Παραμένει σε έξαρση και απολαμβάνει την κοινωνική ανοχή- Ελληνας, μορφωμένος και ευκατάστατος ο μέσος «παλικαράς»
«Πίσω από κάθε πόρτα κρύβεται ένα δράμα» συνηθίζει να λέει ο λαός. Η τραγική υπόθεση του θανάτου μιας 27χρονης αλλοδαπής την οποία ο 41χρονος σύζυγός της από την Αλβανία περιέλουσε στις 23 Αυγούστου με εύφλεκτο υγρό και της έβαλε φωτιά στην περιοχή Ανω Λιοσίων κοντά στην Ιερά Μονή Αγίου Κυπριανού επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας το οποίο εξελίσσεται σε σύγχρονη μάστιγα και στη χώρα μας.
Ανάλογη οικογενειακή τραγωδία είχε εκτυλιχθεί στις 8 Μαΐου στη περιοχή Πανόραμα στον Κάλαμο, όπου ένας 53χρονος σκότωσε τη 47χρονη γυναίκα του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Οπως έλεγαν γειτόνισσες-ες του ζευγαριού, συχνά είχαν έντονες λογομαχίες, ενώ για τον λόγο αυτόν είχαν απασχολήσει αρκετές φορές το τοπικό αστυνομικό τμήμα.
Η κακοποίηση γυναικών είναι ο προσωπικός «Γολγοθάς» για καθεμία από αυτές. Υπομένει τη βίαιη συμπεριφορά του συντρόφου ή συζύγου της και φοβάται να το αποκαλύψει στον οικογενειακό ή κοινωνικό της περίγυρο, καθώς σε πολλές μικρές κοινωνίες τα χτυπήματα ή ακόμη και η λεκτική βία που εμφανίζεται με τη μορφή ύβρεων και προσβολών θεωρούνται χαρακτηριστικά του ανδρικού ρόλου. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι η βία κατά των γυναικών είναι σημαντική αιτία θανάτου ή αναπηρίας για όσες είναι στην ηλικιακή κατηγορία από 16 ως 44 ετών.
Η βία μέσα στο σπίτι δεν κάνει διακρίσεις, λένε οι ειδικές-οι. Αφορά γυναίκες κάθε ηλικίας, ακόμη και παιδιά, ανεξάρτητα από χρώμα δέρματος, χώρα προέλευσης, μορφωτικό επίπεδο, κοινωνική ή οικονομική κατάσταση.
Ενδεικτικά είναι τα αποτελέσματα έρευνας που διενεργήθηκε από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας. Οπως αναφέρεται, το 16% των γυναικών που απευθύνθηκαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα σε Αθήνα και Πειραιά από το 2002 ως το 2006 ήταν αλλοδαπές, ενώ από αυτές 4 στις 10 προέρχονταν από χώρες των Βαλκανίων.
Ακόμη το 67% των γυναικών που κατήγγειλαν ότι έπεσαν θύματα κακοποίησης ήταν έγγαμες, ωστόσο εντύπωση προκαλεί στους ειδικούς ότι το 21% δήλωσαν διαζευγμένες ή σε διάσταση δηλαδή δεν είχαν άμεση επαφή με τον δράστη. Παράλληλα, τρεις στις πέντε γυναίκες που υπέστησαν κακοποίηση ανέφεραν ότι βίωναν ψυχολογική και σωματική βία.
Σ την ίδια έρευνα αναφέρεται ότι 7 στις 10 γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί ήταν δευτεροβάθμιας, τεχνολογικής ή πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Επίσης από το σύνολο των γυναικών που προσέφυγαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα ζητώντας βοήθεια οι 6 στις 10 ανέφεραν ότι βρίσκονταν σε μέτρια ή καλή οικονομική κατάσταση. Εντύπωση προκάλεσε σε όσες-ους μελέτησαν το θέμα ότι μία στις τρεις γυναίκες, περίπου το 35%, παντρεύτηκε τον δράστη ενώ γνώριζε εκ των προτέρων τον βίαιο χαρακτήρα του.
Από την έρευνα προέκυψε ότι δύο στις τρεις γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας υπομένουν τη βίαιη συμπεριφορά του συντρόφου ή συζύγου για περισσότερα από 10 έτη. «Πιθανόν αυτό να σχετίζεται με την κοινωνική ανοχή στη βία, που οδηγεί στον στιγματισμό και στην ενοχοποίηση του θύματος και αναγκάζει τις γυναίκες στην αποδοχή της κατάστασής τους» σημειώνεται στα συμπεράσματα της μελέτης.
Σχετικά με το προφίλ των δραστών, η πλειοψηφία, το 82%, είναι ο σύζυγος του θύματος, σε ποσοστό 12% ο σύντροφος, ενώ σε μικρότερα ποσοστά έχουν καταγραφεί περιπτώσεις κακοποιήσεων από άτομα του οικογενειακού ή κοινωνικού περιβάλλοντος της γυναίκας.
Το μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο δεν επιβεβαιώνει τα στερεότυπα για τον δράστη. Οπως προέκυψε από την ανάλυση των στοιχείων που συγκεντρώθηκαν κατά την έρευνα, 6 στους 10 δράστες ήταν δευτεροβάθμιας, τεχνολογικής ή πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, ενώ σχετικά με την εργασιακή κατάσταση μόλις ένας στους 10 ήταν άνεργος.
Oι ερευνητές επισημαίνουν επίσης ότι η κατανάλωση αλκοόλ ή η χρήση τοξικών ουσιών «σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν την κύρια αιτία εκδήλωσης βίας. Ωστόσο μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να επιδρούν άμεσα στην εκδήλωσή της». Χαρακτηριστικό είναι ότι 6 στους 10 δράστες δεν έκαναν χρήση ουσιών όπως αλκοόλ, ναρκωτικά ή ψυχοφάρμακα.
Οι ειδικοί τονίζουν ότι στην Ελλάδα η άσκηση βίας μέσα στην οικογένεια θεωρείται αυστηρά οικογενειακή υπόθεση και υπάρχει έντονη κοινωνική προκατάληψη ως προς τη δημοσιοποίηση του προβλήματος. Μιλώντας στο «Βήμα» ο διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών κ. Νίκος Φακιώλας τόνισε ότι ένα μεγάλο μέρος μορφών βίας παραμένει άγνωστο-αδήλωτο και επειδή δεν καταγγέλλεται το αποτέλεσμα είναι να μην τιμωρείται. «Οι γυναίκες που δεν αναφέρουν την κακοποίησή τους το κάνουν είτε από φόβο για την αντίδραση του θύτη είτε από ντροπή, καθώς πιστεύουν ότι μπορεί να ευθύνονται οι ίδιες έχοντας κάνει κάτι κακό, ενώ παράλληλα φοβούνται την κατακραυγή της κοινωνίας όπου ζουν» σημείωσε ο κ. Φακιώλας.
Το άρθρο το βρήκαμε στις 5.9.09 στην εφημερίδα το βήμα, γραμμένο από τον Δ. Βυθούλκα στην http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=286826&dt=05/09/2009
Μην ξεχνάμε ότι μια χαρά Έλληνας ήταν ο σύζυγος που αποκεφάλισε την σύζυγο και έσυρε ως τρόπαιο το κεφάλι της δημόσια στην Σαντορίνη. Ούτε πόσοι Έλληνες σκοτώνουν τις αλλοδαπές συντρόφισσές-συζύγους τους. Με βάση την έρευνα της Γ.Γ.Ι , 84% που απευθύνθηκε στις υπηρεσίες στήριξης γυναικών ήταν Ελληνίδες. Υπογραμίζουμε ότι τα στοιχεία της Γ.Γ.Ι αφορούν την Αθήνα και τον Πειραιά, ευλόγως αντιλαμβανόμαστε ότι τα περιστατικά βίας είναι πολύ περισσότερα για να μην πούμε πως ελάχιστες γυναίκες καταγγέλουν την βία εναντίον τες ακόμη και μέσω των τηλεφωνικών γραμμών, που είναι συνήθως οι υπηρεσίες στήριξης γυναικών. Ευαγελία Βλάμη
