Πανθομολογούμενη η κραυγαλέα αποτυχία της Πολιτείας να αντιδράσει έγκαιρα και αποτελεσματικά στην πρόσφατη επέλαση του πυρός. Πίσω από την κυβερνητική ανεπάρκεια κρύβεται μια απλή παραδοχή: είναι πολλά τα δέντρα. Είναι πολλά για να δημιουργήσουμε και να συντηρούμε τους αναγκαίους μηχανισμούς πρόληψης. Είναι πολλά για να αντέξουν στις ανάγκες του μοντέλου ευμάρειας και οικιστικής ανάπτυξης που με συνέπεια ακολουθούμε. Είναι πολλά για να αντισταθούν στο ρουσφετολογικό παίγνιο στο οποίο συστηματικά επιδίδονται οι κυβερνητικές πλειοψηφίες με τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων. Είναι πολλά για να χωρέσουν το νεοελληνικό όνειρο της μεζονέτας στο δάσος.
Η άκαυτη Πεντέλη δεν χωράει όσους θέλουν βίλα στις πλαγιές της. Ο Υμηττός δεν μπορεί να αντισταθεί στις πιέσεις οικονομικών συμφερόντων και οικοδομικής αδηφαγίας. Είναι πολλά τα δέντρα. Με βάση αυτήν την κοινή παραδοχή πορευόμαστε.
Αποτέλεσμά της όσα ζούμε επί σειρά ετών. Ακόμα και οι σοβαρότερες οικολογικές οργανώσεις δεν θέτουν ουσιαστικά στο στόχαστρο τη στρεβλή ανάπτυξη και τις θιασώτισσες-ες της σε επίπεδο πελατειακής άσκησης της πολιτικής, επιχειρηματικής ασυδοσίας και μικροαστικής ή μεγαλόσχημης οικιστικής παρανομίας. Επιλέγουν μια μάλλον απολιτική καλλιέργεια θετικών αισθημάτων απέναντι στα κακόμοιρα τα δέντρα. Το ίδιο κάνουν και πολλά ΜΜΕ. Με την έννοια αυτή, η εθιμική πλέον μαυροφορεμένη διαμαρτυρία ημών των τεθλιμμένων συγγενών του δάσους κοντεύει να αποτελέσει μέρος του καλοκαιρινού φολκλόρ. Όμως, η υποθήκευση του δασικού πλούτου στον βωμό ατομικών οραμάτων ευμάρειας, επιχειρηματικών δραστηριοτήτων ή μεγαλομανών «εθνικών στόχων» εξελίσσεται επί δεκαετίες. Προϋπέθετε αποδιάρθρωση των τοπικών κοινοτήτων, συστηματική απαξίωση των δημόσιων αγαθών, νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας του μικροϊδιοκτήτη, νόμο της ζούγκλας για την αυθαιρεσία των ισχυρών, υπαγωγή της νομοθετικής εξουσίας στο ιδιωτικό συμφέρον.
Φτάνουν αυτά για να εξηγηθεί η καταστροφή; Όχι βέβαια. Μπορεί να εξυπηρετεί ιδεολογικές ευκολίες και εμμονές η αποκλειστική επίρριψη των ευθυνών στις «εμπρήστριες-ες οικοπεδοφάγους» αλλά δεν αρκεί. Συλλειτουργούν μια σειρά από παράγοντες, κλιματικούς και άλλους. Αν προσθέσουμε την ανικανότητα του κράτους το μείγμα είναι εκρηκτικό. Τρανή απόδειξη της ανικανότητας, όχι τόσο η επί τριήμερο κακή διαχείριση της κρίσης, όσο η προηγηθείσα παντελής απραξία. Δεν είναι τυχαίο πως όλες-οι επικαλούνται το ομόφωνο πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής του 1993 και τις προτάσεις σχετικά με τη συνολική μεταφορά της ευθύνης στη Δασική Υπηρεσία μέσω της δημιουργίας Ενιαίου Διεπιστημονικού Φορέα Πυροπροστασίας, καθώς και την ενοποίηση του τριπτύχου «πρόληψη - καταστολή- διαχείριση». Τι από αυτά έγινε στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τις πυρκαγιές του 2007; Απολύτως τίποτα.
Οι επικοινωνιακές πιρουέτες στα αποκαΐδια αρκούν για να μετρήσει καμιά-νεις ηθικά και πολιτικά αναστήματα. Στις ίδιες επικοινωνιακές απόπειρες εντάσσονται οι διαβεβαιώσεις «ό,τι ήταν δάσος θα παραμείνει δάσος» και «όταν σε δασική έκταση που καταστράφηκε από πυρκαγιά κτίζεται αυθαίρετο, αυτό κατεδαφίζεται αμέσως». Οι φράσεις αυτές προκαλούν πικρό γέλιο, ιδίως όταν ακούγονται από τα χείλη αρμόδιου υπουργού ο οποίος βαρύνεται με ανέγερση αυθαιρέτου. Ο συμβολισμός μιλάει μόνος του.
Το άρθρο το βρήκαμε στις 31.8.09 στην εφημερίδα τα Νέα, γραμμένο από τον Κωστή Παπαϊωάννου, πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στην http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4533846
