είναι ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι. Κατ' αρχάς, υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με την αξιοπιστία και τους κανόνες παραδεκτού των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ως αποδεικτικά στοιχεία τα βίντεο. Δεύτερον, θα πρέπει να αναπτύξουμε εργαλεία και εφαρμογές καταγραφής μεταδεδομένων-όπως η ακριβής τοποθεσία, ώρα και ημερομηνία, έτσι ώστε να αυξηθεί η αξία των ερευνητριών αανθρωπίνων δικαιωμάτων και της Εισαγγελίας. Ευτυχώς, κάποια πρόοδος είναι ήδη σε εξέλιξη και στα δύο μέτωπα: Όλο και περισσότερες άνθρωποι ψάχνουν για το παραδεκτό των ερωτήσεων, και χάρη στις Ματυρίες, ένα πρωτοποριακό πρωτότυπο για μια φωτογραφία και εφαρμογή ταυτότητας της κάμερας (InformaCam) είναι ήδη υπό ανάπτυξη. Μια σχετική εφαρμογή για το κινητό (από τις Φυσικούς Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, DataDyne και InformCam) "θα εξοπλίσει γιατρίνες και νοσοκόμες με σημαντικά εργαλεία για τη συλλογή, την τεκμηρίωση και τη διατήρηση στο δικαστήριο-παραδεκτά ιατροδικαστικά στοιχεία από μαζικές θηριωδίες συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής βίας και των βασανιστηρίων". 

 Όρια 
Πρέπει να είμαστε προσεκτικές για να μην δούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και τις συνοδευτικές εφαρμογές των κινητών) ως μια καθολική λύση για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της παρακολούθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στην πραγματικότητα, οι ανισότητες σε υποδομές, σε πρόσβαση στην τεχνολογία και στην επιτήρηση της κατάστασης μπορεί εύκολα να οδηγήσει στην ελλιπή καταγραφή παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στηριζόμενη υπερβολικά στη δημοσιογραφία της πολίτισας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φέρει έτσι τον κίνδυνο να παράβλεψης των κακοποιήσεων-μόνο και μόνο επειδή δεν εμφανίζεται στο Twitter feed μου δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει. Μια από τις πρόσφατες εργασίες μου εστιάζουν σε πολιτικά στρατόπεδα φυλακών στη Βόρεια Κορέα. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο (και επικίνδυνο) είναι να παρέχει και να συλλέγει η πολίτισα περιεχόμενο από εκεί. 

Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες λύσεις για να παρακάμψουν τους περιορισμούς, ακόμη και σε αυτές τις κλειστές χώρες όπως η Βόρεια Κορέα-περισσότερα για αυτό στην επερχόμενη ανάρτηση του blog μου κατά τη διάρκεια των επόμενων εβδομάδων.


Την είδηση την βρήκαμε στις 20.2.13 και την μεταφράσαμε από την amnestyusa γραμμένη από τον Christoph Koettl στην http://blog.amnestyusa.org/middle-east/twitter-to-the-rescue-how-social-media-is-transforming-human-rights-monitoring/

Γερμανία: Ναι στην διαδοχική παιδοθεσία για τα λεσβιακά ζευγάρια

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Γερμανίας επέκτεινε τους νόμους της Lbtiq παιδοθεσίας ώστε να γίνουν σύμφωνα με τους νόμους που ισχύουν για τα ετερό ζευγάρια. 

Το δικαστήριο έκρινε ότι η ισχύουσα νομοθεσία εισάγει διακρίσεις. 

Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης ανέτρεψε την απαγόρευση στις 19 Φεβρουαρίου στις λεγόμενες “διαδοχικές παιδοθεσίες" για λεσβιακά ζευγάρια που έχουν Σύμφωνο Συμβίωσης. 

Σύμφωνα με την απόφαση, αν μια συντρόφισα έχει παιδοθετήσει ένα παιδί, η άλλη συντρόφισα έχει πλέον το δικαίωμα να γίνει η θετή γονέας του παιδιού.

Μέχρι τώρα, μπορούσε να παιδοθετήσει μόνο το βιολογικό παιδί της συντρόφισάς της. Αυτή η πτυχή του δικαίου της παιδοθεσίας είχε προηγουμένως εφαρμογή μόνο σε ετερό ζευγάρια, μια διάκριση που το δικαστήριο της Καρλσρούης έκρινε πως είναι ενάντια στο βασικό δίκαιο της Γερμανίας και ως εκ τούτου ήταν αντισυνταγματική. 

Το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι τα λεσβιακά ζευγάρια θα μπορούν να έχουν παιδιά, όπως και τα παντρεμένα ζευγάρια. 

"Όπως στο γάμο έτσι και στο Σύμφωνο Συμβίωσης, η παιδοθεσία παρέχει στα παιδιά νομική ασφάλεια και υλικά πλεονεκτήματα όσον αφορά τη φροντίδα, το επίδομα και το κληρονομικό δίκαιο", είπε ο προεδρεύων δικαστής Ferdinand Kirchof στο δικαστήριο. 

Η απόφαση ήρθε μετά τη νομική προσφυγή μιας λεσβίας που της είχαν απαγορεύσει την παιδοθεσία ενός βουλγαρικής καταγωγής παιδιού το οποίο είχε παιδοθετήσει ήδη η συντρόφισά της. 

Η απόφαση της Τρίτης δεν αλλάζει τη νομοθεσία, η οποία απαγορεύει στα λεσβιακά ζευγάρια να παιδοθετήσουν από κοινού ένα παιδί. Μπορούν ακόμη να παιδοθετήσουν μόνο το ίδιο το παιδί σε ατομική βάση. 

Η Γερμανία νομιμοποίησε το Σύμφωνο Συμβίωσης το 2001, αλλά παρά τις πρόσφατες αποφάσεις στην Αγγλία και στη Γαλλία, δεν έχει ακόμη κινηθεί για να επιτρέψει τον Lbtiq γάμο. 

Την ειδηση την βρήκαμε στις 19.2.13 από την dw.de στην http://www.dw.de/germanys-top-court-extends-gay-adoption-law/a-16609658 

Υπάρχει ρητή Συνταγματική αναφορά για το φύλο των μελλονύμφων στο γάμο στη Γερμανία και είναι εξαιρετικά δύσκολη η αλλαγή στο Σύνταγμα. 

Τα λεσβιακά ζευγάρια που έχουν Σύμφωνο Συμβίωσης έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις, αλλά πολύ λιγότερα δικαιώματα από τα ετερό ζευγάρια. 
Νομικά οι σύζυγοι Συμφώνου Συμβίωσης θεωρούνται συγγενείς, δηλαδή επιτρέπεται να φέρουν το ίδιο όνομα και να παρουσιάζονται οικογενειακά, κοινωνικά και επαγγελματικά ως σύζυγοι. Εάν μάλιστα η μία είναι αλλοδαπή, μπορεί χωρίς πρόβλημα να πάρει άδεια παραμονής και εργασίας. Επίσης επιτρέπεται η παιδοθεσία, εάν η μία από τις δύο έχει παιδιά από προηγούμενο γάμο ή σχέση. 
Στα λιγότερα δικαιώματα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστά το φορολογικό σύστημα, όπου ενώ επιτρέπεται οι λεσβίες σύζυγοι να έχουν κοινή περιουσία, ο φόρος κληρονομίας είναι τόσο υψηλός, που στην πράξη καθίσταται αδύνατο να κληρονομήσει κάποια λεσβία την σύζυγο της. Κι αυτό διότι τα λεσβιακά ζευγάρια δεν δικαιούνται διευκολύνσεων σε αντίθεση με τα ετερό ζευγάρια που τυγχάνουν διευκολύνσεων της τάξεως έως και 500.000 Ευρώ. 
Όπως τα ετερό ζευγάρια σε γάμο σε περίπτωση διαζυγίου η οικονομικά ασθενέστερη υποστηρίζεται από την πρώην σύζυγο, ενώ σε περίπτωση ανεργίας της μίας εκ των συζύγων μετράει και το εισόδημα της άλλης που εργάζεται, πράγμα που σημαίνει ότι η άνεργη δικαιούται και λαμβάνει λιγότερο επίδομα.

"UNEXPOSED" έκθεση γυναικών στο Ίδρυμα Κακογιάννη

Η ξεχωριστή έκθεση "UNEXPOSED", που αποτελείται από "μη εκτεθειμένα" έργα που δημιούργησαν 40 νέες γυναίκες καλιτέχνιδες που ζουν στο Ιράν, συνεχίζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, έως τις 24 Μαρτίου 2013. 

Η έκθεση που επιμελείται η ιστορικός τέχνης Fery Malek-Madani περιλαμβάνει 70 έργα νέων καλιτέχνιδων, οι οποίες επιλέχθηκαν ανάμεσα σε 400 καλλιτέχνιδες, με κριτήριο να ζουν μόνιμα στο Ιράν, να έχουν γεννηθεί μεταξύ 1971 και 1991 και να έχουν τουλάχιστον μια ατομική έκθεση στο βιογραφικό τις. 

Η επιλογή έγινε με γνώμονα την ελευθερία έκφρασης και οι καλιτέχνιδες που συμμετέχουν με ζωγραφική, video και κατασκευές, αποδεικνύουν ότι σε μια χώρα που η θρησκεία, ο διαχωρισμός των φύλων και η αντι-δυτική κουλτούρα είναι καθημερινότητα, υπάρχει πάντα τρόπος για φαντασία και δημιουργία. 

Οι καλλιτέχνιδες χρησιμοποιούν σύμβολα και παραβολές λόγω των περιορισμών που επιβάλλει η λογοκρισία, πράγμα που τις δίνει τη δυνατότητα να απεικονίσουν με διαφορετικά θέματα, τεχνικές και υλικά την αναζήτησή τις για ελεύθερη έκφραση και σχολιασμό. 

Η επιμελήτρια της έκθεσης, ιστορικός τέχνης Fery Malek-Madani σημειώνει: 

"Oι γυναίκες, που εδώ και χιλιάδες χρόνια δημιούργησαν την Ιρανική κουλτούρα, έχουν αρκετές ευκαιρίες να δείξουν την διαφωνία τις ως προς τις ιδέες που επέβαλε η Επανάσταση, η Ισλαμική ιδεολογία και η παραβίαση των δικαιωμάτων τις. Όλες-οι είναι σύμφωνες ότι την αλλαγή στο Ιράν θα φέρουν οι γυναίκες και η νεολαία. 

Τι είναι λοιπόν καλύτερο από το να δει καμιά από κοντά τις σκέψεις των νέων γυναικών. Η διεθνοποίηση της αμφισβήτησης μέσα από την τέχνη ξεπερνά τις όποιες απαγορεύσεις. 

Οι 40 καλιτέχνιδες, νέες γυναίκες που ζουν στο Ιράν επελέγησαν ανάμεσα σε 400 υποψήφιες που το έργο τις δεν έχει σχεδόν ποτέ εκτεθεί - γι αυτό και ο τίτλος unexposed. Οι μη εκτεθειμένες. 

Προσωπικά, έζησα έντονες και σημαντικές στιγμές με κάθε μια από τις καλλιτέχνιδες στην Τεχεράνη και τα περίχωρα, είτε προέρχονταν από άνετο και εξασφαλισμένο περιβάλλον είτε από θρησκευόμενο, ταπεινό και παραδοσιακό. Από τότε φέρω μέσα μου την ελπίδα ότι το Ιράν σαν λαμπρός ήλιος θα λάμψει και πάλι μέσα από τα μαύρα σύννεφα. 

Η έκθεση των νέων γυναικών δίνει στις Ιρανές καλιτέχνιδες την ευκαιρία και τη δυνατότητα να παρουσιάσουν τα έργα τις στις Βρυξέλλες, την Αθήνα και τη Βαρσοβία, να μεταδώσουν τα μηνύματα τις και να αποκαλύψουν τις δημιουργίες τις"... 

Η έκθεση UNEXPOSED έχει ήδη παρουσιαστεί με μεγάλη επιτυχία στις Βρυξέλλες, τον Νοέμβριο 2012, όπου εγκαινιάστηκε από την Υπουργίνα Γαλλόφωνης Κοινότητας του Βελγίου. Οργανώθηκε από το μη κερδοσκοπική οργάνωση Art Cantara. 

Στην Αθήνα, η έκθεση θα πλαισιωθεί με παράλληλες εκδηλώσεις (προβολές ταινιών, ομιλίες-ανοικτές συζητήσεις) και μετά θα μεταφερθεί στη Βαρσοβία (Απρίλιο-Μάιο 2013). 

Επιμέλεια: Fery Malek - Madani, ιστορικός τέχνης 
Συντονισμός: Ε. & Φ. Κυπραίος Οργάνωση: Art Cantara 

Ένα μικρό ιστορικό: 
Η σύγχρονη τέχνη στο Ιράν μέσα από ημερομηνίες κλειδιά 

Πρώτη Περίοδος 1911: 
δημιουργία της Σχολής Καλών Τεχνών από τον Kamal-ol-Molk, ζωγράφο της Αυλής -με σπουδές στην Ευρώπη- ο οποίος εισήγαγε δυτικότροπα θέματα και τάσεις στη σχολή συμπεριλαμβανόμενου και του νατουραλισμού. 

Οι καλλιτέχνιδες-ες στράφηκαν και ενστερνίστηκαν τα νέα ρεύματα από τη Δύση και έστρεψαν την πλάτη τις στην παραδοσιακή Περσική ζωγραφική και τις μινιατούρες. 

Δεύτερη Περίοδος 
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: η Σχολή Καλών Τεχνών της Τεχεράνης ακολούθησε κατά γράμμα τα καλλιτεχνικά ρεύματα και τις τάσεις της Σχολής Καλών Τεχνών των Παρισίων. Ο εξπρεσιονισμός, ο φοβισμός και η αφαιρετική τέχνη αναπτύχθηκαν και οι καλλιτέχνιδες-ες που εντάχθηκαν σ’ αυτά θεωρούνται η πρώτη γενιά μοντέρνων καλλιτέχνιδων-ων στο Ιράν. 

Την εποχή αυτή γίνεται και το πρώτο ρήγμα στην καλλιτεχνική κοινότητα με την εμφάνιση ομάδας καλλιτέχνιδων-ών που θέλησε να διατηρήσει την πολιτιστική ταυτότητα της Περσίας, και αντιστάθηκε στην απόλυτη δυτικοποίηση της Τέχνης στη χώρα. 

Τρίτη Περίοδος 1949: 
Ανοίγει η Αίθουσα Τέχνης Apadana στην Τεχεράνη, η πρώτη γκαλερί μοντέρνας τέχνης στη χώρα. 

1958: Πρώτη Biennale Τεχεράνης και ίδρυση Σχολής Διακοσμητικών Τεχνών με νέους τομείς όπως η γραφιστική, εικονογράφηση βιβλίων κ.α. Εφαρμόζονται νέες τάσεις και στυλ από τον Κυβισμό ως την Pop Art και το Σουρεαλισμό. Ανθούν οι αίθουσες τέχνης και τα μουσεία χάρη στη συνεργασία ιδιωτικής πρωτοβουλίας και δημόσιων αρχών. Ο ενθουσιασμός του "μοντερνισμού" περιθωριοποιεί τις μινιατουρίστριες-ες. 

1978: Εγκαίνια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και αγορά έργων τέχνης φημισμένων παγκοσμίως καλλιτέχνιδων-ών από την Αυτοκράτειρα. Η συλλογή που διαμόρφωσε το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Τεχεράνης αποτελεί τη μεγαλύτερη συλλογή έργων μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης στα νότια της Μεσογείου και λόγω της Επανάστασης, δυστυχώς, δεν είναι επισκέψιμη. 

Τέταρτη Περίοδος 1979: 
Ισλαμική Επανάσταση. Η τέχνη απλώς απαγορεύεται. Αίθουσες Τέχνης, Σχολές Καλών Τεχνών και Ακαδημίες κλείνουν. 

Μετά την Πολιτιστική Επανάσταση, που διήρκεσε αρκετά χρόνια, επιτράπηκε η καλλιτεχνική έκφραση αλλά με θέματα περιορισμένα όπως οι αναφορές σε πολέμους (πόλεμος Ιράν-Ιράκ 1980-88), τα θρησκευτικά κα μυστικιστικά θέματα. Μετά το 1988 γεννήθηκαν νέες γκαλερί, σχολές και ατελιέ. 

Σήμερα στο Ιράν η Τέχνη διδάσκεται στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, επιτρέπεται η φοίτηση και στα δυο φύλα και η παρακολούθηση μαθημάτων γίνεται με εισαγωγικές εξετάσεις. 

Στην Τεχεράνη λειτουργούν 100 περίπου γκαλερί και η πλειονότητά τις διευθύνεται από γυναίκες. 

Ημέρα & Ώρα: Δευτέρα - Κυριακή: 18.00 - 22.00 Είσοδος ελεύθερη 

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος 

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 3418 550


Την είδηση την βρήκαμε στις 20.2.13 από την nooz.gr στην http://www.nooz.gr/entertainment/unexposed-sto-idruma-mixalis-kakogiannisjmg

ΕΔΑΔ και Γερμανία αποφάσισαν πως τα λεσβιακά ζευγάρια είναι κανονικές γονείς

Το Ευρ. Δικαστ. Ανθρ. Δικαιωμάτων και το Ανώτατο Δικαστήριο της Γερμανίας αποφάσισαν πως τα λεσβιακά ζευγάρια είναι κανονικές γονείς 

Σήμερα, δύο Ανώτατα Δικαστήρια στην Ευρώπη, αποφάνθηκαν υπέρ του να παιδοθετούν τα Lbtiq ζευγάρια. Και οι δύο αποφάσεις καθιστούν σαφές ότι τα λεσβιακά ζευγάρια προσφέρουν στα παιδιά την ίδια ασφάλεια και σταθερότητα, όπως κάνουν τα ετερό ζευγάρια. Με την πρώτη απόφαση, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε την υπόθεση Χ και άλλες-οι κατά Αυστρίας. Το δικαστήριο έκρινε ότι η αυστριακή κυβέρνηση δεν προσκόμισε κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι θα ήταν επιζήμιο για τα παιδιά να μεγαλώσουν με ένα λεσβιακό ζευγάρι ή να έχει δύο μητέρες και δύο πατέρες για νομικούς λόγους. 

Η ολομέλεια το Ανωτάτου Δικαστηρίου έκρινε ότι από τότε που άγαμα ετερό ζευγάρια μπορούν να παιδοθετούν η μία τα παιδιά του άλλου βάσει της αυστριακής νομοθεσίας, δεν υπήρχε βάσιμος λόγος να απαγορεύεται στα λεσβιακά να παιδοθετούν η μια τα παιδιά της άλλης. 

Στη δεύτερη σημερινή απόφαση, το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα, θεσπίζοντας ότι η διαδοχική παιδοθεσία θα πρέπει να είναι ανοικτή στα Lbtiq ζευγάρια υπό τις ίδιες συνθήκες όπως στα ετερό ζευγάρια (αν και η από κοινού παιδοθεσία παραμένει μη διαθέσιμη). 

Η ευρωβουλευτίνα Ulrike Lunacek, Συμπροεδρίνα της Lbtiq Διακομματικής Ομάδας, σχολίασε: "Αυτές οι αποφάσεις έγκαιρα επιβεβαιώνουν αυτό που μας είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες: Οι Lbtiq ήδη ζουν σε οικογένειες και επίσης έχουν παιδιά, και είναι εξίσου καλές οικογένειες, σε σύγκριση με τα ετερό ζευγάρια. Αγαπάμε τα παιδιά μας, και μεγαλώνουν σε σταθερές οικογένειες". 

"Όμως τα παιδιά, παραμένουν θύματα της μισαλλοδοξίας της κοινωνίας απέναντι στις γονείς τις-τους. Σήμερα οι δικαστικές υποθέσεις θα οδηγήσουν σε μια καλύτερη ζωή για τις οικογένειες με λεσβίες γονείς στη Γερμανία, στην Αυστρία και στην υπόλοιπη Ευρώπη". Τις τελευταίες ημέρες, ο Αναπληρωτής Πρωθυπουργός Bekir Bozdağ ανακοίνωσε ότι οι διπλωμάτισες της Τουρκίας θα κληθούν να ανακαλούν-παίρνουν πίσω τα παιδιά από την Τουρκία που παιδοθετούνται από λεσβιακές οικογένειες σε χώρες της Ευρώπης. 

Αντιδρώντας, η Αντιπροεδρίνα της Lbtiq Διακομματικής Ομάδας, ευρωβουλευτίνα Sophie in 't Veld δήλωσε: «Αυτές οι αποφάσεις θα πρέπει να βοηθήσουν τον κ. Bozdagνα να βάλει το μυαλό του  να ξεκουραστεί: οι λεσβιακές οικογένειες είναι ακριβώς το ίδιο όπως και κάθε άλλη οικογένα". 

"Τα λεσβιακά ζευγάρια είναι νόμιμες γονείς τις τελευταίες 12 χρονιές στην Ολλανδία, και φυσικά σε δώδεκα χρόνια δεν υπήρξε κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι αυτό έβλαψε τα παιδιά με οποιοδήποτε τρόπο. Ελπίζω περισσότερες χώρες της ΕΕ θα ακολουθήσουν τώρα το παράδειγμά". 


Την είδηση την βρήκαμε στις 19.2.13 και την μεταφράσαμε από lgbt-ep.eu στην http://www.lgbt-ep.eu/press-releases/european-german-high-courts-rule-same-sex-couples-are-regular-parents/

Η ζωή και ο θάνατος της Βιρτζίνια Στέφεν Γουλφ Α'

Η ζωή και ο θάνατος της Virginia Stephens Woolf 1882-1941

Βιρτζίνια "προσπάθησα να πω την αλήθεια ... την αποσπώ σταγόνα-σταγόνα από το μυαλό μου", και ανέλαβε τη δέσμευση να βιώσει τον κόσμο ως γυναίκα, αλλά τι της κόστησε αυτό; 

Μια γυναίκα με το να κατανοήσει την κατάστασή της προκαλεί τον πρόδρομο της τρέλας, ως εκ τούτου μαθαίνει νωρίς να θάβει τις επιπτώσεις της, να διαγράφει τις γνώσεις της από αυτήν, να την καταπνίγει, να ρίχνει σοβά πάνω σε αυτή με τα χόμπι και τα τρόφιμα, τα ψώνια και το σεξ, κλειδόντας τις πληροφορίες που χρειάζεται για να συνειδητοποιήσει την αυθεντικότητα της. Τώρα και πάλι κλέβει ματιές από αυτή (την αλήθεια), και αν οι πλανήτες ευθυγραμμιστούν τότε το χάσμα ανοίγει, και είναι απόλυτο, και αν είναι τυχερή, μόνο αν είναι τυχερή, γίνεται μια ριζοσπάστρια του γυναικείου κινήματος. 

Στο γενναίο και αμφιλεγόμενο βιβλίο της, "Ποιος φοβάται τον Leonard Woolf", η Irene Coates εξερευνά τι σημαίνει να είσαι Virginia Stephens Woolf στην περιστολή της βικτωριανής Αγγλίας. Ο τίτλος είναι ένδειξη για το μύχιο γεγονός ότι για την  ίδια την Irene Coates υπάρχει ένα συγκεκριμένο άτομο, που είναι υπεύθυνο για το θάνατο της Βιρτζίνια: ο σύζυγός της. Το βιβλίο είναι μια διάψευση από την πληθώρα των βιογραφιών που γράφτηκαν από δύο ανθρώπους που ήταν κοντά στην Virginia (μέλη της οικογένειας) και από λιγότερο γνωστούς ακαδημαϊκούς που απαλλάσσουν και δικαιώνουν τον Leonard, που απεικονίζεται ως ο πολυπαθής σύζυγος μιας τρελής. Βιβλία με τίτλους όπως «Ένας γάμος Αληθινών μυαλών" (που προέρχεται από σαιξπηρικό απόσπασμα), γραμμένο από τον George später και τον Ian Parsons, αναβλύζουν τη συναισθηματική και πνευματική σύνδεση που έρεε μεταξύ του ευτυχισμένου ζευγαριού. Αλλά η Coates επισημαίνει ότι: 

"Για κάποιο λόγο οι περισσότεροι σχολιαστές είναι ικανοποιημένοι με το να τον απεικονίζουν ως σύζυγο της Virginia Stephens Woolf- έναν ευτυχώς καλόπιστο χαρακτήρα, ακόμα και ως “άγιο”-που την κράτησε ζωντανή στη διάρκεια των γύρων της «τρέλας» και επεξεργάστηκε αλλιώς το δικό του έργο. Είναι σίγουρα καιρός να αναρωτηθούμε αν αυτή η εικόνα για τον Leonard είναι έγκυρη". 

Ο Leonard συνέχισε αυτό το μοτίβο του ξαναγραψίματος της ιστορίας στην αυτοβιογραφία του, όταν η Βιρτζίνια δεν ήταν πλέον στη ζωή για να υπερασπιστεί την εαυτη της. Η Coates μας θυμίζει ότι "αυτοβιογραφία της Βιρτζίνια βρίσκεται στα δικά της γραπτά, στα ημερολόγια, στις επιστολές και τα μυθιστορήματα της, μέσα σε αυτά είναι όπου μπορούμε να τη βρούμε. Επαφίεται σε εκείνες που έρχονται αργότερα να λάβουν υπόψη τις την κοινή ζωή τους η οποία δεν πρέπει να καθορίζεται από τη στάση που ο Leonard παίρνει στην αυτοβιογραφία του. "Αυτή διερευνόντας προσεκτικά από πρώτο χέρι τις πηγές, όπως τις επιστολές, τα ημερολόγια και τα προσχέδια κειμένων και τις σημειώσεις στο περιθώριο, και από τα κομμάτια που η ίδια συνέθεσε μαζί με τους ελλείποντες κρίκους, αποκαλύπτει μια πολύ διαφορετική ιστορία από αυτή που οι ιστορικοί προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε. 

Φαίνεται ότι ήταν τρία τα σημαντικά γεγονότα της ζωής που σχηματίζουν τον εσωτερικό κόσμο της Βιρτζίνια, και τη γραφή της. Το πρώτο ήταν η σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη στα χέρια των ετεροθαλών αδελφών της, τον George και τον Gerald Duckworth, από την ηλικία των έξι ετών. Το δεύτερο ήταν γάμος της με τον Leonard, ο οποίος θα φανερωθεί στη φαντασία της, και το τρίτο ήταν η παθιασμένη ερωτική σχέση της με την Vita, η οποία θα γίνει η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος Ορλάντο. 

Πολλοί συγγραφείς έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες για να δικαιολογήσουν τις νυχτερινές επισκέψεις του George στην κρεβατοκάμαρα της Βιρτζίνια όταν η ίδια ήταν παιδί. Ο Peter Alexander, στο βιβλίο του Leonard και Virginia: Μια Λογοτεχνική συνεργασία που περιγράφει τον George ως "βαθιά στοργικό νεαρό άνδρα," και τόνισε ότι ο "George Duckworth δεν ήταν με κανένα τρόπο το τέρας της φαντασίας της Βιρτζίνια". Ο Leonard, σε μεταγενέστερη αυτοβιογραφία του, δήλωσε ότι αυτές οι πρώιμες κακοποιήσεις δεν την είχαν καταστρέψει.

Η Coates συνοψίζει τη στάση του:
"Αυτός αφιέρωσε το πρώτο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια The Voyage Out στον Gerald Duckworth, και βγήκε από τη συνήθη πορεία του για να επαινέσει τον George χωρίς, προφανώς, κάποιο υπαινιγμό ειρωνείας: "Ήταν ένα εξαιρετικό είδος ανθρώπου και, νομίζω, πολύ λάτρης της Vanessa και της Virginia". 

Αλλά η Βιρτζίνια ήξερε ότι είχε κακοποιηθεί. 
Το 1911, έγραψε στην αδελφή της Vanessa για μια εκ βάθρων συνομιλία που είχε με την Janet Case, μια γεροντοκόρη, με την οποία συνήθιζε να μελετά Ελληνικά:

«Αυτή είναι μια γυναίκα με ιδιαίτερη μεγαλοψυχία ... Καθόταν και έραβε ... και άκουσε ένα υπέροχο βρισίδι που ανέπτυξα για την ζωή γενικότερα. Έίχε ένα ήρεμο ενδιαφέρον για τη συνουσία ... και αυτό με οδήγησε στην αποκάλυψη όλων των κακοποιήσεων του George σε μένα. Προς έκπληξή μου είχε πάντα μια έντονη απέχθεια γι 'αυτόν, και συνήθιζε να του λέει, «Μπά- εσύ άσχημο πλάσμα», όταν ερχόταν σε μένα και άρχιζε τα χάδια κατά τη διάρκεια των ελληνικών μου. Όταν πέρασα στα παρασκήνια του υπνοδωματίου μου, της έπεσε η δαντέλα της και ανέπνεε σπασμωδικά σαν καλοκάγαθο έμβολο. Την ώρα του ύπνου μού είπε ότι ήταν αδιάθετη, και πήγε στην τουαλέτα, η οποία είναι περιττό να πούμε πως δεν είχε νερό στη τουαλέτα".

Η αντίδραση της Janet Case στη διήγηση της Βιρτζίνια για την κακοποίηση είναι πολύ διαφορετική από εκείνη του Leonard και του Peter Alexander». 

Πολύ πριν γνωρίσει τον Leonard, η Βιρτζίνια κέρδιζε χρήματα ως επαγγελματίας συγγράφισα, υποστηρίζοντας την εαυτή της με την δεξιοτεχνία της να γράφει άρθρα και μυθπλασίες. Είχε επίσης εγγυημένη οικονομική ασφάλεια από  την θεία της που ήταν Κουακέρα, η οποία της είχε αφήσει μια καλή κληρονομιά στη διαθήκη της, που της επέτρεπε να ζήσει ανεξάρτητη. Η εν λόγω θεία της φρόντισε τη Βιρτζίνια, αλλά όχι τις αδελφές και τους αδελφούς της, γεγονός που υποδηλώνει ότι είχε παρατηρήσει την ευαισθησία της Βιρτζίνια και ήθελε να στηρίξει τα καλλιτεχνικά ταλέντα της και να την προστεύσει από ένα γάμο της. Αλλά οι κοινωνικές πιέσεις την παγίδευσαν σε ένα γάμο. Το 1911 Βιρτζίνια έγραψε στην αδελφή της Βανέσα: 

"Μήπως αισθανόσουν τρομερή κατάθλιψη; Εγώ ναι. Δεν μπορούσα να γράψω, και όλοι οι δαίμονες εμφανίστηκαν-οι μαύροι τριχωτοί. Το να είσαι 29 και άγαμη-να είναι μια αποτυχία-άτεκνη-πάρα πολύ παράφρων, μη συγγράφισα. Πήγα στο μουσείο προσπαθώντας να τους υποτάξω". 

Η Virginia Stephen και η αδελφή της Vanessa Bell ήταν χαρισματικές, ευφυής και όμορφες. Ήταν βασικά μέλη της ομάδας Bloomsbury από όλες τις εκτιμήσεις ήταν μια ομάδα αντικορφομιστριών-μποέμ διανοουμένων, στην οποία ο Leonard Woolf ήταν ζηλόφθονο μέλος. Το 1910, η Βιρτζίνια πήρε μέρος σε αυτό που έγινε γνωστό ως «Η Υπόθεση Μέγα Θωρηκτό - The Dreadnought Affair», όπου μια ομάδα νεαρών ανδρών, μαζί με τη Βιρτζίνια που μεταμφιέστηκε ως άντρας, ντυμένη ως αυτοκράτορας της Αβησσυνίας με την ακολουθία του. 
Κλήθηκαν να επιθεωρήσουν το θωρηκτό HMS Dreadnought στο Weymouth: 

"Συμπεριφέρθηκαν με μεγάλη αξιοπρέπεια προς τις υψηλόβαθμες επισκέπτριες-ες. Στη συνέχεια εγκατέλειψαν το παιχνίδι, θα μπορούσε να υπάρξει σοβαρός αντίκτυπος, αλλά η λογική επικράτησε. Αυτό το επεισόδιο ενίσχυσε την περιφρόνηση της Βιρτζίνια για την ανδρική έπαρση-στόμφο". 

Καθώς ότι ο σύζυγός της Βιρτζίνια, Leonard ήλπιζε να γίνει βασικό μέλος της ομάδας .. Δεν είχε πολλά να πει για την καριέρα του στην Αγγλία, αν και ο ίδιος είχε εργαστεί στην Αποικιακή Υπηρεσία στην Κεϋλάνη (Σρι Λάνκα), για πολλές χρονιές, αλλά με το γάμο σε μια καθιερωμένη οικογένεια, θα αποκτήσει μια κοινωνική θέση, καθώς και την πρόσβαση στα χρήματα της Βιρτζίνια. Είχε ονειρευτεί να γίνει συγγραφέας ο ίδιος, και με τα έσοδα της Βιρτζίνια θα μπορούσε να είναι σε θέση να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του.


Βρίσκεστε στο Α' μέρος για να βρεθείτε στο Β' μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις γραμμένη από την Cherryblossomlife στην http://radicalhub.com/2012/10/21/the-life-and-death-of-virginia-woolf/ 

Στην φωτογραφία αριστερά είναι η Virginia Stephen-woolf και δεξιά είναι η Vita Sackville-West

Η ζωή και ο θάνατος της Βιρτζίνια Στέφεν Γουλφ Β'

Οι επιστολές μεταξύ Leonard και τωνς φίλων του κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στη Σρι Λάνκα μας επιτρέπουν να έχουμε μια εικόνα για τη στάση του απέναντι στις γυναίκες που, εκείνη την εποχή, η Βιρτζίνια δεν ήταν πάρα πολύ μυημένη. Μπορεί να μην είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι επισκεπτόταν τακτικά εργαζόμενες του σεξ. Είναι δυνατόν τώρα να εμφανισθεί μια εικόνα του χαρακτήρα του από ανταποκρίσεις του. 

Γράφει στον φίλο του, Lytton Strachey: 
“Το πιο εκπληκτικό και ανέντιμο πράγμα που έχω δει εδώ ήταν την περασμένη εβδομάδα στο δικαστήριο, μια υπόθεση βιασμού. Μια παλιό μέγαιρα-στρίγκλα κατηγορούσε ένα 18χρονο αγόρι πως την βίασε. Έπρέπε να την δεις το έδρανο του μάρτυρα και  το πλατύ χαμόγελο στο έδρανο των δικηγόρων, ήταν το απόλυτο βάθος. Αυτή έπρεπε να περιγράψει λεπτομερώς την όλη επιχείρηση, τη θέση-στάση και των ποδιών της-του και των χεριών της-του, των μηρών της-του και του στόματος της-του. Ήταν αρκετά σαφές ότι τον είχε αφήσει να συνουσιατεί μαζί της και μετά ενοχλήθηκε και τον κατηγόρησε: αλλά ακόμα και αυτή κατέρρευσε στο έδρανο όταν ρωτήθκε: "Πώς ξέρετε ότι το αρσενικό όργανο εισήλθε στο γυναικείο όργανο, το βλέπατε;" Τελικά, αυτή είπε ότι το ένοιωσε. "Έχετε νιώσει ποτέ το ίδιο πράγμα στα όνειρά σας;" Τελικά αυτή ανέπνευσε σπασμωδικά, λέγοντας Ναι". 

Ο Leonard βλέπει το «ναι» ως απόδειξη της ενοχής της γυναίκας. Το γεγονός ότι η γυναίκα είχε βομβαρδιστεί πέρα από την αντοχή της συστηματικά παραβλέπεται, καθώς το γεγονός ότι οι ερωτήσεις ήταν σαδιστικές και παράλογες. 
Μισογυνισμός διαπερνά μεγάλο μέρος της γραφής του Leonard κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Επίσης, η περιφρόνηση και η αντιπαθεια του στην ανδρική ομοφυλοφιλία, αντιπαθούσε ιδιαίτερα τον φίλο της Vanessa, Duncan Grant, έναν αχαλίνωτο σεξουαλικά γκέι που ήταν ο πατέρας της μικρότερης κόρης της, Angelica. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία από τη Σρι Λάνκα και ο ίδιος άφησε πίσω του μια νεαρή γυναίκα η οποία, σύμφωνα με τις συμβάσεις της εποχής, θα έπρεπε να την είχε παντρευτεί. 

Κατά τη διάρκεια των ημερών του ως προπτυχιακός στο Cambridge, ο Leonard και οι φίλοι του διασκέδαζαν μερικές φορές με τη μορφή του εκφοβισμού που ονομάζεται "Η Μέθοδος". 

"Η μέθοδος ήταν μια μορφή ψυχολογικής επίθεσης, ή πλύσης εγκεφάλου, στην οποία συμμετείχαν παγιδεύοντας ένα πρόσωπο σε κάποιο λάθος και αρνούνταν να το πιστέψουν όταν απάντούσε, οργάνωναν την υπεράσπισή τους με αδιάκοπες ερωτήσεις για ώρες μέχρι να «σπάσει». Και όλα γίνονταν για να αποκαλυφθεί η «ψυχή» του θύματος. Αυτό πραγματοποιήθηκε από ένα ζευγάρι πολύ νευρωτικών ερασιτεχνών, τον Lytton και τον Leonard, οι οποίοι είχαν θέσει τους ίδιους ως διαιτητές της λογικής ..... Όταν Leonard επέστρεψε στην Αγγλία τον Αύγουστο του 1911, έφερε μαζί του το ψυχολογικό όπλο του που είχε στο Cambridge και το τελειοποίησε στην Κεϋλάνη: Μια μέθοδος χειρισμού άλλων ανθρώπων προς όφελός του". 

Μπορούμε μόνο να αρχίσουμε να φανταζόμαστε πώς αυτός χρησιμοποίησε «Τη μέθοδο» στη Βιρτζίνια. Ευτυχώς, όπως συνέβη, αυτός δεν ήταν σε θέση να διαταράξει τη δυναμική της Ομάδας Bloomsbury, η οποία θα συνεχίσει να καθοδηγείται από τις δύο αδελφές, τη ζωγράφο Vanessa και τη συγγράφισα Βιρτζίνια. 

Μετά το γάμο, ο Leonard εγκατέλειψε την καριέρα του και άνοιξαν ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Με τα χρήματα της Βιρτζίνια αγοράσαν ένα σπίτι μαζί και το ανακαίνισαν. Εκείνος αποφάσισε να χτίσει ένα οίκημα κηπουρού στο οικόπεδο του σπιτιού, παρά το γεγονός πως πως ποτέ πραγματικά δεν άρεσε στην Βιρτζίνια το σπίτι τους (αποκαλούμενο σπίτι του Μοναχού) και μια μέρα ήλπιζε να μετακομίσει. 

Η Coates εξηγεί ότι:
"Τίποτα δεν θα τον κάνει να φύγει το σπίτι του Μοναχού και τον κήπο. Η προσεκτική της διαχείριση, αλλά καθόλου λιγότερο ιδιαίτερα στοργική στη ερωτική της σχέση με την Vita, με τις ελπίδες της για το μέλλον, της είχε δείξει ότι η ζωή της σε αυτό το εξοχικό σπίτι ήταν άσκοπα στενόχωρη. Δεν ήταν μόνο τα μικρά κλειστοφοβικά και ενοχλητικά δωμάτια, αλλά συνεχώς ενοχλούνταν επειδή η ιδιοκτησία ήταν πολύ κοντά στο χωριό Rodmell. Αντί να εξετάζουν τη φυγή, ο Leonard απασχολείται τώρα με έναν κηπουρό, τον Percy Bartholomew, ο οποίος είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά του σε ένα από τα δύο σπίτια που είχαν αποκτήσει μαζί με το οικόπεδο που αγόρασαν. Έτσι, οι δαπάνες αυξήθηκαν και η Βιρτζίνια εξυπηρετούσε μόνο στο να εδραιώσει την αυξανόμενη «αυτοκρατορία» του Leonard". 

Παρά την ετοιμότητά της να πάει με τα νερά του, και να ζήσουν όπου αυτός επέλεξε, ο ίδιος της στέρησε υλικά αγαθά που της ήταν πολυπόθητα, όπως το αυτοκίνητό της. Αυτός γράφει σχετικά με το λόγο της παραίτησής του από τη μερική εργασία του σε έναν εκδοτικό οίκο: 

"Η παραίτηση μου από τον οίκο Έθνος κατέστει δυνατή με την οικονομική κατάσταση μας, η οποία ήταν επαναστατική την περίοδο 1928 - 1931 ... Η στροφή στην καριέρα της Βιρτζίνια ως μιας επιτυχημένης συγγράφισας ήρθε το 1928 με τη δημοσίευση του βιβλίου Orlando ... Μετά το 1928 ήμασταν πάντα καλά (οικονομικά)". 

Ο Leonard παραιτήθκε από τη δουλειά του, και είπε απρόθυμα Βιρτζίνια για την απόφασή του, οπότε αυτή είχε ένα όνειρο. 

Σε αυτό απόσπασμα από το ημερόλογιο της, η Βιρτζίνια αφηγήθηκε το όνειρο:
«Ονειρεύτηκα χθες το βράδυ πως είχα μια καρδιακή ασθένεια που θα με σκοτώνε σε 6 μήνες. Ο Leonard, μετά από κάποια προσπάθεια να με πείσει, μου είπε. Το ένστικτό μου ήταν πως όλα όπως θα έπρεπε να είναι, σε τάξη, και πολύ ισχυρό: αρκετά απροσδόκητο, εννοώ εθελοντικά, όπως είναι στα όνειρα, και έτσι έχουν μια αυθεντικότητα που μου κάνει μια τεράστια, και διεισδυτική εντύπωση. Πρώτον, ανακουφίστηκα -λοιπόν έχει να κάνει με τη ζωή ούτως ή άλλως (ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι), τότε φρίκη, μετά επιθυμούσα να ζήσω, μετά ο φόβος της τρέλας, τότε (όχι αυτό ήρθε νωρίτερα) μετάνοιωσα για το γράψιμο μου, και άφησα ημιτελές αυτό το βιβλίο [Τα κύματα], τότε μια πολυτελής κατοικία για τις θλιμένες φίλες-ους μου, μετά η αίσθηση του θανάτου και που συμβαίνει στην ηλικία μου [η Βιρτζίνια ήταν 47], στη συνέχεια, είπα στο Leonard ότι πρέπει να παντρευτεί ξανά, βλέπουμε τη ζωή μας μαζί, και αντιμετωπίζαμε τη καταδίκη της φυγής, όταν άλλοι άνθρωποι διαβιούσαν. Στη συνέχεια ξύπνησα, κι ήρθαν όλα αυτά να εξαρτώνται από μένα, και διαπίστωσα ότι είχαν πουληθεί πάρα πολλά αντίτυπα του βιβλίου μου [Ένα δικό της δωμάτιο], και ζήτησα το δεκατιανό γεύμα ... το παράξενο συναίσθημα αυτών των δύο συνθηκών της ζωή και του θανάτου αναμειγνύονταν καθώς έτρωγα το πρωινό μου αισθανόμουν υπνηλία και ένοιωθα βαριά". 

Σε επόμενη καταχώρηση στο ημερολόγιο της Βιρτζίνια γράφει ότι η ελευθερία του Leonard "πλησίαζε". (Αναφέρεται σ 'αυτόν ως αυτός που εγκατέλειψε τη δουλειά του). Θα μπορούσε ο εφιάλτης της να ήταν μια προειδοποίηση ότι η ελευθερία του θα είναι η δική της σκλαβιά, γιατί θα ήταν από τώρα και στο εξής πλήρως εξαρτημένος από τα χρήματα που αυτή θα κερδίσει και θα είναι πανταχού παρών στο σπίτι; Η απάντησή της στους τοίχους που την περιέκλειαν ήταν να βουτήξει βαθιά στη δημιουργική εαυτή της και να τελειώσει το βιβλίο που μερικές υποστηρίζουν ότι είναι ένα από τα αριστουργήματά της, “Τα κύματα”. 

Καθώς ακολουθούμε τον χάρτη, της Coates, της ζωής της Βιρτζίνια, δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε τη σύνδεση μεταξύ της "τρέλας" της συγγράφισας και της δημιουργικότητά της. Τα καλύτερα βιβλία της γράφτηκαν μόνο μετά από μια περίοδο της τρέλας. Φαίνεται ότι η τρέλα είναι μια άμυνα που λαμβάνουν οι γυναίκες που αγωνίζονται για να υπερασπιστούν την εαυτή τις αυθεντικά κατά των αμείλικτων σφοδρότατων επιθέσεων που απευθύνονται σε αυτές. Μερικές φορές οι γυναίκες παραδίδονται-καταρρέουν και χάνονται για μας. Όταν συμβαίνει αυτό είναι σε θέση να συνεχίσουν να λειτουργούν στην καθημερινή τις ζωή. Όταν αντιστέκονται στην διαδικασία, η τρέλα, ή αυτοκτονία, τις δικεδικούν. Η τρέλα, λοιπόν, είναι ο τρόπος που οι γυναίκες ξεφεύγουν από τους περιορισμούς που τις επιβάλλονται από μια καταπιεστική κοινωνία, διατηρόντας την ακεραιότητά τις ανέπαφη. Το έργο της Βιρτζίνια δεν θα μπορούσε να έχει γραφτεί χωρίς μια ισχυρή αίσθηση της εαυτής, και έτσι για να προστατεύσει το μυαλό της εγκατέλειπε την παρούσα στιγμή. 

Κατά τη διάρκεια αυτών των τρελών ξορκιών, και μέσω των αναρώσεων, η Βιρτζίνια θα γράψει μεγαλύτερη αντι-πατριαρχική πολεμική της. Σύμφωνα με την Coates, 

"Η είσοδός της στον επικίνδυνο κόσμο, γεμάτο οράματα είναι ένα σημαντικό μέρος της γραφής της Βιρτζίνια. Έχει συχνά ειπωθεί ότι μετά από ένα επεισόδιο «βυθίζεται», στο υλικό για το επόμενο μυθιστόρημά της. Θυμίζει τον Άμλετ-ένα παιχνίδι που πρέπει να έχει διαβάσει πολλές φορές-με την αμφίβολη εξερεύνηση του στη παραμεθόριο ανάμεσα στη λογική και στην παραφροσύνη, και η χρήση της από Άμλετ γίνεται για να αποκαλύψει την αλήθεια για το φόνο του πατέρα του. Η διαφορά είναι ότι ο ίδιος ο Σαίξπηρ δεν κατηγορείται πως είναι τρελός".


Είστε στο Β' μέρος για να βρεθείτε στο Γ' μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις γραμμένη από την Cherryblossomlife στην http://radicalhub.com/2012/10/21/the-life-and-death-of-virginia-woolf/

Η ζωή και ο θάνατος της Βιρτζίνια Στέφεν Γουλφ Γ'

Και όσο περνούσε ο καιρός το χάσμα μεταξύ της επιτυχίας της Βιρτζίνια ως συγγράφισας και της αποτυχίας του Leonard διευρύνεται. Ενώ Βιρτζίνια  έγραφε το Τα κύματα-The Waves, ο Leonard εργαζόταν  με το πρώτο τόμο μιας τριλογίας του με τίτλο Μετά τον κατακλυσμό. Μέχρι τώρα, ήταν σε άμεσο ανταγωνισμό μεταξύ τους, και το διακύβευμα ήταν υψηλό-ποια-ος από τους δύο ήταν σε θέση να γράψει ένα βιβλίο που θα μπορούσε να επηρεάσει και τις άλλες μετά τον θάνατό τους; Το βιβλίο με τίτλο «Μετά τον κατακλυσμό» του Leonard αναφέρεται στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και αυτό ήταν το κύριο θέμα στην τριλογία του, ενώ το βιβλίο της Βιρτζίνια επικεντρώνεται στην ουσία της ίδιας της ζωής. Η Coates αναλύει τους δύο "υδάτινους" τίτλους που είχαν επιλέξει: 

"Εμείς μπορεί να θεωρήσουμε περίεργο το γεγονός ότι ένας πόλεμος πολεμήθηκε με μεταλλικά όπλα παραδίνοντας μια άνευ προηγουμένου-καινοφανή φωτιά και εκρηκτική δύναμη, θα πρέπει να εξομοιωθεί ο Leonard με αυτό το βασικό ζωογόνο υγρό. Ωστόσο, στην αψίδα ορθολογισμού, ένας μεγάλος όγκος του νερού είναι η απόλυτη παράλογη δύναμη, όπως η βαρβαρότητα ήταν η απόλυτη παράλογη δύναμη που απειλεί τον «πολιτισμό». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός είδε επίσης το νερό με τη βιβλική οπτική-έννοια ως «πλημμύρα», που θα σαρώσει τα πάντα μακριά. Ήταν δουλειά του να επειχηρηματολογεί εναντίον του Θεού, να μάχεται να αντικαταστήσει τον Θεό με τη δική του (προφανώς) ορθολογιστική εικόνα του. 

Για την Βιρτζίνια, το νερό σίγουρα δεν ήταν ένα σύμβολο κάποιας εξωτερικής, καταστροφικής ή παράλογης δύναμης. Για εκείνη ήταν τόσο εντός της όσο και μέρος του κόσμου, ισχυρή άμπωτη και ροή: η συνάθροιση των κυμάτων που σπάνε στην ακτή, όταν το κρυφό αντίθετο ρεύμα τα σέρνει πίσω, για να μεγαλώσουν και να σπάσουν ξανά και ξανά. Το φούσκωμα των κυμάτων, αυτές οι παλίρροιες, έγιναν αισθητές στο ίδιο της το σώμα και επηρέασαν τον τρόπο που έγραψε: Η αεικίνητη μετατόπιση του ωκεανού ήταν το ένστικτο στην πολύ ρυθμική γλώσσας της".

Αλλά με την ερωτική σχέση μεταξύ της Vita Sackville West  και της Βιρτζίνια τώρα να υποχωρεί, η ελαφρότητα και η ενέργεια της γραφής του βιβλίου Ορλάντο αντικαταστάθηκε από μια αίσθηση βαρύτητας και τραγωδίας που εκφράζονται στο βιβλίο Τα κύματα. 

Η δημοσίευση των δύο βιβλίων, του "Μετά τον κατακλυσμό" και του "Τα κύματα" έγινε τον Οκτώβριο του 1931. Αυτό ήταν ό,τι η Coates αποκαλεί "Στροφή". Και οι δυο, η συγγράφισα και ο συγγραφέας ήλπιζαν ότι το βιβλίο θα είναι η κατασκευή της-του. 

"Για τον Leonard, η καταστροφή ήρθε με το πρόσχημα μιας σύντομης και αυτοσχέδιας αναθεώρησης του βιβλίου του από την Times Literary Supplement. Ο ίδιος ταυτόχρονα έπεσε στην άβυσσο της κατάθλιψης την οποία δηκτικά-καυστικά κατέγραψε στο ημερολόγιο της η Βιρτζίνια ... Υπήρχαν και άλλα λιγότερο κρίσιμα σχόλια, αλλά δεν του έδωσαν καμία ανακούφιση. Μια εβδομάδα αργότερα η Virginia καταγράφει ότι «Ευτυχώς που η νοσηρότητα της Times Literary Supplement τελειώσε». Ωστόσο, η πρόβλεψή του ήταν σωστή. Το βιβλίο του πωλείται κατά εκατοντάδες αλλά δεν φθάνει στο ευρύ κοινό, όπως ήθελε, ενώ το βιβλίο "Τα κύματα" πωλείται σε διψήφιες πολλές χιλιάδες και έπρεπε να ανατυπωθεί". 

Στις 29 Φεβρουαρίου του 1932, η Βιρτζίνια έλαβε μια πρόσκληση, η οποία θα της δώσει την ευκαιρία να θέσει περαιτέρω το στίγμα της στην ιστορία της αγγλικής λογοτεχνίας. Ήταν η πρώτη γυναίκα που κλήθηκε να παραδώσει στις διαλέξεις Clark Lectures στο Trinity College, του πανεπιστημίου Cambridge. Ο Leonard δεν την ενθαρρύνει, και ξεπέρασε τη συνήθη συμπεριφορά του για να αποτρέψει την εξέλιξη της, ακόμη και δίνοντας ψευδή στοιχεία της. Αφού ο Leonard αποφοίτησε εκεί, θεώρησε ότι το Trinity College ήταν το κολέγιο «του», η περιοχή «του», αλλά με το αποτυχυμένο βιβλίο του και τη σύζυγό του, να πετυχαίνει πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε να είχε ονειρευτεί ποτέ, το εγώ του δεν μπόρεσε να το αντέξει. Ήταν μάλλον κάπως έτσι: 

"Η σύζυγός του, Βιρτζίνια, που όλες-οι ήξεραν πως ήταν "τρελή", σίγουρα οι διαπρεπείς καθηγήτριες-ές δεν ήθελαν να πάρουν στα σοβαρά ό,τι έλεγε, αν η Βιρτζίνια έδινε αυτές τις διαλέξεις θα γινόταν γνωστή μια για πάντα ως η κόρη του Sir Leslie Stephens, μια από τις πιο φωτιστισμένες του λογοτεχνικού κόσμου, παρά ως σύζυγός του ... Ήταν απλά πάρα πολύ για τον Leonard. Αυτός, ο οποίος είχε αποτύχει να μετακινήσει τις-τους εκλογείς αυτών των κατώτερων «άλλων πανεπιστημίων» να τον στείλουν στο Κοινοβούλιο, ο οποίος είχε ονειρευτεί ότι είναι ο μεγάλος ρήτορας, ο σύγχρονος Περικλής, διαπίστωσε ότι καμιά-νας δεν τον πρόσεξε -πόσο τρομερό θα ήταν αν η Βιρτζίνια τα είχε καταφέρει και σε αυτό, επίσης, όπου ο ίδιος είχε αποτύχει! ... " 

Η Βιρτζίνια αρνήθηκε την πρόσκληση και δεν πήγε. 

Από αυτό το σημείο και μετά η Βιρτζίνια είχε να αντιμετωπίσει την αδιαφορία και την εχθρότητα του Leonard για τα γραπτά της. Μετά από "Τα κύματα" δημοσίευσε ένα μικρό βιβλίο με τον τίτλο "Flush", όπου ήταν η ιστορία της ποιήτριας Elizabeth Barrett Browning από την οπτική του κόκερ σπάνιελ σκύλου της. Είχε καλές πωλήσεις, και απέφερε καλά οικονομικά οφέλη, αλλά ο Leonard της είπε ότι δεν έπρεπε να χάνει το χρόνο της γράφοντας μια ιστορία για ένα σκυλί. Η επιτυχία της συνεχίστηκε ακλόνητη. Το μυθιστόρημά της "Τα Χρόνια" επαινέθηκε ως αριστούργημα και είχε καλές πωλήσεις στις Ην. Πολιτείες. Η Times Literary Supplement έγραψε ένα άρθρο για τις Αγγλίδες-ους μυθιστοριογράφισες-ους του αιώνα, από τον Dickens στην Virginia Stephen Woolf. Αλλά η ίδια δεν ήταν σε θέση να απολαύσει την επιτυχία της: 

"Η θετική αντίδραση του κοινού στο βιβλίο "Τα χρόνια" για μια ακόμη φορά έστειλε Βιρτζίνια ψηλά στα ουράνια, η ίδια κοιτώντας το γάμο της -συνειδητοποίησε ότι αυτός ήταν ένας επικίνδυνος τόπος για να διατηρηθεί η σχέση με τον Leonard-για μια ακόμη φορά ευτυχώς προγραμμάτισε να τον κατευνάσει με τα χρήματα και αγαθά: "τώρα, με οποιοδήποτε χρηματικό ποσοστό είναι εξασφαλισμένος: ο Leonard πρέπει να έχει ένα νέο αυτοκίνητο δικό του, θα επιπλεύσουμε ξανά...". 

Μέχρι τον Απρίλιο του 1938, το έτος που δημοσίευσε το βιβλίο Three Guineas, τα μόνα λεφτά που είχε ήταν τα χρήματα από τα κέρδη της, αλλά ουσιαστικά ήταν όσα της επέτρεπε ο Leonard να έχει για το χαρτζιλίκι της. Αυτό το μήνα, οι Woolfs πωλούν το 50% του εκδοτικού οίκου Hogarth Press, δηλαδή όλο το μερίδιο της Βιρτζίνια,  σε κάποιον που ονομαζόταν John Lehman. Ταυτόχρονα, ο Leonard της ζήτησε να υπογράψει μια συμφωνία που σήμαινε ότι δεν θα επιτρεπόταν να δημοσιεύει τα γραπτά της οπουδήποτε αλλού. Ο Lehman μιλώντας για το έγγραφο της συμφωνίας είπε πως ο Leonard ανάγκασε τη Βιρτζίνια να υπογράψει: 

"Στο «Σχέδιο» δεν υπήρχε ρήτρα που να απέτρεπε τον Leonard ή εμένα από να προβούμε στη δημιουργία μιας οποιασδήποτε άλλης επιχείρησης εκδόσεων, μόνο την Βιρτζίνια εμπόδιζε να κάνει κάτι τέτοιο μόλις έπαυε να είναι εταίρος. Φυσικά ήταν μια απόλυτη φαντασία το να φανταστεί καμιά ότι, μόλις έπαιρνε τις 3.000 λίρες μου (θεωρητικά) στην τσέπη της, η Βιρτζίνια θα έτρεχε να δημιουργήσει ως εκδότρια ένα δικό της εκδοτικό οίκο ...".

Η λέξη "θεωρητικά" σε αυτό το απόσπασμα μας λέει ότι ο Lehman δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή ότι τα χρήματα για το μερίδιό της από την Hogarth θα πήγαιναν πράγματι στη Βιρτζίνια. Ο ίδιος, επίσης, έμαθε αργότερα ότι στην πραγματικότητα η ρήτρα ίσχυε και για αυτόν, όπου ο Leonard αρνήθηκε να τον απαλλάξει από αυτή. Αν ο Lehman δεν ήταν σε θέση να αμφισβητήσει τον Leonard, τότε μπορούμε να φανταστούμε ότι η Βιρτζίνια δεν ήταν σίγουρα σε θέση να το πράξει. 

Η διαδικασία της φθοράς-τριβής συνεχίζεται. "Ο Leonard προωθηθεί τώρα την ιδέα στη Βιρτζίνια ότι η ίδια έπρεπε να πληρώσει για τα μικρά δώρα και τις προμήθειες που της άρεσε να δίνει στη Vanessa και τις άλλες-ους που ζουσαν στο Τσάρλεστον από την βελτιωμένη έκδοση και την πώληση των ιστοριών και των άρθρων της, έτσι η ίδια συνέχισε να έχει αγωνία και υπερκόπωση. Ο σύζυγός της σύντομα την εμπόδισε να κάνει αυτά τα δώρα".


Είστε στο Γ' μέρος για να βρεθείτε στο Δ' μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις 21.10.12 και την μεταφράσαμε από την radicalhub γραμμένη από την Cherryblossomlife στην http://radicalhub.com/2012/10/21/the-life-and-death-of-virginia-woolf/

Η ζωή και ο θάνατος της Βιρτζίνια Στέφεν Γουλφ Δ'

Ο πλήρης έλεγχος του Leonard πάνω στα οικονομικά της έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην απόφαση της Βιρτζίνια να αυτοκτονήσει. Τον πίστεψε όταν της είπε ότι θα καταστραφεί, επειδή έπρεπε να ξοδέψουν το κεφάλαιο που αυτή είχε δημιουργήσει με την πάροδο των ετών από τη γραφή της.

Και από την άνοιξη του 1941, ο Leonard είχε καταφέρει να καταστρέψει τη τελευταία εναπομείνουσα φιλία της Βιρτζίνια. Η φίλη ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που λεγόταν Ethel Smyth-μια γυναίκα που αυτός δεν μπορούσε να ελέγξει. Βλέποντας ότι η Βιρτζίνια δεν είχε χρήματα, η ηλικιωμένη γυναίκα προσφέρθηκε να της πληρώνει ένα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. 

Η Βιρτζίνια της έγραψε:
"Λοιπόν, πολυαγαπημένη Ethel, πόσο αναθεματισμένα γενναιόδωρη είσαι, άφραγκη, ή έτοιμη να φτωχύνω, ένα χρυσό εφάπαξ από το θησαυρός σας, όλα για να εξαγοράσεις μια επίσκεψη μου. Τυχαίνει να είμαι πολύ ταπεινωμένη μόλις τώρα. Δεν μπορώ να πιστέψω σε καμιά-ναν. Έτσι, λέω με θαυμασμό, η Έθελ ακόμη θέλει να με δει! Θα συναντηθούμε μία από αυτές τις μέρες ... Δεν πειράζει για τον Leonard. Είναι ένας καλός άνθρωπος: στην καρδιά του, σέβεται τις φίλες μου. Αλλά, για την παραμονή μου στο σπίτι σας, για κάποιο δυσνόητο λόγο, φωνάζει ΌΧΙ, όχι, ΌΧΙ". 

Μέσα σε ένα χρόνο από το θάνατό της, ο Leonard είχε σχέση με μια γυναίκα που λεγόταν Trekkie, και ζουν από μερίδιο της περιουσίας της Βιρτζίνια. Δεν είναι σαφές αν η σχέση ξεκίνησε πριν ή μετά την αυτοκτονία της γυναίκας του, αλλά αυτό που είναι σαφές είναι ότι πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του γράφοντας παθιασμένες επιστολές προς την Trekkie και ότι αυτή συχνά ερχόταν να ζήσει μαζί του στο σπίτι του Μοναχού, αν και ποτέ δεν έχει πάρει διαζύγιο από τον σύζυγο της, Ian Parsons. 

Όπως μπορούμε να δούμε, η ιστορία έχει δύο προοπτικές για τη ζωή και το θάνατο της Βιρτζίνια: τη γυναικεία σκοπιά, και την ανδρική. Σύμφωναμε την ανδρική, ο Leonard ήταν ένας άγιος που φρόντισε την τρελή γυναίκα του μέχρι την αναπόφευκτη στιγμή που δεν μπορούσε αυτή πλέον να συνεχίσει, οπότε ένα πρωί η ίδια πνίγηκε. Η Coates το αποκαλεί αυτό  «ανάλαφρο τρόπο, ανδρικό τρόπο, του πως είδε αυτός το θάνατό της στα παγωμένα νερά του ποταμού Ouse εκείνη την Μαρτιάτικη ημέρα του 1941". Αλλά τότε μας ρωτά, "Το πιστεύουμε αυτό;». Τι γίνεται με τη γυναικεία αλήθεια; 

«Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της ζωής της Βιρτζίνια, μπορεί να την βλέπουμε επίσης ως ένα πάρα πολύ μεγάλο θύμα ενός άνδρα δολοφόνου που την ήθελε νεκρή ..; Η γυναικεία αλήθεια είναι λιγότερο ανάλαφρη: το να ζει με έναν άνδρα ο οποίος αισθάνεται ότι έπρεπε να υπερνικήσει τη συντρόφισά του πριν δημιουργήσει το δικό του όνομα στον κόσμο, μέχρι η ανεξάρτητη φωνή της να σιγήσει και η ίδια μείωσε την υποστήριξη της προς αυτόν, αυτή ίσως στη συνέχεια να απορρίφθηκε (από τον σύζυγο) για μια νεότερη γυναίκα".

Μήνες πριν από το θάνατό της, η Βιρτζίνια έκανε επίσης μια νέα ανακάλυψη. Στο ημερολόγιό της γράφει σχετικά με την υλοποίησή αυτού που αποκάλεσε “αυξανόμενη αποσύνδεση από την ιεραρχία, την πατριαρχία ... Εγώ είμαι εγώ και πρέπει να ακολουθήσω αυτό το αυλάκι, όχι να αντιγράψω άλλο. Αυτή είναι η μόνη δικαιολογία για τη γραφή μου και τη ζωή μου”. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ζούσε σε μια εποχή πριν να υπάρξουν οι έννοιες της πολιτικής του γυναικείου κινήματος ώστε να απευθυνθεί η ίδια σε αυτό για βοήθεια και καθοδήγηση. 

Η γραφή της Βιρτζίνια είναι έξυπνη και ευαίσθητη. Η Coates περιγράφει το "The Waves" ως "ένα δύσκολο, μυστηριώδες βιβλίο, απρόσιτο για πολλούς. Αλλά για πολλές γυναίκες, είναι μια ατελείωτη και απεριόριστη πηγή "και πιστεύουν ότι η Stephen Woolf ήταν «μία πρωτοπόρος ... μια γυναίκα που ήταν τόσο πολύ μπροστά από την εποχή της (καίτοι αυτή ήταν), αλλά όχι τη σωστή στιγμή" Η ίδια μας υπενθυμίζει επίσης ότι:

"Σχεδόν εβδομήντα χρόνια αφ' ότου έγραψε "Τα κύματα", πολλές γυναίκες εξακολουθούν να δυσκολεύονται να βιώσουν τον κόσμο μέσα από τη δική τις γυναικεία μάτια τις, αντί, έμμεσα, μέσα από τα ανδρικά μάτια. Το βιβλίο που ονομάζεται εμπρός είναι μια μεγάλη προσπάθεια της δημιουργικής φαντασίας της Βιρτζίνια, δεδομένου ότι δεν περιορίζεται στις αλληλεπιδράσεις των μεμονωμένων ανθρώπινων χαρακτήρων αλλά περιλαμβάνει τη φύση μέσα στο χρόνο, και τη κοινωνική αφύπνιση μετά από μια μακρά σκοτεινή περίοδο πατριαρχικής κυριαρχίας-επικράτησης ... " 

Η ταινία Οι Ώρες, σε σκηνοθεσία του Stephen Daldry, που βασίζεται στο βιβλίο «The Hours» που γράφτηκε από τον Michael Cunningham. Κέρδισε το 1999 το βραβείο Πούλιτζερ για την μυθοπλασία του, αλλά τόσο το βιβλίο όσο και η ταινία είτε άθελά τους, είτε εσκεμμένα, συσκοτίσαν την αλήθεια για τη ζωή της Βιρτζίνια, παραλείποντας να παράσχουν το πλαίσιο, και δικαιώνοντας απολύτως τον Leonard τους. 


Είστε στο Δ' μέρος για να βρεθείτε στο Α' μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις 21.10.12 και την μεταφράσαμε από την radicalhub γραμμένη από την Cherryblossomlife στην http://radicalhub.com/2012/10/21/the-life-and-death-of-virginia-woolf/

Στην φωτογραφία αριστερά είναι Virginia Stephen Woolf και δεξιά η Ethel Smyth