Καλή η μετονομασία υπουργείων, έχουν και οι συμβολισμοί τη σημασία τους. Όμως θα φανεί στην πράξη αν η Προστασία του Πολίτη επιτυγχάνεται καλύτερα όταν γίνεται υπουργείο και αν η Δικαιοσύνη απονέμεται καλύτερα όταν κατοικοεδρεύει στο υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εν ολίγοις, στην πράξη θα φανούν τα δείγματα μιας άλλης γραφής στο πεδίο των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Κάποιες αποφάσεις ουσιαστικού αλλά και συμβολικού χαρακτήρα μπορούν και πρέπει να ληφθούν άμεσα. Λίγοι μήνες μόνο έχουν περάσει από την υιοθέτηση σφόδρα εριζόμενων μέτρων με τα οποία η σημερινή κυβερνητική παράταξη είχε διαφωνήσει. Τα θερινά νομοθετήματα περί καμερών και χρήσης γενετικού υλικού, αλλά και ο νόμος περί απέλασης αλλοδαπών με την απαγγελία κατηγορίας και μόνο χρήζουν άμεσης κατάργησης. Άνευ ετέρου. Δεν είναι μόνο ζήτημα πολιτικής συνέπειας των κυβερνώντων. Είναι κυρίως θέμα αποκατάστασης του κράτους δικαίου και του κύρους των θεσμών (ας θυμηθούμε την απαξίωση των ανεξάρτητων αρχών που υπέκρυπτε η θερινή νομοθετική σπουδή). Το ίδιο ισχύει και για την καταπολέμηση των διακρίσεων. Ας προχωρήσει το υπουργείο στην άμεση θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης χωρίς διακρίσεις, όπως έχει δεσμευτεί το κυβερνών κόμμα.
Σε ένα δεύτερο στάδιο, των επόμενων μηνών, πρέπει να ενταχθούν κινήσεις που απαιτούν σχετική προετοιμασία και κυρίως διαρκή βούληση εφαρμογής. Απαιτείται να επιβεβαιωθεί ο νέος τίτλος του υπουργείου Δικαιοσύνης στο σωφρονιστικό πεδίο: οι φυλακές πάσχουν από έλλειμμα δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Προτάσεις έχουν γίνει πολλές, ορισμένες μάλιστα τις υποστήριζε το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση πέρσι, τον καιρό της εξέγερσης στις φυλακές. Μένει να υλοποιηθούν. Ας ξεκινήσει τώρα η άρση του αβάτου και η πρόσβαση ελεγκτικών μηχανισμών και ας ακολουθήσουν μέτρα ουσιαστικής αποσυμφόρησης των φυλακών. Από την άλλη, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη θα δικαιολογήσει τον τίτλο του αν η καλύτερη αστυνόμευση και η εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας των πολιτών επιτευχθούν χωρίς εκπτώσεις σε επίπεδο δικαιωμάτων. Αυτό προϋποθέτει έμπρακτη παύση της ατιμωρησίας για περιπτώσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας, ριζικές αλλαγές στην εκπαίδευση και σπάσιμο των στεγανών εντός της ΕΛ.ΑΣ. Προϋποθέτει επίσης τερματισμό της επιλεκτικότητας: αστυνόμευση εκτός από τα Εξάρχεια χρειάζεται και ο Άγιος Παντελεήμονας που υφίσταται την ανεξέλεγκτη δράση φασιστοειδών συμμοριών.
Σε ένα τρίτο στάδιο εντάσσεται η θαρραλέα αντιμετώπιση χρόνιων ζητημάτων. Ως τέτοιο ζήτημα λογίζεται κατ΄ αρχάς η ουσιαστική ενσωμάτωση των μεταναστών και μια νέα πολιτική ιθαγένειας. Η μεγάλη αυτή πρόκληση δεν αφορά μόνο ή κυρίως τους μετανάστες. Η κυβέρνηση καλείται να αναζητήσει τρόπους ουσιαστικής ένταξης των νέων συγκατοίκων μας στην πολιτική κοινότητα και να προλάβει έναν κάθετο στεγανό αποκλεισμό που αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα. Χρόνιο ζήτημα είναι ακόμα η ρύθμιση των σχέσεων κράτους και Εκκλησίας και τα συναρτώμενα ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας. Τα μαθήματα του πρόσφατου παρελθόντος ελπίζουμε να έχουν κάνει σοφότερες και τις δύο πλευρές.
Αυτή η (ενδεικτική) ατζέντα δικαιωμάτων έλειπε από τον προεκλογικό διάλογο που ήταν ευεξήγητα μονοθεματικός, αλλά η προώθησή της δεν μπορεί να περιμένει. Μια νέα πολιτική δικαιωμάτων μπορεί να εκδηλωθεί και να αποδώσει στον χρονικό ορίζοντα μιας κυβερνητικής θητείας. Απαιτούνται όμως γενναίες αποφάσεις από την αρχή.
Το άρθρο το βρήκαμε στις 12.10.09 στην εφημερίδα τα Νέα γραμμένο από τον Κωστή Παπαϊωάννου, πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα της-του Ανθρώπου στην http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4540690
