Παγκόσμια ημέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών.
Η πιο διαδεδομένη και πιο αποσιωπημένη μορφή βίας, σε όλο τον πλανήτη, είναι η βία
κατά των γυναικών. Στην οικογένεια, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην εργασία, στο δρόμο,
στις φυλακές, στις περιοχές με πολεμικές συρράξεις, στις μετανάστριες, στα κυκλώματα
εμπορίας γυναικών, η ανδρική εξουσία κάθε μορφής ασκεί πολύμορφη βία λόγω φύλου και διαιωνίζει την εξουσιαστική σχέση των ανδρών απέναντι στις γυναίκες.
Η 25η Νοεμβρίου έχει επιλεγεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Βίας εναντίον των Γυναικών. Ένα φαινόμενο που, παρά το γεγονός ότι η πρόοδος στα θέματα ισότητας είναι αναμφισβήτητη, αποτελεί ένα από τα πλέον μελανά σημεία του σύγχρονου πολιτισμού μας. Ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε όλα τα πολιτισμικά και οικονομικά περιβάλλοντα και αφορά γυναίκες όλων των μορφωτικών και οικονομικών επιπέδων.
Η γυναίκα σε οποιαδήποτε φάση της ζωής της, μικρή κοπέλα, έφηβη, νέα σε ηλικία, ενήλικη, μητέρα, ηλικιωμένη, γίνεται συχνά ένα δραματικό πρόσωπο. Γίνεται το θύμα της
προκατάληψης, της άγνοιας, της φτώχειας, της ίδιας της οικογένειας, της ίδιας της κοινωνίας.
Η βία κατά των γυναικών δεν εμφανίζεται τυχαία ή περιστασιακά αλλά σχετίζεται άμεσα με τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στα δύο φύλα.
Στην ελληνική κοινωνία η υποδεέστερη θέση της γυναίκας στηρίζεται και θεμελιώνεται
από παραδοσιακές κοινωνικές δομές, και από νοοτροπίες και αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες
στους ανθρώπους, οι οποίες αναπαράγονται και αναδεικνύονται και μέσα από τα πρότυπα
που προβάλουν τα Μ.Μ.Ε.
Η βία εναντίον των γυναικών ξεκινάει από την οικογένεια και αναφέρεται στην άσκηση
σωματικής, ψυχικής, οικονομικής, σεξουαλικής βίας από το σύζυγο ή τον ερωτικό σύντροφο
νυν ή πρώην, με στόχο την επιβολή ελέγχου.
Ο όρος «κακοποίηση γυναικών στην οικογένεια» αναφέρεται επιπλέον στην άσκηση βίας
σε μια γυναίκα από πατέρα ή αδελφό ή άλλο συγγενικό πρόσωπο, αλλά και την άσκηση βίας
σε ηλικιωμένες γυναίκες από τα παιδιά τους.
Η ενδοοικογενειακή βία είναι μια από τις πιο κα κοήθεις καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων επειδή διαπράττεται όχι από ξένους αλλά από μέλη της οικογένειας.
Συμβαίνει σε όλο τον κόσμο έχοντας δραματικές επιπτώσεις στη φυσική και συναισθηματική υγεία γυναικών και παιδιών.
Μία στις τρεις γυναίκες που φθάνει στα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας, μία στις δύο δολοφονημένες γυναίκες κάθε χρόνο σκοτώνεται από τον νυν ή τον πρώην σύντροφό της, σύμφωνα με στατιστικές του Ευρωβαρόμετρου που σοκάρουν.
Δυστυχώς οι περισσότερες κακοποιημένες γυναίκες ανέχονται τη βίαιη συμπεριφορά των συζύγων τους. Κάτω και από την πίεση του ευρύτερου οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος που διακατέχεται συνήθως από οπισθοδρομικές αντιλήψεις για το ρόλο και τη θέση της γυναίκας στην οικογένεια, πιστεύουν ότι πρέ πει να αποκαταστήσουν τη σχέση με το σύζυγό τους και να διατηρήσουν τη συνοχή της οικογένειας με κάθε κόστος.
Πολλές δικαιολογούν την στάση των συζύγων τους αποδίδοντας τη βίαιη συμπεριφορά τους στην πιθανότητα να μην ήταν οι ίδιες σωστές στους ρόλους τους ως σύζυγοι ή ως μητέρες αισθανόμενες ενοχές και παίρνοντας όλη την ευθύνη επάνω τους.
Τελικά οι περισσότερες περιπτώσεις δεν καταγγέλλονται στις αρχές και σ΄αυτό συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό και η έλλειψη αποτελεσματικών νομικών, κοινωνικών και οικονομικών μέσων για την προστασία των θυμάτων.
Το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών δεν είναι ένα πρόβλημα ατομικό. Είναι ένα
κατ΄εξοχήν κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα που αντανακλά το επίπεδο πολιτισμού και προόδου της κοινωνίας μας, των θεσμών και του κράτους.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν η πρώτη κυβέρνηση στην Ελλάδα, που τόλμησε να αναγνωρίσει το πρόβλημα και πήρε συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπισή του. Καθιέρωσε με πρωτοβουλία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας ένα μεγάλο πρόγραμμα πολύπλευρων δράσεων με τίτλο «Σπάστε τη Σιωπή», με αποτέλεσμα να έρθουν στην επιφάνεια πολλαπλάσια σοβαρά περιστατικά βίας κατά των γυναικών από όσα καταγγέλλονταν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το 2000 είχε συσταθεί ειδική Διυπουργική Επιτροπή που το 2002 κατάρτισε Σχέδιο
Νόμου για την πρόληψη -ένα πλήρες νομοθέτημα 35 άρθρων– το οποίο δεν πρόλαβε να ψηφιστεί από την τότε Βουλή. Τον Σεπτέμβριο του 2006 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ψήφισε Νομοσχέδιο για την Ενδοοικογενειακή Βία, το οποίο αν και κάλυψε μια σειρά από νομικά κενά, άφησε σοβαρές περιοχές του προβλήματος «ακάλυπτες», ενώ σε μερικές περιπτώσεις δημιούργησε νέα προβλήματα με την εισαγωγή θεσμών αμφιβόλου λειτουργικότητας, όπως ο θεσμός της «Ποινικής Διαμεσολάβησης», που σε συγκεκριμένες περιπτώσεις λειτουργεί υπέρ του δράστη. Κυρίως όμως δεν προέβλεψε πόρους και δεσμευτικά μέτρα για τη δημιουργία δομών στήριξης των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας.
Εμείς ως ΠΑΣΟΚ διεκδικούμε, προτείνουμε και δεσμευόμαστε για :
– νέες νομοθετικές ρυθμίσεις στη κατεύθυνση της αποτελεσματικότερης αντιμετώπισης της βίας εναντίον των γυναικών
– εφαρμογή κατάλληλων προγραμμάτων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αντιμετώπισης βίας εναντίον των γυναικών
– εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και των εμπλεκόμενων
φορέων
– ενίσχυση των ήδη υφιστάμενων χώρων υποδοχής και στήριξης γυναικών που έχουν
υποστεί βία, και δημιουργία νέων
Καλούμε τους ενεργούς πολίτες γυναίκες και άνδρες να συστρατευτούν σ’ αυτή μας την προ-
σπάθεια επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή στην διαιώνιση της βίας και στον εξευτελισμό των
θυμάτων, τόσο σε κοινωνικούς θεσμούς όσο και μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό ΚίνημαΤομέας Γυναικών, Σολωμού 13–15, 10682 Αθήνα
Τηλ. 210 3890130-2, Fax 210 3890341-2, women@pasok.gr, www.pasok.gr
Το φυλλάδιο το βρήκαμε στην http://www.pasok.gr/content-api/f/binaryChannel/newpasokportal/datastore/65/0b/bd/650bbdf88fa44510b3da15a327c5549ba4476e6f/application/pdf/PAS.014_Violence-Filadio-FIN_opi.pdf
